[၁]
ကိုေနလင္းေရးတဲ့ 'လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္းမ်ားအေၾကာင္း' စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ကိုယ္ေထာင္ထဲေနခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ခံခဲ့ရတာဟာ သူတို႔နဲ႔စာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔က ညီပုေလး ေလာက္ပဲ ႐ွိပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဆို မင္းတို႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ဇိမ္က်ခဲ့သလားလို႔ ေမးစရာ႐ွိလိမ့္မယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ ဘယ္လိုလုပ္ ဇိမ္က်ပါ့မလဲ။ ရန္သူ႔လက္ထဲ က်ေနတဲ့ဥစၥာ၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ စစ္ေၾကာေရးကာလနဲ႔ ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းခါစ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ၊ ဘီလူးဆိုင္းတီးခဲ့တာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ကိုေနလင္း (လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္း စာအုပ္ေရးသူ) တို႔ေခတ္ (န၀တ၊ နအဖေခတ္) ေလာက္ မဆိုးဘူး ဆိုတာ၊ '၇၀ ခုႏွစ္လြန္ အေရးအခင္း မွာ က်ဘူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။
၃ ေဆာင္ဆိုတာ ဘာလဲ
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္က်တဲ့ ကာလတုန္း (၁၉၇၆-၁၉၇၈) က၊ အင္းစိန္ေထာင္မွာ (၁) ေဆာင္၊ (၂) ေဆာင္က အခ်ဳပ္ေဆာင္။ (၃) ေဆာင္က အထူးေဆာင္၊ (၄) ေဆာင္၊ (၅) ေဆာင္က ေထာင္က်ေဆာင္။ (၆) ေဆာင္က မိန္းမေဆာင္။
(၃) ေဆာင္ဟာ အေပၚ ေလးခန္း၊ ေအာက္ ေလးခန္း ႐ွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ႀကီး။ အခုေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မီးေလာင္သြားလို႔ တထပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အထူးဆိုတာဘာလဲ
အထူးဆိုတာ ေထာင္က်နံပါတ္ဟာ ေ႐ွ႔က အဂၤလိပ္စာလံုး S ပါတယ္။
အထူးေဆာင္ ((၃)ေဆာင္) မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ (ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရး အခင္း၊ မိႈင္းရာျပည္အေရးအခင္း)နဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ထားတယ္။ အုပ္စုလိုက္ က်တဲ့ မီးေမာင္းစာေစာင္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိသူေတြ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လို ပီဒီပီေတြ၊ အလုပ္သမားအေရး အခင္းက ဂုန္နီစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြလည္း ႐ွိတယ္။
အထူးေဆာင္မွာ အုန္းဆံသြပ္ ေမြ႔ယာ၊ အုန္းဆံသြပ္ေခါင္းအံုး ေပးတယ္။ ခ်ည္ေစာင္တထည္ ဂြမ္းေစာင္တထည္ ေပးတယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ျခင္ေထာင္သြင္းခြင့္ေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ခ်ည္ေစာင္နဲ႔ ပံုစံ လံုခ်ည္ဟာ ျခင္ေထာင္တလံုး ျဖစ္တယ္။ ေစာင္ကို ျခင္ေထာင္ ကိုယ္ထည္လုပ္၊ ပုဆိုးကို ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းရင္း ေျခရင္း အပိတ္ခ်ဳပ္ရင္၊ ျခင္ေထာင္တခု ျဖစ္ေရာ။ ည ညဆို ျခင္ေထာင္ကေလးေတြ ေထာင္ထားတာမ်ား သင္းခ်ိဳင္းက အုတ္ဂူကေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဒါ လူသာမန္ေတြရဲ႔ ဂူေျပာတာေနာ္။ ေသးေသးကုပ္ကုပ္ ေလွာင္ေလွာင္ပိတ္ပိတ္။ လူခ်မ္းသာေတြ ဂူၾကေတာ့ လက္ရာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ေခါင္းရင္းဘက္ က ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေအာင္ ဇာေတြဘာေတြ နဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ အျမင့္ကလည္း လူတထိုင္စာ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ တ႐ုတ္သခ်ႋဳင္းက ဂူအေကာင္းစားမ်ိဳး ၂ ဂူ ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျခင္ေထာင္က်ေတာ့ လူထိုင္လို႔မရတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာလိုမ်ိဳး အသက္႐ွဴမ၀တဲ့ ျခင္ေထာင္။ ဆရာႀကီး ကိုေအာင္ကိုကို ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ျခင္ေထာင္ထဲ၀င္ရင္ ေႁမြလို အ႐ွည္လိုက္ စန္႔စန္႔၀င္ရတယ္။
ေထာင္ကေပးတဲ့ အထူးေတြအတြက္ ပံုစံလံုခ်ည္ဆိုတာက အစိမ္းႏုေရာင္ အင္းမလံုခ်ည္ဒီဇိုင္း တထည္နဲ႔ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်တထည္ ရတယ္။ သူ႔တို႔ေပးတဲ့ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်က အသစ္မွာ အသားက ၾကမ္းေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပါမ်ားေလ အကႌ်သားက ေခ်ာၿပီး ညက္လာေလပဲ။ ခ်ည္အစစ္ဆိုေတာ့ ၀တ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။
ႏွစ္ပါတ္တခါလား၊ တလတခါလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ လူတေယာက္ကို ေခါင္းလိမ္းဖို႔ အုန္းဆီတေယာက္ကို ဇြန္းကေလးနဲ႔ တဇြန္းစာေလာက္နဲ႔ လက္မ ေလာက္ ဆပ္ျပာၾကမ္း တတံုး ရတယ္။
တေန႔တာလုပ္ငန္း
ပံုစံထိုင္ရတာ၊ ပံုစံရပ္ရတာ မ႐ွိေသးဘူး။ (ေနာက္မွ ၃ ေဆာင္လဲ ပံုစံေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္) မနက္ လင္း ခါစ၊ ေထာင္ ဖြင့္လို႔ လူလာစစ္ရင္ ၀ါဒါက အေဆာင္ထဲ မ၀င္ခင္ အသံအရင္ေပးတယ္။ အဲဒီလို အသံၾကားရင္ ႏိုးတဲ့ တေယာက္ေယာက္က အခန္းထဲက က်န္တဲ့လူေတြကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ေတြဘာေတြ ျဖဳတ္ၿပီး လူေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚ ကိုယ္ထိုင္ေပးလိုက္တာပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ၀ါဒါ၀င္လာမွ ကမန္းကတန္း ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကုတင္ေပၚထိုင္ေပးလိုက္ၿပီး၊ လူေရတြက္ၿပီးလို႔ ၀ါဒါေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး ေစာင္ျခံဳထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ အိမ္သာ တက္သူကလည္း လူစစ္ေနတုန္း အိမ္သာထဲ က လက္ေထာင္ျပတာပဲ။
ကိုယ့္အေဆာင္မွာ ကိုယ္အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္၊ ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထပဲ။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားအိပ္ လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ည ကိုးနာရီမွာ ၀ါဒါက အိပ္ခ်ိန္ေအာ္တယ္။ အဘေသာင္းတို႔လို ၀ါဒါဆို အိပ္ခ်ိန္သည္ႀကီး လာပါအုန္းလို႔ မုန္႔သည္ေခၚသလို ေခၚလိုက္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေႏြးေတြ တအိုးၿပီး တအိုး တည္ေကာင္းတုန္း၊ ေသာက္ေကာင္းတုန္း။ ေရေႏြးကို လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးေဂါက္နဲ႔ တည္တာ။ ဘာမွတ္လို႔လဲ။ ဆူဆူညံညံသာ မလုပ္နဲ႔၊ အိပ္ခ်ိန္မအိပ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ အျငင္းအခုန္မ်ားသြားလို႔ အသံကက်ယ္မွန္းမသိ က်ယ္သြားရင္ေတာ့ လာေျပာတယ္။
ေရေႏြးေဂါက္က ကိုယ့္ဖာကိုယ္ လက္ျဖစ္လုပ္ၾကတာ။ ေရေႏြးေဂါက္ဇာတ္လမ္းက သပ္သပ္ေရးမွ ျဖစ္မွာ။
၃ ေဆာင္ ၆ ခန္း
ေထာင္က်ေဆာင္ေတြမွာ တခန္းကို လူတရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါးထားတဲ့ အခန္းမ်ိဳး၊ အထူးမွာ တခန္းကို ႏွစ္ဆယ္မေက်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌး၀င္းကို တိုက္သစ္ကေခၚလာၿပီး (၃)ေဆာင္ကို ထည့္ေတာ့ ကိုေအးၾကည္ (ေအာင္မိုးသူ-ယခု စိတ္တိုင္းက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ရန္ကုန္) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊကို ေတာင္းဆိုလို႔ အေဆာင္ေခၚရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကိုေအးၾကည္တို႔ အခန္း မွာပဲ ေနမယ္ေျပာတာ။ အဲဒီအခန္းမွာ (၁၈) ေယာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ၊ လူမ်ားေနလို႔ တျခားခန္းေနဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က မရရင္မေနဘူး တိုက္ထဲပဲ ျပန္သြားမယ္လုပ္လို႔ ဒင္းတို႔ (လက္ေထာက္ အေဆာင္ မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္) ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ (၆)ခန္းမွာပဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။
တေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကၽြးတယ္။ မနက္စာ လံုးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္း နဲ႔ ပံုစံငပိ။ ညေနစာ လံုးတီး ထမင္း၊ ႏိုင္လြန္ဟင္းနဲ႔ ပံုစံငပိ။ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ပဲဟင္းဆိုတာ ပဲစင္းငံု အခြံခ်ည္းသက္သက္ကို ေရနဲ႔ ျပဳတ္ထားသလို ပဲဖတ္ လံုး၀မပါဘူး။ တခါတေလ ႏို႔စို႔ကေလး ၀မ္းပ်က္တဲ့၀မ္းလို ၀ါ၀ါက်ဲက်ဲ၊ အန႔ံကေအာက္ သိုးသိုး။ ႏိုင္လြန္ဟင္းက ပဲ႐ြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းႏုႏြယ္႐ြက္ကို မေဆးမေၾကာပဲ ဓားနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္း စင္းၿပီး၊ အေစ့ေတြ ႏိုင္းခ်င္းပါတဲ့ မက်ည္းမွည့္နဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ။ သူ႔ထဲမွာ ပါခ်င္တဲ့ ပစၥည္း အကုန္ပါတယ္။ ဖိနပ္သဲႀကိဳး၊ တီေကာင္အေသ၊ ပိုးဟပ္အေသ၊ ပိုးဟပ္ဥခြံ စသည္ျဖင့္....။ ဟင္းႏုႏြယ္႐ိုး ကလဲ ႀကီးသလားမေမးနဲ႔၊ အေျခာက္ခံထားရင္၊ ႏြား႐ိုက္၊ ထင္းဆိုက္လို႔ ရတယ္။ ငပိကေတာ့ ေခြးခ်ီးေရာင္၊ အနံ႔ကဆိုးဆိုး။ အဲဒါကို င႐ုတ္သီးဆီသတ္ထားတဲ့ဆီကို အေပၚက ပါေလ႐ံု ဆမ္းထား တယ္။
တပါတ္တခါ၊ တနင္းလာေန႔ညေန အသားဟင္းေကၽြးတယ္။ အသားေကၽြးဘို႔ ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ စာရင္းေကာက္တယ္။ အသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ အသားမႀကိဳက္ရင္ ငါး၊ ဒါမွမဟုတ္ သက္သတ္လြတ္။ အသားဟင္းဆိုတာက ဟင္းလို႔ အမည္တပ္ထားလို႔သာ ဟင္းေခၚရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ဟင္းပံုမေပါက္ ဘူး။ အသားျပဳတ္လို႔ ေခၚရင္ရတယ္။ အသားတံုးက သပ္သပ္၊ အသားျပဳတ္ရည္ သပ္သပ္။ ၀က္သား ဟင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဟင္းပံုသဏၭာန္က အဆီမ်ားမ်ား၊ အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္ထူထူ ၀က္သားျပဳတ္ပဲ။ တခါတေလ အတံုးအ႐ြယ္ေသးရင္ ၀က္သားႏွစ္တံုးကို ဂံုနီအိပ္ႀကိဳးနဲ႔ ပူးခ်ည္ထားေပးတယ္။ အေခါက္ေပၚမွာ ျဖဴေကာင္ရဲ႔ ဆူးေတာင္ေတြလို မာေတာင္ေတာင္၊ ၀က္ေမႊးေတြက ထူလျပစ္။ တဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာဆိုရင္ အသားတံုးေပၚ နီနီျပာျပာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္လဲ ပါလိုက္ေသး။ အမဲသားဟင္းက ၀က္သားဟင္းထက္ဆိုးေသးတယ္။ အ႐ြတ္မ်ားတဲ့ အသားတံုးေတြမို႔ ကိုက္ဖဲ့မရလို႔ မလြယ္လွဘူး။ တျခားသူတေယာက္ကို အကူေတာင္းၿပီး၊ ကိုက္ထားတဲ့အသားကို လက္နဲ႔ ၀ိုင္းဆြဲခိုင္းဖို႔မၾကံနဲ႔။ အသားတံုးမွာ သြားေတြ စိုက္လ်က္ ပါးစပ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္လာမယ္။ အသားက ပဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။
အမဲသား၊ ၀က္သားမစားရင္ ငါးေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေၾကာ္တေတာင္းလံုးသြန္ၿပီး တခုခ်င္း႐ွာၾကည့္။ အၿမီးပိုင္းနဲ႔ ေခါင္းပိုင္းပဲ။ ကိုယ္ထည္ပိုင္း ပါမလာဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာက္ငါးေတြ။ ဒီငါးေၾကာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားတိုင္း န၀တေခတ္မွာ ပုသိမ္ေထာင္ထဲ ေသသြားတဲ့ ရဲေဌးကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရဲေဌးက အခန္းထဲမွာ အသက္ငယ္ဆံုး၊ ပထမႏွစ္ သဘာ၀သိပၸံ ေကာလိပ္တက္တုန္း။ အၿမီးပိုင္း အတံုးေသးကို ႀကီးတဲ့အတံုးနဲ႔ လဲခိုင္းတယ္။ အတံုးေတြက ထူးမျခားနား၊ ေခါင္းနဲ႔ အၿမီးပဲ။ ေခါင္းဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ေခါင္းစစ္စစ္၊ အသားတစိမွ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါဒါက လဲေပး႐ွာပါတယ္။ သံုးေလးခါ လဲေပမဲ့ မထူးေတာ့ ရဲေဌးက 'မင္းတို႔ ငါး -ီး ေတာင္မစားဘူး' ဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ တိုက္ပိတ္မခံရတာ။ ေနာက္တခါလည္း ဒီလိုပဲ။ အေပၚခန္းမွာ ရဲေဌးေနတုန္းက။ ဒင္းကေလး အံဆံုးေပါက္ၿပီး သြားနာေနလို႔ ကိုထြန္းက်င္(ပီဒီပီ) က ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ ေပးေနတာ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊမိသြားလို႔ ကိုထြန္းက်င္ကို တိုက္ပိတ္ဖို႔ ေခၚထုတ္တာ။ သြားနာလို႔ အိပ္ေနတဲ့ ရဲေဌးဟာ ေစာင္ျခံဳထဲက ၀ုန္းကနဲ ထလာၿပီး "ငါလိုးမ လွေ႐ႊ- ကိုထြန္းက်င္ကိုမပိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုပိတ္ကြ" ဆိုၿပီး တခါးေပါက္ကို ေျပးထြက္လာလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို တိုက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကိုေအးၾကည္၊ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ- ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ ကို၀င္းလြင္ (ပုေလာ-ေဆး တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္) တို႔ သြားေျပာလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။
သက္သတ္လြတ္ ကုလားပဲဟင္းက မဆိုးပါဘူး။ ဂ်င္းဖတ္ လက္မေလာက္ႀကီးေတြ ပါတတ္ၿပီး မဆလာကေလး ပါေလ႐ံုခပ္ထားတဲ့ ကုလားပဲဆီျပန္ဟင္း။
တနင္းဂေႏြေန႔လည္မွာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းတိုက္တယ္။ လက္ဘက္ေျခာက္လို႔ ေျပာတဲ့ အ႐ြက္ကို ျပဳတ္ထားတဲ့ ညိဳညိဳဖန္ဖန္ အရည္ေတြကို သစ္သားစည္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး၊ လံုခ်ည္ျပာေတြက လိုက္ေ၀တယ္။ တိုက္ထဲမွာတုန္းကေတာ့ ဒီ"လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း"ဟာ အဖိုးတန္ေပါ့။ အရသာ႐ွိတဲ့ စြဲမက္စရာေလး။ အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ေရေႏြး ကိုယ္တည္၊ ကိုယ့္လက္ဖက္ေျခာက္ ကိုယ္ခတ္ေသာက္ႏိုင္ မွ၊ ေထာင္ကေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို မက္မက္ေမာေမာ သိတ္မေသာက္ၾကေတာ့ဘူး။ နားေတာင္ညည္း ေသး။ ေန႔လည္ တေရးတေမာ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ အခန္းေ႐ွ႔မွာ ေရေႏြးၾကမ္းပံုးကို တတံုးတံုးနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ လာခ်ရင္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ စိတ္တိုတဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။
အၾကံအဖန္
ေထာင္ထဲမွာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္စားရင္ သူတို႔ေကၽြးတာခ်ည္း ဘယ္လို လုပ္ စားႏိုင္မွာလဲ။ မည္သူမဆို အနည္းနဲ႔အမ်ား အၾကံအဖန္ ခ်က္စား၊ လုပ္စား၊ ႐ွာေဖြစား ေသာက္ၾက ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုဆိုရင္ တနင္းလာမွာေကၽြးတဲ့ အသားကို စီမံကိန္းနဲ႔ ယူရတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ဆီလိုရင္၊ ၀က္ဆီထုတ္ဖို႔ ၀က္သားပိုယူတယ္။ အမဲသားေန႔ဆို အမဲသားကို ငါးနဲ႔ မွ်ယူၿပီး ငါးကို အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားနဲ႔ တြဲေပးတဲ့ အသားျပဳတ္ရည္က လိုသေလာက္ယူထားလိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားကို ေသးေသးလွီးၿပီး ကိုက္လန္တို႔ မုန္လာတို႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ (တကယ္ေတာ့ နတ္သားေဆးလိပ္နဲ႔ လဲတာေပါ့ေလ) အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ ေၾကာ္တယ္။
၀က္ဆီထုတ္မယ့္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ညေန ကတည္းက ထမင္းကို အမ်ားႀကီး ပိုယူထားလိုက္ တယ္။ ညမွာ ၀က္ဆီထုတ္ၿပီးရင္ အိုးက်န္ ၀က္ဆီနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ၿပီး ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးနဲ႔ ညလည္စာစားၾကတယ္။ ထမင္းေၾကာ္မစားတဲ့ လူကလည္း ၀က္ဆီဖတ္ကို င႐ုတ္ဆီနဲ႔ တို႔စားၾကတယ္။ အခန္းထဲ မီးဖိုခြင့္က အျမဲတမ္း မီးစိမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ မီးဖို ေအာ္ပေရး႐ွင္း လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ဖိုရဲတဲ့ အေကာင္ ဖိုစမ္း၊ တိုက္ပိတ္ပစ္မယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ ဒါလည္း ၾကာၾကာတင္း မထားႏိုင္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ဆယ္ရက္ေပါ့။
တခါေတာ့ မီးမဖိုရ၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ဒီေရျမင့္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ဟင္းခ်က္စရာဆီ ျပတ္တာနဲ႔ ၾကံဳပါေရာ။ ၀က္ဆီထုတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဥပေဒက တည္ဆဲ- မီးဖိုရင္ တိုက္ထဲတန္းထည့္မယ္ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စားသံုးဆီ အခက္အခဲကို ကိုသိန္းလြင္(အာနီ-ေဆးတကၠသိုလ္၂) က တာ၀န္ယူ ေျဖ႐ွင္းတယ္။ အဲဒီည ကိုသိန္းလြင္ ၀က္ဆီထုတ္ေနတုန္း ေခ်ာင္းေနတဲ့ တာ၀န္မွဴးက်တဲ့ ႏွစ္ရစ္၀ါဒါ ထြန္း႐ွိန္က အပိုင္ပဲ ဆိုၿပီးလာဖမ္းတယ္။
"ေဟ့- ဟိုမွာ မီးဖိုေနတာ ဘယ္ေကာင္လဲ၊ ေခြးမသား...ေတြ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူးေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ တိုက္ထဲထည့္မယ္...."
ထြန္း႐ွိန္ ေသာ့ယူဖို႔ လွည့္အထြက္မွာ အေပၚက အက်ႌပလာ၊ ဂါ၀န္လို ေဘာင္းဘီပြပြကို ၀တ္ထားတဲ့ ကိုသိန္းလြင္ဟာ ေခၽြးသံ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ ထလာၿပီး
"ဘႀကီး..က်ေနာ္ပါ"
ထြန္း႐ွိန္ ေျခလွမ္းတုန္႔ကနဲ ရပ္သြားတယ္။
"ေဟ့ေကာင္..သိန္းလြင္၊ -ီး မွပဲ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူး ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း -ျမန္ျမန္ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း..."
"ၿပီးခါနီးပါၿပီ- ဘၾကီးရာ ခဏေလးပါ..."
"ေခြးမသား..မလိုခ်င္ဘူး၊ ခုၿငိမ္းလိုက္" လို႔ ဆဲၿပီး၊ ထြန္း႐ွိန္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ကိုသိန္းလြင္က သူ႔ တူအရင္းေလ..။ သူ ဘယ္တိုက္ပိတ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရီလိုက္ရတာ အူေတာင္နာတယ္။
ေထာင္၀င္စာ
အထူးေထာင္က်ေတြက ႏွစ္ပါတ္တခါ၊ တိုက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာင္ကျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတယ္။ အထူးေထာင္က် ဆိုတာ ေထာင္နံပါတ္ေ႐ွ႔မွာ S/ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္၀င္စာက ပစၥည္းကို အျခားရာဇ၀တ္မႈ ေထာင္က်ေတြလို ၀ါဒါေတြ၊ အေကာင္လိုလို ေရာင္လိုလို ေတြရဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ မတရားလုယက္၊ ခိုး၀ွက္ သိမ္းပိုက္ယူငင္တာ မခံရဘူး။ သြင္းခြင့္မရတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဗူး၀မွာကတည္းက၊ အိမ္က လူေတြကို တခါတည္း ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး၊ သြင္းခြင့္ရတာဆို ဘာတခုမွ မေလ်ာ့ေစရဘူး။
တိုက္သစ္မွာတုန္းက ေထာင္၀င္စာခန္းမွာ တခါတည္း၊ ေထာင္၀င္စာ တာ၀န္က် ေထာင္မွဴးက စစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ ပိုက္လာ႐ံုပဲ။ အေဆာင္မွာက်ေတာ့ ေထာင္၀င္စာအထုပ္ေတြကို သံစည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာေတြက ထမ္းလာေပးတယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ပစၥည္းကို စာရင္းနဲ႔တကြအပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ကိုယ့္ပစၥည္း စာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ရတာနဲ႔ ကိုက္မွ လက္မွတ္ထိုးတယ္။ တခါတေလ လူကျပန္မေရာက္ေသးခင္ ပစၥည္းထုတ္က အေဆာင္႐ံုးခန္း ကို ေရာက္ႏွင့္ေနတာလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္၀င္လာတာျမင္ရင္ လွမ္းေခၚၿပီး လက္ထဲထည့္ေပး လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ဘာစားစရာပါတယ္ ဆိုတာ ဒင္းတို႔ သိၿပီးသား၊ စားခ်င္ရင္ လာေတာင္းစားတယ္။
၀ါဒါ အဘေသာင္းဆိုရင္ ေထာင္၀င္စာ လာတဲ့ေန႔မွာ ခြက္ကေလး၊ ပန္းကန္ကေလးကိုင္ၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဘ ထမင္းစားမေကာင္းလို႔ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ကေလးမ်ား က်န္ရင္ နည္းနည္းေပးစားပါ။ ဒီလိုအေျပာေလးေတြနဲ႔ ေတာင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊလည္း သူစားခ်င္ ရင္ အဘေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း(ပီဒီပီ)နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းခိုင္းတယ္။ ဒါလည္း ခင္လို႔ ရင္းႏွီးလို႔ ေတာင္းစားတာ။ မရင္းတဲ့သူေတြဆီ ေတာင္းစားတာ မေတြ႔ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဆီမွာက MI တင္ဦး အမႈ႐ွာၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းတို႔လို၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦးတို႔လို အစာေရစာေပါတဲ့ လူေတြ နံပါတ္ (၈)ခန္း (လံုျခည္ျပာခန္း) မွာ ႐ွိေနတာပဲ။ အစားေကာင္း မျပတ္လွဘူး။ တျခား၀ါဒါေတြက အထူးေတြဆီမွာ မေတာင္းစားရဲဘူး။ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီဆို လံုး၀ ေတာင္းမစားတတ္ဘူး။ ေၾကာက္တတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္မွာ တင္ျမတ္ ႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ အေပၚခန္းမွာေနတဲ့ တင္ျမတ္က အင္းစိန္မွာေနလို႔ အင္းစိန္တင္ျမတ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းက တင္ျမတ္က အေလးမသမား၊ ဗလေကာင္း လို႔ ဗလႀကီးတင္ျမတ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒင္းက ဗလႀကီးသေလာက္ အသံကလဲက်ယ္၊ အဆဲကလဲ သန္။ တေန႔မွာ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီက ဂ်ဴတီထြက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ၊ အေပၚက စပို႔႐ွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အေဆာင္နဲ႔ ေ၀းေ၀း၊ အုတ္႐ိုးေဘးက ကပ္ေလွ်ာက္သြားတာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္က လွမ္းျမင္တယ္။ အဲဒါ အခန္းထဲကေန "ေထာင္မွဴး- စပို႔႐ွပ္ေတြဘာေတြနဲ႔ သားနားေနပါလား၊ ဘယ္က အၾကံအဖန္ရလာ တာလဲ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား လွမ္းဆိုတာ ေထာင္မွဴး တခ်ိဳးထဲ ေျပးေရာ။
ထမင္းစားအုပ္စု
အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တူရာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ထမင္းစားၾကတာကို က်ေနာ္တို႔က ထမင္းစား အုပ္စုလို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက ေထာင္၀င္စာလာသမွ် အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ဘံုစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ စားၾကတာ။ ၃ ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ ထမင္းစား အုပ္စု (၃)စု ႐ွိတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ (မိႈင္းရာျပည့္-ဒႆနိကေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ တင္ႀကိဳင္ (ပီဒီပီ)၊ ကိုထြန္းက်င္ (ပီဒီပီ)၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းက အထကေက်ာင္းသား) တို႔ ေလးေယာက္က တစုစားတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ပီဒီပီ-ယခု အေမရိက၊ ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း)၊ ကိုရဲျမင့္သိန္း (ပီဒီပီ) တို႔ အမႈတြဲႏွစ္ေယာက္က တစုစားတယ္။ က်န္တာ က်ေနာ္တို႔ ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အစုမွာ-
၁။ ကိုေအးၾကည္ (တိန္ေ႐ွာက္ပိန္-ေဆးတကၠသိုလ္ ၂) (ယခု-စိတ္တိုင္းက်လက္ဘက္ရည္)
၂။ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ-ပဲခူး) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၃။ ကိုတင္ျမင့္ (မာ႐ွယ္-ေပါင္းတည္) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၄။ ရဲေဌး (ပုသိမ္) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၅။ ေမာင္ေမာင္စိုး (အ႐ႈပ္-ဟသၤတ) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၆။ ကိုသန္းလင္း (တ-ဥကၠလာ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၇။ ကိုေဌး၀င္း (ယခု-ဂ်ာမဏီ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၈။ ေဖသိန္း (ယခု-ဂ်ပန္ျပည္) (ဂ်ီတီအိုင္)
၉။ ေအာင္ကိုကို (ေရနံေခ်ာင္း) ( ပညာေရးတကၠသိုလ္)
၁၀။ ကိုတင္ေအာင္ (ဘီးလင္း) (ဂ်ီတီအိုင္)
၁၁။ လွဦး (ေဒါပံု-ကုလားပို) (အထကေက်ာင္းသား-ယခုကြယ္လြန္)
၁၂။ ကိုတင္ျမတ္ (မ-ဥကၠလာ) (က်န္းမာေရးမွဴး)
၁၃။ ေစာထြတ္ေက်ာ္ (ျပည္) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၁၄။ က်ေနာ္
က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အိုးသူႀကီးက ကိုေအးၾကည္ (ခ) ေအာင္မိုးသူ (စိတ္တိုင္းက်)။ လူပုသေလာက္ အၾကံ အဖန္ေကာင္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္စီမံ၊ အားလံုးအတြက္ သူပဲ ဒိုင္ခံခ်က္တာ။ က်န္တဲ့သူေတြက ဟင္း႐ြက္ခူး ဟင္း႐ြက္သင္၊ ထင္းခြဲ၊ ကင္းေစာင့္(တခါတေလ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ကင္းေစာင့္ရတယ္)၊ အိုးေဆးခြက္ေဆး၊ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။
ေထာင္၀င္စာရက္ကိုလည္း သူပဲ စီစဥ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ နယ္ကေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ၊ ပစၥည္းနည္းနည္းပဲ လာႏိုင္သူေတြ၊ မ်ားမ်ား လာႏိုင္သူေတြကို ႏွစ္ပါတ္ အလ်င္မီ ေအာင္ ကိုေအးၾကည္က စီစဥ္ေပးတယ္။ ေထာင္၀င္စာ လာလာ-မလာလာ၊ နည္းနည္း-မ်ားမ်ား၊ အားလံုးမွ်မွ်တတ၊ မ႐ွိအတူ၊ ႐ွိအတူ ခြဲေ၀စားၾကတယ္။ စားစရာမ႐ွိတဲ့အခါ ၾကက္ဖမ္း၊ ႂကြက္ဖမ္း၊ အေကာင္ပေလာင္ ဖမ္းစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတာေပါ့။ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြစားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္။
၀န္ႀကီးဌာနခြဲေ၀မႈ
ကိုေအးၾကည္က အိုးသူႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေရာက္ရင္ ပိုင္႐ွင္က သူ႔ပစၥည္းစံုေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းက လြဲလို႔ က်န္တာကို သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြက သိမ္းယူသြားတယ္။ အိုးသူႀကီးက ထမင္းနဲ႔စားတဲ့ စားစရာမွန္သမွ် အကုန္သိမ္းတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းစားရမယ့္ဟင္း၊ ေႏႊးရမယ့္ဟင္း၊ တာ႐ွည္ခံတဲ့ဟင္း၊ အေရာအေႏွာလုပ္ၿပီး ပြါးရမယ့္ဟင္း၊ စတာေတြကို ေနာက္တပါတ္မွာ ေနာက္တသုတ္ ေထာင္၀င္စာ မီေအာင္ ခန္႔ခြဲရတယ္။ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို( ပညာေရးတကၠသိုလ္ကမို႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ရာထူးေပးၿပီး ဆရာႀကီးလို႔ေခၚၾကတာ) က မံု႔နဲ႔ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာလို ကုန္ေျခာက္ေတြကို သိမ္းတယ္။ မနက္အိပ္ရာထ အစာကို သူက တာ၀န္ယူရတယ္။ သူ ခ်ေပးတာကို မနက္တိုင္ အားလံုး စားရတယ္။
က်ေနာ္က မီးခိုးအူေရးနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါျဖစ္ေျမာက္ေရး၀န္ႀကီး။ ကိုယ့္အုပ္စုထဲ ၀င္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတယ္။ ေငြေၾကးအျဖစ္သံုးရမယ့္ နတ္သားလို ေဆးေပါ့လိပ္ အေသးနဲ႔ စီးကရက္တို႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ဆီ အပ္ရတယ္။ သူက ဒါနဲ႔ အားလံုးအတြက္ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြကိုေတာ့ ရတဲ့ ေဆးလိပ္ အေရအတြက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ တတ္တဲ့ လူ အေရအတြက္၊ ေထာင္၀င္စာတပါတ္ နဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ့္လူေတြရဲ႔ ျခင္ေထာင္ အမိုးေပၚေတြမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ၃-၄-၅လိပ္ စသျဖင့္ နည္းရင္နည္းသလို၊ မ်ားရင္မ်ား သလို။
က်ေနာ္ရယ္ ဗိုလင္း(ကိုသန္းလင္း)ရယ္၊ ဘြန္း(ကိုေဌး၀င္း)ရယ္က ခြက္ကေလးတလံုး လုပ္ထား တယ္။ ကိုတာ ရတာကို အဲဒီခြက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး၊ ေသာက္ခ်င္တဲ့အခါ ယူေသာက္။ ကိုေဌး၀င္းက ေဆးလိပ္အေသာက္ နည္းတယ္။ ဗိုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ႏွေခါင္း ၾကပ္ခိုးစြဲတယ္။ သူ႔ေ၀စုကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မွ်တယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္က မႏၱေလးနဂါးေဆးလိပ္ စပါယ္႐ွယ္ ထည့္ေပးတတ္ေတာ့ အျခား ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ၀ါဒါေတြလည္း တခါတေလ လာေတာင္းေသာက္တယ္။
ထင္းျဖစ္တဲ့ကုတင္
အခန္းထဲက ကုတင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ထင္းစိုက္ပစ္တာ သိသိသာသာႀကီး ကုန္သြားတယ္။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလ်ာ့လာေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက ကုတင္ေတြကို အလံုးလိုက္ လာေရသြားတယ္။ ကုတင္အလံုးလိုက္ မဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ ကုတင္တလံုးမွာ ၾကမ္း ၅ ေခ်ာင္း႐ွိတဲ့အနက္ အစြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလယ္ေခါင္တေခ်ာင္းကို ခ်န္ၿပီး နံပါတ္ ၂ အေခ်ာင္းနဲ႔ နံပါတ္ ၄ အေခ်ာင္းကို ထင္းလုပ္ပစ္တယ္။ ဘာယာတန္းက ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေဘာင္ေတြကို ႐ွင္းပစ္တယ္။ ၃ ေဆာင္တခု လံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုက ထင္းသံုးအမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလ အေဆာင္ေရကန္နားက သစ္ပင္ကိုလဲ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ ၀ါဒါလစ္ရင္လစ္သလို အကိုင္းေတြ တက္ခုတ္ၿပီး ထင္းလုပ္ေသး တယ္။ ေအးၾကည္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းသေလာက္ ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကိုတင္ျမတ္ႀကီးကလဲ ကုတင္ေအာ္ပို ေရး႐ွင္းမွာ အားကိုးရတယ္။
တခါေတာ့ ခုတ္ၿပီးခါစ ထင္းေတြ မသိမ္းရေသးခင္ ခုတင္ေတြေအာက္မွာ ပံုထားတာ အေဆာင္မွဴး လွေ႐ႊေတြ႔သြားတယ္။ မသိမသာ ၾကည့္သြားၿပီး အဘေသာင္းကို ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြ အခန္းမွာ ထင္းပံုဟာ ေႁမြေတာင္ ၀င္ေအာင္းလို႔ရတယ္။ သြားသိမ္းစမ္းတဲ့။ ထင္းသိမ္းသြားေတာ့ေကာ ကိုေအးၾကည္က မမႈဘူး။ ညေန ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဟင္းအိုးကို ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာ ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဖိုမွာ သြားခ်က္ခိုင္းတယ္။ လံုခ်ည္ျပာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
စာမဖတ္ပါနဲ႔ ဟင္းပဲခ်က္ပါ
လူေတြက သူ႔ကို လူပုသေလာက္ အၾကံအဖန္ေကာင္းလို႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြ အစားအေသာက္အဆင္ေျပဖို႔ပဲ အျမဲစဥ္းစားတယ္။ ဘာလုပ္စားရင္ ေကာင္းမလဲ အျမဲ အၾကံထုတ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔တမ်ိဳး၊ ခိုးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တမ်ိဳး ေပးၿပီး ဖိုႀကီး၊ ေဆး႐ံုဖို၊ ေတာင္ယာတို႔က သူလိုခ်င္တာကို ၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ကိုသိန္းလြင္(အာနီ)တို႔ က်ေနာ္တို႔က "ေအးၾကည္ မင္း ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးပဲစဥ္းစားေန၊ စာေတာ့မဖတ္ဘူး၊ စာေလးဘာေလးလဲ ဖတ္ဦးကိုယ့္လူ" လို႔ ေျပာတယ္။ ခဏခဏ သူ႔ကို စာဖတ္ခိုင္းေတာ့၊ နားညည္းၿပီး "ေအးဖတ္မယ္၊ အစားအေသာက္ကို အာနီတို႔ပဲ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္" ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ "ေအး ... စာဖတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ က်န္တာ ငါတို႔ တာ၀န္ထား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ပီကင္းရီျဗဴးေတြ ေဘးခ်ၿပီး တေခါေခါနဲ႔ ေဟာက္ေနပါေလေရာ။ စာအုပ္က သူ႔ အိပ္ေဆးလို ျဖစ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အိပ္တာပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက "ေတာ္ပါၿပီ ေအးၾကည္ရာ ဟင္းပဲ ျပန္ခ်က္ပါေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔ေတာ့" လို႔ ေျပာယူရတယ္။
ေငြနဲ႔ေၾကးနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ေထာင္ပိုက္ဆံလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔အျပင္၊ တကယ့္ ေငြေၾကးလည္း ကိုးဆယ္မ်ိဳးတရာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ကို ေထာင္၀င္စာမွာရင္ ပိုက္ဆံလည္းမွာတယ္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴလိပ္ကို ပိုက္ဆံထည့္လိပ္လို႔ ရေအာင္၊ အစပိုင္းက နဲနဲျဖည္၊ ပိုက္ဆံကို စကၠဴနဲ႔အတူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လိပ္တယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားကို ၀ါဒါေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးမွာၿပီး သရက္သီး သနပ္နဲ႔ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္စားတယ္။
ၾကက္သူခိုး
အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊက အေဆာင္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးတယ္။ သူ႔ၾကက္ေတြကို နယ္စပ္က တိုက္ပြဲမွာ မိလာတဲ့ ဗကပတ႐ုတ္ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ ေန၀င္းစိန္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ဒီၾကက္ေတြ ကို အေဆာင္၀င္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ေအာက္ထပ္ဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ က်ေနာ္တို႔ တေရးတေမာအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကက္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြ ေဆးတဲ့ ေရေနရာမွာ က်ေနတဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို အခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး လာေကာက္စားေလ့႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ဖမ္းပြဲ လုပ္ၾကတယ္။
ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာမွာ ထမင္းလံုးေတြကို ၾကဲျဖန္႔ထားလိုက္ၿပီး လူေတြက ကိုယ့္ကုတင္မွာကိုယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သံတိုင္ေပါက္ကေန ၀င္လာတယ္။ ပိုင္ေလာက္ၿပီဆို တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြဟာ ျဗဳန္းဆို ကုတင္ေပၚေတြကဆင္းၿပီး အေပါက္ေတြမွာ ကာရပ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ အလန္႔တၾကားခုန္ေပါက္ေနတုန္း အသံမ်ားမ်ားမထြက္ခင္ အဆံုးစီရင္ လိုက္ ၾကတယ္။
ရဲျမင့္သိန္းက ၾကက္ကို ဟာလာလုပ္၊ အေမႊးႏႈတ္၊ အေရခြံဆုတ္၊ တင္ျမတ္ႀကီးက ဗိုက္ခြဲအူထုတ္၊ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ တံုးတစ္ေပးတယ္။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီ၊ သဲလြန္စမက်န္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဒါေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ခိုင္းလို႔ ရထားတဲ့ မဆလာနဲ႔ ခ်က္တယ္။ ညေနထမင္းစားေတာ့ ရဲျမင့္သိန္းက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ၿပီး အားလံုးကို အညီအမွ် ခြဲေပးတာ အဲဒီညေန အားလံုးထမင္းၿမိန္ၾက တယ္။
ေန၀င္းစိန္ ၾကက္ေတြကို အိပ္တန္းသြင္းဖို႔ လုပ္ေတာ့ ႐ွာမေတြ႔လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အခန္းထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ စားၿပီးလို႔ ဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ။
တကယ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ၾကက္ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ပဲ လူေပ်ာက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ သံေခ်ာင္းေတြ ေခါက္၊ မီးေမာင္းေတြထိုး၊ စစ္ေခြးေတြလႊတ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ေခါင္းမီးေတာက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနၿပီ။ ၾကက္ဆိုေတာ့လည္း လံုခ်ည္ျပာ ေန၀င္းစိန္ခမ်ာ မနက္မွ ဆက္႐ွာေတာ့မယ့္ သေဘာနဲ႔ ၾကက္စာရင္း မကိုက္ပဲ ၾကက္ေထာင္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
[2001 August 15 မာယာထဲက ၃ေဆာင္၊ ၆ ခန္းကို ျပဳျပင္မြမ္းမံ ျဖည့္စြက္ၿပီး၊ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
ကိုေနလင္းေရးတဲ့ 'လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္းမ်ားအေၾကာင္း' စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ကိုယ္ေထာင္ထဲေနခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ခံခဲ့ရတာဟာ သူတို႔နဲ႔စာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔က ညီပုေလး ေလာက္ပဲ ႐ွိပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဆို မင္းတို႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ဇိမ္က်ခဲ့သလားလို႔ ေမးစရာ႐ွိလိမ့္မယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ ဘယ္လိုလုပ္ ဇိမ္က်ပါ့မလဲ။ ရန္သူ႔လက္ထဲ က်ေနတဲ့ဥစၥာ၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ စစ္ေၾကာေရးကာလနဲ႔ ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းခါစ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ၊ ဘီလူးဆိုင္းတီးခဲ့တာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ကိုေနလင္း (လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္း စာအုပ္ေရးသူ) တို႔ေခတ္ (န၀တ၊ နအဖေခတ္) ေလာက္ မဆိုးဘူး ဆိုတာ၊ '၇၀ ခုႏွစ္လြန္ အေရးအခင္း မွာ က်ဘူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။
၃ ေဆာင္ဆိုတာ ဘာလဲ
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္က်တဲ့ ကာလတုန္း (၁၉၇၆-၁၉၇၈) က၊ အင္းစိန္ေထာင္မွာ (၁) ေဆာင္၊ (၂) ေဆာင္က အခ်ဳပ္ေဆာင္။ (၃) ေဆာင္က အထူးေဆာင္၊ (၄) ေဆာင္၊ (၅) ေဆာင္က ေထာင္က်ေဆာင္။ (၆) ေဆာင္က မိန္းမေဆာင္။
(၃) ေဆာင္ဟာ အေပၚ ေလးခန္း၊ ေအာက္ ေလးခန္း ႐ွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ႀကီး။ အခုေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မီးေလာင္သြားလို႔ တထပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အထူးဆိုတာဘာလဲ
အထူးဆိုတာ ေထာင္က်နံပါတ္ဟာ ေ႐ွ႔က အဂၤလိပ္စာလံုး S ပါတယ္။
အထူးေဆာင္ ((၃)ေဆာင္) မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ (ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရး အခင္း၊ မိႈင္းရာျပည္အေရးအခင္း)နဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ထားတယ္။ အုပ္စုလိုက္ က်တဲ့ မီးေမာင္းစာေစာင္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိသူေတြ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လို ပီဒီပီေတြ၊ အလုပ္သမားအေရး အခင္းက ဂုန္နီစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြလည္း ႐ွိတယ္။
အထူးေဆာင္မွာ အုန္းဆံသြပ္ ေမြ႔ယာ၊ အုန္းဆံသြပ္ေခါင္းအံုး ေပးတယ္။ ခ်ည္ေစာင္တထည္ ဂြမ္းေစာင္တထည္ ေပးတယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ျခင္ေထာင္သြင္းခြင့္ေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ခ်ည္ေစာင္နဲ႔ ပံုစံ လံုခ်ည္ဟာ ျခင္ေထာင္တလံုး ျဖစ္တယ္။ ေစာင္ကို ျခင္ေထာင္ ကိုယ္ထည္လုပ္၊ ပုဆိုးကို ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းရင္း ေျခရင္း အပိတ္ခ်ဳပ္ရင္၊ ျခင္ေထာင္တခု ျဖစ္ေရာ။ ည ညဆို ျခင္ေထာင္ကေလးေတြ ေထာင္ထားတာမ်ား သင္းခ်ိဳင္းက အုတ္ဂူကေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဒါ လူသာမန္ေတြရဲ႔ ဂူေျပာတာေနာ္။ ေသးေသးကုပ္ကုပ္ ေလွာင္ေလွာင္ပိတ္ပိတ္။ လူခ်မ္းသာေတြ ဂူၾကေတာ့ လက္ရာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ေခါင္းရင္းဘက္ က ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေအာင္ ဇာေတြဘာေတြ နဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ အျမင့္ကလည္း လူတထိုင္စာ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ တ႐ုတ္သခ်ႋဳင္းက ဂူအေကာင္းစားမ်ိဳး ၂ ဂူ ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျခင္ေထာင္က်ေတာ့ လူထိုင္လို႔မရတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာလိုမ်ိဳး အသက္႐ွဴမ၀တဲ့ ျခင္ေထာင္။ ဆရာႀကီး ကိုေအာင္ကိုကို ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ျခင္ေထာင္ထဲ၀င္ရင္ ေႁမြလို အ႐ွည္လိုက္ စန္႔စန္႔၀င္ရတယ္။
ေထာင္ကေပးတဲ့ အထူးေတြအတြက္ ပံုစံလံုခ်ည္ဆိုတာက အစိမ္းႏုေရာင္ အင္းမလံုခ်ည္ဒီဇိုင္း တထည္နဲ႔ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်တထည္ ရတယ္။ သူ႔တို႔ေပးတဲ့ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်က အသစ္မွာ အသားက ၾကမ္းေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပါမ်ားေလ အကႌ်သားက ေခ်ာၿပီး ညက္လာေလပဲ။ ခ်ည္အစစ္ဆိုေတာ့ ၀တ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။
ႏွစ္ပါတ္တခါလား၊ တလတခါလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ လူတေယာက္ကို ေခါင္းလိမ္းဖို႔ အုန္းဆီတေယာက္ကို ဇြန္းကေလးနဲ႔ တဇြန္းစာေလာက္နဲ႔ လက္မ ေလာက္ ဆပ္ျပာၾကမ္း တတံုး ရတယ္။
တေန႔တာလုပ္ငန္း
ပံုစံထိုင္ရတာ၊ ပံုစံရပ္ရတာ မ႐ွိေသးဘူး။ (ေနာက္မွ ၃ ေဆာင္လဲ ပံုစံေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္) မနက္ လင္း ခါစ၊ ေထာင္ ဖြင့္လို႔ လူလာစစ္ရင္ ၀ါဒါက အေဆာင္ထဲ မ၀င္ခင္ အသံအရင္ေပးတယ္။ အဲဒီလို အသံၾကားရင္ ႏိုးတဲ့ တေယာက္ေယာက္က အခန္းထဲက က်န္တဲ့လူေတြကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ေတြဘာေတြ ျဖဳတ္ၿပီး လူေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚ ကိုယ္ထိုင္ေပးလိုက္တာပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ၀ါဒါ၀င္လာမွ ကမန္းကတန္း ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကုတင္ေပၚထိုင္ေပးလိုက္ၿပီး၊ လူေရတြက္ၿပီးလို႔ ၀ါဒါေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး ေစာင္ျခံဳထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ အိမ္သာ တက္သူကလည္း လူစစ္ေနတုန္း အိမ္သာထဲ က လက္ေထာင္ျပတာပဲ။
ကိုယ့္အေဆာင္မွာ ကိုယ္အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္၊ ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထပဲ။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားအိပ္ လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ည ကိုးနာရီမွာ ၀ါဒါက အိပ္ခ်ိန္ေအာ္တယ္။ အဘေသာင္းတို႔လို ၀ါဒါဆို အိပ္ခ်ိန္သည္ႀကီး လာပါအုန္းလို႔ မုန္႔သည္ေခၚသလို ေခၚလိုက္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေႏြးေတြ တအိုးၿပီး တအိုး တည္ေကာင္းတုန္း၊ ေသာက္ေကာင္းတုန္း။ ေရေႏြးကို လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးေဂါက္နဲ႔ တည္တာ။ ဘာမွတ္လို႔လဲ။ ဆူဆူညံညံသာ မလုပ္နဲ႔၊ အိပ္ခ်ိန္မအိပ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ အျငင္းအခုန္မ်ားသြားလို႔ အသံကက်ယ္မွန္းမသိ က်ယ္သြားရင္ေတာ့ လာေျပာတယ္။
ေရေႏြးေဂါက္က ကိုယ့္ဖာကိုယ္ လက္ျဖစ္လုပ္ၾကတာ။ ေရေႏြးေဂါက္ဇာတ္လမ္းက သပ္သပ္ေရးမွ ျဖစ္မွာ။
၃ ေဆာင္ ၆ ခန္း
ေထာင္က်ေဆာင္ေတြမွာ တခန္းကို လူတရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါးထားတဲ့ အခန္းမ်ိဳး၊ အထူးမွာ တခန္းကို ႏွစ္ဆယ္မေက်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌး၀င္းကို တိုက္သစ္ကေခၚလာၿပီး (၃)ေဆာင္ကို ထည့္ေတာ့ ကိုေအးၾကည္ (ေအာင္မိုးသူ-ယခု စိတ္တိုင္းက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ရန္ကုန္) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊကို ေတာင္းဆိုလို႔ အေဆာင္ေခၚရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကိုေအးၾကည္တို႔ အခန္း မွာပဲ ေနမယ္ေျပာတာ။ အဲဒီအခန္းမွာ (၁၈) ေယာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ၊ လူမ်ားေနလို႔ တျခားခန္းေနဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က မရရင္မေနဘူး တိုက္ထဲပဲ ျပန္သြားမယ္လုပ္လို႔ ဒင္းတို႔ (လက္ေထာက္ အေဆာင္ မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္) ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ (၆)ခန္းမွာပဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။
တေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကၽြးတယ္။ မနက္စာ လံုးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္း နဲ႔ ပံုစံငပိ။ ညေနစာ လံုးတီး ထမင္း၊ ႏိုင္လြန္ဟင္းနဲ႔ ပံုစံငပိ။ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ပဲဟင္းဆိုတာ ပဲစင္းငံု အခြံခ်ည္းသက္သက္ကို ေရနဲ႔ ျပဳတ္ထားသလို ပဲဖတ္ လံုး၀မပါဘူး။ တခါတေလ ႏို႔စို႔ကေလး ၀မ္းပ်က္တဲ့၀မ္းလို ၀ါ၀ါက်ဲက်ဲ၊ အန႔ံကေအာက္ သိုးသိုး။ ႏိုင္လြန္ဟင္းက ပဲ႐ြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းႏုႏြယ္႐ြက္ကို မေဆးမေၾကာပဲ ဓားနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္း စင္းၿပီး၊ အေစ့ေတြ ႏိုင္းခ်င္းပါတဲ့ မက်ည္းမွည့္နဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ။ သူ႔ထဲမွာ ပါခ်င္တဲ့ ပစၥည္း အကုန္ပါတယ္။ ဖိနပ္သဲႀကိဳး၊ တီေကာင္အေသ၊ ပိုးဟပ္အေသ၊ ပိုးဟပ္ဥခြံ စသည္ျဖင့္....။ ဟင္းႏုႏြယ္႐ိုး ကလဲ ႀကီးသလားမေမးနဲ႔၊ အေျခာက္ခံထားရင္၊ ႏြား႐ိုက္၊ ထင္းဆိုက္လို႔ ရတယ္။ ငပိကေတာ့ ေခြးခ်ီးေရာင္၊ အနံ႔ကဆိုးဆိုး။ အဲဒါကို င႐ုတ္သီးဆီသတ္ထားတဲ့ဆီကို အေပၚက ပါေလ႐ံု ဆမ္းထား တယ္။
တပါတ္တခါ၊ တနင္းလာေန႔ညေန အသားဟင္းေကၽြးတယ္။ အသားေကၽြးဘို႔ ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ စာရင္းေကာက္တယ္။ အသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ အသားမႀကိဳက္ရင္ ငါး၊ ဒါမွမဟုတ္ သက္သတ္လြတ္။ အသားဟင္းဆိုတာက ဟင္းလို႔ အမည္တပ္ထားလို႔သာ ဟင္းေခၚရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ဟင္းပံုမေပါက္ ဘူး။ အသားျပဳတ္လို႔ ေခၚရင္ရတယ္။ အသားတံုးက သပ္သပ္၊ အသားျပဳတ္ရည္ သပ္သပ္။ ၀က္သား ဟင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဟင္းပံုသဏၭာန္က အဆီမ်ားမ်ား၊ အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္ထူထူ ၀က္သားျပဳတ္ပဲ။ တခါတေလ အတံုးအ႐ြယ္ေသးရင္ ၀က္သားႏွစ္တံုးကို ဂံုနီအိပ္ႀကိဳးနဲ႔ ပူးခ်ည္ထားေပးတယ္။ အေခါက္ေပၚမွာ ျဖဴေကာင္ရဲ႔ ဆူးေတာင္ေတြလို မာေတာင္ေတာင္၊ ၀က္ေမႊးေတြက ထူလျပစ္။ တဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာဆိုရင္ အသားတံုးေပၚ နီနီျပာျပာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္လဲ ပါလိုက္ေသး။ အမဲသားဟင္းက ၀က္သားဟင္းထက္ဆိုးေသးတယ္။ အ႐ြတ္မ်ားတဲ့ အသားတံုးေတြမို႔ ကိုက္ဖဲ့မရလို႔ မလြယ္လွဘူး။ တျခားသူတေယာက္ကို အကူေတာင္းၿပီး၊ ကိုက္ထားတဲ့အသားကို လက္နဲ႔ ၀ိုင္းဆြဲခိုင္းဖို႔မၾကံနဲ႔။ အသားတံုးမွာ သြားေတြ စိုက္လ်က္ ပါးစပ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္လာမယ္။ အသားက ပဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။
အမဲသား၊ ၀က္သားမစားရင္ ငါးေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေၾကာ္တေတာင္းလံုးသြန္ၿပီး တခုခ်င္း႐ွာၾကည့္။ အၿမီးပိုင္းနဲ႔ ေခါင္းပိုင္းပဲ။ ကိုယ္ထည္ပိုင္း ပါမလာဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာက္ငါးေတြ။ ဒီငါးေၾကာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားတိုင္း န၀တေခတ္မွာ ပုသိမ္ေထာင္ထဲ ေသသြားတဲ့ ရဲေဌးကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရဲေဌးက အခန္းထဲမွာ အသက္ငယ္ဆံုး၊ ပထမႏွစ္ သဘာ၀သိပၸံ ေကာလိပ္တက္တုန္း။ အၿမီးပိုင္း အတံုးေသးကို ႀကီးတဲ့အတံုးနဲ႔ လဲခိုင္းတယ္။ အတံုးေတြက ထူးမျခားနား၊ ေခါင္းနဲ႔ အၿမီးပဲ။ ေခါင္းဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ေခါင္းစစ္စစ္၊ အသားတစိမွ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါဒါက လဲေပး႐ွာပါတယ္။ သံုးေလးခါ လဲေပမဲ့ မထူးေတာ့ ရဲေဌးက 'မင္းတို႔ ငါး -ီး ေတာင္မစားဘူး' ဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ တိုက္ပိတ္မခံရတာ။ ေနာက္တခါလည္း ဒီလိုပဲ။ အေပၚခန္းမွာ ရဲေဌးေနတုန္းက။ ဒင္းကေလး အံဆံုးေပါက္ၿပီး သြားနာေနလို႔ ကိုထြန္းက်င္(ပီဒီပီ) က ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ ေပးေနတာ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊမိသြားလို႔ ကိုထြန္းက်င္ကို တိုက္ပိတ္ဖို႔ ေခၚထုတ္တာ။ သြားနာလို႔ အိပ္ေနတဲ့ ရဲေဌးဟာ ေစာင္ျခံဳထဲက ၀ုန္းကနဲ ထလာၿပီး "ငါလိုးမ လွေ႐ႊ- ကိုထြန္းက်င္ကိုမပိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုပိတ္ကြ" ဆိုၿပီး တခါးေပါက္ကို ေျပးထြက္လာလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို တိုက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကိုေအးၾကည္၊ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ- ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ ကို၀င္းလြင္ (ပုေလာ-ေဆး တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္) တို႔ သြားေျပာလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။
သက္သတ္လြတ္ ကုလားပဲဟင္းက မဆိုးပါဘူး။ ဂ်င္းဖတ္ လက္မေလာက္ႀကီးေတြ ပါတတ္ၿပီး မဆလာကေလး ပါေလ႐ံုခပ္ထားတဲ့ ကုလားပဲဆီျပန္ဟင္း။
တနင္းဂေႏြေန႔လည္မွာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းတိုက္တယ္။ လက္ဘက္ေျခာက္လို႔ ေျပာတဲ့ အ႐ြက္ကို ျပဳတ္ထားတဲ့ ညိဳညိဳဖန္ဖန္ အရည္ေတြကို သစ္သားစည္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး၊ လံုခ်ည္ျပာေတြက လိုက္ေ၀တယ္။ တိုက္ထဲမွာတုန္းကေတာ့ ဒီ"လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း"ဟာ အဖိုးတန္ေပါ့။ အရသာ႐ွိတဲ့ စြဲမက္စရာေလး။ အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ေရေႏြး ကိုယ္တည္၊ ကိုယ့္လက္ဖက္ေျခာက္ ကိုယ္ခတ္ေသာက္ႏိုင္ မွ၊ ေထာင္ကေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို မက္မက္ေမာေမာ သိတ္မေသာက္ၾကေတာ့ဘူး။ နားေတာင္ညည္း ေသး။ ေန႔လည္ တေရးတေမာ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ အခန္းေ႐ွ႔မွာ ေရေႏြးၾကမ္းပံုးကို တတံုးတံုးနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ လာခ်ရင္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ စိတ္တိုတဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။
အၾကံအဖန္
ေထာင္ထဲမွာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္စားရင္ သူတို႔ေကၽြးတာခ်ည္း ဘယ္လို လုပ္ စားႏိုင္မွာလဲ။ မည္သူမဆို အနည္းနဲ႔အမ်ား အၾကံအဖန္ ခ်က္စား၊ လုပ္စား၊ ႐ွာေဖြစား ေသာက္ၾက ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုဆိုရင္ တနင္းလာမွာေကၽြးတဲ့ အသားကို စီမံကိန္းနဲ႔ ယူရတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ဆီလိုရင္၊ ၀က္ဆီထုတ္ဖို႔ ၀က္သားပိုယူတယ္။ အမဲသားေန႔ဆို အမဲသားကို ငါးနဲ႔ မွ်ယူၿပီး ငါးကို အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားနဲ႔ တြဲေပးတဲ့ အသားျပဳတ္ရည္က လိုသေလာက္ယူထားလိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားကို ေသးေသးလွီးၿပီး ကိုက္လန္တို႔ မုန္လာတို႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ (တကယ္ေတာ့ နတ္သားေဆးလိပ္နဲ႔ လဲတာေပါ့ေလ) အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ ေၾကာ္တယ္။
၀က္ဆီထုတ္မယ့္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ညေန ကတည္းက ထမင္းကို အမ်ားႀကီး ပိုယူထားလိုက္ တယ္။ ညမွာ ၀က္ဆီထုတ္ၿပီးရင္ အိုးက်န္ ၀က္ဆီနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ၿပီး ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးနဲ႔ ညလည္စာစားၾကတယ္။ ထမင္းေၾကာ္မစားတဲ့ လူကလည္း ၀က္ဆီဖတ္ကို င႐ုတ္ဆီနဲ႔ တို႔စားၾကတယ္။ အခန္းထဲ မီးဖိုခြင့္က အျမဲတမ္း မီးစိမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ မီးဖို ေအာ္ပေရး႐ွင္း လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ဖိုရဲတဲ့ အေကာင္ ဖိုစမ္း၊ တိုက္ပိတ္ပစ္မယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ ဒါလည္း ၾကာၾကာတင္း မထားႏိုင္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ဆယ္ရက္ေပါ့။
တခါေတာ့ မီးမဖိုရ၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ဒီေရျမင့္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ဟင္းခ်က္စရာဆီ ျပတ္တာနဲ႔ ၾကံဳပါေရာ။ ၀က္ဆီထုတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဥပေဒက တည္ဆဲ- မီးဖိုရင္ တိုက္ထဲတန္းထည့္မယ္ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စားသံုးဆီ အခက္အခဲကို ကိုသိန္းလြင္(အာနီ-ေဆးတကၠသိုလ္၂) က တာ၀န္ယူ ေျဖ႐ွင္းတယ္။ အဲဒီည ကိုသိန္းလြင္ ၀က္ဆီထုတ္ေနတုန္း ေခ်ာင္းေနတဲ့ တာ၀န္မွဴးက်တဲ့ ႏွစ္ရစ္၀ါဒါ ထြန္း႐ွိန္က အပိုင္ပဲ ဆိုၿပီးလာဖမ္းတယ္။
"ေဟ့- ဟိုမွာ မီးဖိုေနတာ ဘယ္ေကာင္လဲ၊ ေခြးမသား...ေတြ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူးေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ တိုက္ထဲထည့္မယ္...."
ထြန္း႐ွိန္ ေသာ့ယူဖို႔ လွည့္အထြက္မွာ အေပၚက အက်ႌပလာ၊ ဂါ၀န္လို ေဘာင္းဘီပြပြကို ၀တ္ထားတဲ့ ကိုသိန္းလြင္ဟာ ေခၽြးသံ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ ထလာၿပီး
"ဘႀကီး..က်ေနာ္ပါ"
ထြန္း႐ွိန္ ေျခလွမ္းတုန္႔ကနဲ ရပ္သြားတယ္။
"ေဟ့ေကာင္..သိန္းလြင္၊ -ီး မွပဲ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူး ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း -ျမန္ျမန္ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း..."
"ၿပီးခါနီးပါၿပီ- ဘၾကီးရာ ခဏေလးပါ..."
"ေခြးမသား..မလိုခ်င္ဘူး၊ ခုၿငိမ္းလိုက္" လို႔ ဆဲၿပီး၊ ထြန္း႐ွိန္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ကိုသိန္းလြင္က သူ႔ တူအရင္းေလ..။ သူ ဘယ္တိုက္ပိတ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရီလိုက္ရတာ အူေတာင္နာတယ္။
ေထာင္၀င္စာ
အထူးေထာင္က်ေတြက ႏွစ္ပါတ္တခါ၊ တိုက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာင္ကျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတယ္။ အထူးေထာင္က် ဆိုတာ ေထာင္နံပါတ္ေ႐ွ႔မွာ S/ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္၀င္စာက ပစၥည္းကို အျခားရာဇ၀တ္မႈ ေထာင္က်ေတြလို ၀ါဒါေတြ၊ အေကာင္လိုလို ေရာင္လိုလို ေတြရဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ မတရားလုယက္၊ ခိုး၀ွက္ သိမ္းပိုက္ယူငင္တာ မခံရဘူး။ သြင္းခြင့္မရတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဗူး၀မွာကတည္းက၊ အိမ္က လူေတြကို တခါတည္း ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး၊ သြင္းခြင့္ရတာဆို ဘာတခုမွ မေလ်ာ့ေစရဘူး။
တိုက္သစ္မွာတုန္းက ေထာင္၀င္စာခန္းမွာ တခါတည္း၊ ေထာင္၀င္စာ တာ၀န္က် ေထာင္မွဴးက စစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ ပိုက္လာ႐ံုပဲ။ အေဆာင္မွာက်ေတာ့ ေထာင္၀င္စာအထုပ္ေတြကို သံစည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာေတြက ထမ္းလာေပးတယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ပစၥည္းကို စာရင္းနဲ႔တကြအပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ကိုယ့္ပစၥည္း စာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ရတာနဲ႔ ကိုက္မွ လက္မွတ္ထိုးတယ္။ တခါတေလ လူကျပန္မေရာက္ေသးခင္ ပစၥည္းထုတ္က အေဆာင္႐ံုးခန္း ကို ေရာက္ႏွင့္ေနတာလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္၀င္လာတာျမင္ရင္ လွမ္းေခၚၿပီး လက္ထဲထည့္ေပး လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ဘာစားစရာပါတယ္ ဆိုတာ ဒင္းတို႔ သိၿပီးသား၊ စားခ်င္ရင္ လာေတာင္းစားတယ္။
၀ါဒါ အဘေသာင္းဆိုရင္ ေထာင္၀င္စာ လာတဲ့ေန႔မွာ ခြက္ကေလး၊ ပန္းကန္ကေလးကိုင္ၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဘ ထမင္းစားမေကာင္းလို႔ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ကေလးမ်ား က်န္ရင္ နည္းနည္းေပးစားပါ။ ဒီလိုအေျပာေလးေတြနဲ႔ ေတာင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊလည္း သူစားခ်င္ ရင္ အဘေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း(ပီဒီပီ)နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းခိုင္းတယ္။ ဒါလည္း ခင္လို႔ ရင္းႏွီးလို႔ ေတာင္းစားတာ။ မရင္းတဲ့သူေတြဆီ ေတာင္းစားတာ မေတြ႔ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဆီမွာက MI တင္ဦး အမႈ႐ွာၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းတို႔လို၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦးတို႔လို အစာေရစာေပါတဲ့ လူေတြ နံပါတ္ (၈)ခန္း (လံုျခည္ျပာခန္း) မွာ ႐ွိေနတာပဲ။ အစားေကာင္း မျပတ္လွဘူး။ တျခား၀ါဒါေတြက အထူးေတြဆီမွာ မေတာင္းစားရဲဘူး။ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီဆို လံုး၀ ေတာင္းမစားတတ္ဘူး။ ေၾကာက္တတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္မွာ တင္ျမတ္ ႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ အေပၚခန္းမွာေနတဲ့ တင္ျမတ္က အင္းစိန္မွာေနလို႔ အင္းစိန္တင္ျမတ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းက တင္ျမတ္က အေလးမသမား၊ ဗလေကာင္း လို႔ ဗလႀကီးတင္ျမတ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒင္းက ဗလႀကီးသေလာက္ အသံကလဲက်ယ္၊ အဆဲကလဲ သန္။ တေန႔မွာ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီက ဂ်ဴတီထြက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ၊ အေပၚက စပို႔႐ွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အေဆာင္နဲ႔ ေ၀းေ၀း၊ အုတ္႐ိုးေဘးက ကပ္ေလွ်ာက္သြားတာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္က လွမ္းျမင္တယ္။ အဲဒါ အခန္းထဲကေန "ေထာင္မွဴး- စပို႔႐ွပ္ေတြဘာေတြနဲ႔ သားနားေနပါလား၊ ဘယ္က အၾကံအဖန္ရလာ တာလဲ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား လွမ္းဆိုတာ ေထာင္မွဴး တခ်ိဳးထဲ ေျပးေရာ။
ထမင္းစားအုပ္စု
အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တူရာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ထမင္းစားၾကတာကို က်ေနာ္တို႔က ထမင္းစား အုပ္စုလို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက ေထာင္၀င္စာလာသမွ် အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ဘံုစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ စားၾကတာ။ ၃ ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ ထမင္းစား အုပ္စု (၃)စု ႐ွိတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ (မိႈင္းရာျပည့္-ဒႆနိကေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ တင္ႀကိဳင္ (ပီဒီပီ)၊ ကိုထြန္းက်င္ (ပီဒီပီ)၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းက အထကေက်ာင္းသား) တို႔ ေလးေယာက္က တစုစားတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ပီဒီပီ-ယခု အေမရိက၊ ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း)၊ ကိုရဲျမင့္သိန္း (ပီဒီပီ) တို႔ အမႈတြဲႏွစ္ေယာက္က တစုစားတယ္။ က်န္တာ က်ေနာ္တို႔ ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အစုမွာ-
၁။ ကိုေအးၾကည္ (တိန္ေ႐ွာက္ပိန္-ေဆးတကၠသိုလ္ ၂) (ယခု-စိတ္တိုင္းက်လက္ဘက္ရည္)
၂။ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ-ပဲခူး) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၃။ ကိုတင္ျမင့္ (မာ႐ွယ္-ေပါင္းတည္) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၄။ ရဲေဌး (ပုသိမ္) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၅။ ေမာင္ေမာင္စိုး (အ႐ႈပ္-ဟသၤတ) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၆။ ကိုသန္းလင္း (တ-ဥကၠလာ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၇။ ကိုေဌး၀င္း (ယခု-ဂ်ာမဏီ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၈။ ေဖသိန္း (ယခု-ဂ်ပန္ျပည္) (ဂ်ီတီအိုင္)
၉။ ေအာင္ကိုကို (ေရနံေခ်ာင္း) ( ပညာေရးတကၠသိုလ္)
၁၀။ ကိုတင္ေအာင္ (ဘီးလင္း) (ဂ်ီတီအိုင္)
၁၁။ လွဦး (ေဒါပံု-ကုလားပို) (အထကေက်ာင္းသား-ယခုကြယ္လြန္)
၁၂။ ကိုတင္ျမတ္ (မ-ဥကၠလာ) (က်န္းမာေရးမွဴး)
၁၃။ ေစာထြတ္ေက်ာ္ (ျပည္) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၁၄။ က်ေနာ္
က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အိုးသူႀကီးက ကိုေအးၾကည္ (ခ) ေအာင္မိုးသူ (စိတ္တိုင္းက်)။ လူပုသေလာက္ အၾကံ အဖန္ေကာင္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္စီမံ၊ အားလံုးအတြက္ သူပဲ ဒိုင္ခံခ်က္တာ။ က်န္တဲ့သူေတြက ဟင္း႐ြက္ခူး ဟင္း႐ြက္သင္၊ ထင္းခြဲ၊ ကင္းေစာင့္(တခါတေလ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ကင္းေစာင့္ရတယ္)၊ အိုးေဆးခြက္ေဆး၊ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။
ေထာင္၀င္စာရက္ကိုလည္း သူပဲ စီစဥ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ နယ္ကေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ၊ ပစၥည္းနည္းနည္းပဲ လာႏိုင္သူေတြ၊ မ်ားမ်ား လာႏိုင္သူေတြကို ႏွစ္ပါတ္ အလ်င္မီ ေအာင္ ကိုေအးၾကည္က စီစဥ္ေပးတယ္။ ေထာင္၀င္စာ လာလာ-မလာလာ၊ နည္းနည္း-မ်ားမ်ား၊ အားလံုးမွ်မွ်တတ၊ မ႐ွိအတူ၊ ႐ွိအတူ ခြဲေ၀စားၾကတယ္။ စားစရာမ႐ွိတဲ့အခါ ၾကက္ဖမ္း၊ ႂကြက္ဖမ္း၊ အေကာင္ပေလာင္ ဖမ္းစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတာေပါ့။ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြစားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္။
၀န္ႀကီးဌာနခြဲေ၀မႈ
ကိုေအးၾကည္က အိုးသူႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေရာက္ရင္ ပိုင္႐ွင္က သူ႔ပစၥည္းစံုေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းက လြဲလို႔ က်န္တာကို သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြက သိမ္းယူသြားတယ္။ အိုးသူႀကီးက ထမင္းနဲ႔စားတဲ့ စားစရာမွန္သမွ် အကုန္သိမ္းတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းစားရမယ့္ဟင္း၊ ေႏႊးရမယ့္ဟင္း၊ တာ႐ွည္ခံတဲ့ဟင္း၊ အေရာအေႏွာလုပ္ၿပီး ပြါးရမယ့္ဟင္း၊ စတာေတြကို ေနာက္တပါတ္မွာ ေနာက္တသုတ္ ေထာင္၀င္စာ မီေအာင္ ခန္႔ခြဲရတယ္။ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို( ပညာေရးတကၠသိုလ္ကမို႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ရာထူးေပးၿပီး ဆရာႀကီးလို႔ေခၚၾကတာ) က မံု႔နဲ႔ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာလို ကုန္ေျခာက္ေတြကို သိမ္းတယ္။ မနက္အိပ္ရာထ အစာကို သူက တာ၀န္ယူရတယ္။ သူ ခ်ေပးတာကို မနက္တိုင္ အားလံုး စားရတယ္။
က်ေနာ္က မီးခိုးအူေရးနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါျဖစ္ေျမာက္ေရး၀န္ႀကီး။ ကိုယ့္အုပ္စုထဲ ၀င္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတယ္။ ေငြေၾကးအျဖစ္သံုးရမယ့္ နတ္သားလို ေဆးေပါ့လိပ္ အေသးနဲ႔ စီးကရက္တို႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ဆီ အပ္ရတယ္။ သူက ဒါနဲ႔ အားလံုးအတြက္ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြကိုေတာ့ ရတဲ့ ေဆးလိပ္ အေရအတြက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ တတ္တဲ့ လူ အေရအတြက္၊ ေထာင္၀င္စာတပါတ္ နဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ့္လူေတြရဲ႔ ျခင္ေထာင္ အမိုးေပၚေတြမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ၃-၄-၅လိပ္ စသျဖင့္ နည္းရင္နည္းသလို၊ မ်ားရင္မ်ား သလို။
က်ေနာ္ရယ္ ဗိုလင္း(ကိုသန္းလင္း)ရယ္၊ ဘြန္း(ကိုေဌး၀င္း)ရယ္က ခြက္ကေလးတလံုး လုပ္ထား တယ္။ ကိုတာ ရတာကို အဲဒီခြက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး၊ ေသာက္ခ်င္တဲ့အခါ ယူေသာက္။ ကိုေဌး၀င္းက ေဆးလိပ္အေသာက္ နည္းတယ္။ ဗိုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ႏွေခါင္း ၾကပ္ခိုးစြဲတယ္။ သူ႔ေ၀စုကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မွ်တယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္က မႏၱေလးနဂါးေဆးလိပ္ စပါယ္႐ွယ္ ထည့္ေပးတတ္ေတာ့ အျခား ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ၀ါဒါေတြလည္း တခါတေလ လာေတာင္းေသာက္တယ္။
ထင္းျဖစ္တဲ့ကုတင္
အခန္းထဲက ကုတင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ထင္းစိုက္ပစ္တာ သိသိသာသာႀကီး ကုန္သြားတယ္။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလ်ာ့လာေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက ကုတင္ေတြကို အလံုးလိုက္ လာေရသြားတယ္။ ကုတင္အလံုးလိုက္ မဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ ကုတင္တလံုးမွာ ၾကမ္း ၅ ေခ်ာင္း႐ွိတဲ့အနက္ အစြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလယ္ေခါင္တေခ်ာင္းကို ခ်န္ၿပီး နံပါတ္ ၂ အေခ်ာင္းနဲ႔ နံပါတ္ ၄ အေခ်ာင္းကို ထင္းလုပ္ပစ္တယ္။ ဘာယာတန္းက ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေဘာင္ေတြကို ႐ွင္းပစ္တယ္။ ၃ ေဆာင္တခု လံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုက ထင္းသံုးအမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလ အေဆာင္ေရကန္နားက သစ္ပင္ကိုလဲ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ ၀ါဒါလစ္ရင္လစ္သလို အကိုင္းေတြ တက္ခုတ္ၿပီး ထင္းလုပ္ေသး တယ္။ ေအးၾကည္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းသေလာက္ ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကိုတင္ျမတ္ႀကီးကလဲ ကုတင္ေအာ္ပို ေရး႐ွင္းမွာ အားကိုးရတယ္။
တခါေတာ့ ခုတ္ၿပီးခါစ ထင္းေတြ မသိမ္းရေသးခင္ ခုတင္ေတြေအာက္မွာ ပံုထားတာ အေဆာင္မွဴး လွေ႐ႊေတြ႔သြားတယ္။ မသိမသာ ၾကည့္သြားၿပီး အဘေသာင္းကို ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြ အခန္းမွာ ထင္းပံုဟာ ေႁမြေတာင္ ၀င္ေအာင္းလို႔ရတယ္။ သြားသိမ္းစမ္းတဲ့။ ထင္းသိမ္းသြားေတာ့ေကာ ကိုေအးၾကည္က မမႈဘူး။ ညေန ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဟင္းအိုးကို ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာ ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဖိုမွာ သြားခ်က္ခိုင္းတယ္။ လံုခ်ည္ျပာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
စာမဖတ္ပါနဲ႔ ဟင္းပဲခ်က္ပါ
လူေတြက သူ႔ကို လူပုသေလာက္ အၾကံအဖန္ေကာင္းလို႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြ အစားအေသာက္အဆင္ေျပဖို႔ပဲ အျမဲစဥ္းစားတယ္။ ဘာလုပ္စားရင္ ေကာင္းမလဲ အျမဲ အၾကံထုတ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔တမ်ိဳး၊ ခိုးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တမ်ိဳး ေပးၿပီး ဖိုႀကီး၊ ေဆး႐ံုဖို၊ ေတာင္ယာတို႔က သူလိုခ်င္တာကို ၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ကိုသိန္းလြင္(အာနီ)တို႔ က်ေနာ္တို႔က "ေအးၾကည္ မင္း ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးပဲစဥ္းစားေန၊ စာေတာ့မဖတ္ဘူး၊ စာေလးဘာေလးလဲ ဖတ္ဦးကိုယ့္လူ" လို႔ ေျပာတယ္။ ခဏခဏ သူ႔ကို စာဖတ္ခိုင္းေတာ့၊ နားညည္းၿပီး "ေအးဖတ္မယ္၊ အစားအေသာက္ကို အာနီတို႔ပဲ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္" ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ "ေအး ... စာဖတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ က်န္တာ ငါတို႔ တာ၀န္ထား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ပီကင္းရီျဗဴးေတြ ေဘးခ်ၿပီး တေခါေခါနဲ႔ ေဟာက္ေနပါေလေရာ။ စာအုပ္က သူ႔ အိပ္ေဆးလို ျဖစ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အိပ္တာပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက "ေတာ္ပါၿပီ ေအးၾကည္ရာ ဟင္းပဲ ျပန္ခ်က္ပါေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔ေတာ့" လို႔ ေျပာယူရတယ္။
ေငြနဲ႔ေၾကးနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ေထာင္ပိုက္ဆံလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔အျပင္၊ တကယ့္ ေငြေၾကးလည္း ကိုးဆယ္မ်ိဳးတရာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ကို ေထာင္၀င္စာမွာရင္ ပိုက္ဆံလည္းမွာတယ္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴလိပ္ကို ပိုက္ဆံထည့္လိပ္လို႔ ရေအာင္၊ အစပိုင္းက နဲနဲျဖည္၊ ပိုက္ဆံကို စကၠဴနဲ႔အတူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လိပ္တယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားကို ၀ါဒါေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးမွာၿပီး သရက္သီး သနပ္နဲ႔ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္စားတယ္။
ၾကက္သူခိုး
အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊက အေဆာင္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးတယ္။ သူ႔ၾကက္ေတြကို နယ္စပ္က တိုက္ပြဲမွာ မိလာတဲ့ ဗကပတ႐ုတ္ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ ေန၀င္းစိန္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ဒီၾကက္ေတြ ကို အေဆာင္၀င္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ေအာက္ထပ္ဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ က်ေနာ္တို႔ တေရးတေမာအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကက္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြ ေဆးတဲ့ ေရေနရာမွာ က်ေနတဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို အခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး လာေကာက္စားေလ့႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ဖမ္းပြဲ လုပ္ၾကတယ္။
ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာမွာ ထမင္းလံုးေတြကို ၾကဲျဖန္႔ထားလိုက္ၿပီး လူေတြက ကိုယ့္ကုတင္မွာကိုယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သံတိုင္ေပါက္ကေန ၀င္လာတယ္။ ပိုင္ေလာက္ၿပီဆို တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြဟာ ျဗဳန္းဆို ကုတင္ေပၚေတြကဆင္းၿပီး အေပါက္ေတြမွာ ကာရပ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ အလန္႔တၾကားခုန္ေပါက္ေနတုန္း အသံမ်ားမ်ားမထြက္ခင္ အဆံုးစီရင္ လိုက္ ၾကတယ္။
ရဲျမင့္သိန္းက ၾကက္ကို ဟာလာလုပ္၊ အေမႊးႏႈတ္၊ အေရခြံဆုတ္၊ တင္ျမတ္ႀကီးက ဗိုက္ခြဲအူထုတ္၊ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ တံုးတစ္ေပးတယ္။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီ၊ သဲလြန္စမက်န္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဒါေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ခိုင္းလို႔ ရထားတဲ့ မဆလာနဲ႔ ခ်က္တယ္။ ညေနထမင္းစားေတာ့ ရဲျမင့္သိန္းက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ၿပီး အားလံုးကို အညီအမွ် ခြဲေပးတာ အဲဒီညေန အားလံုးထမင္းၿမိန္ၾက တယ္။
ေန၀င္းစိန္ ၾကက္ေတြကို အိပ္တန္းသြင္းဖို႔ လုပ္ေတာ့ ႐ွာမေတြ႔လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အခန္းထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ စားၿပီးလို႔ ဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ။
တကယ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ၾကက္ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ပဲ လူေပ်ာက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ သံေခ်ာင္းေတြ ေခါက္၊ မီးေမာင္းေတြထိုး၊ စစ္ေခြးေတြလႊတ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ေခါင္းမီးေတာက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနၿပီ။ ၾကက္ဆိုေတာ့လည္း လံုခ်ည္ျပာ ေန၀င္းစိန္ခမ်ာ မနက္မွ ဆက္႐ွာေတာ့မယ့္ သေဘာနဲ႔ ၾကက္စာရင္း မကိုက္ပဲ ၾကက္ေထာင္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
[2001 August 15 မာယာထဲက ၃ေဆာင္၊ ၆ ခန္းကို ျပဳျပင္မြမ္းမံ ျဖည့္စြက္ၿပီး၊ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment