ေပါရီတို႔ရဲ႔ေ႐ႊေလွ႐ြာေရးသူ - ေမာင္ေရခ်မ္း

အေမရိက ေရာက္ကတည္းက ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္မွာ ေနလာခဲ့တာ။ တိုက္ဆိုင္မႈ ၾကံဳႀကိဳက္တိုင္း ကိုယ့္ေျပကိုယ့္႐ြာကို လြမ္းတတ္တာ၊ အထူးသျဖင့္ ခုလို ေႏြခါေရာက္ရင္ ပိုေတာင္ လြမ္းေသး။ Habor Free way ေခၚတဲ့ 110 Fwy နဲ႔ LA Down Town ကို သြားရင္ Cranshaw District ကိုျဖတ္ေတာ့ Free way ရဲ႔ တဘက္ တခ်က္က ထန္းေတာကို ျမင္ရင္ပဲ၊ လြမ္းသူကို မ်က္ရည္စို႔ေစတယ္။
ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ရဲ႔ ေႏြရာသီေရာက္ေလတိုင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈဟာ ကိုယ့္ရဲ႔ အတိတ္သမိုင္းက လြမ္းေမာဘြယ္ ေဒသတခုကို အမွတ္ရေစတယ္။ အတိအက် ဆိုရရင္ မံု႐ြာခ႐ိုင္ရဲ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္နေဘးကိုေပါ့။



ကိုယ္က ပစၥဖိတ္ ကမ္းေျခတခုရဲ႔ El Segundo ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ ကေလးမွာ ေနတယ္ ေလ။ El Segundo ဟာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ (LAX) နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ တည္႐ွိတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယားရဲ႔၊ ပူေလာင္ ျပင္းျပတဲ့ ေနေအာက္မွာ သမုဒၵရာက တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းဟာ ခ်င္းတြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းလို လြမ္းေဆြးဘြယ္ ေအးျမျမကေလး......။ အတြင္းပိုင္း၊ ကုန္းပိုင္း ပူပူေလာင္ေလာင္က ျပန္လာရင္၊ Valley ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူခဲ့ ပူခဲ့၊ ကိုယ့္ဖက္ကမ္းေျခနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔၊ ေအးျမတဲ့ တစံုတရာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရလာတာပဲ။

xxxx xxxx xxxx xxxx

ကိုယ့္အေတြးေတြက၊ မႏၱေလးတိုင္း၊ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္က ေပါရီတို႔ မေ႐ႊတို႔ ေနတဲ့ ေ႐ႊေလွ႐ြာဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ (ေနရပ္ေဒသကို ဟိုတုန္းက အေခၚအတိုင္း တိုင္း၊ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႔နယ္လို႔ သံုးလိုက္ပါတယ္)။
ေခ်ာင္းဦးဆိုတာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စာထဲက "... ေခ်ာင္းဦးနယ္ တလႊားမွာ ေျပာင္းဖူးသည္ေတြက မ်ားလိုက္ပါဘိသနဲ႔...." ဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းဦးပါ။ မႏၱေလး-မံု႐ြာ ကားလမ္းေပၚမွာ ႐ွိပါတယ္။ ေ႐ႊေလွ႐ြာ ဆိုတာကေတာ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေနာက္ေတာင္ ယြန္းယြန္းမွာ ႐ွိၿပီး၊ ကားလမ္းမေပါက္ပါဘူး။ မန္းက်ည္းဘုတ္၊ မန္းက်ည္းခြ စတဲ့ ႐ြာေတြဘက္က လွည့္ပတ္လာရတဲ့ လွည္းလမ္းေတာ့ ႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ႔ အဓိက လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈဟာ မံု႐ြာကေန ခ်င္းတြင္းျမစ္နဲ႔ ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ ေရလမ္းပါပဲ။ မံု႐ြာကေန မအူကိုသြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္စီးရင္ ေ႐ႊေလွမွာ ကပ္တယ္။ ေရစႀကိဳ ေမာ္ေတာ္ဆိုရင္ ေ႐ႊေလွ႐ြာေတာင္ဘက္၊ ေတာင္-ေတာေက်ာင္း႐ြာမွာ ဆင္းရတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္စီးက အလွည့္က် တရက္ျခား မံု႐ြာကထြက္တယ္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာေျမာက္ဘက္၊ ၃ တိုင္ ( ၆ မိုင္) ေလာက္ေ၀းတဲ့၊ အိုးေ၀ဦးညိဳျမရဲ႔ဇာတိ႐ြာ အျမင့္ (ကမ္းျမင့္) ႐ြာကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေမာ္ေတာ္ ႐ွိပံုရတယ္။ တိုက္႐ိုက္ေမာ္ေတာ္ မဟုတ္ ေတာင္ မအူေမာ္ေတာ္ေကာ၊ ေရစႀကိဳေမာ္ေတာ္ေကာ သူ႔ဆီမွာ ကပ္တယ္။ အျမင့္မွာ ၿမိဳ႔နယ္ စာတိုက္ခြဲကေလးလည္း ႐ွိတယ္။ ငါးရက္တေစ်း လည္း ႐ွိတယ္။ အနီးအနား ႐ြာေတြအားလံုး ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္ လာရတယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီခြဲ ေလာက္ပဲ ႐ွိအုန္းမယ္။
မလင္းေသးတဲ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေမွာင္ထုကို ၿဖိဳခြဲလိုက္တာက..... ကိုရင္သိန္းတန္နဲ႔ စိုးစိုး တို႔ရဲ႔ အသံပါဘဲ။ အိပ္ေကာင္းတုန္းမွာ "ကိုသိန္းတန္.. ကိုသိန္းတန္.. စိုး သေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့မယ္...." တဲ့။ အိပ္ရာကလန္႔အႏိုးမွာ ကိုယ့္ေဘးမွာ အိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ျမင္းျခံသား ေအာင္ေက်ာ္စိုး (ဗိုက္စူ) က မနက္ခင္းကို ခ်ိဳသာတဲ့ အဆဲကေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္တယ္။
စိုးစိုးတို႔ အသံထြက္ၿပီး မၾကာဘူး.. ေလာက္စပီကာက ေ႐ႊေလွ႐ြာသြားမယ့္ ဆရာေတြ အတြက္ ေအာက္မွာ လွည္းေရာက္ေနပါၿပီတဲ့။ ဆက္အိပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ပစၥည္းသိမ္း၊ အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့ တာေပါ့။
လွည္းႏွစ္စီး၊ လွည္းသမားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေ႐ႊေလွ႐ြာက လာႀကိဳတဲ့ တာ၀န္ခံ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုတာ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ကေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္တုန္း။ ေရာင္နီေတာင္ မပ်ိဳ႔ေသးဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသာ လင္းထိန္ေနတာ။
ဆဲၿပီးေတာ့ ျပန္ႏွပ္ေနတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုးကိုပဲ ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ႏႈိးရတယ္။ ဒင္းက လုပ္တာကိုင္တာ ၾကာေနလို႔ စိတ္မ႐ွည္တဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ႏြားေတြ ေနပူကုန္မယ္ ဆိုၿပီး ေငါက္ေနတယ္။ လွည္းဆရာေတြေတာင္ သူတို႔ ႏြားေတြအတြက္ မပူရဘူး။ ဒီ ေက်ာင္းဆရာက ၾကားက ၀င္ပူေနတယ္။ သူ႔နာမည္ ဦးတင္ေမာင္၊ ေ႐ႊေလွ႐ြာ မူလတန္း ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတဲ့။ ေနေတာ့ ေခ်ာင္းဦးမွာ။ ေတြ႔စက ဂ်စ္ကန္ကန္ ေအာက္ေမ့တာ ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္စရာ လူ႐ိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ ေ႐ႊညာသူ ညိဳညက္ေတြက မယ္ျမင့္ နဲ႔ မယ္တင့္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာအတြက္ လုပ္အားေပး အသံုးလံုးဆရာ ေျခာက္ေယာက္။ လွည္းႏွစ္စီး လာႀကိဳတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္စိုး(ဗိုက္စူ)ရယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားက ေဇလြမ္းရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က လွည္းတစီး။ အျခား သံုးေယာက္ရယ္၊ ဆရာႀကီးရယ္က လွည္းတစီး။ ဆရာႀကီးက လွည္းေတြကို ထြက္ခိုင္းေနၿပီ။ ဗိုက္စူက လွည္းေပၚ မေရာက္ေသးဘူး။ လွည္းေတြ ထြက္ေတာ့မွ ေနာက္ကေန ေအာ္ရင္း ဒင္း အေျပးလိုက္လာတယ္။ "မတက္နဲ႔... စိုး... လိမ့္က် လိမ့္မယ္...." ။ ၿပီးေတာ့ လွည္းေပၚလႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္တယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

လွည္းေပၚမွာ ဆက္အိပ္မယ္ စိတ္ကူးတာ။ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရဘူး။ အိပ္မရတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ေတာင္ လွည္းေပၚက မက်ေအာင္ လွည္းရံတိုင္ကို အေသဆုပ္ ထားရတယ္။ လမ္းက ၾကမ္းသလားမေမးနဲ႔။ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို လွည္းၾကမ္းစီးရတာ တသက္နဲ႔တကိုယ္မွာ ဒါ ေဘြဦးဆံုး။
ဖင္ေဆာင့္လြန္းလို႔ တခါတခါ ဆင္းေလွ်ာက္လို႔ ရမယ့္ေနရာေတြမွာ၊ အေမွာင္ထဲဆင္း ၿပီး၊ လွည္းေနာက္က အေျပးေလွ်ာက္ရေသးတယ္။
ဆရာႀကီးက ႐ြာမွာ မင္းတို႔လို လုပ္အားေပးေတြ ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသူေတြလား၊ ေက်ာင္းသားေတြလား၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေမးေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္ ေတြ႔မွာေပါ့တဲ့။
မန္က်ည္းခြကထြက္ေတာ့ မနက္လင္းစ အလင္းေရာင္နဲ႔ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ညိဳ႔ညိဳ႔မဲမဲ ကလကာႀကီးတခု ကာဆီးထားသလိုဟာႀကီး လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဘာႀကီးလဲ ေမးေတာ့ ထန္းေတာတဲ့။ အပင္ေတြက စိပ္ေတာ့ အေ၀းျမင္ကြင္းမွာ ထူထူသိပ္သိပ္။ အဲဒီ ထန္းေတာထဲကပဲ လွည္းက ျဖတ္ေမာင္းရတယ္။ ထန္းေတာကထြက္ေတာ့ ႐ြာကို လွမ္းျမင္ ရၿပီ။ ေရာက္ၿပီလားေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒါ 'ေတာင္-ေတာေက်ာင္း' တဲ့။ ၿပီးမွ ေ႐ႊေလွေရာက္မွာ။

xxxx xxxx xxxx xxxx

တ႐ြာလံုးက ကေလးလူႀကီးေတြ ႐ြာထိပ္မွာ ထြက္ၿပီး ႀကိဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လွည္းေပၚကဆင္းၿပီး ႐ြာကလူေတြနဲ႔အတူ ႐ြာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ လာႀကိဳတဲ့ အဖြဲ႔ထဲက လူတေယာက္က လမ္းမွာ "ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္တကၠသိုလ္ကလဲ" တဲ့။ ဒီလူ ေမးပံုက စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့ ပံုမ်ိဳး။ ေနာက္ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီး ကေျပာသြားတယ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က လုပ္အားေပး ဆရာမေလးေတြကို သြားႀကိဳမွာ တဲ့" ဒီဆရာႀကီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ပံုနဲ႔ ခုလိုက်ေတာ့ ဥာဏ္အမ်ားသား။ က်ေနာ္တို႔ကို လာေမးတဲ့သူက ေအာင္ေက်ာ္၀င္းတဲ့။ မႏၱေလး၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ အဓိက ေက်ာင္းသား။ သူတို႔က သံုးေယာက္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္အားေပးဆရာ အားလံုး (၉)ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
႐ြာက သိတ္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္အိမ္ တ၀ိုင္းမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းတေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အိမ္ ၀ိုင္း (၆) ၀ိုင္း (၇) ၀ိုင္း ေလာက္ ႐ွိမယ္။ သူႀကီးကတေယာက္။ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျပင္ ႐ြာခံေက်ာင္းဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ တေယာက္က ကိုေကာင္းဟိန္၊ တေယာက္က ကိုလွထြန္း။
တ႐ြာလံုးအတြက္ ႐ြာလယ္ လမ္းမႀကီးတခုပဲ ႐ွိတယ္။ ႐ြာ့ေတာင္နဲ႔ ႐ြာ့ေျမာက္မွာ ဖြင့္, ပိတ္လို႔ရတဲ့ စည္း႐ိုးတံခါး တခုစီ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ႐ြာ့ေျမာက္စည္း႐ိုးအျပင္ဘက္၊ ႐ြာဦးေက်ာင္းနဲ႔ တဆက္ထဲ မူလတန္းေက်ာင္းေပၚမွာတည္းတယ္။ လုပ္အားေပး ဆရာ (၉)ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အားလံုး ဆယ္ေယာက္၊ တန္းစီၿပီး တတန္းတည္း အိပ္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းရဲ႔ အေ႐ွ႔ဘက္ လွည္းလမ္းနေဘးမွာ သုႆာန္ဇရပ္တခုနဲ႔ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ သစ္သားအိမ္သာ တလံုး႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ထံုးသကၤန္းနဲ႔ ဘုရားတဆူရယ္ သြပ္မိုး အကာမပါ ဇရပ္ (၃) ေဆာင္ ႐ွိတယ္။
႐ြာစည္း႐ိုးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကားမွာ ေရဆိပ္ကို ဆင္းတဲ့ လမ္းကေလး႐ွိတယ္။ ေမာ္ေတာ္လာ ရင္ အဲဒီမွာပဲ ကပ္တယ္။ ဆိပ္ခံေတြ ဘာေတြ မ႐ွိဘူး။ ေမာ္ေတာ္က ကမ္းနဲ႔ အနီးဆံုး ရပ္ႏိုင္သေလာက္ ရပ္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ကုန္းေဘာင္ခ်ေပးလိုက္တာပဲ။ ေ႐ႊေလွသူေတြ ေရခပ္ဆင္းရင္ မႏၱေလးသားေတြ ဒီေနရာကေန မ်က္စိစပြဲထိုင္တာဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ဦးတင္ေမာင္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ မႏၱေလးက ဆရာေတြကို ေျပာေနေသးတာ။

xxxx xxxx xxxx xxxx

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မနက္စာေႂကြးတယ္။ စားၿပီးလို႔ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ႀကိဳဆိုေနရာ ခ်ပြဲကို ကိုယ္တို႔တည္းတဲ့ ေက်ာင္းေပၚမွာပဲ လုပ္တယ္။ ကိုယ္သင္ရမယ့္ တပည့္ေတြက အမ်ိဳးသမီး (၈)၊ အမ်ိဳးသား (၂)ေယာက္။ တကယ္ စာသင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္က မလာၾကဘူး။ ႐ြာကလူေတြေျပာေတာ့ ခရီးလြန္ေနတယ္တဲ့။
တပည့္မေတြက မေပါရီ၊ မေ႐ႊ၊ မခ်စ္ေမ၊ မျမဟန္၊ မက်င္ျမ၊...... က်န္သူေတြ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ေပါရီနဲ႔ မိေ႐ႊ က ကိုယ့္ေအာက္ ၃- ၄ ႏွစ္ ငယ္ၾကေပမယ့္၊ က်န္သူေတြက ကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ ႀကီးသူေတြ။

xxxx xxxx xxxx xxxx

႐ြာခံဆရာေလး ကိုေကာင္းဟိန္က လုပ္အားေပးဆရာ (၉)ေယာက္ အနက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကိုမွ မ်က္စိက်တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီသံုးေယာက္ကေတာ့ ဟိတ္ဟန္မ႐ွိဘူးလို႔ ထင္ပံုရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘိုက္စူလို႔ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္စိုးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ကို ခင္မင္ခ်င္ပံုရတယ္။ ေဇလြန္းက ကခ်င္တိုင္းရင္းသား၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားေျပာရင္ မပြင့္တပြင့္။ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေနာက္က လိုက္လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ ဂစ္တာ တလက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မ်က္ေမာင္းက်တာ ဒီဂစ္တာႀကီးေၾကာင့္တဲ့။
အဲဒီေန႔က ႀကိဳဆိုဧည့္ခံပြဲလဲ ၿပီးေရာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ကိုမွ ထန္းရည္သြား ေသာက္ရ ေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းဆရာကိုေကာင္းက လက္တို႔ ေခၚထုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို တေရးႏိုး ေခၚလဲ ထလိုက္တယ္။ လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႔ ဆိုတာမ်ိဳး။
စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ဒုတိယႏွစ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေဇလြန္းတို႔၊ အယ္လ္ေဇာ္ဆမ္ တို႔၊ သူငယ္ခ်င္း ကခ်င္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔အျပန္မွာ ပါလာတဲ့ ကခ်င္မီး ေတာက္ကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက အေမတို႔ အဖြားတို႔ သိမ္းထားတဲ့ ဒံုးေျခာက္ လို႔ေခၚတဲ့ ပုစြန္ေျခာက္ အႀကီးစားႀကီးေတြနဲ႔ မံု႐ြာေက်ာ္သန္းအခန္းမွာ ခ်ေနက်။ မံု႐ြာသား ေတြကလဲ မေခဘူး။ ဒါမ်ိဳးဆို တက္ႂကြတယ္။
ကိုေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္၊ ထန္းေတာထဲက ထန္းတဲေလးမွာ ၾကက္ဥေမႊ ေၾကာ္ကို အၿမည္းလုပ္ၿပီး အုန္းမႈတ္ခြက္နဲ႔ ခြက္လွည့္လိုက္တာ၊ ဘယ္ႏွျမဴကုန္သြားလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါလား- ေရေသာက္ရသလိုပဲလို႔ က်ေနာ္ကေတာင္ ေျပာလိုက္မိေသး တယ္။
ထန္းေတာက ႐ြာအျပန္လမ္းမွာမွ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထန္းရည္တန္ခိုးေတြ တက္လာတာ၊ ေက်ာင္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ အိပ္ယာေပၚ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ် လိုက္တာနဲ႔ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား တယ္။
တေရးႏိုးလာေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးတခြက္ ထြန္းထားၿပီး ကိုယ့္နားမွာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနတယ္။
"ဟ.... ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲဟ...."
"စာသင္သြားကုန္ၾကၿပီ... ဆရာေကာင္းက ဆရာေလးႏိုးလာရင္ သူ႔အိမ္ ေခၚခဲ့ဆိုလို႔ ... က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ေနတာ...."
ကိုယ္လဲ အလူးအလဲ ထၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနာက္က လိုက္သြားတယ္။ ဗိုက္ကလဲ ခုမွ တအားဆာလာတယ္။ ကိုေကာင္းရဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ေနရာမွာ သြားၿပီး ေငးေမာ့ေနၾကမွာေပါ့။ သူ႔အိမ္ရဲ႔ ေျမစိုက္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးတခဲက ပန္းကန္နဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ပဲပုတ္ေလး-ငါးျပား ပန္းကန္စင္ေပၚ မွာေတြ႔တယ္။ ကိုယ္လဲ ဒီေန႔ပဲ ဒီ႐ြာေရာက္တာ၊ ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ ကိုယ့္႐ြာမွတ္၊ ကိုယ့္အိမ္အမွတ္နဲ႔ မီးဖိုက မီးေလးေငြ႔ေငြ႔မွာ ပဲပုတ္ႏွစ္ျပားကို မီးကင္လိုက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ စာသင္တဲ့ ေနရာကို လိုက္သြားတယ္။ ႐ြာလယ္က ဇရပ္ကေလးတေဆာင္မွာ ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလး သံုးေလးခြက္ ထြန္းၿပီး ကိုေကာင္းနဲ႔ ေဇလြန္းတို႔ စာသင္ေနၾကတယ္။ ဗိုက္စူကို မေတြ႔ဘူး။ မႏၱေလးသားသံုးေယာက္က ႐ြာေျမာက္ပိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္က အလယ္ပိုင္း၊ ေက်ာ္ၫြန္႔တို႔ အုပ္စုက ႐ြာေတာင္ပိုင္းမွာ သင္ရတာ။
"ဆရာေကာင္း... ဗိုက္စူေကာ.."
"က်ေနာ့္အခန္းထဲ... အိပ္ေနတယ္ေလ..မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား.."
"ေၾသာ္... က်ေနာ္က မီးဖိုမွာ.. ႐ွာေဖြစားေသာက္ေနတာနဲ႔...."
"စားစရာေတြ႔လား...."
"ေတြ႔တယ္.... ေက်းဇူးပဲ"
ေၾသာ္.... ဆရာေတြႏွယ္... စာသင္မယ္မၾကံရေသး... ထန္းရည္က စ, မူးေတာ့တာပဲ။

xxxx xxxx xxxx xxx
႐ြာက ေကၽြးေမြးပံုအစီအစဥ္က- မနက္အိပ္ရာထနဲ႔ ေန႔လယ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္စသျဖင့္ အေၾကာ္စံုကို ေက်ာင္းေပၚမွာ ဗန္းေတြနဲ႔ သယ္လာၿပီး ေႂကြးတယ္။ မနက္စာ၊ ညစာ ထမင္းကေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းအလွည့္က်မွာ၊ အလွည့္က်တဲ့ အိမ္၀ိုင္းရဲ႔ တအိမ္, အိမ္မွာ စုေကၽြးတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေက်ာင္းေပၚမွာ ေရေႏြးေသာက္မယ္ လုပ္တုန္း၊ ကေလး တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေပၚမွာက အမ်ားအတြက္၊ ခုဟာက က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို သီးသန္႔- ႀကီးေတာ္ျမဟန္က အေခၚခိုင္းလို႔တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ သတိရတယ္၊ ညက က်ေနာ့ စာသင္သားထဲက မိန္းမႀကီးတေယာက္က ဆရာေလး မနက္က်ရင္ က်မတို႔ အိမ္ အဖန္ရည္ လာေသာက္လွဲ႔လို႔ ဖိတ္လိုက္တာကိုး။
ထန္းရည္မူးတဲ့ဆရာေတြ ႐ြာမွာ အရင္ဆံုး ေပၚျပဴလာျဖစ္တာပဲ။ အေၾကာ္ေတြက မ်ားလိုက္တာမွ ႐ွယ္ပဲ။ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ ပဲလံုးေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္၊ မံု႔ခ်ိဳသြင္း... တခ်ိဳ႔မံု႔ေတြဆို ေခၚေတာင္ မေခၚတတ္ဘူး။ အညာမံု႔၊ ႐ြာမံု႔၊ အိမ္လုပ္တဲ့မံု႔ေတြ။ ေဒၚျမဟန္အိမ္ေ႐ွ႔ ၀ါးကြပ္ပ်စ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေရေႏြးေသာက္တာကို ေဒၚျမဟန္တို႔ အိမ္၀ိုင္းက ကေလးလူႀကီး လာၾကည့္ၾကတာ ကိုက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
စကားပံုေတာင္ ျပင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ- ထန္းရည္မူး ေပၚျပဴလာျဖစ္- လို႔......။


ေမာင္ေရခ်မ္း
(၀၇၊ ၂၃၊ ၀၈)