[အေမမာ (လူထုေဒၚအမာ)ရဲ႔ အခုေဖာ္ျပလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးပါတဲ့ ေ႐ႊေမာ္ကြန္း မဂၢဇင္းကို ကိုခင္ေမာင္ထိုက္တု႔ိ၊ သူငယ္ခ်င္းသိန္းေငြ ဂ်ပန္ကေန ပို႔ေပးလို႔ ဖတ္ရတာ ၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ေဆာင္းပါးေလးဟာ အမွတ္တရ ျဖစ္ၿပီး စြဲေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ ခု ႏို၀င္ဘာ၊ မာယာမွာ 'ဖိုးသံစိမ္း' ရဲ႔ 'ဘ၀ကင္းဗတ္ေပၚက သံမဏိစုတ္ခ်က္ၾကမ္း' ၀တၳဳကို ထည့္ေတာ့၊ အေမ့ရဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကို တြဲလ်က္ထည့္မလို႔ ႐ွာတာ၊ အသိမ္းလြန္ၿပီး ႐ွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္တခါ အင္တာနက္ မာယာမွာ ဖိုးသံစိမ္းကို ျပန္တင္ေတာ့လည္း ထပ္႐ွာေသးတယ္။ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အခုမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ေတြ႔လို႔ မာယာ အင္တာနက္ ပရိသတ္ အတြက္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။]
ကၽြန္မ ဧၿပီလ (၄)ရက္ေန႔က သရက္က တေခါက္ျပန္လာခဲ့ျပန္ၿပီ။ ဒီအေၾကာင္းကို ေဆး႐ံုေပၚက ဆရာဦးသုခမ်ားၾကားရင္ "မအမာ.... ေတာ္ေတာ္အပင္ပန္းခံတာပဲဗ်ာ" လို႔ ညည္း ေျပာပ ေျပာေနေလမလား၊ " အင္း ... သံေယာဇဥ္၊ သံေယာဇဥ္" လို႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေရ႐ြတ္ ေနေလမလားေတာ့ မသိဘူး။
ဆရာဦးသုခ ကၽြန္မကို ဒီလိုေျပာဆိုေနတာကို တကယ္လို႔ ဦးလွ သာ႐ွိေသးရင္ ဆရာ ဦးသုခ ေျပာတာကို သူကလည္း ၾကားတယ္ဆိုရင္ "ေန ေပ့စီ ကိုသုခေရ၊ မေျပာနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔၊ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေပေစ၊ ဒါမွ သူေနႏိုင္မွာ" လို႔မ်ား ေျပာေလမလားလို႔လည္း ေတြးမိရဲ႔။ ဦးလွက သူေျပာေပမယ့္ မရေပဘူးထင္ရင္ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္မအေပၚ ဥေပကၡာ ထားတတ္တယ္ ေလ။
ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ကၽြန္မ အခုလို လုပ္တာကို ဆရာတို႔ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အားနည္းခ်က္ေပါ့ ဆရာရယ္။ တခါတခါေတာ့ သြားခ်င္တယ္။ သမီးေတြကဆိုရင္ အေမပင္ပန္းတယ္ေနာ္၊ မလိုက္ခ်င္နဲ႔ေတာ့လို႔ သူတို႔ သြားတိုင္း ေျပာေနက်။ သားလုပ္တဲ့ လူကေတာင္မွ "အေမ့ေတြ႔ရတာေတာ့ ၀မ္းသာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမမလာပါနဲ႔ေတာ့၊ သိပ္ပင္ပန္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို မလာေစခ်င္ဘူး" တဲ့။
ကၽြန္မကေတာ့ (၂)ရက္ေန႔က မနက္အေစာႀကီး ထၿပီး (၅)နာရီ ထိုးေတာ့ အိမ္က ကားနဲ႔ ထြက္ၾကတယ္။ ေစာေစာထြက္ႏိုင္မွ ေနမပူမွာ ဟုတ္လား။ ဥတုရာသီက ပူလွၿပီ။ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေျမးအငယ္ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သမီးေခၽြးမရယ္။ မႏၱေလးက မိတီၳလာကို (၉၂)မိုင္၊ မိတီၳလာက ေက်ာက္ပန္ေတာင္းကို မိုင္ (၆၀)ေက်ာ္ ေလာက္ ေမာင္းခဲ့ရတယ္။ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔မကြက္သစ္ထဲက ကၽြန္မတို႔မိတ္ေဆြ ေ႐ႊကုန္သည္ ေဒၚတင္ဦးတို႔ အိမ္မွာ နားၾကေရာ။ ေဒၚတင္ဦးတို႔က မနက္စာေကၽြးတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို ဒီခရီးမွာ ဒီလိုပဲ တေထာင့္ ၀င္နားေနက်။ မနက္စာထမင္း ၀င္စားေနက်။ (၂)နာရီေလာက္ နားၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ေရနံေခ်ာင္း(၃၄)မိုင္ ခရီးကိုဆက္၊ ေရနံေခ်ာင္း မေကြး (၃၂)မိုင္ခရီးကို လာခဲ့တယ္။ မေကြးေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေနဘက္၊ သပိတ္ေမွာက္ဘက္ သူငယ္ခ်င္း ကိုဆုၿမိဳင္ရဲ႔ဇနီး မုဆိုးမ ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းတင္ကို ခါတိုင္းလို ၀င္ႏႈတ္ဆက္ဦးမယ္လို႔ပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ ေနပူမွာ ေၾကာက္လို႔ ေအာင္လံကို ေစာေစာေရာက္ခ်င္တာနဲ႔ အျပန္မွပဲ ၀င္ေတာ့မယ္လို႔ (၅၁)မိုင္ ခရီး ေတာင္တြင္းႀကီးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္ေမာင္းခဲ့ၾကတယ္။
ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ ေနက ပူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာေရာက္ခ်င္တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ခရီးက တြင္ သင့္သေလာက္ေတာ့ မတြင္ဘူး။ အရင္ေခါက္ လာတုန္းက လမ္းျဖတ္သန္းခဟာ မိုင္႐ွည္ အတြက္ ေပးလို႔ရေပမယ့္ ဒီတေခါက္ေတာ့ တခါေတာင္းရင္ (၃၅)က်ပ္ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး လမ္းေၾကးက ေပးရတယ္။ မႏၱေလးက ေရ၀န္း ထိတခါ၊ ေရ၀န္းက မိတီၳလာထိတခါ၊ မိတၳီလာက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ တခါ၊ လမ္းျဖတ္သန္းခ အလီလီ ေတာင္းေနတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဒီတေခါက္ တံတားကူးခေတြကလည္း အရင္လို မဟုတ္ဘူး။ ဒိအျပင္ ၿမိဳ႔၀င္ေၾကး ကလည္း ၿမိဳ႔တိုင္းမွာ ေပးရေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္က လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မက စိတ္ေလာ ေနသူ မဟုတ္လား။ ေနပူလို႔ လူပန္းရင္၊ တခုခုျဖစ္ရင္ "အေမ မလိုက္ပါနဲ႔ ဆိုရက္သားနဲ႔ အေမက လိုက္ခ်င္တာ" လို႔ အျပစ္တင္လည္း ခံရဦးမယ္။ ေထာင္ေနတဲ့ လူအိုတေယာက္ မေထာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ လဲသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္လံကို အေစာႀကီး ေရာက္ခ်င္ေနတယ္ ေလ။
မနက္ေစာေစာ ထြက္တဲ့အက်ိဳး ေအာင္လံကို ညေန (၃)နာရီခြဲမွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ စတည္းခ်တဲ့ အိမ္႐ွင္ဦးသန္းျမင့္က ေနပူတဲ့ အခ်ိန္ႀကီး ကၽြန္မ လိုက္လာလို႔ အံ့ၾသ ေနတယ္။ သူ႔ဆီကို ဖံုးဆက္ေျပာဖို႔ က်ိဳးစားေသးေပမယ့္ ဖုန္းက ေခၚလို႔မရလို႔ မဆက္ခဲ့ရဘူးေလ။
မႏၱေလးနဲ႔ ေအာင္လံဟာ မိုင္(၃၃၀) ေလာက္႐ွိတယ္။ ေအာင္လံ ေရာက္ရင္ ဧရာ၀တီကို ကူးရဦးမွာ။ ဟိုဘက္မွာ အခ်ိန္မမီႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ ဦးသန္းျမင့္အိမ္မွာပဲ နားၾက၊ ညစာ စားၾက၊ အိပ္ၾကတယ္။ မနက္ေတာ့ ေစာေစာထၿပီး ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တစင္း ဦးသန္းျမင့္တို႔ ငွားေပးတာနဲ႔ အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ကူးခဲ့ၾကတယ္။ ေရေၾကာင္းက ဒီလ ဆိုေတာ့ မက်ဥ္းမက်ယ္မို႔ ကမ္းပါးေစာက္ေစာက္ႀကီးလည္း အ႐ွည္ႀကီး မဆင္းခဲ့ရဘူး။ တဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ သဲေသာင္ျပင္က သံကို ရုန္းၿပီး ကမ္းပါးေစာက္ႀကီးကိုလည္း အေမာတေကာ မတက္ခဲ့ရဘူး။ ေရက မႀကီးမငယ္မို႔ အတက္မွာ တခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ နား႐ံုနဲ႔ ျမင္းလွည္းကို ေရာက္တယ္။ တခါသြားတုန္းက ေရငယ္တဲ့လမို႔ တဘက္ကမ္းက ကမ္းပါး ေစာက္ႀကီးကို ေနပူပူမွာ တက္လိုက္ရတာ၊ ရင္ေတြကို တဒုန္းဒုန္းခုန္လာတယ္။
ကၽြန္မ သြားခ်င္တဲ့ဆီကို (၈)နာရီမွာ ေရာက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကေလးေစာင့္ၿပီးရင္ ေတြ႔ရၿပီေလ။ ႏွစ္ဖက္စလံုး ၀မ္းသာလို႔။ စကားေတြ လုယက္ၿပီး ေျပာၾကလို႔။ (၁၅)နစ္ၾကာေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကေရာ။
ဒါဆိုရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ပင္ပန္းခံရက်ိဳးလည္း နပ္တယ္။ ကၽြန္မကို အဆိုခံရမွာစိုးလို႔ ဆရာဦးသုခကို ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာဘဲေနတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့့ႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ထဲတုန္းက ကၽြန္မ တခါသြားေသးတယ္။ မိုးတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ ေရတတန္၊ ကုန္းတတန္ေပါ့။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔ထဲမွာ ေရက ၄ တန္ျဖတ္ရတယ္။ ၾကက္ေမာက္ေတာင္နားက ျပည့္၀႐ွင္ေစတီနားမွာ ကားလမ္းေပၚ ေရေတြ ေက်ာ္ေနတာ ဒူးဆစ္ေပါင္လယ္မကလို႔ (၁)နာရီေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေဒါင္းေသေခ်ာင္းကို ျဖတ္ေတာ့လည္း ေရလာခါနီးၿပီမို႔ ကားရဲ႔စက္အားကို ႐ိုး႐ိုးမကူနဲ႔ စိတ္မခ်ရဘူး၊ ထြန္စက္နဲ႔ ဆြဲကူးပါဆိုလို႔ ထြန္စက္ဆြဲခ (၅၀၀)က်ပ္ေပးၿပီး ထြန္စက္ေနာက္က ႀကိဳးနဲ႔ လိုက္ၿပီး ေဒါင္းေသေခ်ာင္းကို ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ပံုတင္ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔တဲ့။ ကၽြန္မ ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အလာႀကီး လာရၿပီးေတာ့မွ မေတြ႔ရေတာ့ မန္းက်ီးပင္ရိပ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ။ ဆင္းရဲတာနဲ႔အတူ ဆရာဦးသုခကိုလည္း သတိရ တယ္။ ဆရာက ကၽြန္မ ဒီလို ကသီကရီနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲ လူဆင္းရဲ ခံေနမွာစိုးလို႔၊ မသြားခ်င္ပါနဲ႔လို႔ ကၽြန္မသြားခ်င္တိုင္း တားတတ္တာ။ ကၽြန္မသာ ကိုယ့္သံေယာဇာဥ္နဲ႔ကိုယ္ မေနႏိုင္လို႔ သြားသြားေနတာ။ မေတြ႔ခဲ့ရပဲ ျပန္ခဲ့ရေတာ့ ဆရာဆိုမွာ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အသာေလး ျမံဳေနခဲ့တယ္။
ဒီတေခါက္ေတာ့ ပင္ပန္းပါေစေတာ့၊ ဆရာ သိခ်င္လည္း သိသြားပေစေတာ့လို႔ ေအာက္ေမ့ေနမိတယ္။
လူဆိုတာကလည္း ဒီသံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးထဲမွာ အ၀ိဇၨာေတြ၊ တဏွာေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္သံေယာဇဥ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ လူးလွိမ့္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ဆရာ ဦးသုခကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္။ ဆရာရယ္ ကၽြန္မဘ၀မွာ ခ်ဳပ္တီးရတာေတြ၊ မာန္တင္းေနရ တာေတြက အမ်ားႀကီးမို႔ ဒီလို တခါတေလ၊ ထင္ရာျမင္ရာေလး စြတ္လုပ္ေနရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ ဆရာ။ ဆရာ့ ေမတၱာ၊ ေစတနာကို ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ေလးလည္း ေလးစားပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ဆရာဦးသုခ ဒီေစတနာ၊ ဒီေမတၱာေတြေၾကာင့္ အနာေရာဂါေတြအားလံုး က်န္းမာေပ်ာက္ကင္းလ်က္ တတ္စြမ္းရာဘက္က ျပည္သူအက်ိဳး ဆက္လက္သယ္ပိုး ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါေစ။ ဒီ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ ႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
လူထုေဒၚအမာ
၁၃၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ျပာသိုလ၊ 1999 January ေ႐ႊေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၉ မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
1 comment:
စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ရတာ။
Post a Comment