(ေန႔စြဲ ၂၄-၆-၅၃)
ဘူဒါပက္(စ)ၿမိဳ႔ႀကီးမွ ထြက္ခြါ ခုတ္ေမာင္းလာေသာ ရထားႀကီးသည္ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ ကြင္းျပင္၊ လယ္ယာေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္း ေရယဥ္ေတြ၊ ၿမိဳ႔ေတြ၊ ျပေတြ၊ ႐ြာေတြ၊ စသည္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး၊ မၿငီး ႐ႈမၿငီးေသာ ႐ႈခင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္လ်က္ပင္ ႐ွိပါသည္။
ဆရာႀကီးမွာ အလြန္သာယာခ်ိဳေအးေသာ ေလေျပေလညႇင္း ႐ႈခင္းပံုျပင္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ထိေနရကား၊ စကားမ်ားမ်ားပင္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခြင့္မရေတာ့ အိစက္ညက္ေညာေသာ ဆိုဖာထိုင္ခင္းေပၚတြင္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ တသိမ့္သိမ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ေနရ ေပေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရထားႀကီးမွာ မေန႔ကမနက္ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနယ္ျခား 'အေခ်ာ့' ၿမိဳ႔ႀကီးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တဖန္ေျပာင္း၍ စီးလာရေသာ ဆိုဗီယက္ ရထားႀကီးျဖစ္ပါသည္။ နယ္ျခားဘူတာမွသည္ ယခုအခါ ယူကရိန္းျပည္နယ္ျခားမွ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံျပည္မႀကီး၏ နယ္စပ္နားသို႔ပင္ ေရာက္၍လာပါၿပီ။ မနက္ျဖန္ညေန ၂ နာရီတြင္ မူကား ေမာ္စကိုၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ပင္ ဆိုက္ေရာက္ေပေတာ့သည္။
ယေန႔ ညေနေစာင္းတြင္မူ ဆရာႀကီးသည္ အေတာ္အိပ္ေရးဝ၍ ႐ႊင္လန္း ၾကည္လင္ပံုရ လာရာကား၊ ဆိုဗီယက္ေက်းလက္၏ ေႏြရာသီ႐ႈခင္းမ်ား စိမ္းလန္းေနပံုမ်ားကို ထိုင္၍ၾကည့္ ႐ႈလိုက္ပါေနပါသည္။
မၾကာမီပင္ ဆရာႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔လွည့္၍...........
"ေဟ့......... သခင္ခ်စ္ေမာင္...... မင္းတို႔ အရင္တခါ လာတုန္းက ဒီေနရာေတြကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ဒီလို သာသာယာယာ ႐ွိသလားကြ......"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာတုန္းက ေဆာင္းတြင္း ေရခဲရာသီ ဆရာႀကီးရဲ႔...... ဒီလိုေႏြရာသီ မဟုတ္ဘူး...... ျမင္ျမင္သမွ် ေရခဲေတြ ဖံုးလႊမ္းၿပီး ေဖြးေဖြး႐ိုက္ေနတဲ့ ႐ႈခင္းႀကီးေပါ့ ဆရာႀကီးရဲ႔...."
"ေဟ...... သစ္ပင္ေတြ ဘာေတြကေရာ......"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံမွာ ေႏြရာသီသစ္႐ြက္ေတြ ေဟာင္းႏြမ္း ေႂကြက်ၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ဒီေနရာမွာလဲ ေဆာင္းတြင္းမွာ သစ္ပင္ေတြက အကုန္လံုး အ႐ြက္ေတြ ေႂကြၿပီး အကိုင္းအ႐ိုး ေငါက္တက္တက္ ႀကဲတဲတဲ ျဖစ္ၿပီး....."
"ဒါေပါ့ကြာ..... သီတ ေတေဇာ..... ဆိုတဲ့ အေအးလြန္ကဲ လြန္းေတာ့လဲ ပူျပင္းေျခာက္ ေသြ႔သြားတဲ့ ဓါတ္သေဘာေတြေပါ့ကြာ"
"ဒါေပမဲ့.... ဆရာႀကီးရဲ႔..... ေဆာင္းတြင္း ႐ႈကြင္း ၾကျပန္ေတာ့လဲ ေရခဲဆီးႏွင္းေတြဟာ အဲဟိုလို သစ္ကိုင္း သစ္ခက္ေတြေပၚမွာ တြဲရ႐ြဲ စီရရီဆိုသလို ဖံုးလႊမ္း ကပ္တြယ္ပံုျမင္ရေတာ့လဲ အဆုပ္အဆုပ္ အခိုင္အခိုင္ အျဖဴဆိုင္ အျဖဴခဲေတြဟာ ပန္းျဖဴႀကီးေတြ ပြင့္ေနၾကသလို တမ်ိဳးေတာ့ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္...."
"ေကာင္းေပမဲ့လဲကြာ..... ဒီေလာက္ ေရခဲကုန္းျပင္ႀကီးျဖစ္ျပီး ေအးစက္ေနလြန္းေတာ့လဲ မင္းသားက်င္ခဲလို....အိပ္ရာထဲက တကတဲမွ မ,ထခ်င္ပါ.... မႂကြခ်င္ပါ...... ဆိုဒါလို ျဖစ္ေနမွာ ေပါ့ကြာ..."
ဤသို႔ေျပာ၍ ဆရာႀကီးသည္ ႐ႈခင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးႀကီး လုပ္ေနပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္းက ဆရာႀကီးသည္ သူရိယသတင္းစာတိုက္တြင္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္က သူ႔ဘဝ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရာက္သြားပါသည္။ ထိုစဥ္က သူရိယတိုက္မွာ အလုပ္လုပ္သည္ဆိုေသာ္လည္း တေန႔မွ ၂-နာရီေလာက္သာ အလုပ္လုပ္ရ ေၾကာင္း၊ အျခားအခ်ိန္႐ိွသမွ် ဘားနဒ္ ကင္းဝန္စသည့္ စာၾကည့္တိုက္မ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်ားတြင္သာ လွည့္လည္၍ စာေပဗဟုသုတမ်ားကို ရသမွ် သူေတာင္းစားလြယ္အိပ္ပမာ ႐ွာေဖြဆည္းပူးခဲ့ႏိုင္ေၾကာင္း။ ဦးဘေဖမွာ ထိုသို႔ ဆရာ့အား ႀကိဳက္သလိုေန၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္ ခြင့္ ေပးခဲ့ဘူးျခင္းမ်ားအတြက္ ေက်းဇူး႐ွိဘူးေၾကာင္း၊ အခါတပါး၌ ဦးဘေဖက နတ္ႀကီး အခန္းမွေန၍ ဘုန္းႀကီးပ်ံလုပ္ပံု ေငၿြဖံဳးပံုေတြကို ကေလာ္တုပ္ခဲ့သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးထုႀကီးႏွင့္ အခ်င္းမ်ားခဲ့ရာ ကံေကာင္းလို႔ တိုက္မပ်က္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္က ဆရာ ဦးဘေဖကို ဘုန္းႀကီးပ်ံ ကေလာ္ပြဲတြင္ ေနာက္ကြယ္မွ ကူညီ၍ အစြမ္းကုန္ပါဝင္ ဆင္ႏြဲခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထိုကေလာ္ပြဲႀကီး မွာ မန္လည္ဆရာႏွင့္ ပဒုမဆရာတို႔ ပြဲေလာက္ စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္ ကဲခဲ့ ရေၾကာင္းႏွင့္ အားရပါးရ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးသည္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ပါရမီ ထက္မ်က္စူး႐ွပံုမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာဆိုေနပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ႐ွမ္းျပည္သို႔တက္၍ စာသင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ မႏၱေလးတြင္ စာသင္ခဲ့ရသည္ ဆိုသည္မွာ စာကူးရန္လာရင္း စာသင္ရျခင္း သာျဖစ္၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သင္ၾကားခြင့္ မရ႐ွိခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ သို႔ေပမင့္ ပါရမီ ဥာဏ္ထက္သန္ လြန္ကဲေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးႀကီးျဖစ္၍ အံ့ၾသေလာက္ဘြယ္ ပဋိကတ္ဥာဏ္ ထက္သန္ စူး႐ွေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးတို႔၏ သူႏိုင္ ငါႏိုင္ ပညာရည္၊ စကားရည္လုပြဲမ်ားတြင္ သံုးႏႈန္းေသာ စကားလံုး၊ စကားခ်ိပ္၊ စကားေထ့၊ စကားေဝွ႔တို႔သည္ အလြန္ခ်က္က် ပိုင္ႏိုင္လွေၾကာင္းမ်ားကိုေျပာ၍ စပ္မိစပ္ရာ မွတ္မိမွတ္ရာမ်ားကို အျပင္႐ႈခင္း သာယာမ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္လႈံ႔ေဆာ္မႈျဖင့္ တဟဲ..... ဟဲ...... ရီေမာခါ ႐ြတ္ဆိုျပပါေတာ့သည္။
တရံေရာအခါ မင္းတုန္းမင္းႀကီးအား မဖြယ္မရာ ပစ္စာပစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးအား စြပ္စြဲျခင္းခံရေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက.....
"တိုင္းလံုးငယ္ေက်ာ္၊ ဗန္းေမာ္ကိုဖမ္းလို႔စစ္တယ္၊ သည္ေခတ္ဝယ္ ကမၻာဆံုးေစေတာ့၊ စီကံုးသူ ပစ္စာရင္းကို မင္းတို႔သိဘူး"
သို႔ျဖင့္ ဗန္းေမာ္သို႔ နယ္ႏွင္ခံရေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မခံသာ ေစာင္းရမ္း၍ ေရ႐ြတ္ ဆဲေရးလိုဟန္ ျပဳလိုရာကား......
"ငါ့ကံႏွယ္ဆိုးပါဘိ၊ သင္း အေမ(႐ိုး)မဲ့ ကံရယ္။ ငါ့လဆီး ငါ့ခ်ည္းသြားရမယ္"
၎ေနာက္ ဗန္းေမာ္မွ ျပန္ပင့္အလာ စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ သီတင္းသံုး ေနရျပန္ရာကား မခံသာသည့္ စိတ္တို႔သည္ မကုန္ခန္းေတာ့ ေငါ့လိုက္ခ်င္ေသး ဟန္ျပဳလိုရာကား.....
"ေဇယ်တိုင္း၊ စစ္ကိုင္းမွာတဲ့ေပ်ာ္။ ဗန္းေမာ္ကိုေသၿပီမွတ္လို႔၊ ညာလက္ခတ္တီး။ အေစ့ကိုလွန္၊ အဆံကိုတူနဲ႔ထုဟဲ့၊ ဘာေစာက္မႈလဆီး"
ထို႔ေနာက္ ပညာတတ္သီလရင္ မယ္ကင္းႏွင့္ အခ်င္းျဖစ္ၾကျပန္ရာ မယ္ကင္းက...
"အဖ်ားရယ္ေပ၊ အနားေခြ မခိုင္ျပတ္ခါမွ၊ ၿမိဳင္ရပ္ကိုမွီး၊ စိတ္ပုတီးႏွင့္ ယပ္ႀကီးကို ထမ္းကိုင္၊ မဂ္လမ္း ဘယ္လိုဆိုင္ပမယ္၊ ဝတ္သင္းပိုင္ မုန္ရည္ကြက္ကယ္ႏွင့္ ေတာထြက္ ခင္ႀကီး"
ထိုအခါ ပညာရည္တြင္ ဆိတ္ဆိတ္ထိမခံလိုေသာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးသည္....
"ႏႈတ္သီးရယ္စြာ၊ ပုတ္ႀကီးကာတာတာႏွင့္ ဖါမယ္သီလ။ အက်င့္ငယ္တန္၊ မသင့္တာ အျမင္သန္လို႔၊ နင္အၾကံဝသီဆိုးတယ္၊ ႐ိုး-လိုက္ခ်င္လွ"
၎ေနာက္ ဆရာႀကီးသည္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဥာဏ္ရည္ စကားရည္လွည့္ပံု ကို ေျပာဆိုျပလိုရာကား၊ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဦးပဒုမ ဆရာေတာ္တို႔ စကားရည္လုခန္းတြင္.....
"သူ မ,တို႔ေလမွ၊ သူတို႔လွ်င္ တကယ္ျမည္တဲ့၊ ၿမိဳ႔ေ႐ႊလည္ ေ႐ႊစည္ႀကီးပါကြဲ႔၊ တီးသမွ်ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္။ သူမာလွ်င္ မာစိန္ ေစာင္းပါဘဲ၊ သူေျပာင္းလ်င္ အေရျဖစ္ႏိုင္ငဲ့၊ မယံုလွ်င္ မေအႏွင့္ စစ္လာေတာ့၊ သနစ္ကို ကုန္မလင္းေသာ္လဲ၊ အျဖစ္ဆို ဂုဏ္သတင္းကိုလ၊ ေလညႇင္းလာ သင္းကာပ်ံ႔ ပန္းရနံ႔ပံု..."
"ပဒုမ၊ တုပခါနင္မေယာင္ႏွင့္၊ ဆင္ေျပာင္ ျခင္ေကာင္ဝါးသည့္ႏွယ္၊ ယား႐ံုမွ် ဥပမာ၊ ဥာဏ္အနက္ကိုလွ၊ စံဘက္ေပၚ နင္မေလွ်ာ္ဘု၊ နင့္မယ္ေတာ္ ႐ွင္ဇလာႏွင့္ ခင္ဆရာ အိမ္ေထာင္က်လွ်င္ ပဒုဆို ေမာင္ေ႐ႊမမွာ၊ သားငယ္မွ်သာ...."
"ႏွစ္ဘက္ကန္း၊ မ်က္ခန္းေနကိုၿပိဳင္သို႔၊ ခြင့္လံုးပိုင္ မင္းစာမွားၿပီမို႔၊ အလားငယ္ ပယ္မက်ေစ ႏွင့္၊ သားအရာခြင့္ေက်ၾကေအာင္ပ၊ ငါဆရာမင္းေဖဘကို၊ ဦးခ်လွည့္အံုး....."
"ၿပိဳင္လိုလွ်င္ ၿပိဳင္လာေတာ့၊ ဆိုင္လာလွ်င္ ၾကာမေႏွးႏွင့္၊ ႐ႈံးသူဟာ ႏွမေပးပါလို႔၊ လိုေသးလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ယူမွ ႏိုင္တဲ့သူ ေယာက္ဖႀကီးပါဘဲ၊ ဇက္ေပၚမွာေဒါက္ခြ စီးတဲ့ျပင္ (ရီး)စုတ္ၾကတမ္း"
ဤသို႔ဆရာႀကီးသည္ ႐ြတ္ဆိုျပရင္း တဟဲဟဲရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။ ဤလိုစာခ်ိဳး စာခ်ိပ္မ်ားကို မွတ္မိေသးသည္ကိုလည္း သူ႔ဟာသူ အျပစ္တင္ခ်င္သလိုလို ရယ္ေမာခါ
"အသက္ႀကီးေပမဲ့...... အဲဒီလို ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ စာခ်ိဳးေတြက်ေတာ့..... မွတ္မိ ေနသေဟ့...... ပုထုဇဥ္စိတ္မ်ား တယ္ဆိုးသကြာ" ဟုေျပာဆို ရယ္ေမာေနျပန္ေလသည္။
"ျပီးေတာ့..... မင္း.... မန္လည္ဆရာေတာ္က သူ႔တူအရင္း ကသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း သြားေနလို႔ ဖာက်ိဳး ေသဒါ၊ မသာပို႔မဲ့လူ မ႐ွိျဖစ္ေနတာနဲ႔ မသာဖိတ္စာ ေရးလိုက္ပံုကို ေရာ မင္းၾကားပလား......"
"မၾကားဘူးေသးပါဘူး..... ဆရာႀကီးရဲ႔ ....."
"ေဟ..... ဒီလိုတဲ့ကြ....."
"ေသ႐ိုးတဲ့မေသ၊
ကသာမွာ လူပ်ိုဳလုပ္တယ္၊
(ရီး)ပုတ္လို႔ေသ။ ။
ေသသာေသ၊ ေသေပ့ေစငျပံဳး၊
သည္မသာ လနာပုတ္ကို တူးျမႇဳပ္ၾကအံုး"
သို႔ျဖင့္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးမွာ တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနေသာ ရထားေပၚမွာ သာယာေသာ ႐ႈခင္း ပံုျပင္မ်ားကို တဘက္တြင္ ႐ႈစားရင္း ရီစရာ ေမာစရာ မွတ္စရာ စာမ်ိဳးမ်ားကို ႐ြတ္ဆို ပြဲက်၍ ေနပါေတာ့သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ဤသို႔သာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ မန္လည္ဆရာေတာ္တို႔ စာခ်ိဳး ထိလွမိလွသည္မ်ားကို ႐ြတ္ဆိုျပခဲ့ရာ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ စာခ်ိဳးေကာင္းခဲ့ပံုမ်ားကိုကား ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေနခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေလ့လာရသည့္ ဆရာႀကီး၏ စာခ်ိဳးမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာခ်ိဳးႀကီးတပုဒ္မွာ ၾကာဋီကာေဆာင္းပါးႀကီးတြင္ 'မယ္တင့္' ႏွင့္ 'ဆရာမိႈင္း' တို႔ တဦးႏွင့္တဦး ၿပိဳင္ၿပိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ အလဲထိုးခဲ့ၾကေသာ စာခ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎တို႔အနက္ စာခ်ိဳးတပုဒ္မွာ.....
"ေကာင္မေလးႏွယ္ - ႐ိုးပံုႏွင့္ လွသူရဲ႔၊ တေတာင္က မေဝးသဟယ္- တမ်ိဳးတဖံု ထျပန္ ေပါ့၊ ဆိုးဂုဏ္မျပခ်င္ႏွင့္ (တင္) ၏ သဘြယ္ (မယ္တင့္ရယ္) ေဟာသည္ ပုဆိုးခပံု မ,ပါလို႔ ျပင္မိတယ္။
။ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘုကြယ္တို႔ရယ္၊ (ေၾသာ္) တရန္ျဖစ္ရျပန္ေပါ့၊ မာရ္စစ္သည္ ဗိုလ္ေသနင္ တို႔ႏွင့္ ဗဟိုရ္ေျမ ပလႅင္ကို တိုက္စရာခဲသလိုပ၊ ကိုေ႐ႊတင္ ႀကိဳက္ရာက ႏြဲခဲ့ေပေတာ့၊ ပြဲမ်ာ့အလယ္မွာေနာ္ကြယ္၊ ရဲစ တကယ္။
။မင္းတို႔ ဥာဏ္အျမင္ တမိုက္တထြာမွ်ရယ္ႏွင့္၊ ျငင္းဘို႔သန္လွ်င္ မိုက္ရာက်ပါလိမ့္၊ စ႐ိုက္ သဘာဝရယ္တဲ့ က်မ္းဂန္နယ္၊ အို...... မန္းသံထယ္ထယ္ႏွင့္ မာနတက္စရာမ်ား၊ (တင္တင္ရယ္) အရမ္းတယ္ မဟယ္ျဖင့္ ဗာလလကၡဏာတပါး။
။မိႈင္းတဲ့ေႏွာ္၊ တိုင္းနဲ႔ျပည္ေက်ာ္ဘို႔၊ ေျဖမေနာ္ အဖက္ဖက္က စမ္းၾကပါေတာ့၊ မေျပေသာ္ တသက္ႏွင့္ -ႏွစ္သက္တမ္းပါဘဲ၊ ထက္မန္းမ႑လာဘံုက၊ ဟံသာဒဂုန္ ေအာက္နယ္ တေၾကာတြင္မွ၊ ဓမၼခႏၶာအစံုေၾကာက္ဖြယ္ သေဘာေတြႏွင့္ ဥဏ္ဝစနာ အပံုေမာက္မယ္လို႔ ေျပာၾကပါစို႔၊ (အမယ္မင္း) ဓေမၼာသထသူ႔ အေျခရတနာတပါးေပမို႔၊ ေဟာရလိမ့္ မကြဲ႔- သုေတသနာ အမ်ားတို႔ရဲ႔ (အိုမယ္တင့္ရဲ႔) ေစာဒကတို႔ရဲ႔ ထုေခ်လႊာေတြ သနားလွခ်ည့္ရဲ႔၊ သေဘာမက်႐ွာတဲ့ ဥပေဒ ဘာဝနာသမားေတြနဲ႔ (တင့္တင့္ကိုကြယ္) (Law) ေလာျပလို႔ ယခု ေျဖစရာေတြ အမ်ား....."
ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္-မွတ္တမ္းတင္သည္။
၂၄/၆/၅၃
[ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ ေရးသည့္ 'ကမၻာလွည့္သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း' စာအုပ္၊ ဒုတိယ ႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၄-ခု စက္တင္ဘာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။]
Thursday, July 31, 2008
Monday, July 28, 2008
ငတက္ျပားမဖတ္ရ
ေရးသူ- မိုးခ်ိဳသင္း
မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ မာယာစာအုပ္ အတြက္ ႐ိုက္ထားေသာ စာမူကို အင္တာနက္မာယာက ထုတ္လႊင့္လိုက္ပါတယ္။
သူခိုးတေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးဘူးပါသလား။ ရင္ဆိုင္ဘူးပါသလား။
ရင္ဆိုင္တိုးမိဘူးပါတယ္ဆိုလွ်င္ သူခိုးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမႈ ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နားေထာင္ခ်င္ပါေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခုတေလာ ကြၽန္မတေယာက္ သူခိုးႀကီး၊ သူခိုးေလးမ်ားကို စိတ္ဝင္စားမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးဆိုသည္မွာ သူတပါးပစၥည္းကို မသိေအာင္ခိုးသူဟု ကြၽန္မ ငယ္စဥ္က ထင္မိ၏။ ယခု အသက္ကေလး မရတရ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္မသိဘူးေသာ သူခိုးအဓိပၸါယ္ သည္ မျပည့္စံုမွန္း သိလာရေပသည္။ မသိေအာင္ယူ႐ံုေလးႏွင့္ သူခိုးဟု သတ္မွတ္ျခင္းသည္ အေသးအဖြဲ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် သူခိုးအနက္အဓိပၸါယ္ ခြဲျခားမတတ္ေတာ့ပါ။
ထို႔ျပင္ သူခိုးကို စိတ္ထဲ၌ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားထားပါသည္။ သူခိုးႀကီးႏွင့္ သူခိုးေလး၊ သူခိုးေလးဆို၍ ခ်စ္စႏိုး ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ အသက္ငယ္၍ ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ ကြၽန္မ ဘယ္သူခိုးကိုမဆို မုန္းပါသည္။ အေကာင္အထည္ႀကီးႀကီးသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးႀကီးဟု သတ္မွတ္၍၊ အေကာင္အထည္ေသးေသးကိုသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးေလး ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီနာမည္မ်ားမွာ ကြၽန္မစိတ္ထဲတြင္ ေပးထားေသာ နာမည္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးမ်ားသည္ ခ်ိဳေပါက္မေနၾကပါ။ အၿမီး တပ္မထားၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူ သူခိုးမွန္း ကြၽန္မ မသိပါ။ ယခု ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ စာသူခိုး၊ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုးဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိသည့္အနက္ စာသူခိုးကို မဆိုလိုပါ။ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုး တို႔ကိုသာ ရည္႐ြယ္ပါ၏။
သူခိုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလွ်င္ ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္ထဲ႐ွိ ပုဂံျခံဝင္းအတြင္း ေနခဲ့စဥ္ က သူခိုး ဖမ္းပံုကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရ ေနတတ္၏။
ပုဂံျခံဝင္းသည္ တကၠသိုလ္မွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုေဝးေနေသာ ျခံဝင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မလဲ သည္မွာပဲ ေမြးၿပီး သည္ပုဂံျခံဝင္းမွာပဲ ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာျဖစ္၏။ ကြၽန္မ၏ ေမြးရပ္ေျမ ေပါ့။ ထိုျခံဝင္းထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္႐ွိလွ၏။ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း အတူ ဝိုင္းဝန္းကူညီေသာ ဓေလ့႐ွိၾကသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ျခံဝင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။
တညမွာေပါ့။
လီလီဆိုေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ သူခိုးကို စည္းဝိုင္းနားမွာ ကပ္ေနတာ ျမင္သြားခဲ့၏။ သူ႔အကိုမ်ား ျဖစ္သည့္ ကိုေရာဘတ္၊ ကိုသား တို႔ကို ႏႈိးလိုက္ၿပီး သူခိုး-သူခိုး ဟုဆိုကာ ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ ျခံဝင္းတခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညမွာ လႈပ္႐ွားလူးလြန္႔လာ၏။ တုတ္ေတြကိုင္ကာ အိမ္မွ အသီးသီးထြက္လာၾက၏။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေပါ့ေလ။
ကေလးေတြကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြႏိုး ေနၾက၏။ မိန္းမေတြကလည္း အားတက္ သလိုလို၊ ေၾကာက္သလိုလို။ ေယာက်္ားမ်ားကေတာ့ အလႈပ္႐ွားဆံုးပါပဲ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ လည္း ႐ွာၾကသည္။ စည္းဝိုင္း အေနာက္မွာလည္း ၾကည့္ၾက၏။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားကို လည္း ပတ္ၾကည့္ၾက၏။
'ဘယ္မွာလဲကြသူခိုး'
ဟုလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ အသံေပးၾက၏။ ေတြ႔ပါၿပီ။ အိမ္ေအာက္က ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းထဲမွာေပါ့။ သူခိုးက ပုဆိုးႀကီးျခံဳကာ လူစုကို ေက်ာခိုင္းေနသည္။ သူခိုးကိုေတြ႔ၿပီဆို ေတာ့ လူစုက စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ အထြတ္အထိပ္ တက္၏။ ဆရာမေဒၚစိန္ေ႐ႊ၊ ဆရာမေဒၚတင္ တင္ေဌး၊ ဆရာမေဒၚလွလွတို႔က မိန္းမသားပီပီ လန္႔ၾက၏။
'အရမ္းမလုပ္ၾကပါနဲ႔'၊
'ညႇာညႇာတာတာ ေျပာၾကပါကြယ္'၊
'ဂါတ္ကိုသာပို႔လိုက္ပါ'
ဟုဆိုကာ တားၾက၏။ ဘုရားစာ ႐ြတ္သူက ႐ြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူခိုးက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။
ဒီေတာ့လဲ ဆရာဦးလွေဆာင္က ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳကာ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္
'ေဟ့ သူခိုး မင္းကို ငါတို႔ ပုဂံၿခံဝင္းက ဝိုင္းထားၿပီ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးထြက္ခဲ့ပါ'
ဟုေအာ္ေျပာ၏။
ေနာက္ကလဲ-
‘ျဖည္းျဖည္းလုပ္ၾကပါကြယ္’
‘ေသြးေတြသံေတြ မျမင္ရဲဘူး’
ဟူေသာ အသံေတြက ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာမွထြက္ေနၾကသည္။ ဦးေဆာင္သူမ်ားက ဆရာဦးလွေဆာင္၊ ဆရာဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးဘေကာင္းႏွင့္ ကိုသားတို႔ပါ။ တကယ့္ကို ေယာက်္ား ရင့္မႀကီး ေတြပါ။
သူခိုးက နည္းနည္းလႈပ္သြား၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ပိုတိုးသြား၏။ ဆရာဦးလွေဆာင္က ခုနက အတိုင္း ထပ္ေအာ္ျပန္၏။ သူခိုးက ေ႐ွ႔သို႔သာ သည္းသည္းမည္းမည္း စိုက္ၾကည့္ေနပံုရ၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ထပ္တိုးသြားျပန္၏။
'မင္းကို ငါတို႔ဝိုင္းထားျပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ခဲ့ပါ'
ဟု ထပ္ေအာ္ေသာအခါ သူခိုးဆီမွ အသံထြက္လာေတာ့၏။
'ဘယ္မွာလဲဗ် သူခိုးက၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရာဘတ္ပါ'
'ေဟ-ေရာဘတ္လား၊ မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ ေနတာလဲ'
'ကြၽန္ေတာ္က ဆရာတို႔ ေနာက္ကေန သူခိုးထြက္ခဲ့လို႔ ေအာ္ေတာ့ ေ႐ွ႔မွာ႐ွိတယ္ထင္ၿပီး ေ႐ွ႔ကိုပဲ သည္းသည္းမည္းမည္း႐ွာၾကည့္ေနတာ'
ထိုအခါမွ တအုပ္လံုး ဝိုင္းရယ္ျဖစ္ၾက၏။ သူခိုးလိုက္ေသာသူကို သူခိုးဟုထင္ၿပီး သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ေနရာ တကယ့္သူခိုးက လြတ္သြားေလၿပီ။ ဒါေတာင္ ကံေကာင္းေပလို႔၊ ေရာဘတ္ ေခါင္းေပါက္သြားႏိုင္သည္။
ေနာက္တခါေတာ့ ပုဂံျခံဝင္းမွ ေျပာင္းလာၿပီး အင္းစိန္ေရာက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ကေတာ့ ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူခိုးကပ္တာပါ။ ထိုေန႔က စေနေန႔ခင္းႀကီးျဖစ္၍ အိမ္၌ လူစံု၏။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ အေဖႏွင့္ အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား တအုပ္ႀကီးထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾက၏။ ျဖစ္တာက အိမ္ေနာက္မွာပါ။ ေနာက္ေဖးမွာ အဝတ္ေတြ၊ ထမီေတြလွမ္းထား၏။ ကြၽန္မတို႔လည္း အိမ္ေ႐ွ႔မွာ လူတအုပ္ႀကီး ႐ွိတာပဲဆိုၿပီး အိမ္ေဘးမွ ဝင္းတံခါးကို မပိတ္ လိုက္မိပါ။
ကြၽန္မတို႔ အစ္မအႀကီးဆံုးက ေန႔လည္ေန႔ခင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာရာ သူခိုးကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ သူခိုးက လူလဲေတြ႔ေရာ လွန္းထားသည့္ထမီကို ကိုင္ေနရာမွ လႊတ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ပက္ပင္းမွ တကယ့္ကို ပက္ပင္းတိုးတာ ပါပဲ။ အစ္မလည္း ပထမေတာ့ အံ့ၾသေနရာက-
'ဟယ္-ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေနဦး၊ ခန ငါ လာခဲ့ဦးမယ္'
ဟု ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခဲ့ၿပီး သူခိုး႐ွိရာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ ထိုအခါ သူခိုး က သူ႔ကိုလဲ ဘာမွမစြပ္စြဲရေသးခင္-
'မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာ တက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုျငင္းရင္း အိမ္ေ႐ွ႔တြင္ တံခါးေပါက္ ႐ွိသည္အထင္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႔သို႔ စြတ္ထြက္သြားရာ အေဖတို႔လူအုပ္ႀကီး စကားေျပာေနသည္ႏွင့္ ပက္ပင္းသြားတိုးေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူခိုးက မထိန္းႏိုင္ေတာ့ သည့္ပံုစံႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို စံုခါျပၿပီး (သူခိုးက ေျဗာင္ညာတယ္ေနာ္)
'ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ပံုစံ လုပ္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အေဖက-
'ဟာ- ဒီေနရာမွာ တက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ လာ-လာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာလိုက္ပို႔ေပးမယ္' ဟုဆိုကာ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚလာျပီး အိမ္သာလိုက္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အစ္မက သူခိုးအိမ္သာ ထဲဝင္ေနတုန္း၊
'အေဖ- အဲဒါ သူခိုးအေဖရဲ႔၊ ထမီ႐ုတ္မလို႔၊ လူမိသြားလို႔ အိမ္သာတက္ခ်င္တယ္ ေျပာတာ'
'ေဟ ဟုတ္လား'
သူခိုးလည္း အိမ္သာ ၾကာၾကာမတက္လိုက္ပါ။ ပိတ္မိမွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ လာၿပီး-
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ' ဟုေျပာဆိုျပီး တခ်ိဳးတည္း လစ္ေတာ့၏။ (သူခိုးမ်ားသည္ တခါတေလ ယဥ္ေက်းပံုရ၏)
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚ သြင္းၿပီး အိ္မ္သာတက္ခိုင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ၊ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဇာတ္ေရလည္ေတာ့မွ ရယ္မဆံုးႏိုင္ေတာ့။ အေဖကလည္း ဧည့္သည္ေတြက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ မ်ားေနေတာ့ ဒီအထဲက တေယာက္ေယာက္ထင္ၿပီး အိမ္သာလိုက္ပို႔မိသည္တဲ့။ သို႔ေပမယ့္ အေဖတို႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနေသာ စကားဝိုင္းထဲတြင္ စံုေထာက္ ဝတၳဳေတြေရးေသာ စာေရးဆရာေအာင္ဇင္ ႐ွိေနမွန္း သူခိိုး မသိသြား႐ွာပါေလ။ သူခိုး ကံေကာင္းသြားေပသည္။
ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ သူခိုးကို အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ေက်းဇူးတင္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ေဆာင္းဦးေပါက္စကေပါ့။ ကြၽန္မက ညဆိုလ်င္ 'ခ်မ္းတယ္-ခ်မ္းတယ္' ဟု ေအာ္ေန တတ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ အေသအခ်ာ ခ်မ္းျခင္းလည္းမဟုတ္ပါ။ အေမႏွင့္အတူ အိပ္ခ်င္၍ ၾကံဖန္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မက အေမ့ကို ကပ္သူျဖစ္၍ အေမႏွင့္ပဲ ႀကီးတဲ့အထိ အတူအိပ္ခ်င္ ေနပါသည္။ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ အေမအိပ္မွ လိုက္အိပ္သည္။ ကြၽန္မက အိပ္ခ်င္ၿပီး အေမက အျပင္မွာ အေဖႏွင့္စကားေျပာ မၿပီးႏိုင္ပါက လာမအိပ္မခ်င္း ငိုၿပီး ပူဆာေနတတ္သည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ထဲဝင္ပါမွ-
'ငါ့ အလိုခ်ည္းပဲ ၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး....'
ဆိုကာ အေမႏွင့္ ခြဲအိပ္ခဲ့သည္။
ယခု ခ်မ္းတယ္ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ေနေသာ ကိစၥမွာ မေအာင္ျမင္ပါ။ အေမကလည္း လာအိပ္ဖို႔ မေခၚပါ။ အေဖကလည္း တခြန္းမွမဟပါ။ ကြၽန္မလည္း အၾကံကုန္ လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့-
'ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ေစာင္ျခံဳရင္ မေႏြးဘူး၊ အေမျခံဳေပးမွေႏြးတယ္၊ ေမတၱာျခံဳေပးလို႔ထင္ တယ္'
ဟု အေဖႏွင့္ အေမေ႐ွ႔တြင္ ခြၽဲသလိုလိုႏွင့္ ညည္းျပလိုက္ရာ အေဖက သနားသြားပံုရပါ သည္။
'အေမေဘးမွာ လာအိပ္ေလ'
ဟုေခၚပါသည္။ ကြၽန္မလည္း ဝမ္းအသာႀကီးသာကာ ထိုေန႔ညမွာပဲ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအံုးေတြ ယူၿပီး ကုတင္ေ႐ႊ႔လာခဲ့၏။
တညေတာ့ ဒီလိုပဲ အိပ္ေနတုန္း ေအးသလိုလိုျဖစ္၍ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာ၏။ ခုတင္ေျခရင္း ျပတင္းေပါက္ ပိတ္မိရဲ႔လားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ လား-လား၊ သူခိုးပါလား။ ျပတင္းနားမွာ ရပ္ေနပါ၏။ ကြၽန္မက ျခင္ေထာင္ထဲကမို႔ ျမင္ရသည္။ သူခိုးက ျမင္ပံုမေပၚပါ။ ကြၽန္မတို႔အိပ္ေန တုန္းက တ႐ုတ္ကပ္ တံခါးမ်ား ပိတ္မထားမိပါ။ သူခိုးက အၾကံထုတ္ေနပံုရ၏။ စြတ္က်ယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ကိုေတာ့ ျခင္ေထာင္က ထူေန၍ မျမင္ရပါ။
ကြၽန္မလည္း အေမ့ကို တိုးတိုးေလး ႏိႈးမိ၏။
'အေမ အေမ သူခိုးကပ္ေနတယ္။ ေအာ္လိုက္ရမလား'
အေမလည္း ႏိုးလာၿပီး အေဖ့ကို ႏိႈးလိုက္မယ္ဟု ေျပာပါသည္။ ကြၽန္မက 'တိုးတိုးေလးႏိႈးေနာ္အေမ၊ သူခိုးၾကားသြားမယ္'
ဟုေျပာရ၏။ သူခိုးက ကိုယ္ေျခရင္း အျပင္ဘက္မွာ မဟုတ္လား။
အေဖ့ကို ႏိႈးေနစဥ္ သူခိုးက အသံၾကား၍ ထင္ပါသည္။ လႈပ္႐ွားစျပဳ၏။ ထိုအခါ ကြၽန္မ လည္း အိမ္႐ွင္သိမွန္း သူခိုးသိေအာင္ အေဖ့ကို ေစာင့္မေနႏိုင္ပဲ-
'သူခိုး သူခိုး'
ေအာ္လိုက္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း သူခိုးလြတ္သြားပါသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကြၽန္မကေတာ့ ထိုျပတင္းေပါက္ကို လန္႔ေနမိ၏။ မႀကံဳဖူးသျဖင့္ ထိတ္ေနမိ၏။ ညဆို ထိုျပတင္းေပါက္ကို မၾကည့္ရဲေပ။
'ဒီ ျပတင္းေပါက္ကိုေၾကာက္တယ္၊ ေဝဒနာျပတင္းေပါက္ပဲ'
ဟု ကြၽန္မေျပာေတာ့ အေဖေရာ အေမပါ-
'ကိုယ့္ကုတင္ ကိုယ္ျပန္အိပ္ ေပါ့'
ဟု လိုလိုလားလား တိုက္တြန္းၾက၏။ ကြၽန္မကေတာ့ တည့္တည့္ေျပာမွ အရိပ္ျမင္႐ံု သာ ႐ွိေသာ သူပါပင္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေစာင္ႀကီး တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲကာ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးတို႔ ေတဇတို႔ထဲမွာ ပံုဆြဲထားေသာ သူခိုးမ်ားသည္ မ်က္လံုး ေနရာကေလးမ်ားတြင္သာ အေပါက္ေလးမ်ား ေဖာက္ထားေသာ၊ အဝတ္နက္မ်ား စည္းထား ၾကသည္။ ယခုေခတ္ သူခိုးမ်ားမွာ အဝတ္နက္မ်ား မစည္းေတာ့မွန္း သူခိုးႏွင့္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳဖူးသျဖင့္ သိပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔ သူခိုးမ်ားကေတာ့ သူခိုးတို႔အား အထင္မေသးေစရန္ ဝတ္ေကာင္း စားလွမ်ား ဝတ္ဆင္တတ္ေသးသည္ ထင္၏။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူခိုးမဆို မေကာင္းစားႏိုင္ပါဟု ကြၽန္မယံုၾကည္မိ၏။ အခ်ီႀကီးရလို႔ ေကာင္းစားလွသည္လည္း ဒီတသက္ေပါ့။ ဒါေတာင္ သူႏွင့္ထိုက္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ကိုေတာ့ လွလွႀကီး ခံရမည္ပင္။
လိပ္ျပာ မလံုသူမ်ား သာဓုေခၚႏိုင္ၾကေစသတည္း။
[ျမားနတ္ေမာင္၊ ၁၉၉၁ခု၊ ၾသဂုတ္လ]
မိုးခ်ိဳသင္းရဲ႔ ရင္တြင္းျဖစ္ဝါက်မ်ားကို စုစည္းတင္ဆက္ထားတဲ့ 'မွန္တင္ခုံေပၚက ႏွင္းဆီ ပြင့္' စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
မာယာစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပရန္ ႐ိုက္ထားၿပီးမွ စာအုပ္မာယာ မထြက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မေဖာ္ျပလိုက္ရေသာ ဒီ၀တၳဳကို "မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း" ကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ အင္တာနက္သို႔ ထုတ္လႊင့္လိုက္ပါတယ္။
သူခိုးတေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးဘူးပါသလား။ ရင္ဆိုင္ဘူးပါသလား။
ရင္ဆိုင္တိုးမိဘူးပါတယ္ဆိုလွ်င္ သူခိုးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမႈ ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နားေထာင္ခ်င္ပါေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခုတေလာ ကြၽန္မတေယာက္ သူခိုးႀကီး၊ သူခိုးေလးမ်ားကို စိတ္ဝင္စားမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးဆိုသည္မွာ သူတပါးပစၥည္းကို မသိေအာင္ခိုးသူဟု ကြၽန္မ ငယ္စဥ္က ထင္မိ၏။ ယခု အသက္ကေလး မရတရ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္မသိဘူးေသာ သူခိုးအဓိပၸါယ္ သည္ မျပည့္စံုမွန္း သိလာရေပသည္။ မသိေအာင္ယူ႐ံုေလးႏွင့္ သူခိုးဟု သတ္မွတ္ျခင္းသည္ အေသးအဖြဲ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် သူခိုးအနက္အဓိပၸါယ္ ခြဲျခားမတတ္ေတာ့ပါ။
ထို႔ျပင္ သူခိုးကို စိတ္ထဲ၌ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားထားပါသည္။ သူခိုးႀကီးႏွင့္ သူခိုးေလး၊ သူခိုးေလးဆို၍ ခ်စ္စႏိုး ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ အသက္ငယ္၍ ေခၚသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ ကြၽန္မ ဘယ္သူခိုးကိုမဆို မုန္းပါသည္။ အေကာင္အထည္ႀကီးႀကီးသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးႀကီးဟု သတ္မွတ္၍၊ အေကာင္အထည္ေသးေသးကိုသာ ယူေလ့႐ွိသူမ်ားကို သူခိုးေလး ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီနာမည္မ်ားမွာ ကြၽန္မစိတ္ထဲတြင္ ေပးထားေသာ နာမည္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူခိုးမ်ားသည္ ခ်ိဳေပါက္မေနၾကပါ။ အၿမီး တပ္မထားၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူ သူခိုးမွန္း ကြၽန္မ မသိပါ။ ယခု ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ စာသူခိုး၊ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုးဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိသည့္အနက္ စာသူခိုးကို မဆိုလိုပါ။ ေငြသူခိုး၊ ပစၥည္းသူခိုး တို႔ကိုသာ ရည္႐ြယ္ပါ၏။
သူခိုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလွ်င္ ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္ထဲ႐ွိ ပုဂံျခံဝင္းအတြင္း ေနခဲ့စဥ္ က သူခိုး ဖမ္းပံုကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရ ေနတတ္၏။
ပုဂံျခံဝင္းသည္ တကၠသိုလ္မွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုေဝးေနေသာ ျခံဝင္းႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မလဲ သည္မွာပဲ ေမြးၿပီး သည္ပုဂံျခံဝင္းမွာပဲ ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာျဖစ္၏။ ကြၽန္မ၏ ေမြးရပ္ေျမ ေပါ့။ ထိုျခံဝင္းထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္႐ွိလွ၏။ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း အတူ ဝိုင္းဝန္းကူညီေသာ ဓေလ့႐ွိၾကသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ျခံဝင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။
တညမွာေပါ့။
လီလီဆိုေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ သူခိုးကို စည္းဝိုင္းနားမွာ ကပ္ေနတာ ျမင္သြားခဲ့၏။ သူ႔အကိုမ်ား ျဖစ္သည့္ ကိုေရာဘတ္၊ ကိုသား တို႔ကို ႏႈိးလိုက္ၿပီး သူခိုး-သူခိုး ဟုဆိုကာ ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ ျခံဝင္းတခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညမွာ လႈပ္႐ွားလူးလြန္႔လာ၏။ တုတ္ေတြကိုင္ကာ အိမ္မွ အသီးသီးထြက္လာၾက၏။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေပါ့ေလ။
ကေလးေတြကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြႏိုး ေနၾက၏။ မိန္းမေတြကလည္း အားတက္ သလိုလို၊ ေၾကာက္သလိုလို။ ေယာက်္ားမ်ားကေတာ့ အလႈပ္႐ွားဆံုးပါပဲ။ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ လည္း ႐ွာၾကသည္။ စည္းဝိုင္း အေနာက္မွာလည္း ၾကည့္ၾက၏။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားကို လည္း ပတ္ၾကည့္ၾက၏။
'ဘယ္မွာလဲကြသူခိုး'
ဟုလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ အသံေပးၾက၏။ ေတြ႔ပါၿပီ။ အိမ္ေအာက္က ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းထဲမွာေပါ့။ သူခိုးက ပုဆိုးႀကီးျခံဳကာ လူစုကို ေက်ာခိုင္းေနသည္။ သူခိုးကိုေတြ႔ၿပီဆို ေတာ့ လူစုက စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ အထြတ္အထိပ္ တက္၏။ ဆရာမေဒၚစိန္ေ႐ႊ၊ ဆရာမေဒၚတင္ တင္ေဌး၊ ဆရာမေဒၚလွလွတို႔က မိန္းမသားပီပီ လန္႔ၾက၏။
'အရမ္းမလုပ္ၾကပါနဲ႔'၊
'ညႇာညႇာတာတာ ေျပာၾကပါကြယ္'၊
'ဂါတ္ကိုသာပို႔လိုက္ပါ'
ဟုဆိုကာ တားၾက၏။ ဘုရားစာ ႐ြတ္သူက ႐ြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူခိုးက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။
ဒီေတာ့လဲ ဆရာဦးလွေဆာင္က ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳကာ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္
'ေဟ့ သူခိုး မင္းကို ငါတို႔ ပုဂံၿခံဝင္းက ဝိုင္းထားၿပီ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးထြက္ခဲ့ပါ'
ဟုေအာ္ေျပာ၏။
ေနာက္ကလဲ-
‘ျဖည္းျဖည္းလုပ္ၾကပါကြယ္’
‘ေသြးေတြသံေတြ မျမင္ရဲဘူး’
ဟူေသာ အသံေတြက ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာမွထြက္ေနၾကသည္။ ဦးေဆာင္သူမ်ားက ဆရာဦးလွေဆာင္၊ ဆရာဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးဘေကာင္းႏွင့္ ကိုသားတို႔ပါ။ တကယ့္ကို ေယာက်္ား ရင့္မႀကီး ေတြပါ။
သူခိုးက နည္းနည္းလႈပ္သြား၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ပိုတိုးသြား၏။ ဆရာဦးလွေဆာင္က ခုနက အတိုင္း ထပ္ေအာ္ျပန္၏။ သူခိုးက ေ႐ွ႔သို႔သာ သည္းသည္းမည္းမည္း စိုက္ၾကည့္ေနပံုရ၏။ ေ႐ွ႔သို႔ ထပ္တိုးသြားျပန္၏။
'မင္းကို ငါတို႔ဝိုင္းထားျပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ခဲ့ပါ'
ဟု ထပ္ေအာ္ေသာအခါ သူခိုးဆီမွ အသံထြက္လာေတာ့၏။
'ဘယ္မွာလဲဗ် သူခိုးက၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရာဘတ္ပါ'
'ေဟ-ေရာဘတ္လား၊ မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ ေနတာလဲ'
'ကြၽန္ေတာ္က ဆရာတို႔ ေနာက္ကေန သူခိုးထြက္ခဲ့လို႔ ေအာ္ေတာ့ ေ႐ွ႔မွာ႐ွိတယ္ထင္ၿပီး ေ႐ွ႔ကိုပဲ သည္းသည္းမည္းမည္း႐ွာၾကည့္ေနတာ'
ထိုအခါမွ တအုပ္လံုး ဝိုင္းရယ္ျဖစ္ၾက၏။ သူခိုးလိုက္ေသာသူကို သူခိုးဟုထင္ၿပီး သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ေနရာ တကယ့္သူခိုးက လြတ္သြားေလၿပီ။ ဒါေတာင္ ကံေကာင္းေပလို႔၊ ေရာဘတ္ ေခါင္းေပါက္သြားႏိုင္သည္။
ေနာက္တခါေတာ့ ပုဂံျခံဝင္းမွ ေျပာင္းလာၿပီး အင္းစိန္ေရာက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ကေတာ့ ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူခိုးကပ္တာပါ။ ထိုေန႔က စေနေန႔ခင္းႀကီးျဖစ္၍ အိမ္၌ လူစံု၏။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ အေဖႏွင့္ အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား တအုပ္ႀကီးထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾက၏။ ျဖစ္တာက အိမ္ေနာက္မွာပါ။ ေနာက္ေဖးမွာ အဝတ္ေတြ၊ ထမီေတြလွမ္းထား၏။ ကြၽန္မတို႔လည္း အိမ္ေ႐ွ႔မွာ လူတအုပ္ႀကီး ႐ွိတာပဲဆိုၿပီး အိမ္ေဘးမွ ဝင္းတံခါးကို မပိတ္ လိုက္မိပါ။
ကြၽန္မတို႔ အစ္မအႀကီးဆံုးက ေန႔လည္ေန႔ခင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာရာ သူခိုးကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ သူခိုးက လူလဲေတြ႔ေရာ လွန္းထားသည့္ထမီကို ကိုင္ေနရာမွ လႊတ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ပက္ပင္းမွ တကယ့္ကို ပက္ပင္းတိုးတာ ပါပဲ။ အစ္မလည္း ပထမေတာ့ အံ့ၾသေနရာက-
'ဟယ္-ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေနဦး၊ ခန ငါ လာခဲ့ဦးမယ္'
ဟု ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခဲ့ၿပီး သူခိုး႐ွိရာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ ထိုအခါ သူခိုး က သူ႔ကိုလဲ ဘာမွမစြပ္စြဲရေသးခင္-
'မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာ တက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုျငင္းရင္း အိမ္ေ႐ွ႔တြင္ တံခါးေပါက္ ႐ွိသည္အထင္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႔သို႔ စြတ္ထြက္သြားရာ အေဖတို႔လူအုပ္ႀကီး စကားေျပာေနသည္ႏွင့္ ပက္ပင္းသြားတိုးေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူခိုးက မထိန္းႏိုင္ေတာ့ သည့္ပံုစံႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို စံုခါျပၿပီး (သူခိုးက ေျဗာင္ညာတယ္ေနာ္)
'ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္လို႔ပါ'
ဟု ပံုစံ လုပ္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အေဖက-
'ဟာ- ဒီေနရာမွာ တက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ လာ-လာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာလိုက္ပို႔ေပးမယ္' ဟုဆိုကာ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚလာျပီး အိမ္သာလိုက္ျပပါသည္။ ထိုအခါ အစ္မက သူခိုးအိမ္သာ ထဲဝင္ေနတုန္း၊
'အေဖ- အဲဒါ သူခိုးအေဖရဲ႔၊ ထမီ႐ုတ္မလို႔၊ လူမိသြားလို႔ အိမ္သာတက္ခ်င္တယ္ ေျပာတာ'
'ေဟ ဟုတ္လား'
သူခိုးလည္း အိမ္သာ ၾကာၾကာမတက္လိုက္ပါ။ ပိတ္မိမွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ လာၿပီး-
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ' ဟုေျပာဆိုျပီး တခ်ိဳးတည္း လစ္ေတာ့၏။ (သူခိုးမ်ားသည္ တခါတေလ ယဥ္ေက်းပံုရ၏)
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သူခိုးကို အိမ္ထဲေခၚ သြင္းၿပီး အိ္မ္သာတက္ခိုင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ၊ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဇာတ္ေရလည္ေတာ့မွ ရယ္မဆံုးႏိုင္ေတာ့။ အေဖကလည္း ဧည့္သည္ေတြက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ မ်ားေနေတာ့ ဒီအထဲက တေယာက္ေယာက္ထင္ၿပီး အိမ္သာလိုက္ပို႔မိသည္တဲ့။ သို႔ေပမယ့္ အေဖတို႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနေသာ စကားဝိုင္းထဲတြင္ စံုေထာက္ ဝတၳဳေတြေရးေသာ စာေရးဆရာေအာင္ဇင္ ႐ွိေနမွန္း သူခိိုး မသိသြား႐ွာပါေလ။ သူခိုး ကံေကာင္းသြားေပသည္။
ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ သူခိုးကို အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ေက်းဇူးတင္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ေဆာင္းဦးေပါက္စကေပါ့။ ကြၽန္မက ညဆိုလ်င္ 'ခ်မ္းတယ္-ခ်မ္းတယ္' ဟု ေအာ္ေန တတ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ အေသအခ်ာ ခ်မ္းျခင္းလည္းမဟုတ္ပါ။ အေမႏွင့္အတူ အိပ္ခ်င္၍ ၾကံဖန္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မက အေမ့ကို ကပ္သူျဖစ္၍ အေမႏွင့္ပဲ ႀကီးတဲ့အထိ အတူအိပ္ခ်င္ ေနပါသည္။ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ အေမအိပ္မွ လိုက္အိပ္သည္။ ကြၽန္မက အိပ္ခ်င္ၿပီး အေမက အျပင္မွာ အေဖႏွင့္စကားေျပာ မၿပီးႏိုင္ပါက လာမအိပ္မခ်င္း ငိုၿပီး ပူဆာေနတတ္သည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ထဲဝင္ပါမွ-
'ငါ့ အလိုခ်ည္းပဲ ၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး....'
ဆိုကာ အေမႏွင့္ ခြဲအိပ္ခဲ့သည္။
ယခု ခ်မ္းတယ္ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ေနေသာ ကိစၥမွာ မေအာင္ျမင္ပါ။ အေမကလည္း လာအိပ္ဖို႔ မေခၚပါ။ အေဖကလည္း တခြန္းမွမဟပါ။ ကြၽန္မလည္း အၾကံကုန္ လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့-
'ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ေစာင္ျခံဳရင္ မေႏြးဘူး၊ အေမျခံဳေပးမွေႏြးတယ္၊ ေမတၱာျခံဳေပးလို႔ထင္ တယ္'
ဟု အေဖႏွင့္ အေမေ႐ွ႔တြင္ ခြၽဲသလိုလိုႏွင့္ ညည္းျပလိုက္ရာ အေဖက သနားသြားပံုရပါ သည္။
'အေမေဘးမွာ လာအိပ္ေလ'
ဟုေခၚပါသည္။ ကြၽန္မလည္း ဝမ္းအသာႀကီးသာကာ ထိုေန႔ညမွာပဲ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအံုးေတြ ယူၿပီး ကုတင္ေ႐ႊ႔လာခဲ့၏။
တညေတာ့ ဒီလိုပဲ အိပ္ေနတုန္း ေအးသလိုလိုျဖစ္၍ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာ၏။ ခုတင္ေျခရင္း ျပတင္းေပါက္ ပိတ္မိရဲ႔လားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ လား-လား၊ သူခိုးပါလား။ ျပတင္းနားမွာ ရပ္ေနပါ၏။ ကြၽန္မက ျခင္ေထာင္ထဲကမို႔ ျမင္ရသည္။ သူခိုးက ျမင္ပံုမေပၚပါ။ ကြၽန္မတို႔အိပ္ေန တုန္းက တ႐ုတ္ကပ္ တံခါးမ်ား ပိတ္မထားမိပါ။ သူခိုးက အၾကံထုတ္ေနပံုရ၏။ စြတ္က်ယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ကိုေတာ့ ျခင္ေထာင္က ထူေန၍ မျမင္ရပါ။
ကြၽန္မလည္း အေမ့ကို တိုးတိုးေလး ႏိႈးမိ၏။
'အေမ အေမ သူခိုးကပ္ေနတယ္။ ေအာ္လိုက္ရမလား'
အေမလည္း ႏိုးလာၿပီး အေဖ့ကို ႏိႈးလိုက္မယ္ဟု ေျပာပါသည္။ ကြၽန္မက 'တိုးတိုးေလးႏိႈးေနာ္အေမ၊ သူခိုးၾကားသြားမယ္'
ဟုေျပာရ၏။ သူခိုးက ကိုယ္ေျခရင္း အျပင္ဘက္မွာ မဟုတ္လား။
အေဖ့ကို ႏိႈးေနစဥ္ သူခိုးက အသံၾကား၍ ထင္ပါသည္။ လႈပ္႐ွားစျပဳ၏။ ထိုအခါ ကြၽန္မ လည္း အိမ္႐ွင္သိမွန္း သူခိုးသိေအာင္ အေဖ့ကို ေစာင့္မေနႏိုင္ပဲ-
'သူခိုး သူခိုး'
ေအာ္လိုက္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း သူခိုးလြတ္သြားပါသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကြၽန္မကေတာ့ ထိုျပတင္းေပါက္ကို လန္႔ေနမိ၏။ မႀကံဳဖူးသျဖင့္ ထိတ္ေနမိ၏။ ညဆို ထိုျပတင္းေပါက္ကို မၾကည့္ရဲေပ။
'ဒီ ျပတင္းေပါက္ကိုေၾကာက္တယ္၊ ေဝဒနာျပတင္းေပါက္ပဲ'
ဟု ကြၽန္မေျပာေတာ့ အေဖေရာ အေမပါ-
'ကိုယ့္ကုတင္ ကိုယ္ျပန္အိပ္ ေပါ့'
ဟု လိုလိုလားလား တိုက္တြန္းၾက၏။ ကြၽန္မကေတာ့ တည့္တည့္ေျပာမွ အရိပ္ျမင္႐ံု သာ ႐ွိေသာ သူပါပင္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေစာင္ႀကီး တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲကာ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးတို႔ ေတဇတို႔ထဲမွာ ပံုဆြဲထားေသာ သူခိုးမ်ားသည္ မ်က္လံုး ေနရာကေလးမ်ားတြင္သာ အေပါက္ေလးမ်ား ေဖာက္ထားေသာ၊ အဝတ္နက္မ်ား စည္းထား ၾကသည္။ ယခုေခတ္ သူခိုးမ်ားမွာ အဝတ္နက္မ်ား မစည္းေတာ့မွန္း သူခိုးႏွင့္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳဖူးသျဖင့္ သိပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔ သူခိုးမ်ားကေတာ့ သူခိုးတို႔အား အထင္မေသးေစရန္ ဝတ္ေကာင္း စားလွမ်ား ဝတ္ဆင္တတ္ေသးသည္ ထင္၏။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူခိုးမဆို မေကာင္းစားႏိုင္ပါဟု ကြၽန္မယံုၾကည္မိ၏။ အခ်ီႀကီးရလို႔ ေကာင္းစားလွသည္လည္း ဒီတသက္ေပါ့။ ဒါေတာင္ သူႏွင့္ထိုက္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ကိုေတာ့ လွလွႀကီး ခံရမည္ပင္။
လိပ္ျပာ မလံုသူမ်ား သာဓုေခၚႏိုင္ၾကေစသတည္း။
[ျမားနတ္ေမာင္၊ ၁၉၉၁ခု၊ ၾသဂုတ္လ]
မိုးခ်ိဳသင္းရဲ႔ ရင္တြင္းျဖစ္ဝါက်မ်ားကို စုစည္းတင္ဆက္ထားတဲ့ 'မွန္တင္ခုံေပၚက ႏွင္းဆီ ပြင့္' စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
မာယာစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပရန္ ႐ိုက္ထားၿပီးမွ စာအုပ္မာယာ မထြက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မေဖာ္ျပလိုက္ရေသာ ဒီ၀တၳဳကို "မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း" ကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ အင္တာနက္သို႔ ထုတ္လႊင့္လိုက္ပါတယ္။
Saturday, July 26, 2008
အိပ္မက္ထဲမွာပဲလြမ္းေတာ့မယ္
ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း
+copy.jpg)
အေဝးေရာက္ေနတုန္းက လြမ္းအိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးမက္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အိုး၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္႐ြာနဲ႔ ေဝးရာေဒသကို ေရာက္ေနရသူတိုင္း ကိုယ္ငယ္ငယ္က ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးရတဲ့ လြမ္းစရာေလးေတြကို တတမ္းတတျဖစ္ျပီး လြမ္းေမာတသ ေနခဲ့ၾကရတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။
ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အၾကာႀကီးေနခဲ့ရသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီစလံုး လေတြ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ျပီး လြမ္းေန တမ္းတ ေနၾကတာခ်ည္းပါ။ ရာသီစက္ဝန္းက ခ်ားရဟတ္လို လည္ပတ္ေနရတာနဲ႔အတူ ကိုယ္ပါမိန္းေမာျပီး လြမ္းအိပ္မက္ေတြ မက္လို႔ မဆံုးေပါ့။
သၾကၤန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေအာ္-သၾကၤန္တႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီကိုး ဆိုၿပီး "တူးပို႔.......တူးပို႔" အသံေလးေတြ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း "တန္ေဆာင္မုန္းမွာ ေမာင္ဖုန္းမလာေတာ့" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ညည္းမိၾက ျပန္တာပါပဲ။
လြမ္းအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ သၾကၤန္နဲ႔ တန္ေဆာင္တိုင္.........။
ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ ညတညမွာေပါ့။
ေစ်းခ်ိဳနားက "ေရနန္းသူဇာ" ဆိုတဲ့ မ႑ပ္ကေလးေ႐ွ႔မွာ ထိုးရပ္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကားေပၚက လူငယ္ေလးတစု။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တခ်က္တီးေလာက္ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ မ႑ပ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ႀကီးက ဝိုင္းလို႔။ စင္ေပၚက အဝါေရာင္ တူညီဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလး ေတြကလည္း "ေရနန္းသူဇာ"သီခ်င္းနဲ႔ ကေနလိုက္ၾကတာ လွပါေပ့။ ယဥ္ပါေပ့။ ဂ်စ္ကား ေပၚက လူငယ္တသိုက္ကလည္း ေရနန္းသူဇာေတြနဲ႔အတူ ဆိုင္းခ်က္အတိုင္း လိုက္ကေန ၾကတာမ်ား ေကြးလို႔။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆံုးသြားေတာ့လည္း "ကပါဦးဗ်ိဳ႔" ဆိုတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႔ အားေပးသံနဲ႔အတူ ေနာက္တေက်ာ့။ ေနာက္တေက်ာ့.........။
မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေနာက္တေက်ာ့ေတြေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သၾကၤန္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတာ ထင္ပါရဲ႔။
"ဆီမီးေရာင္႐ွိန္ ထိန္ထိန္လင္းတဲ့ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္။ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္" ေနာက္ထပ္ လြမ္းအိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ပြဲသဘင္ေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲေနတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး ညတည။
စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ လူငယ္တသိုက္ ပါးစပ္က တဟူးဟူးနဲ႔ အေငြ႔ေတြ ထြက္ေအာင္ ခ်မ္းလွတဲ့ အခ်မ္းကို အံတုၿပီး စက္ဘီးကို ခပ္သြက္သြက္ နင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သြက္သြက္ နင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ ခရီးကမတြင္လွဘူး။ လမ္းတိုင္း လမ္းတိုင္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ ဇာတ္စင္ေတြ၊ အၿငိမ့္ပြဲေတြကို ေ႐ွာင္ၿပီး ဟိုေကြ႔ ဒီခ်ိဳးနဲ႔ သြားၾကရတာကိုး။ ဘုရားသံုးဆူပြဲကေန ၄၅ တာကို ေရာက္ေအာင္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ နင္းခဲ့ၾကရတယ္ေလ။ လမ္းမွာ ေအာင္ေက်ာ္ၫြန္႔ ဇာတ္ပြဲတို႔ ညိဳညိဳဆန္း အၿငိမ့္တို႔ကိုလည္း ခဏေလးဝင္ၿပီး ေငးခဲ့ၾကေသးတာကိုး။ အမာက ေနာက္ထြက္မင္းသမီး ဆိုေတာ့ သူတို႔ အေလာတႀကီး နင္းဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။
၄၅ တာကို ေရာက္ေတာ့ ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးက က, ေကာင္းတုန္း။ အဲဒါေၾကာင့္ ပြဲေစ်းတန္းက "ဝါဝါဝင္း" အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၾကတယ္။ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုမွာျပီး နံနံပင္ေတြ တေထြႀကီးနဲ႔ စားရတဲ့ အရသာကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သြားေရက်မိတယ္။ ေရမုန္႔တခု ၁၅ ျပား၊ အေၾကာ္စံုတပြဲ ျပား ၅ဝ နဲ႔ စားလိုက္ၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ခု ဘယ္ႏွစ္ပြဲ ကုန္သြားသလဲ မသိဘူး။ ၆ က်ပ္ေတာင္ ႐ွင္းလိုက္ရတယ္။ တဖူးဖူးနဲ႔ မႈတ္ေသာက္ရတဲ့ ခပ္ေပါေပါ ႐ြက္ၾကမ္းလက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ အဖန္အိုးဆိုတာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ တအိုးၿပီးတအိုး ထည့္မေလာက္ပဲ။
ပြဲက,ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ပြဲေစ်းတန္းက စည္ေကာင္းတုန္းပဲ။ အမာစိန္ မထြက္မခ်င္းေတာ့ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာပဲ ထိုင္ေနၾကမွာေပါ့။ အေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္ရင္း၊ သၾကၤန္တုန္းက မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ေရနန္းသူဇာက ေမြ႔ယာတန္းသူေလးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္လည္း ေတြ႔မွာပဲေလ။ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အသိုက္ကလည္း ႐ွွမ္းပြဲမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာမွာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ "ခဲလန္ေခ်ာင္း" ႏွစ္ေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းေတာ့ ဝယ္ဦးမွ။
ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးကလည္း ဝင္ခဲလိုက္တာေနာ္။ အမာ့ကို ၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ ေဟာဟိုနားမွာ မုန္႔ေပါင္းသည္ပါလား။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေက်ာ္ေလး စားၾကဦးစို႔ရဲ႔။ အမာမွ မထြက္ေသးတာ။ ဗိုက္တင္းေအာင္ ျဖည့္ထားၾကမွ ေကာင္းမယ္။ အမာထြက္လာရင္ သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ ဆိုရတာနဲ႔ ေမာေနၾကမွာ။ ေမွ်ာ္ရတာ ေမာလွပါလား အမာရယ္။ တကၠ သိုလ္ဝင္း တေယာက္ ခုေလာက္ဆို အၿငိမ့္စင္ေနာက္မွာ ေရာက္ေနေရာ့ေပ့ါ။ သူ႔နားသြားလိုက္ ၾကရင္ ေကာင္းေလမလား။ ေနပါေစေတာ့ေလ။ အေႏွာက္အယွက္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ အမာ ထြက္မွပဲ ၾကည့္ေနက် အၿငိမ့္စင္ေထာင့္ သြားပါေတာ့မယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္း လာတယ္။
"ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ လတန္ေဆာင္တိုင္"
ေနာက္တႀကိမ္ လြမ္းအိပ္မက္ မက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးက "ပုည႐ွင္" ရင္ျပင္ ေပၚမွာေလ။
ရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ မနည္းႀကီး တိုးေဝွ႔လာခဲ့ၾကရတာ။ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးေတာင္ ေခြၽးေတြ႐ႊဲ နစ္ေနတာပါပဲ။ ရင္ျပင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ၿမိဳ႔မက ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီကိုး။ သူတို႔အဖြဲ႔က အဖိတ္ေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ကတည္းက ေ႐ႊဆိုင္တန္း ကထိန္အဖြဲ႔ သေဘၤာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ခပ္ေစာေစာ တီးမႈတ္ကခုန္ ေနၾကၿပီေပါ့။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ေစာင့္ရတာနဲ႔ ညေနေစာင္းမွ စစ္ကိုင္းဖက္ ကူးျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ့ ႐ွင္ျဖဴ႐ွင္လွနားက ေခ်ာင္မွာ ေနရာ ခ်ထား။ ေရဦးတိုက္သစ္ထဲက စတုဒီသာမွာ ထမင္းဝင္စားျပီးမွ တက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စ ျပဳေနျပီေလ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သြားရတာ မဟန္ပါဘူး။ အျမဲတမ္း ေစာင့္ေနရတာ ခ်ည့္ပဲ။
ေခ်ာင္ကေန ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း လိုက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခ်ာင္ေတြေ႐ွ႔မွာ စတုဒီသာ ခ်ေကြၽးထားတဲ့ ဇီးျဖဴသီးစိမ္နဲ႔ ငပိေက်ာ္ကို ရပ္ၿပီး စားလို႔စား။ ေဖ်ာ္ရည္လုေသာက္လို ေသာက္နဲ႔၊ စိတ္ညစ္စရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာႀကီးက ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
"ပုည႐ွင္"နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ကတည္းက ၿမိဳ႔မအဆိုေက်ာ္ ကိုသန္းေမာင္ရဲ႔ အသံကို ၾကားေနရတယ္။ အေကာ္ဒီယံ တီးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။ အမယ္ ေ႐ႊဆိုင္တန္းအသိုက္က ဒီမွာလာၿပီး ကေနၾကတာကိုး။ ၿမိဳ႔မနဲ႔ ေ႐ႊဆိုင္တန္း၊ ေ႐ႊဆိုင္တန္းနဲ႔ၿမိဳ႔မ။ ဒီေမာင္ႏွမေတြက ခြဲလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ဝင္ကပါလားလို႔ ဇြတ္ အတင္းတြန္း လႊတ္ေပမယ့္၊ က, ခ်င္ရက္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ တကၠသီလာ ျမကြၽန္းသာသူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဟန္က အမ်ားသား။
ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူ အသိုက္ထဲမွာ ဟယ္လင္႐ွိန္းကိုျမင္ေတာ့ ၿမီဳ႔မအစ္ကိုေတြက ဇြတ္ဆြဲ ေခၚၾကတာနဲ႔ တကၠသိုလ္နန္းသီခ်င္းကို ဝင္ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ဟန္လုပ္ေနတဲ့ အေဆာင္သူေတြ ေ႐ႊဆိုင္တန္းသူေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ဝင္ကၾကေလေတာ့တယ္။
မကခ်င္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ည ၁၁ နာရီ ထိုးတာေတာင္ က, လို႔မဝ ၾကေသးဘူး ေလ။ ေခ်ာင္လည္ေခ်ာင္ပတ္ မလုပ္ရေသးလို႔ အတင္းဆြဲေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၾကေပတယ္။ သစ္သီးတန္းက အစ္မႀကီးေတြက ၾကာဇံဟင္းနဲ႔ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ လာစားဖို႔ ေခၚထားတာ သြားၾကရဦးမယ္ေလ။ ေရဦးတိုက္သစ္က ေကြၽးလိုက္တဲ့ ညေနစာက အစာေက်ကုန္ၿပီမို႔ ဆာလည္း ဆာၾကၿပီ မဟုတ္လား။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ပန္႔သကူပစ္ထားတာ လိုက္႐ွာေနတဲ့ လူေတြလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးက်ပ္တန္ရတဲ့ သူနဲ႔ တဆယ္တန္ရတဲ့သူနဲ႔။ သန္းေခါင္မတိုင္မီ ကထိန္မရေသးတဲ့ေက်ာင္းမွာ မိုးက် ကထိန္ခင္းဖို႔ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးႀကီး ေတြ ဆြဲၿပီး တေခ်ာင္ဝင္ တေခ်ာင္ထြက္ လိုက္ေမးေနၾကတဲ့ အုပ္စုေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရ တယ္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြမို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ ျဖစ္ရေသးတယ္။
သီခ်င္းေတြ ဆိုလိုက္ၾက။ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾက၊ လမ္းမွာ တန္းလ်ားခံုေတြေပၚ လင္ပန္းေတြ ဇလံုေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီးေကြၽးၾကတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတြ၊ လက္ဖက္သုပ္ ဂ်င္းသုပ္ ဆိုတာေတြလည္း ေတြ႔သမွ် တခုမွ အလြတ္မေပးပဲ ပလုပ္ပေလာင္း ဝင္ေလြးၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
အင္း...... ဘာလိုလိုနဲ႔ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ႐ွိသြားၿပီ။ အေဝးက ျပန္ေရာက္စ တေခါက္ အေမ့အိမ္ ျပန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တျခမ္းေသေနတဲ့ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုျပီး မႏွစ္က ဇန္နဝါရီမွာ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ အားကိုးနဲ႔ မာန္တင္းၿပီး အေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အိပ္မက္နဲ႔ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေဝးက လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေမ့အိမ္ ႐ွိတဲ့မႏၱေလး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မႏၱေလးေလ။
ပြဲေစ်းတန္းသြားၿပီး ေရမုန္႔နဲ႔ ပဲစိမ္းေၾကာ္အလံုးေလးေတြကို နံနံပင္ တေထြးႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ အဝစားလိုက္မယ္ေပါ့။ အလည္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ ထမင္းလြတ္ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မနက္ေစာေစာ ဗန္းနဲ႔႐ြက္ျပီး ေရာင္းတဲ့ ပုဏၰားမအေၾကာ္သည္ဆီက၊ ပုဇြန္စာ႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ လက္သန္းေလာက္ အေခ်ာင္း ကေလးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ကို မုန္႔ျပားသလက္ အျဖဴနဲ႔ စားလိုက္မယ္ေပါ့။
ညေမွာင္ရီဝိုးဝါးမွာ အဲမန္း (Air Mandalay) က ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ျပန္လာျပီ မႏၱေလးေရ..... လို႔ စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး သူ႔ ဇာတိ ပိုလန္ႏိုင္ငံကို ပထမအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေလယဥ္ေပၚက ဆင္းလို႔ ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်မိတာနဲ႔၊ ေျမႀကီးကို နဖူးနဲ႔ ငံု႔ၿပီး ထိခဲ့တာကို အမွတ္ရလိုက္မိေသးတယ္။
ခ်မ္းျမသာစည္ေလဆိပ္က အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေဆာက္အဦးသစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ထြန္းလွဟိုတယ္ ဆိုင္ေလးေနရာေရာက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ သခၤါရကိုး။ ဦးေလးဦးထြန္းလွေတာင္မွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦ ထဲက ထြက္လာေတာ့ ေျမာင္းကူးတံတားေလးကို ေတြ႔ရတယ္။ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ဒီတံတားေလး ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ အရင္တုန္းက ပံုစံအတိုင္းပဲ။ အိပ္မက္ထဲက အတိုင္းပဲ။ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဟိုးေ႐ွ႔တုန္းကလည္း ေဆးျဖဴေလးသုတ္လို႔။ စကၠဴပန္းပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းလို႔။
ဒါေပမယ့္ ေလဆိပ္ဝင္း အျပင္ေရာက္ျပီး ကားထြက္လိုက္တာနဲ႔ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽဲဆည္ကန္တဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေရာ လို႔ဆိုေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေနရာေဟာင္းကို ေရာက္တာနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း ေခါင္းက အေ႐ွ႔ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္ ပင္မေဆာင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ မိတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဘယ္ေနရာမွာလဲေမးေတာ့ ဟိုမွာေလလို႔ ဆိုျပီး ေတာင္ေျမာက္တန္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦသစ္ႀကီးတခုကို လက္ၫႇိဳးထိုးျပၾကတယ္။ ေအာ္.......ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီေပါ့လို႔ သတိထား လိုက္ရတယ္။
ဆင္ျဖဴကန္မွာ အဘ(အဖိုး) ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔ပဲ မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ရတယ္။ တ႐ုတ္ကားေတြထဲကလို ဘိုးဘြားေတြကို 'တာဝန္မေက်ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေသသင့္ ပါတယ္ အဘရယ္' လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိတယ္။
မႏၱေလးမွာ ၉ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ျပန္လာတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ လံုးလံုးမွ မတူဘူး။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ တေနရာကို ေရာက္သြားရတဲ့ လူစိမ္းတေယာက္လို ခံစားေနရတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ဒါ ဘယ္ေရာက္ေနတာဘဲ။ ဘာရပ္ကြက္လဲလို႔ ေမးရတာခ်ည္းပဲ။ အေဆာက္အဦႀကီးေတြဆိုတာမ်ား ဟိန္းေနတာပဲ။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ႀကီးဆို တာလဲ ကားနဲ႔ပတ္ၾကည့္ရင္း "အားပါးပါးႀကီးမွႀကီး" လို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေလ သံနဲ႔ ေရ႐ြတ္ လိုက္မိေသးတယ္။ အလယ္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ဆိုင္ေလးကို ဘယ္မွာ ႐ွာရပါလိမ့္။ ၿမိဳ႔သစ္ဆိုတာ ေရာက္ေတာ့လည္း စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ တထီးတနန္းပါပဲ။ အုတ္နံရံ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွးက႐ွံဟဲ ၿမိဳ႔ေတာ္က မိသားစု မ်ိဳးဆက္ေတြ ေလးငါးေျခာက္ ဆက္ စုေနၾကတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးေတြကို ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။
ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ သံုးေလးဆက္မက ေ႐ႊေရာင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အမ်ိဳးေတြ သြားေတြ႔ေတာ့လည္း ဆိုင္မထြက္ၾကေတာ့ဘူး။ ပင္စင္ယူလိုက္ၾကၿပီတဲ့ေလ။ ဇရာနဲ႔ မႏၱေလးသစ္နဲ႔ ဘယ္မွာ လိုက္ဖက္ေတာ့မွာလဲ။ မႏၱေလးသစ္။ တိုက္ေတြအသစ္။ လူေတြအသစ္။ အားလံုးသစ္တဲ့ မႏၱေလးသစ္။
မသစ္တာဆိုလို႔ အေမ့အိမ္ေလးတအိမ္ပဲ ႐ွိတယ္ထင္ရဲ႔။ ေ႐ွးက ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး အတိုင္းပဲ ဘာမွအေျပာင္းအလဲ မ႐ွိဘူး။ ဧည့္ခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ ထမင္းစားခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ အိမ္ထဲ အထားအသို အားလံုး ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ေ႐ွးကထားျမဲအတိုင္းပဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ကိုယ္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု ႐ွိေနေသးေပလို႔။
ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္႐ြာမွာ တစိမ္းတေယာက္လို ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္သူ႔မွ မသိဘူး။ ကိုယ့္ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ မသိၾကဘူး။ ဘုရားႀကီးထဲမွာ လူေတြဆိုတာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ႏႈတ္ဆက္မယ့္ သူတေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ေ႐ွးကမ်ား ဘုရားႀကီးသြားရင္ ဟိုဘႀကီးနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ဒီႀကီးေတာ္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္။ ဟိုမိတ္ေဆြနဲ႔ ေတြ႔ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ဘုရားႀကီးေ႐ွ႔အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က ေဘာလံုးလဲကန္ခဲ့ ဖူးတာဆိုေတာ့ ဘုရားႀကီးေရာက္လို႔ကေတာ့ ဦးဇင္းေတြက သူတို႔ ေက်ာင္းေခၚေခၚ သြားၿပီး ေကြၽးတာေမြးတာ စားရတာနဲ႔ တေနကုန္ ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
ခုေတာ့လည္း တစိမ္းေတြလိုပါလား မႏၱေလးရယ္လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ေရ႐ြတ္မိတယ္။ ကိုယ္ကမႏၱေလးကို မသိသလို မႏၱေလးကလည္း ကိုယ့္ကို မသိေတာ့ဘူးေလ။ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမိပါရဲ႔။
ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ပြဲေစ်းတန္းေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါရဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျမဲ မႏၱေလးသားေတြက ကားတစင္းနဲ႔ လိုက္ပို႔ ၾကတယ္။ ပြဲလိုက္႐ွာၾကတယ္လို႔ ေျပာမွ မွန္ေပလိမ့္မယ္။ ေ႐ွးက ဒီလို ဘုရားပြဲ ရာသီမ်ိဳးမွာဆို ဘယ္လမ္းသြားသြား ပြဲခင္းေတြ ခလုတ္တိုက္ မတတ္ေပါ့။ ခုေတာ့ အၿငိမ့္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ဇာတ္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ သုခုမၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး မွာ ပြဲ႐ွာရတာ တလည္လည္နဲ႔။
အမာေရ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး။
ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားႀကီးေတာင္ဖက္ ၿမိဳ႔ေဟာင္း နားက ဦးပြါးဘုရား မွာ ပြဲ႐ွိတယ္ဆိုလို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ မွိတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ မီးေရာင္ေလးေတြၾကားမွာ ဇာတ္ပြဲတခုကို ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲၾကည့္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ ပြဲေစ်းတန္း ထိုင္ခ်င္တာမို႔ ပြဲေစ်းတန္းကို ႐ွာၾကည့္တယ္။ ဟင္- ဘယ္မွာလဲ ပြဲေစ်းတန္း၊ ဘယ္မွာလဲ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ။ ဘယ္မွာလဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ။
မီးေလး မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ အံစာဝိုင္း၊ ဖဲသံုးခ်ပ္ဝိုင္း၊ ေျမကပ္ထီဝိုင္းေလး၊ ေလးငါးဝိုင္းကလြဲလို႔ ဘာမွလဲမ႐ွိပါလား၊ ဘယ္မွာမွ ထိုင္စရာမ႐ွိလို႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဇာတ္ခံုေပၚမွာ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း မီးမွိန္မွိန္ ေအာက္မွာ နတ္ကေတာ္ေတြ ယိမ္းကေနၾကေလရဲ႔။ ကားလိပ္က ခပ္မြဲမြဲ၊ နဖူးစည္းက ခပ္မွိန္မွိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ ဇာတ္မွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရဘူး။
ေ႐ႊနန္းတင္တို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၫြန္႔တင္တို႔၊ ၿမိဳ႔ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔ကို ေျပးၿပီး သတိရ လိုက္မိတယ္။
ေအာ္...... ေခတ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ၿပီကိုး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့ ဘုရားႀကီး အေနာက္မုခ္မွာ အၿငိမ့္တခု ေတြ႔တာနဲ႔ ဝင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အၿငိမ့္စင္နားလည္း ေရာက္ေရာ အၿငိမ့္ခံုကို ေမွာင္ခ်ျပီး၊ ေဘာင္းဘီအမည္း အက်ႌအမည္းနဲ႔ လူငယ္တေယာက္ ဂစ္တာႀကီးလြယ္လို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ နားကြဲ မတတ္ဆူညံေနတဲ့ အသံခ်ဲ႔စက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ဆိုေနမွန္း မသိရဘူး။ သီခ်င္းဆိုေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းဆိုတာနဲ႔ မတူဘူး။ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလား ကေဇာ္မူးျပီး ရပ္ကြက္ကို ရန္ေထာင္ေနတာနဲ႔ ပိုတူ တယ္။
ေအာ္...... အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ပြဲေစ်းတန္း။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုနဲ႔ နံနံပင္တေထြးႀကီး။
သိုးေဆာင္းစာေလးတပုဒ္ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။
'Dreams are better than reality' တဲ့ေလ။
အိပ္မက္ေတြက တကယ့္ ဘဝထက္ ပိုေကာင္းၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ျပန္ေတာ့မယ္။
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ပဲ လြမ္းေနပါေတာ့မယ္ မႏၱေလးရယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
ႏိုဝင္ဘာလ ၁၅။ ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္။
2001 August 15 မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အၾကာႀကီးေနခဲ့ရသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီစလံုး လေတြ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ျပီး လြမ္းေန တမ္းတ ေနၾကတာခ်ည္းပါ။ ရာသီစက္ဝန္းက ခ်ားရဟတ္လို လည္ပတ္ေနရတာနဲ႔အတူ ကိုယ္ပါမိန္းေမာျပီး လြမ္းအိပ္မက္ေတြ မက္လို႔ မဆံုးေပါ့။
သၾကၤန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေအာ္-သၾကၤန္တႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီကိုး ဆိုၿပီး "တူးပို႔.......တူးပို႔" အသံေလးေတြ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း "တန္ေဆာင္မုန္းမွာ ေမာင္ဖုန္းမလာေတာ့" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ညည္းမိၾက ျပန္တာပါပဲ။
လြမ္းအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ သၾကၤန္နဲ႔ တန္ေဆာင္တိုင္.........။
ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ ညတညမွာေပါ့။
ေစ်းခ်ိဳနားက "ေရနန္းသူဇာ" ဆိုတဲ့ မ႑ပ္ကေလးေ႐ွ႔မွာ ထိုးရပ္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကားေပၚက လူငယ္ေလးတစု။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တခ်က္တီးေလာက္ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ မ႑ပ္ပတ္လည္မွာ လူအုပ္ႀကီးက ဝိုင္းလို႔။ စင္ေပၚက အဝါေရာင္ တူညီဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလး ေတြကလည္း "ေရနန္းသူဇာ"သီခ်င္းနဲ႔ ကေနလိုက္ၾကတာ လွပါေပ့။ ယဥ္ပါေပ့။ ဂ်စ္ကား ေပၚက လူငယ္တသိုက္ကလည္း ေရနန္းသူဇာေတြနဲ႔အတူ ဆိုင္းခ်က္အတိုင္း လိုက္ကေန ၾကတာမ်ား ေကြးလို႔။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆံုးသြားေတာ့လည္း "ကပါဦးဗ်ိဳ႔" ဆိုတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႔ အားေပးသံနဲ႔အတူ ေနာက္တေက်ာ့။ ေနာက္တေက်ာ့.........။
မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေနာက္တေက်ာ့ေတြေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သၾကၤန္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတာ ထင္ပါရဲ႔။
"ဆီမီးေရာင္႐ွိန္ ထိန္ထိန္လင္းတဲ့ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္။ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္" ေနာက္ထပ္ လြမ္းအိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ပြဲသဘင္ေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲေနတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး ညတည။
စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ လူငယ္တသိုက္ ပါးစပ္က တဟူးဟူးနဲ႔ အေငြ႔ေတြ ထြက္ေအာင္ ခ်မ္းလွတဲ့ အခ်မ္းကို အံတုၿပီး စက္ဘီးကို ခပ္သြက္သြက္ နင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သြက္သြက္ နင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ ခရီးကမတြင္လွဘူး။ လမ္းတိုင္း လမ္းတိုင္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ ဇာတ္စင္ေတြ၊ အၿငိမ့္ပြဲေတြကို ေ႐ွာင္ၿပီး ဟိုေကြ႔ ဒီခ်ိဳးနဲ႔ သြားၾကရတာကိုး။ ဘုရားသံုးဆူပြဲကေန ၄၅ တာကို ေရာက္ေအာင္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ နင္းခဲ့ၾကရတယ္ေလ။ လမ္းမွာ ေအာင္ေက်ာ္ၫြန္႔ ဇာတ္ပြဲတို႔ ညိဳညိဳဆန္း အၿငိမ့္တို႔ကိုလည္း ခဏေလးဝင္ၿပီး ေငးခဲ့ၾကေသးတာကိုး။ အမာက ေနာက္ထြက္မင္းသမီး ဆိုေတာ့ သူတို႔ အေလာတႀကီး နင္းဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။
၄၅ တာကို ေရာက္ေတာ့ ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးက က, ေကာင္းတုန္း။ အဲဒါေၾကာင့္ ပြဲေစ်းတန္းက "ဝါဝါဝင္း" အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၾကတယ္။ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုမွာျပီး နံနံပင္ေတြ တေထြႀကီးနဲ႔ စားရတဲ့ အရသာကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သြားေရက်မိတယ္။ ေရမုန္႔တခု ၁၅ ျပား၊ အေၾကာ္စံုတပြဲ ျပား ၅ဝ နဲ႔ စားလိုက္ၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ခု ဘယ္ႏွစ္ပြဲ ကုန္သြားသလဲ မသိဘူး။ ၆ က်ပ္ေတာင္ ႐ွင္းလိုက္ရတယ္။ တဖူးဖူးနဲ႔ မႈတ္ေသာက္ရတဲ့ ခပ္ေပါေပါ ႐ြက္ၾကမ္းလက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ အဖန္အိုးဆိုတာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ တအိုးၿပီးတအိုး ထည့္မေလာက္ပဲ။
ပြဲက,ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ပြဲေစ်းတန္းက စည္ေကာင္းတုန္းပဲ။ အမာစိန္ မထြက္မခ်င္းေတာ့ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာပဲ ထိုင္ေနၾကမွာေပါ့။ အေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္ရင္း၊ သၾကၤန္တုန္းက မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ေရနန္းသူဇာက ေမြ႔ယာတန္းသူေလးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္လည္း ေတြ႔မွာပဲေလ။ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အသိုက္ကလည္း ႐ွွမ္းပြဲမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာမွာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ "ခဲလန္ေခ်ာင္း" ႏွစ္ေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းေတာ့ ဝယ္ဦးမွ။
ေ႐ွ႔ထြက္မင္းသမီးကလည္း ဝင္ခဲလိုက္တာေနာ္။ အမာ့ကို ၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ ေဟာဟိုနားမွာ မုန္႔ေပါင္းသည္ပါလား။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေက်ာ္ေလး စားၾကဦးစို႔ရဲ႔။ အမာမွ မထြက္ေသးတာ။ ဗိုက္တင္းေအာင္ ျဖည့္ထားၾကမွ ေကာင္းမယ္။ အမာထြက္လာရင္ သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ ဆိုရတာနဲ႔ ေမာေနၾကမွာ။ ေမွ်ာ္ရတာ ေမာလွပါလား အမာရယ္။ တကၠ သိုလ္ဝင္း တေယာက္ ခုေလာက္ဆို အၿငိမ့္စင္ေနာက္မွာ ေရာက္ေနေရာ့ေပ့ါ။ သူ႔နားသြားလိုက္ ၾကရင္ ေကာင္းေလမလား။ ေနပါေစေတာ့ေလ။ အေႏွာက္အယွက္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ အမာ ထြက္မွပဲ ၾကည့္ေနက် အၿငိမ့္စင္ေထာင့္ သြားပါေတာ့မယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္း လာတယ္။
"ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ လတန္ေဆာင္တိုင္"
ေနာက္တႀကိမ္ လြမ္းအိပ္မက္ မက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးက "ပုည႐ွင္" ရင္ျပင္ ေပၚမွာေလ။
ရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ မနည္းႀကီး တိုးေဝွ႔လာခဲ့ၾကရတာ။ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးေတာင္ ေခြၽးေတြ႐ႊဲ နစ္ေနတာပါပဲ။ ရင္ျပင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ၿမိဳ႔မက ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီကိုး။ သူတို႔အဖြဲ႔က အဖိတ္ေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ကတည္းက ေ႐ႊဆိုင္တန္း ကထိန္အဖြဲ႔ သေဘၤာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ခပ္ေစာေစာ တီးမႈတ္ကခုန္ ေနၾကၿပီေပါ့။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ေစာင့္ရတာနဲ႔ ညေနေစာင္းမွ စစ္ကိုင္းဖက္ ကူးျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ့ ႐ွင္ျဖဴ႐ွင္လွနားက ေခ်ာင္မွာ ေနရာ ခ်ထား။ ေရဦးတိုက္သစ္ထဲက စတုဒီသာမွာ ထမင္းဝင္စားျပီးမွ တက္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စ ျပဳေနျပီေလ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သြားရတာ မဟန္ပါဘူး။ အျမဲတမ္း ေစာင့္ေနရတာ ခ်ည့္ပဲ။
ေခ်ာင္ကေန ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း လိုက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခ်ာင္ေတြေ႐ွ႔မွာ စတုဒီသာ ခ်ေကြၽးထားတဲ့ ဇီးျဖဴသီးစိမ္နဲ႔ ငပိေက်ာ္ကို ရပ္ၿပီး စားလို႔စား။ ေဖ်ာ္ရည္လုေသာက္လို ေသာက္နဲ႔၊ စိတ္ညစ္စရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာႀကီးက ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
"ပုည႐ွင္"နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ကတည္းက ၿမိဳ႔မအဆိုေက်ာ္ ကိုသန္းေမာင္ရဲ႔ အသံကို ၾကားေနရတယ္။ အေကာ္ဒီယံ တီးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။ အမယ္ ေ႐ႊဆိုင္တန္းအသိုက္က ဒီမွာလာၿပီး ကေနၾကတာကိုး။ ၿမိဳ႔မနဲ႔ ေ႐ႊဆိုင္တန္း၊ ေ႐ႊဆိုင္တန္းနဲ႔ၿမိဳ႔မ။ ဒီေမာင္ႏွမေတြက ခြဲလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူေတြကို ဝင္ကပါလားလို႔ ဇြတ္ အတင္းတြန္း လႊတ္ေပမယ့္၊ က, ခ်င္ရက္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ တကၠသီလာ ျမကြၽန္းသာသူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဟန္က အမ်ားသား။
ေ႐ႊမန္းေဆာင္သူ အသိုက္ထဲမွာ ဟယ္လင္႐ွိန္းကိုျမင္ေတာ့ ၿမီဳ႔မအစ္ကိုေတြက ဇြတ္ဆြဲ ေခၚၾကတာနဲ႔ တကၠသိုလ္နန္းသီခ်င္းကို ဝင္ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ဟန္လုပ္ေနတဲ့ အေဆာင္သူေတြ ေ႐ႊဆိုင္တန္းသူေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ဝင္ကၾကေလေတာ့တယ္။
မကခ်င္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ည ၁၁ နာရီ ထိုးတာေတာင္ က, လို႔မဝ ၾကေသးဘူး ေလ။ ေခ်ာင္လည္ေခ်ာင္ပတ္ မလုပ္ရေသးလို႔ အတင္းဆြဲေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၾကေပတယ္။ သစ္သီးတန္းက အစ္မႀကီးေတြက ၾကာဇံဟင္းနဲ႔ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ လာစားဖို႔ ေခၚထားတာ သြားၾကရဦးမယ္ေလ။ ေရဦးတိုက္သစ္က ေကြၽးလိုက္တဲ့ ညေနစာက အစာေက်ကုန္ၿပီမို႔ ဆာလည္း ဆာၾကၿပီ မဟုတ္လား။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ပန္႔သကူပစ္ထားတာ လိုက္႐ွာေနတဲ့ လူေတြလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးက်ပ္တန္ရတဲ့ သူနဲ႔ တဆယ္တန္ရတဲ့သူနဲ႔။ သန္းေခါင္မတိုင္မီ ကထိန္မရေသးတဲ့ေက်ာင္းမွာ မိုးက် ကထိန္ခင္းဖို႔ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးႀကီး ေတြ ဆြဲၿပီး တေခ်ာင္ဝင္ တေခ်ာင္ထြက္ လိုက္ေမးေနၾကတဲ့ အုပ္စုေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရ တယ္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြမို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ ျဖစ္ရေသးတယ္။
သီခ်င္းေတြ ဆိုလိုက္ၾက။ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾက၊ လမ္းမွာ တန္းလ်ားခံုေတြေပၚ လင္ပန္းေတြ ဇလံုေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီးေကြၽးၾကတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတြ၊ လက္ဖက္သုပ္ ဂ်င္းသုပ္ ဆိုတာေတြလည္း ေတြ႔သမွ် တခုမွ အလြတ္မေပးပဲ ပလုပ္ပေလာင္း ဝင္ေလြးၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေလးတစက္ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာ တယ္။
အင္း...... ဘာလိုလိုနဲ႔ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ႐ွိသြားၿပီ။ အေဝးက ျပန္ေရာက္စ တေခါက္ အေမ့အိမ္ ျပန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တျခမ္းေသေနတဲ့ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုျပီး မႏွစ္က ဇန္နဝါရီမွာ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ အားကိုးနဲ႔ မာန္တင္းၿပီး အေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အိပ္မက္နဲ႔ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေဝးက လြမ္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး။ အေမ့အိမ္ ႐ွိတဲ့မႏၱေလး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မႏၱေလးေလ။
ပြဲေစ်းတန္းသြားၿပီး ေရမုန္႔နဲ႔ ပဲစိမ္းေၾကာ္အလံုးေလးေတြကို နံနံပင္ တေထြးႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ အဝစားလိုက္မယ္ေပါ့။ အလည္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ ထမင္းလြတ္ စားလိုက္မယ္ေပါ့။ မနက္ေစာေစာ ဗန္းနဲ႔႐ြက္ျပီး ေရာင္းတဲ့ ပုဏၰားမအေၾကာ္သည္ဆီက၊ ပုဇြန္စာ႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ လက္သန္းေလာက္ အေခ်ာင္း ကေလးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ကို မုန္႔ျပားသလက္ အျဖဴနဲ႔ စားလိုက္မယ္ေပါ့။
ညေမွာင္ရီဝိုးဝါးမွာ အဲမန္း (Air Mandalay) က ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ျပန္လာျပီ မႏၱေလးေရ..... လို႔ စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး သူ႔ ဇာတိ ပိုလန္ႏိုင္ငံကို ပထမအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေလယဥ္ေပၚက ဆင္းလို႔ ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်မိတာနဲ႔၊ ေျမႀကီးကို နဖူးနဲ႔ ငံု႔ၿပီး ထိခဲ့တာကို အမွတ္ရလိုက္မိေသးတယ္။
ခ်မ္းျမသာစည္ေလဆိပ္က အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေဆာက္အဦးသစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ထြန္းလွဟိုတယ္ ဆိုင္ေလးေနရာေရာက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ သခၤါရကိုး။ ဦးေလးဦးထြန္းလွေတာင္မွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦ ထဲက ထြက္လာေတာ့ ေျမာင္းကူးတံတားေလးကို ေတြ႔ရတယ္။ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ဒီတံတားေလး ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ အရင္တုန္းက ပံုစံအတိုင္းပဲ။ အိပ္မက္ထဲက အတိုင္းပဲ။ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဟိုးေ႐ွ႔တုန္းကလည္း ေဆးျဖဴေလးသုတ္လို႔။ စကၠဴပန္းပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းလို႔။
ဒါေပမယ့္ ေလဆိပ္ဝင္း အျပင္ေရာက္ျပီး ကားထြက္လိုက္တာနဲ႔ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽဲဆည္ကန္တဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေရာ လို႔ဆိုေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆင္ျဖဴကန္ေနရာေဟာင္းကို ေရာက္တာနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း ေခါင္းက အေ႐ွ႔ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္ ပင္မေဆာင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ မိတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဘယ္ေနရာမွာလဲေမးေတာ့ ဟိုမွာေလလို႔ ဆိုျပီး ေတာင္ေျမာက္တန္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦသစ္ႀကီးတခုကို လက္ၫႇိဳးထိုးျပၾကတယ္။ ေအာ္.......ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီေပါ့လို႔ သတိထား လိုက္ရတယ္။
ဆင္ျဖဴကန္မွာ အဘ(အဖိုး) ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔ပဲ မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ရတယ္။ တ႐ုတ္ကားေတြထဲကလို ဘိုးဘြားေတြကို 'တာဝန္မေက်ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေသသင့္ ပါတယ္ အဘရယ္' လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိတယ္။
မႏၱေလးမွာ ၉ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ျပန္လာတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ လံုးလံုးမွ မတူဘူး။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ တေနရာကို ေရာက္သြားရတဲ့ လူစိမ္းတေယာက္လို ခံစားေနရတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ဒါ ဘယ္ေရာက္ေနတာဘဲ။ ဘာရပ္ကြက္လဲလို႔ ေမးရတာခ်ည္းပဲ။ အေဆာက္အဦႀကီးေတြဆိုတာမ်ား ဟိန္းေနတာပဲ။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ႀကီးဆို တာလဲ ကားနဲ႔ပတ္ၾကည့္ရင္း "အားပါးပါးႀကီးမွႀကီး" လို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေလ သံနဲ႔ ေရ႐ြတ္ လိုက္မိေသးတယ္။ အလယ္ေပါက္က ၿမီး႐ွည္ဆိုင္ေလးကို ဘယ္မွာ ႐ွာရပါလိမ့္။ ၿမိဳ႔သစ္ဆိုတာ ေရာက္ေတာ့လည္း စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ တထီးတနန္းပါပဲ။ အုတ္နံရံ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွးက႐ွံဟဲ ၿမိဳ႔ေတာ္က မိသားစု မ်ိဳးဆက္ေတြ ေလးငါးေျခာက္ ဆက္ စုေနၾကတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးေတြကို ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။
ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ သံုးေလးဆက္မက ေ႐ႊေရာင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ေ႐ႊဆိုင္တန္းက အမ်ိဳးေတြ သြားေတြ႔ေတာ့လည္း ဆိုင္မထြက္ၾကေတာ့ဘူး။ ပင္စင္ယူလိုက္ၾကၿပီတဲ့ေလ။ ဇရာနဲ႔ မႏၱေလးသစ္နဲ႔ ဘယ္မွာ လိုက္ဖက္ေတာ့မွာလဲ။ မႏၱေလးသစ္။ တိုက္ေတြအသစ္။ လူေတြအသစ္။ အားလံုးသစ္တဲ့ မႏၱေလးသစ္။
မသစ္တာဆိုလို႔ အေမ့အိမ္ေလးတအိမ္ပဲ ႐ွိတယ္ထင္ရဲ႔။ ေ႐ွးက ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး အတိုင္းပဲ ဘာမွအေျပာင္းအလဲ မ႐ွိဘူး။ ဧည့္ခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ ထမင္းစားခန္းလဲ ေ႐ွးကအတိုင္း။ အိမ္ထဲ အထားအသို အားလံုး ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ေ႐ွးကထားျမဲအတိုင္းပဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ကိုယ္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနတဲ့ ေနရာေလးတခု ႐ွိေနေသးေပလို႔။
ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္႐ြာမွာ တစိမ္းတေယာက္လို ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္သူ႔မွ မသိဘူး။ ကိုယ့္ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ မသိၾကဘူး။ ဘုရားႀကီးထဲမွာ လူေတြဆိုတာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ႏႈတ္ဆက္မယ့္ သူတေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ေ႐ွးကမ်ား ဘုရားႀကီးသြားရင္ ဟိုဘႀကီးနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ဒီႀကီးေတာ္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္။ ဟိုမိတ္ေဆြနဲ႔ ေတြ႔ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ဘုရားႀကီးေ႐ွ႔အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က ေဘာလံုးလဲကန္ခဲ့ ဖူးတာဆိုေတာ့ ဘုရားႀကီးေရာက္လို႔ကေတာ့ ဦးဇင္းေတြက သူတို႔ ေက်ာင္းေခၚေခၚ သြားၿပီး ေကြၽးတာေမြးတာ စားရတာနဲ႔ တေနကုန္ ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
ခုေတာ့လည္း တစိမ္းေတြလိုပါလား မႏၱေလးရယ္လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ေရ႐ြတ္မိတယ္။ ကိုယ္ကမႏၱေလးကို မသိသလို မႏၱေလးကလည္း ကိုယ့္ကို မသိေတာ့ဘူးေလ။ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမိပါရဲ႔။
ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ပြဲေစ်းတန္းေလးေတာ့ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါရဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျမဲ မႏၱေလးသားေတြက ကားတစင္းနဲ႔ လိုက္ပို႔ ၾကတယ္။ ပြဲလိုက္႐ွာၾကတယ္လို႔ ေျပာမွ မွန္ေပလိမ့္မယ္။ ေ႐ွးက ဒီလို ဘုရားပြဲ ရာသီမ်ိဳးမွာဆို ဘယ္လမ္းသြားသြား ပြဲခင္းေတြ ခလုတ္တိုက္ မတတ္ေပါ့။ ခုေတာ့ အၿငိမ့္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ဇာတ္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ သုခုမၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး မွာ ပြဲ႐ွာရတာ တလည္လည္နဲ႔။
အမာေရ ေ႐ႊမႏၱေလးကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး။
ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားႀကီးေတာင္ဖက္ ၿမိဳ႔ေဟာင္း နားက ဦးပြါးဘုရား မွာ ပြဲ႐ွိတယ္ဆိုလို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ မွိတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ မီးေရာင္ေလးေတြၾကားမွာ ဇာတ္ပြဲတခုကို ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲၾကည့္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ ပြဲေစ်းတန္း ထိုင္ခ်င္တာမို႔ ပြဲေစ်းတန္းကို ႐ွာၾကည့္တယ္။ ဟင္- ဘယ္မွာလဲ ပြဲေစ်းတန္း၊ ဘယ္မွာလဲ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ။ ဘယ္မွာလဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ။
မီးေလး မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ အံစာဝိုင္း၊ ဖဲသံုးခ်ပ္ဝိုင္း၊ ေျမကပ္ထီဝိုင္းေလး၊ ေလးငါးဝိုင္းကလြဲလို႔ ဘာမွလဲမ႐ွိပါလား၊ ဘယ္မွာမွ ထိုင္စရာမ႐ွိလို႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဇာတ္ခံုေပၚမွာ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း မီးမွိန္မွိန္ ေအာက္မွာ နတ္ကေတာ္ေတြ ယိမ္းကေနၾကေလရဲ႔။ ကားလိပ္က ခပ္မြဲမြဲ၊ နဖူးစည္းက ခပ္မွိန္မွိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ ဇာတ္မွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရဘူး။
ေ႐ႊနန္းတင္တို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၫြန္႔တင္တို႔၊ ၿမိဳ႔ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔ကို ေျပးၿပီး သတိရ လိုက္မိတယ္။
ေအာ္...... ေခတ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ၿပီကိုး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့ ဘုရားႀကီး အေနာက္မုခ္မွာ အၿငိမ့္တခု ေတြ႔တာနဲ႔ ဝင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အၿငိမ့္စင္နားလည္း ေရာက္ေရာ အၿငိမ့္ခံုကို ေမွာင္ခ်ျပီး၊ ေဘာင္းဘီအမည္း အက်ႌအမည္းနဲ႔ လူငယ္တေယာက္ ဂစ္တာႀကီးလြယ္လို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ နားကြဲ မတတ္ဆူညံေနတဲ့ အသံခ်ဲ႔စက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ဆိုေနမွန္း မသိရဘူး။ သီခ်င္းဆိုေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းဆိုတာနဲ႔ မတူဘူး။ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလား ကေဇာ္မူးျပီး ရပ္ကြက္ကို ရန္ေထာင္ေနတာနဲ႔ ပိုတူ တယ္။
ေအာ္...... အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေ႐ႊမႏၱေလး။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ပြဲေစ်းတန္း။
ဘယ္မွာလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ လြမ္းရတဲ့ ေရမုန္႔နဲ႔ အေၾကာ္စံုနဲ႔ နံနံပင္တေထြးႀကီး။
သိုးေဆာင္းစာေလးတပုဒ္ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။
'Dreams are better than reality' တဲ့ေလ။
အိပ္မက္ေတြက တကယ့္ ဘဝထက္ ပိုေကာင္းၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ျပန္ေတာ့မယ္။
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ပဲ လြမ္းေနပါေတာ့မယ္ မႏၱေလးရယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
ႏိုဝင္ဘာလ ၁၅။ ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္။
2001 August 15 မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
Friday, July 25, 2008
သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၂)
ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)
'ခူႏြာ (KNUA)' ရဲ႔ ညေနခင္းဟာ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ မိုးေလ၀သကင္း႐ွင္းၿပီး သာေတာင့္သာယာ ႐ွိေနျပန္ေရာ။ မေန႔က တေန႔လံုး မိုးေတြအံု႔မဲၿပီး ႐ြာေနခဲ့တာ။ ဒီေန႔က်ေတာ့ အံု႔ျပက္ျပက္ကေလးနဲ႔၊ ညေနက်ေတာ့ ေနေရာင္ေတြ ၀င္းပလာေရာ။ ဒီအခိ်န္ ဟာ ကိုးရီးယား ေႏြရာသီခ်ိန္ေပါ့။ သူတို႔မွာ ရာသီေလးမ်ိဳး ႐ွိတယ္တဲ့...။ ေႏြဦးရယ္၊ ေႏြရာသီရယ္၊ ေဆာင္းဦးရယ္၊ ေဆာင္းရာသီရယ္ (Spring, Summer, Autum, Winter) ေပါ့။ မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမက ေႏြဦး၊ ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္က ေႏြရာသီ။ စက္တင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ႏို၀င္ဘာက ေဆာင္းဦး၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ဇႏၷ၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီက ေဆာင္းရာသီေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႔ ရာသီနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့ေလ...။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး ရာသီဟာ Fall ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီပဲ။ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ ေႂကြခါနီး အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုး သစ္႐ြက္ေရာင္စံုနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းၿပီး ၾကည့္လို႔ကို မ၀ႏိုင္ေအာင္ပဲ....။ ဒီမွာလဲ ... ေအာက္တိုဘာက်ရင္ အဲလိုပဲ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ အေရာင္ေျပာင္းသတဲ့။ ေတာအုပ္ကေလးထဲက KNUA လဲ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ သိပ္လွမယ္ ထင္တယ္.... ။
သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ ၾသဂုတ္လဟာ အပူဆံုးလလို႔ ေျပာေပမဲ့ အခု ဇြန္လမွာထဲက သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပူေနၾကၿပီ။ အခုလို ေနကေလးသာတာနဲ႔ အပါးဆံုး၊ အေပါ့ဆံုး၊ အတိုဆံုး ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အျပင္ကို ထြက္လာၾကေတာ့တာပဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ေရပုလင္းေတြ၊ ေရခဲေခ်ာင္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ တကယ္ေတာ့.... သူတို႔မွာက သိတ္ေအးတဲ့ အခ်ိန္ပဲ မ်ားတာကိုး။ ေျခာက္လေလာက္က အျပင္ထြက္ရင္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ထူေပ့၊ ေႏြးေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ၾကပ္စည္းသလို ထုပ္ပိုးထားၾကရတာတဲ့ေလ။
သူတို႔က ပူေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္း႐ံုပဲ။ ညေနခင္း ေလကေလးက ေအးစိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ေလး ၀တ္ထားတာေတာင္ ေခၽြးမထြက္ဖူး။ ညက်ရင္လဲ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင့္ဖို႔ ေ၀းလို႔ ကၽြန္မမွာ ေစာင္ျခံဳရေသး တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာ လွ်ပ္စစ္က ေပါေပါနဲ႔ အဲယားကြန္းေတြ သိပ္ဖြင့္ၾကတာပဲ။ 'ထိုင္း' လိုပဲ၊ ထိုင္းမွာလဲ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ အဲယားကြန္းေတြကို ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားၾကတာ၊ အဲယားကြန္း ခန္းထဲကေန အျပင္ထြက္တာနဲ႔ ဖ်န္းကနဲ ပူသြားတာႀကီးကို.. ကၽြန္မ လံုး၀မႀကိဳက္ဖူး။ ခ်င္းမိုင္မွာ အဲဒီ ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္ေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြနာၿပီး တအားဖ်ားဖူး ၿပီးကတည္းက အဲယားကြန္းကို ကၽြန္မ သိပ္ေႀကာက္သြားတာ။
ကၽြန္မတို႔ 'ခူႏြာ' ရဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကို ထြက္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလးဟာ ကၽြန္မ အခန္းေဘးမွာဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြေနာက္ကေန အျမဲျမင္ေနရ တတ္တယ္။ ခန္းဆီးေတြ ဖြင့္ၿပီး ကၽြန္မ မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အျမဲလက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနက်ေပါ့။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြေရာ၊ အျပင္လူေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေနကာတဲ့ ဦးထုပ္တျခမ္းေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ အသက္ႀကီးတဲ့ အုပ္စု..၊ အသက္ငယ္တဲ့အုပ္စု..၊ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး..နဲ႔၊ ေအာ္..... ကံေကာင္းသူေတြ.. ေပ်ာ္ပါေစေလ။
ကၽြန္မတို႔ေတာင္ သူတို႔ကို အားက်ၿပီး၊ မိုးမ႐ြာတဲ့ ညေနတိုင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ကၽြန္မနဲ႔ တခန္းေက်ာ္က နီေပါသူ ပန္းခ်ီဆရာမေလး 'အယ္ရီနာ' နဲ႔။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အယ္ရီနာက သူ႔ရဲ႔ ငါးႏွစ္သားေလးကို အရမ္းလြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း အေမးအျမန္းကလဲ ထူေသးတယ္...။ ကိုးရီးယားရဲ႔ ေခတ္မီတိုးတက္မႈ အေငြ႔အသက္ေတြကို အားက်ခံစားရင္းက သက္ျပင္းက ခ်ၿပီ.....။ ၿပီးတာနဲ႔
"ႏုႏု ... ၾကည့္ပါအုန္း..၊ မီးေတြက ထိန္လင္းေနတာပဲ၊ ေရာင္စံု မီးေတြနဲ႔ ... ပန္းခ်ီကားလိုပဲ...၊ နီေပါမွာေလ.. တပါတ္ကို သံုးရက္ပဲ မီးလာတာ.." တို႔။
"ေျမေအာက္ရထားက သိပ္ျမန္တာပဲေနာ္...၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ နီေပါမွာ မ႐ွိဖူး.." တို႔ေတြကို ေျပာၿပီးရင္၊ ကၽြန္မကို ေမးေရာ..။ ကၽြန္မက ႐ူးသလို၊ ေပါသလို လုပ္ေနရင္၊ မေက်မနပ္နဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း၊ ရယ္ေမာတတ္တယ္။ သူကခ်ည္းပဲ ေမးလြန္းလို႔ တခါဟာေတာ့ ကၽြန္မက.. သူတို႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport) အေၾကာင္း ေမးလိုက္မိတယ္...။
"အယ္ရီနာ.. မင္း Passport သက္တမ္း ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ထိ ႐ွိလဲ.. "
"2018 ထိေလ...၊ ငါ.. ကိုးရီးယားလာခါနီးမွ သက္တမ္းတိုးလာတာ.."
"ဘာ... 2018.. ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...၊ ငါတို႔ သက္တမ္းက (၁၀) ႏွစ္ေလ..."
"ဟုတ္လို႔လား"
သူက ဆက္ၿပီး ကုလားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔..
" Passport " ကေတာ့ ဘဲရီး အီးခ်ီး၊ တရက္ထဲနဲ႔ ရတယ္တဲ့..။ ကၽြန္မက "ငါမယံုဖူး" လို႔ ေျပာေတာ့ လမ္းမႀကီးမွာ သ႔ူအိတ္ထဲက သူ႔ Passport ကို ဇြတ္အတင္း လိုက္ျပတတ္ေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္က ထြက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္၊ လမ္းမႀကီးရဲ႔ တဖက္ျခမ္းမွာ လွည္းတန္းေစ်းလို ေစ်းကေလးတေစ်း ႐ွိတယ္။ ေစ်းကေလးေပမဲ့ လိုတာအကုန္ရႏိုင္တဲ့ ေစ်းကေလး၊ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးေပါ့ေလ....။ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္နားက ေက်ာင္းသားေစ်းလိုေပါ့။ ခ်င္းမိုင္က ခ်စ္စရာ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးကို လြမ္းမိေသးေတာ့တယ္။ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးမွာ အစစအရာရာ ေစ်းခ်ိဳတ.jpg)
ယ္။ ထူးျခားတာ တခုက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ပိုက္ဆံျပတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္၀ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ႐ွိတဲ့ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေက်ာင္းသားေစ်းမွာ ခ်ေရာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ညေနေစာင္းမွ ေစ်းကေလးက စည္ၿပီး ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ သိမ္းတတ္တယ္။ အခု ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္က ေစ်းကလဲ အဲလိုပဲ။ 'ဆန္၀ဲကုတ္ (Sangwolgok)' ရပ္ကြက္ ေစ်းကေလးရဲ႔ နံမည္ကို နီေပါသူ အယ္ရီနာက နာမည္ေပးတယ္။ 'Win Market ၀င္းမားကက္' တဲ့။ ဘာျပဳလဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနက ဒုၫႊန္မွဴး ဦးၫြန္႔၀င္းက ေခၚသြားခဲ့ၿပီး၊ ကိုးရီးယားစကားေပါက္တဲ့ ဦးၫြန္႔၀င္းက သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ အကုန္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ တဲ့အျပင္၊ သူ႔စကား လူမသိ၊ လူ႔စကားသူမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို အျမဲလိုလို ေစ်းလိုက္ ၀ယ္ေပးရတာကိုး။ ကိုၫြန္႔၀င္းနဲ႔က ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အရင္ကတည္းက ကၽြန္မနဲ႔ ဆံုဖူး သိဖူးၾကေတာ့ ဒီမွာေတြ႔တဲ့အခါ သူလဲ ၀မ္းသာ၊ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာေပါ့။ မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က ပန္းခ်ီတြဲဖက္ပါေမာကၡ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္လဲ ဒီမွာ ႐ွိတယ္။
တကယ္ပါပဲ...။ ေစ်းမွာလဲ သူတို႔ စကားမွ သူတို႔ စကား။ ၀မ္းေသာင္ဇင္ (one thousand)၊ တူးေသာင္ဇင္ (two thousand) ေလာက္ကို မရဘူး။ ထိုင္းေတြလိုပဲ။ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး ကို အဂၤလိပ္လို မသိတာ။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ၀မ္းတူးသရီးဖိုး နဲ႔ ၀မ္းေသာင္ဇင္၊ တူးေသာင္ဇင္ေလာက္က ေစ်းသူေစ်းသားလဲ ရတယ္။
ေစ်းကေလး အစပ္နားကို ေရာက္တာနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္သည္ေတြရဲ႔ "ခၽြန္းႏြန္၊ ခၽြန္းႏြန္၊ အီ ခၽြန္းႏြန္..." ဆိုတဲ့ အသံေတြက ဆူညံေနတာပဲ။ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ မံုလာထုပ္၊ ခရမ္းသီး၊ မုန္ညင္း၊ မိႈအမ်ိဳးမ်ိဳး။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္နဲ႔ ပက္ကင္ေလးေတြ ထုပ္ၿပီးသားကို ကိုးရီးယားေငြ ၀မ္တေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းေနၾကတာ...။ သူတို႔ ၀မ္ တေထာင့္ေျခာက္ဆယ္က အေမရိကန္တေဒၚလာေပါ့..။ သူတို႔ ေအာ္တဲ့ 'ခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ တေထာင္၊ 'အီခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ ႏွစ္ေထာင္ေပါ့။ ၀မ္တေထာင္ဖိုးကေတာ့ အေပါဆံုးေပါ့။ ခရမ္းသီး သံုးလံုးကို ၀မ္တေထာင္၊ မံုလာထုပ္ တထုပ္ ႏွစ္ေထာင္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ခရမ္းသီး ငါးဆယ္သား၊ ေျခာက္ဆယ္သားေလာက္ကို ႏွစ္ေထာင္၊ မိႈကေတာ့ မဆိုးဖူး၊ ငါးရာတန္ မိႈအစည္းကေလးေတြ ႐ွိတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာက်တာ ကေတာ့ လမ္းေဘး ေစ်းကေလးေပမဲ့ သားငါးဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြဟာ သိပ္လတ္ဆတ္ၿပီး သန္႔႐ွင္းေနတာပဲ။ အသားေတြကို မွန္ေသတၱာေလးေတြထဲမွာ ထည့္ေရာင္းေပမဲ့ ငါးေတြက ဒီအတိုင္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဆီလိုပဲ ခင္းေရာင္းတာပဲ...။ ဒါေပမဲ့ ယင္တေကာင္မွ မေတြ႔ရဖူး။ ငါးဆိုင္ေတြမွာ ျခင္ေဆးေခြေလးေတြ ထြန္းထားတာေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကက္တေကာင္ ခပ္လတ္လတ္ အ႐ြယ္ ၀မ္သံုးေထာင့္ငါးရာ၊ ၀က္သားကလည္း အစိတ္သားေလာက္ကို ၀မ္သံုးေထာင္ဖိုး ၀ယ္လို႔ရတယ္။ အမဲသားက သူတို႔ ဆီမွာ ေစ်းႀကီးတယ္..။ သူတို႔ဆီမွာလဲ အမဲသား ရေပမဲ့ အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားလဲ ႐ွိေတာ့ ေစ်းက ႀကီးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိကို အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားေၾကာင့္ ႏြား႐ူးေရာဂါျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး အေမရိကားက အမဲသားကို အ၀င္မခံဖို႔ ဆႏၵျပေနၾကတာ ... မၿပီးၾကေသးဖူး..။ ဆန္လဲ ေစ်းသိပ္ႀကီးတာပဲ..။ အည့ံဆံုးဆန္ ႏွစ္ကီလို (ဆန္တျပည္) ေလာက္ကို ၀မ္းငါးေထာင္ ေပးရတယ္။ ဆန္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူတို႔က (၁၉၅၀) ခုႏွစ္၀န္းက်င္က၊ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ ငတ္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ သိပ္တန္ဖိုး ထားၾကသတဲ့...။ ဟင္းကို သြန္ပစ္ခ်င္ပစ္၊ ထမင္းကို သြန္ပစ္တာ၊ ခ်န္ထားတာ ျမင္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ ေအာင္ စိတ္ဆိုးတာတဲ့ေလ။
ေစ်းကေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ စူပါမားကက္လို ဆိုင္ႀကီးႀကီး (Discount Store) 'ေလွ်ာ့ေစ်းဆိုင္' ဆိုတာလဲ ႐ွိေသးတယ္။ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေပါ့။ စားေသာက္ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူသုံုးကုန္ပစၥည္း၊ အလွကုန္ပစၥည္း၊ လူ႔အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အားလံုး ႐ွိတဲ့ ဆိုင္ေပါ့။ ထူးျခားတာက ပစၥည္းအားလံုးဟာ ေစ်းခ်ိဳေနတယ္။ တျခားဆိုင္ေတြထက္ (၀မ္ ငါးရာနဲ႔ တေထာင္ၾကားေလာက္) ေစ်းႏႈန္းက သက္သာေနတယ္ေလ...။
ကၽြန္မကေတာ့ တလအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔တူတဲ့....၊ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္သားေစ်းနဲ႔လဲ တူတဲ့၊ 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေစ်းကေလးကို သံေယာဇဥ္ တြယ္မိပါၿပီ။ 'အီေကာ ေအာ္မာ႐ို' 'ဒါ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္' ဆိုတာကိုလဲ အလြတ္က်က္ၿပီး ေစ်း၀ယ္တတ္ပါၿပီ...။ ဒါေပမယ့္ အမယ္မ်ားမ်ား ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေခၚရတာပဲ..။ အြန္ေစာတို႔၊ ခ်ိဳ၀မ္တို႔၊ ခ်န္ဂင္တို႔လိုေတာ့ မလွ႐ွာတဲ့ ေစ်းသည္မေလးေတြက ေက်ာင္းသားေတြဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေစ်းေတြ အျမဲေလွ်ာ့ေပးၾက႐ွာတယ္..။ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေက်ာင္းသားမွန္းသိေနတဲ့...၊ ေစ်းသည္အဖြားႀကီးတေယာက္ဆိုရင္ ဆီပုလင္း ၀မ္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ကို ၀မ္တေထာင္ပဲ ယူတတ္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴတေထာင္ဖိုး၀ယ္ရင္၊ ဂ်င္းေတြပါ အဆစ္ထည့္ေပးလိုက္ ေသးတာ..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကိတ္မွာထားေသးတယ္..။ သူ႔ဆိုင္မွာ သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ သူ႔ေယင္းမ ႐ွိေနရင္ ေစ်းလာမ၀ယ္နဲ႔၊ သူေလွ်ာ့ေပးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ..။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ 'အိုမား' ပါ။
ကိုရီးယားရဲ႔ နံမည္ေက်ာ္ ကင္ခ်ီ (Kimchi) နံ႔ေတြ သင္းေနတဲ့ ေစ်းကေလးဟာ ည ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မစည္ႏိုင္႐ွာဖူး။ ပူလြန္းလို႔ ေစ်း၀ယ္ေတြ မထြက္ၾကေသးတာတဲ့ေလ။ သူတို႔ ေႏြရာသီက ည (၈)နာရီထိလဲ ေနမ၀င္ေသးဖူးကိုး။ လမ္းေဘးေစ်းကေလးေပမဲ့ မီးေတြကလဲ ထိန္လင္းေနလိုက္တာမ်ား ေန႔က်လို႔..။ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ကင္ခ်ီေတြဟာ စားခ်င့္စဖြယ္...။ သူတို႔က ကင္ခ်ီကို မုန္ညင္းကိုတင္မဟုတ္ဖူး၊ ငရုပ္သီးစိမ္း ကင္ခ်ီ၊ မုတ္လာဥကင္ခ်ီ၊ မိႈကင္ခ်ီ၊ အမ်ားႀကီးပဲ..။ ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္လို႔ရသမွ် ဟင္သီးဟင္႐ြက္ အကုန္ထည့္တာပဲ။ ကၽြန္မက သိတ္ႀကိဳက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဖူး..။ င႐ုပ္သီးအစပ္ မစားႏိုင္ေတာ့ သူတို႔ .. ကင္ခ်ီေတြမွာက င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္မစားႏိုင္ဖူး။ အိုး.. သူတို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔..။ ကင္ခ်ီမပါရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ဖူး။ ကၽြန္မတို႔ ငပိခ်က္တို႔၊ ငပိေထာင္းတို႔၊ ငါးပိရည္တို႔ လိုပဲေလ...။ 'သံုးလေလာက္ဆို အန္တီႏု အရမ္းစာခ်င္လာမွာ' ဆိုၿပီး သမီး 'မ်ိဳးမ်ိဳး' (မ်ိဳးသႏၱာထြန္း) ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေထာင္းနဲ႔ ငါးရံ႔ေျခာက္ဖုတ္က သံုးလထိ မခံႏိုင္ ႐ွာပါဖူး။ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မက တအားလြမ္းၿပီး စားခ်င္ေနၿပီ..။ အသားမပါရင္ ထမင္းစားလို႔မရတဲ့ သူက မႏၱေလးက တူမေလး 'သမီးေ႐ႊစင္' ရဲ႔ ပဲပုပ္ေၾကာ္၊ ပဲေရပြေၾကာ္တို႔နဲ႔ 'ေဗဒါေ႐ႊၾကာ' ရဲ႔ လက္ဘက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ေလးနဲ႔ ထမင္းျဖဴေလးနဲ႔တင္ကို အရမ္းကို ေကာင္းလို႔...။
ကိုးရီးယားအစားအစာကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက ကိုးရီးယား စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပဲေခါက္ဆြဲတို႔၊ ထမင္းသုပ္တို႔၊ ၀က္သားကင္၊ အမဲကင္တို႔ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ညမွာစားရင္ မနက္က် အျမဲ ဗိုက္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္...။ ဒီမွာက်ေတာ့ ကၽြန္မေရာက္ခါစ ေက်ာင္းနားက ဆိုင္ကေလးမွာ နီေပါသူ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ငါးကင္ရယ္၊ သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ စားတဲ့ ေရခဲေတြနဲ႔ 'ေခါက္ဆြဲေအး' ဆိုတာႀကီးကို စားမိပါတယ္..။ ျမန္မာျပည္လို မနက္ထိေတာင္ မေနဖူး၊ ႏွစ္နာရီ အတြင္းမွာ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႔) ၀မ္းေလွ်ာေတာ့တာပဲ..။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက (မ႐ိုေသ့စကား) အင္မတန္ ၀မ္းခိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစား...။ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေနရတာကိုက အလုပ္တခုေလ။ အဲဒီတႀကိမ္တင္ မဟုတ္ဖူး..။ ေနာက္ ကိုးရီးယားစာ စားတဲ့အခါတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္မစားရဲေတာ့ဖူးေပါ့...။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ (our prisedent) က စပါယ္႐ွယ္ တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ကိုးရီးယား႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္မွာက်ေတာ့ မဆိုးဖူး။ ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္ဖူး။ ဆိုးလ္ (Seoul) ၿမိဳ႔မွာ အေကာင္းဆံုး ႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္တဲ့...။ တကယ္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကင္ခ်ီေတာင္မွ တျခားကင္ခ်ီနဲ႔မတူဖူး။ စားလို႔ ေကာင္းေနတယ္...။ သူတို႔ ႐ိုးရာ အစားအေသာက္မွာ ဆန္ျပဳတ္ပါတယ္။ ထမင္းျဖဴပါတယ္။ ေကာက္ၫႇင္းငခ်ိတ္လို စီးတီးတီးထမင္းနီ (ေရ သ႔ိုမဟုတ္ ဟင္ခ်ိဳနဲ႔ေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔)၊ ေရၫႇိထမင္းလိပ္၊ ကင္ခ်ီမ်ိဳးစံု၊ ပင္လယ္စာ သီး႐ြက္စံုဟင္းခ်ိဳ၊ ၀က္သားျပဳတ္၊ အမဲသားလႊာျပဳတ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ အသားရယ္၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ရယ္ေရာၿပီး အယွက္ေက်ာ္ထားတဲ့ ႐ိုးရာဟင္းတမ်ိဳး၊ တို႔ဟူးကို ခ်က္ထားတာလဲ ပါတယ္...။
ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပဲ။ ေပါ့႐ႊတ္ၿပီး ဆန္လံုးႀကီးေတြလဲ မေက်ပဲ ဘာအရသာမွ မ႐ွိဖူး။ ၾကက္ဥအယွက္ေၾကာ္လိုဟာနဲ႔ ေရၫႇိထမင္းလိပ္(ဂင္ဘတ္)ကို ႀကိဳက္တယ္။ ပင္လယ္စာ ဟင္းခ်ိဳ ႀကိဳက္တယ္။ ၀က္သားျပဳတ္နဲ႔ အမဲလႊာျပဳတ္က အရသာ႐ွိေပမဲ့ အကင္ေလာက္မေကာင္းဖူးလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတုန္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကင္ခ်ီတဖတ္ကို ယူ၊ ၿပီးေတာ့ ၀က္သားျပဳတ္တဖတ္ကို ထည့္လိပ္ၿပီး သူတို႔႐ိုးရာစတီးတူေလးနဲ႔ 'ဒီလိုစားရတယ္ ငါ့ႏွမရဲ႔' ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေပးတယ္။ ေကာင္းသားပဲ။ 'ဒီလိုကိုး' လို႔ ကၽြန္မက ေျပာၿပီး အမဲသားျပဳတ္နဲ႔ ကင္ခ်ီကို ေနာက္တလိပ္စားေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက် ႐ွာတယ္..။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ ေန႔လည္စာ တည္ခင္းဧည့္ခံပြဲကို တက္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ဖိတ္ၾကားထားေသာ အႏုပညာ႐ွင္မ်ားနဲ႔ ဖိတ္ၾကားသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္မိန္႔ခြန္း ေခၽြေတာ့လဲ သူတို႔ ဘာသာ စကားနဲ႔ပဲ။ သူရဲ႔ ပီေအ က အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရတယ္...။ အိုင္အို၀ါက IWP မွာတုန္းကလဲ အဲလိုပဲေလ...။ presentation လုပ္တာေရာ၊ ေမးခြန္းေျဖ တာေရာ ဘာသာျပန္နဲ႔ပဲ လုပ္တာပဲ...။
သူက သူ႔မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြခဲ့တဲ့ အိုင္အို၀ါက(IWP) အေၾကာင္း ကိုထည့္ေျပာ တယ္...။ ဟိုမွာေပါ့... အျမဲအတူတူတြဲခဲ့တဲ့ အာ႐ွလူမ်ိဳး ေလးေယာက္ေပါ့။ ကိုးရီးယားရယ္၊ ျမန္မာရယ္၊ အိႏၵိယရယ္၊ ဗီယက္နမ္ရယ္ေပါ့...။ သူတို႔ နာမည္ေတြက ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္သတင္းစာဆရာမ မွာက်လဲ အဟုတ္..၊ 'ေဟာင္Hao' ဆိုတဲ့ တလံုးကို ခပ္ထစ္ထစ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မက 'ဗိုသီေဟာင္ Vothihao' လို႔ ေထာက္ေပးလိုက္ ေတာ့ 'ဗိုသီေဟာင္' ပါ့..။ ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယညီအကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆိုၿပီး တန္႔သြားတယ္..။ 'ေနပါအုန္း... သူ႔နာမည္က' ကို ဆိုၿပီး 'အင္...' ဆိုၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး 'ငါ့ႏွမေရ.. နာမည္ဘယ္သူ..' တဲ့..။ 'ေအာ္ဒါလား' ဆိုၿပီး ကၽြန္မက ေထာက္ေပးလိုက္တယ္လို႔မ်ား ထင္ပါသလား။ ကၽြန္မလံုး၀သတိမရေတာ့ပါဖူး..။ အံ့ၾသစရာ..၊ ခုန သူစေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ နာမည္ေတြ အားလံုး႐ွိေနခဲ့တာ..။ ျပႆနာပဲ..။ ကၽြန္မမွာ 'ေဆာရီးပဲ၊ ငါဘာျဖစ္လို႔ ေမ့သြားတာလဲ မသိဖူး' လို႔ ေရ႐ြတ္႐ံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဖူး..။ 'အဲ...အိႏၵိယ ညီအကိုတေယာက္ေပါ့' ဆိုတာနဲ႔ပဲ ကဗ်ာဆရာဟာ မိန္႔ခြန္းကို လက္စသပ္ရ႐ွာေတာ့တယ္..။
ထမင္းသာ ဆက္စားေနရေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေက်နပ္ၾကဖူး..။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေျပာၾကေပမဲ့ ထမင္းကို ဆက္စားလို႔ မရဖူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမယ္ 'ငါေတာ့ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ကိုျပားေတာ့ ျဖစ္ၿပီ' လို႔..။ ဆရာ့ကို ရန္ကုန္မႏၱေလး အျမန္ရထားေပၚမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့တာေလ..။
စာေပေဟာေျပပြဲ သြားၾကရင္း မႏၱေလးသြား ရထားေပၚမွာ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ နဲ႔ ဆံုေတာ့ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၾကရင္း ဆရာက 'တံတားဦးမွာ တို႔သူငယ္ခ်င္း ႐ွိတယ္၊ တေယာဆရာေလး.. မႏု သိမလား..၊ ေနပါအုန္းက.. သူ႔နာမည္က..' ဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ၊ နံမည္ကို ဘယ္လိုမွ ေဖာ္မရ၊ ကၽြန္မကလဲ 'တေယာဆရာေတြေတာ့ ႐ွိတယ္ ဆရာရဲ႔၊ နံမည္မသိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ' ဆိုၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ..။ ဆရာ့ ခမ်ာစကားကို ဆက္ၿပီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ဖူး၊ 'ေနပါအုန္း.. ဒီနာမည္ကြာ' နဲ႔ သူ႔ထိုင္ခံုကို ျပန္သာ သြားေရာ၊ နံမည္က ေဖာ္လို႔မရဖူး..။
ကၽြန္မတို႔လဲ ညနက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့..။ မနက္ေလးနာရီေလာက္ အိပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း... ဆရာလင္းယုန္ရယ္ေလ.. ''မႏု.. မႏု ထစမ္းပါအုန္း၊ ထစမ္းပါအုန္း.." တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လန္႔ႏိုးၿပီး 'ဘာလဲဆရာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ဆိုေတာ့.. 'သိၿပီ..သိၿပီ.. ကိုျပား.. ကိုျပား..' တဲ့ေလ။ အားရ၀မ္းသာႀကီး ေအာ္ေျပာပစ္လိုက္ေတာ့..၊ တညလံုး မအိပ္ပဲ စဥ္းစားေနတာတဲ့၊ ခုမွ စအိပ္ရမွာ ဆိုၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သူ႔ ထိုင္ခံုကို ျပန္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း.. ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဆရာရယ္လို႔ ရယ္ေမာခဲ့ ဖူးတာေလ။ အခု တကယ္ 'ကိုျပား' ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ အိႏၵိယျပဇာတ္ဆရာ၊ အဂၤလိပ္စာပေရာဖက္ဆာရဲ႔ နာမည္ကို...။ ေဟာဒီ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္ပါ..။ အို.... ဘယ္လိုမွကို မမွတ္မိေတာ့တာ..။
ကဗ်ာဆရာပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ေတာ့လဲ ေဘးက လူနဲ႔ စကားသာ ေျပာေနရတယ္၊ ပံုမွန္ မဟုတ္ဖူး၊ ကၽြန္မလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး၊ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္တဲ့ ခဏမွာ.. ကဗ်ာဆရာဟာ... သူ႔ အႀကိဳက္ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ လက္ၫိႇဳးထိုးလို႔..။
"႐ွီဗာ..."
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေအာ္လိုက္ၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့မွ တဟားဟား ရယ္ၾကရင္း '႐ွီဗာ၊ ႐ွီဗာ' နဲ႔၊ ေဘးလူေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့..။ ဇရာေလ၊ ဇရာ၊ ဇရာ ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက (၁၉၅၂) ခုေမြး၊ ကၽြန္မက (၁၉၅၇) ခုေမြး...။ ကၽြန္မတို႔ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့ဖူးေလ...။
ႏုႏုရည္ အင္း၀
KNUA- Korea
(၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈၊ ခူႏြာကိုေရာက္တာ တလျပည့္ေန႔)
သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ ၾသဂုတ္လဟာ အပူဆံုးလလို႔ ေျပာေပမဲ့ အခု ဇြန္လမွာထဲက သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပူေနၾကၿပီ။ အခုလို ေနကေလးသာတာနဲ႔ အပါးဆံုး၊ အေပါ့ဆံုး၊ အတိုဆံုး ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အျပင္ကို ထြက္လာၾကေတာ့တာပဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ေရပုလင္းေတြ၊ ေရခဲေခ်ာင္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ တကယ္ေတာ့.... သူတို႔မွာက သိတ္ေအးတဲ့ အခ်ိန္ပဲ မ်ားတာကိုး။ ေျခာက္လေလာက္က အျပင္ထြက္ရင္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ထူေပ့၊ ေႏြးေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ၾကပ္စည္းသလို ထုပ္ပိုးထားၾကရတာတဲ့ေလ။
သူတို႔က ပူေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္း႐ံုပဲ။ ညေနခင္း ေလကေလးက ေအးစိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ေလး ၀တ္ထားတာေတာင္ ေခၽြးမထြက္ဖူး။ ညက်ရင္လဲ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင့္ဖို႔ ေ၀းလို႔ ကၽြန္မမွာ ေစာင္ျခံဳရေသး တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာ လွ်ပ္စစ္က ေပါေပါနဲ႔ အဲယားကြန္းေတြ သိပ္ဖြင့္ၾကတာပဲ။ 'ထိုင္း' လိုပဲ၊ ထိုင္းမွာလဲ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ အဲယားကြန္းေတြကို ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားၾကတာ၊ အဲယားကြန္း ခန္းထဲကေန အျပင္ထြက္တာနဲ႔ ဖ်န္းကနဲ ပူသြားတာႀကီးကို.. ကၽြန္မ လံုး၀မႀကိဳက္ဖူး။ ခ်င္းမိုင္မွာ အဲဒီ ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္ေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြနာၿပီး တအားဖ်ားဖူး ၿပီးကတည္းက အဲယားကြန္းကို ကၽြန္မ သိပ္ေႀကာက္သြားတာ။
ကၽြန္မတို႔ 'ခူႏြာ' ရဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကို ထြက္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလးဟာ ကၽြန္မ အခန္းေဘးမွာဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြေနာက္ကေန အျမဲျမင္ေနရ တတ္တယ္။ ခန္းဆီးေတြ ဖြင့္ၿပီး ကၽြန္မ မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အျမဲလက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနက်ေပါ့။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြေရာ၊ အျပင္လူေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေနကာတဲ့ ဦးထုပ္တျခမ္းေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ အသက္ႀကီးတဲ့ အုပ္စု..၊ အသက္ငယ္တဲ့အုပ္စု..၊ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး..နဲ႔၊ ေအာ္..... ကံေကာင္းသူေတြ.. ေပ်ာ္ပါေစေလ။
ကၽြန္မတို႔ေတာင္ သူတို႔ကို အားက်ၿပီး၊ မိုးမ႐ြာတဲ့ ညေနတိုင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ကၽြန္မနဲ႔ တခန္းေက်ာ္က နီေပါသူ ပန္းခ်ီဆရာမေလး 'အယ္ရီနာ' နဲ႔။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အယ္ရီနာက သူ႔ရဲ႔ ငါးႏွစ္သားေလးကို အရမ္းလြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း အေမးအျမန္းကလဲ ထူေသးတယ္...။ ကိုးရီးယားရဲ႔ ေခတ္မီတိုးတက္မႈ အေငြ႔အသက္ေတြကို အားက်ခံစားရင္းက သက္ျပင္းက ခ်ၿပီ.....။ ၿပီးတာနဲ႔
"ႏုႏု ... ၾကည့္ပါအုန္း..၊ မီးေတြက ထိန္လင္းေနတာပဲ၊ ေရာင္စံု မီးေတြနဲ႔ ... ပန္းခ်ီကားလိုပဲ...၊ နီေပါမွာေလ.. တပါတ္ကို သံုးရက္ပဲ မီးလာတာ.." တို႔။
"ေျမေအာက္ရထားက သိပ္ျမန္တာပဲေနာ္...၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ နီေပါမွာ မ႐ွိဖူး.." တို႔ေတြကို ေျပာၿပီးရင္၊ ကၽြန္မကို ေမးေရာ..။ ကၽြန္မက ႐ူးသလို၊ ေပါသလို လုပ္ေနရင္၊ မေက်မနပ္နဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း၊ ရယ္ေမာတတ္တယ္။ သူကခ်ည္းပဲ ေမးလြန္းလို႔ တခါဟာေတာ့ ကၽြန္မက.. သူတို႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport) အေၾကာင္း ေမးလိုက္မိတယ္...။
"အယ္ရီနာ.. မင္း Passport သက္တမ္း ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ထိ ႐ွိလဲ.. "
"2018 ထိေလ...၊ ငါ.. ကိုးရီးယားလာခါနီးမွ သက္တမ္းတိုးလာတာ.."
"ဘာ... 2018.. ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...၊ ငါတို႔ သက္တမ္းက (၁၀) ႏွစ္ေလ..."
"ဟုတ္လို႔လား"
သူက ဆက္ၿပီး ကုလားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔..
" Passport " ကေတာ့ ဘဲရီး အီးခ်ီး၊ တရက္ထဲနဲ႔ ရတယ္တဲ့..။ ကၽြန္မက "ငါမယံုဖူး" လို႔ ေျပာေတာ့ လမ္းမႀကီးမွာ သ႔ူအိတ္ထဲက သူ႔ Passport ကို ဇြတ္အတင္း လိုက္ျပတတ္ေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္က ထြက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္၊ လမ္းမႀကီးရဲ႔ တဖက္ျခမ္းမွာ လွည္းတန္းေစ်းလို ေစ်းကေလးတေစ်း ႐ွိတယ္။ ေစ်းကေလးေပမဲ့ လိုတာအကုန္ရႏိုင္တဲ့ ေစ်းကေလး၊ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးေပါ့ေလ....။ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္နားက ေက်ာင္းသားေစ်းလိုေပါ့။ ခ်င္းမိုင္က ခ်စ္စရာ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးကို လြမ္းမိေသးေတာ့တယ္။ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္းသားေစ်းကေလးမွာ အစစအရာရာ ေစ်းခ်ိဳတ
.jpg)
ယ္။ ထူးျခားတာ တခုက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ပိုက္ဆံျပတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္၀ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ႐ွိတဲ့ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေက်ာင္းသားေစ်းမွာ ခ်ေရာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ညေနေစာင္းမွ ေစ်းကေလးက စည္ၿပီး ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ သိမ္းတတ္တယ္။ အခု ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေနာက္က ေစ်းကလဲ အဲလိုပဲ။ 'ဆန္၀ဲကုတ္ (Sangwolgok)' ရပ္ကြက္ ေစ်းကေလးရဲ႔ နံမည္ကို နီေပါသူ အယ္ရီနာက နာမည္ေပးတယ္။ 'Win Market ၀င္းမားကက္' တဲ့။ ဘာျပဳလဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနက ဒုၫႊန္မွဴး ဦးၫြန္႔၀င္းက ေခၚသြားခဲ့ၿပီး၊ ကိုးရီးယားစကားေပါက္တဲ့ ဦးၫြန္႔၀င္းက သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ အကုန္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ တဲ့အျပင္၊ သူ႔စကား လူမသိ၊ လူ႔စကားသူမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို အျမဲလိုလို ေစ်းလိုက္ ၀ယ္ေပးရတာကိုး။ ကိုၫြန္႔၀င္းနဲ႔က ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အရင္ကတည္းက ကၽြန္မနဲ႔ ဆံုဖူး သိဖူးၾကေတာ့ ဒီမွာေတြ႔တဲ့အခါ သူလဲ ၀မ္းသာ၊ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာေပါ့။ မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က ပန္းခ်ီတြဲဖက္ပါေမာကၡ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္လဲ ဒီမွာ ႐ွိတယ္။တကယ္ပါပဲ...။ ေစ်းမွာလဲ သူတို႔ စကားမွ သူတို႔ စကား။ ၀မ္းေသာင္ဇင္ (one thousand)၊ တူးေသာင္ဇင္ (two thousand) ေလာက္ကို မရဘူး။ ထိုင္းေတြလိုပဲ။ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး ကို အဂၤလိပ္လို မသိတာ။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ၀မ္းတူးသရီးဖိုး နဲ႔ ၀မ္းေသာင္ဇင္၊ တူးေသာင္ဇင္ေလာက္က ေစ်းသူေစ်းသားလဲ ရတယ္။
ေစ်းကေလး အစပ္နားကို ေရာက္တာနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္သည္ေတြရဲ႔ "ခၽြန္းႏြန္၊ ခၽြန္းႏြန္၊ အီ ခၽြန္းႏြန္..." ဆိုတဲ့ အသံေတြက ဆူညံေနတာပဲ။ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ မံုလာထုပ္၊ ခရမ္းသီး၊ မုန္ညင္း၊ မိႈအမ်ိဳးမ်ိဳး။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္နဲ႔ ပက္ကင္ေလးေတြ ထုပ္ၿပီးသားကို ကိုးရီးယားေငြ ၀မ္တေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းေနၾကတာ...။ သူတို႔ ၀မ္ တေထာင့္ေျခာက္ဆယ္က အေမရိကန္တေဒၚလာေပါ့..။ သူတို႔ ေအာ္တဲ့ 'ခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ တေထာင္၊ 'အီခၽြန္းႏြန္' ဆိုတာ ႏွစ္ေထာင္ေပါ့။ ၀မ္တေထာင္ဖိုးကေတာ့ အေပါဆံုးေပါ့။ ခရမ္းသီး သံုးလံုးကို ၀မ္တေထာင္၊ မံုလာထုပ္ တထုပ္ ႏွစ္ေထာင္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ခရမ္းသီး ငါးဆယ္သား၊ ေျခာက္ဆယ္သားေလာက္ကို ႏွစ္ေထာင္၊ မိႈကေတာ့ မဆိုးဖူး၊ ငါးရာတန္ မိႈအစည္းကေလးေတြ ႐ွိတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာက်တာ ကေတာ့ လမ္းေဘး ေစ်းကေလးေပမဲ့ သားငါးဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြဟာ သိပ္လတ္ဆတ္ၿပီး သန္႔႐ွင္းေနတာပဲ။ အသားေတြကို မွန္ေသတၱာေလးေတြထဲမွာ ထည့္ေရာင္းေပမဲ့ ငါးေတြက ဒီအတိုင္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဆီလိုပဲ ခင္းေရာင္းတာပဲ...။ ဒါေပမဲ့ ယင္တေကာင္မွ မေတြ႔ရဖူး။ ငါးဆိုင္ေတြမွာ ျခင္ေဆးေခြေလးေတြ ထြန္းထားတာေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကက္တေကာင္ ခပ္လတ္လတ္ အ႐ြယ္ ၀မ္သံုးေထာင့္ငါးရာ၊ ၀က္သားကလည္း အစိတ္သားေလာက္ကို ၀မ္သံုးေထာင္ဖိုး ၀ယ္လို႔ရတယ္။ အမဲသားက သူတို႔ ဆီမွာ ေစ်းႀကီးတယ္..။ သူတို႔ဆီမွာလဲ အမဲသား ရေပမဲ့ အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားလဲ ႐ွိေတာ့ ေစ်းက ႀကီးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိကို အေမရိကားက ၀င္တဲ့ အမဲသားေၾကာင့္ ႏြား႐ူးေရာဂါျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး အေမရိကားက အမဲသားကို အ၀င္မခံဖို႔ ဆႏၵျပေနၾကတာ ... မၿပီးၾကေသးဖူး..။ ဆန္လဲ ေစ်းသိပ္ႀကီးတာပဲ..။ အည့ံဆံုးဆန္ ႏွစ္ကီလို (ဆန္တျပည္) ေလာက္ကို ၀မ္းငါးေထာင္ ေပးရတယ္။ ဆန္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူတို႔က (၁၉၅၀) ခုႏွစ္၀န္းက်င္က၊ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ ငတ္ခဲ့ဖူးေတာ့၊ သိပ္တန္ဖိုး ထားၾကသတဲ့...။ ဟင္းကို သြန္ပစ္ခ်င္ပစ္၊ ထမင္းကို သြန္ပစ္တာ၊ ခ်န္ထားတာ ျမင္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ ေအာင္ စိတ္ဆိုးတာတဲ့ေလ။
ေစ်းကေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ စူပါမားကက္လို ဆိုင္ႀကီးႀကီး (Discount Store) 'ေလွ်ာ့ေစ်းဆိုင္' ဆိုတာလဲ ႐ွိေသးတယ္။ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေပါ့။ စားေသာက္ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူသုံုးကုန္ပစၥည္း၊ အလွကုန္ပစၥည္း၊ လူ႔အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အားလံုး ႐ွိတဲ့ ဆိုင္ေပါ့။ ထူးျခားတာက ပစၥည္းအားလံုးဟာ ေစ်းခ်ိဳေနတယ္။ တျခားဆိုင္ေတြထက္ (၀မ္ ငါးရာနဲ႔ တေထာင္ၾကားေလာက္) ေစ်းႏႈန္းက သက္သာေနတယ္ေလ...။
ကၽြန္မကေတာ့ တလအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔တူတဲ့....၊ ခ်င္းမိုင္ ေက်ာင္သားေစ်းနဲ႔လဲ တူတဲ့၊ 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေစ်းကေလးကို သံေယာဇဥ္ တြယ္မိပါၿပီ။ 'အီေကာ ေအာ္မာ႐ို' 'ဒါ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္' ဆိုတာကိုလဲ အလြတ္က်က္ၿပီး ေစ်း၀ယ္တတ္ပါၿပီ...။ ဒါေပမယ့္ အမယ္မ်ားမ်ား ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေခၚရတာပဲ..။ အြန္ေစာတို႔၊ ခ်ိဳ၀မ္တို႔၊ ခ်န္ဂင္တို႔လိုေတာ့ မလွ႐ွာတဲ့ ေစ်းသည္မေလးေတြက ေက်ာင္းသားေတြဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေစ်းေတြ အျမဲေလွ်ာ့ေပးၾက႐ွာတယ္..။ ကိုၫြန္႔၀င္းကို ေက်ာင္းသားမွန္းသိေနတဲ့...၊ ေစ်းသည္အဖြားႀကီးတေယာက္ဆိုရင္ ဆီပုလင္း ၀မ္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ကို ၀မ္တေထာင္ပဲ ယူတတ္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴတေထာင္ဖိုး၀ယ္ရင္၊ ဂ်င္းေတြပါ အဆစ္ထည့္ေပးလိုက္ ေသးတာ..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကိတ္မွာထားေသးတယ္..။ သူ႔ဆိုင္မွာ သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ သူ႔ေယင္းမ ႐ွိေနရင္ ေစ်းလာမ၀ယ္နဲ႔၊ သူေလွ်ာ့ေပးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ..။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ 'အိုမား' ပါ။
ကိုရီးယားရဲ႔ နံမည္ေက်ာ္ ကင္ခ်ီ (Kimchi) နံ႔ေတြ သင္းေနတဲ့ ေစ်းကေလးဟာ ည ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မစည္ႏိုင္႐ွာဖူး။ ပူလြန္းလို႔ ေစ်း၀ယ္ေတြ မထြက္ၾကေသးတာတဲ့ေလ။ သူတို႔ ေႏြရာသီက ည (၈)နာရီထိလဲ ေနမ၀င္ေသးဖူးကိုး။ လမ္းေဘးေစ်းကေလးေပမဲ့ မီးေတြကလဲ ထိန္လင္းေနလိုက္တာမ်ား ေန႔က်လို႔..။ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ကင္ခ်ီေတြဟာ စားခ်င့္စဖြယ္...။ သူတို႔က ကင္ခ်ီကို မုန္ညင္းကိုတင္မဟုတ္ဖူး၊ ငရုပ္သီးစိမ္း ကင္ခ်ီ၊ မုတ္လာဥကင္ခ်ီ၊ မိႈကင္ခ်ီ၊ အမ်ားႀကီးပဲ..။ ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္လို႔ရသမွ် ဟင္သီးဟင္႐ြက္ အကုန္ထည့္တာပဲ။ ကၽြန္မက သိတ္ႀကိဳက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဖူး..။ င႐ုပ္သီးအစပ္ မစားႏိုင္ေတာ့ သူတို႔ .. ကင္ခ်ီေတြမွာက င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္မစားႏိုင္ဖူး။ အိုး.. သူတို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔..။ ကင္ခ်ီမပါရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ဖူး။ ကၽြန္မတို႔ ငပိခ်က္တို႔၊ ငပိေထာင္းတို႔၊ ငါးပိရည္တို႔ လိုပဲေလ...။ 'သံုးလေလာက္ဆို အန္တီႏု အရမ္းစာခ်င္လာမွာ' ဆိုၿပီး သမီး 'မ်ိဳးမ်ိဳး' (မ်ိဳးသႏၱာထြန္း) ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေထာင္းနဲ႔ ငါးရံ႔ေျခာက္ဖုတ္က သံုးလထိ မခံႏိုင္ ႐ွာပါဖူး။ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မက တအားလြမ္းၿပီး စားခ်င္ေနၿပီ..။ အသားမပါရင္ ထမင္းစားလို႔မရတဲ့ သူက မႏၱေလးက တူမေလး 'သမီးေ႐ႊစင္' ရဲ႔ ပဲပုပ္ေၾကာ္၊ ပဲေရပြေၾကာ္တို႔နဲ႔ 'ေဗဒါေ႐ႊၾကာ' ရဲ႔ လက္ဘက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ေလးနဲ႔ ထမင္းျဖဴေလးနဲ႔တင္ကို အရမ္းကို ေကာင္းလို႔...။
ကိုးရီးယားအစားအစာကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက ကိုးရီးယား စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပဲေခါက္ဆြဲတို႔၊ ထမင္းသုပ္တို႔၊ ၀က္သားကင္၊ အမဲကင္တို႔ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ညမွာစားရင္ မနက္က် အျမဲ ဗိုက္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္...။ ဒီမွာက်ေတာ့ ကၽြန္မေရာက္ခါစ ေက်ာင္းနားက ဆိုင္ကေလးမွာ နီေပါသူ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ငါးကင္ရယ္၊ သူတို႔ ေႏြရာသီမွာ စားတဲ့ ေရခဲေတြနဲ႔ 'ေခါက္ဆြဲေအး' ဆိုတာႀကီးကို စားမိပါတယ္..။ ျမန္မာျပည္လို မနက္ထိေတာင္ မေနဖူး၊ ႏွစ္နာရီ အတြင္းမွာ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႔) ၀မ္းေလွ်ာေတာ့တာပဲ..။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက (မ႐ိုေသ့စကား) အင္မတန္ ၀မ္းခိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစား...။ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေနရတာကိုက အလုပ္တခုေလ။ အဲဒီတႀကိမ္တင္ မဟုတ္ဖူး..။ ေနာက္ ကိုးရီးယားစာ စားတဲ့အခါတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္မစားရဲေတာ့ဖူးေပါ့...။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ (our prisedent) က စပါယ္႐ွယ္ တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ကိုးရီးယား႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္မွာက်ေတာ့ မဆိုးဖူး။ ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္ဖူး။ ဆိုးလ္ (Seoul) ၿမိဳ႔မွာ အေကာင္းဆံုး ႐ိုးရာစားေသာက္ဆိုင္တဲ့...။ တကယ္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကင္ခ်ီေတာင္မွ တျခားကင္ခ်ီနဲ႔မတူဖူး။ စားလို႔ ေကာင္းေနတယ္...။ သူတို႔ ႐ိုးရာ အစားအေသာက္မွာ ဆန္ျပဳတ္ပါတယ္။ ထမင္းျဖဴပါတယ္။ ေကာက္ၫႇင္းငခ်ိတ္လို စီးတီးတီးထမင္းနီ (ေရ သ႔ိုမဟုတ္ ဟင္ခ်ိဳနဲ႔ေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔)၊ ေရၫႇိထမင္းလိပ္၊ ကင္ခ်ီမ်ိဳးစံု၊ ပင္လယ္စာ သီး႐ြက္စံုဟင္းခ်ိဳ၊ ၀က္သားျပဳတ္၊ အမဲသားလႊာျပဳတ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ အသားရယ္၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ရယ္ေရာၿပီး အယွက္ေက်ာ္ထားတဲ့ ႐ိုးရာဟင္းတမ်ိဳး၊ တို႔ဟူးကို ခ်က္ထားတာလဲ ပါတယ္...။
ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပဲ။ ေပါ့႐ႊတ္ၿပီး ဆန္လံုးႀကီးေတြလဲ မေက်ပဲ ဘာအရသာမွ မ႐ွိဖူး။ ၾကက္ဥအယွက္ေၾကာ္လိုဟာနဲ႔ ေရၫႇိထမင္းလိပ္(ဂင္ဘတ္)ကို ႀကိဳက္တယ္။ ပင္လယ္စာ ဟင္းခ်ိဳ ႀကိဳက္တယ္။ ၀က္သားျပဳတ္နဲ႔ အမဲလႊာျပဳတ္က အရသာ႐ွိေပမဲ့ အကင္ေလာက္မေကာင္းဖူးလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတုန္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကင္ခ်ီတဖတ္ကို ယူ၊ ၿပီးေတာ့ ၀က္သားျပဳတ္တဖတ္ကို ထည့္လိပ္ၿပီး သူတို႔႐ိုးရာစတီးတူေလးနဲ႔ 'ဒီလိုစားရတယ္ ငါ့ႏွမရဲ႔' ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေပးတယ္။ ေကာင္းသားပဲ။ 'ဒီလိုကိုး' လို႔ ကၽြန္မက ေျပာၿပီး အမဲသားျပဳတ္နဲ႔ ကင္ခ်ီကို ေနာက္တလိပ္စားေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက် ႐ွာတယ္..။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူႀကီးဟာ ေန႔လည္စာ တည္ခင္းဧည့္ခံပြဲကို တက္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ဖိတ္ၾကားထားေသာ အႏုပညာ႐ွင္မ်ားနဲ႔ ဖိတ္ၾကားသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္မိန္႔ခြန္း ေခၽြေတာ့လဲ သူတို႔ ဘာသာ စကားနဲ႔ပဲ။ သူရဲ႔ ပီေအ က အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရတယ္...။ အိုင္အို၀ါက IWP မွာတုန္းကလဲ အဲလိုပဲေလ...။ presentation လုပ္တာေရာ၊ ေမးခြန္းေျဖ တာေရာ ဘာသာျပန္နဲ႔ပဲ လုပ္တာပဲ...။
သူက သူ႔မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြခဲ့တဲ့ အိုင္အို၀ါက(IWP) အေၾကာင္း ကိုထည့္ေျပာ တယ္...။ ဟိုမွာေပါ့... အျမဲအတူတူတြဲခဲ့တဲ့ အာ႐ွလူမ်ိဳး ေလးေယာက္ေပါ့။ ကိုးရီးယားရယ္၊ ျမန္မာရယ္၊ အိႏၵိယရယ္၊ ဗီယက္နမ္ရယ္ေပါ့...။ သူတို႔ နာမည္ေတြက ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္သတင္းစာဆရာမ မွာက်လဲ အဟုတ္..၊ 'ေဟာင္Hao' ဆိုတဲ့ တလံုးကို ခပ္ထစ္ထစ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မက 'ဗိုသီေဟာင္ Vothihao' လို႔ ေထာက္ေပးလိုက္ ေတာ့ 'ဗိုသီေဟာင္' ပါ့..။ ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယညီအကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆိုၿပီး တန္႔သြားတယ္..။ 'ေနပါအုန္း... သူ႔နာမည္က' ကို ဆိုၿပီး 'အင္...' ဆိုၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး 'ငါ့ႏွမေရ.. နာမည္ဘယ္သူ..' တဲ့..။ 'ေအာ္ဒါလား' ဆိုၿပီး ကၽြန္မက ေထာက္ေပးလိုက္တယ္လို႔မ်ား ထင္ပါသလား။ ကၽြန္မလံုး၀သတိမရေတာ့ပါဖူး..။ အံ့ၾသစရာ..၊ ခုန သူစေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ နာမည္ေတြ အားလံုး႐ွိေနခဲ့တာ..။ ျပႆနာပဲ..။ ကၽြန္မမွာ 'ေဆာရီးပဲ၊ ငါဘာျဖစ္လို႔ ေမ့သြားတာလဲ မသိဖူး' လို႔ ေရ႐ြတ္႐ံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဖူး..။ 'အဲ...အိႏၵိယ ညီအကိုတေယာက္ေပါ့' ဆိုတာနဲ႔ပဲ ကဗ်ာဆရာဟာ မိန္႔ခြန္းကို လက္စသပ္ရ႐ွာေတာ့တယ္..။
ထမင္းသာ ဆက္စားေနရေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေက်နပ္ၾကဖူး..။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေျပာၾကေပမဲ့ ထမင္းကို ဆက္စားလို႔ မရဖူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမယ္ 'ငါေတာ့ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ကိုျပားေတာ့ ျဖစ္ၿပီ' လို႔..။ ဆရာ့ကို ရန္ကုန္မႏၱေလး အျမန္ရထားေပၚမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့တာေလ..။
စာေပေဟာေျပပြဲ သြားၾကရင္း မႏၱေလးသြား ရထားေပၚမွာ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ နဲ႔ ဆံုေတာ့ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၾကရင္း ဆရာက 'တံတားဦးမွာ တို႔သူငယ္ခ်င္း ႐ွိတယ္၊ တေယာဆရာေလး.. မႏု သိမလား..၊ ေနပါအုန္းက.. သူ႔နာမည္က..' ဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ၊ နံမည္ကို ဘယ္လိုမွ ေဖာ္မရ၊ ကၽြန္မကလဲ 'တေယာဆရာေတြေတာ့ ႐ွိတယ္ ဆရာရဲ႔၊ နံမည္မသိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ' ဆိုၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ..။ ဆရာ့ ခမ်ာစကားကို ဆက္ၿပီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ဖူး၊ 'ေနပါအုန္း.. ဒီနာမည္ကြာ' နဲ႔ သူ႔ထိုင္ခံုကို ျပန္သာ သြားေရာ၊ နံမည္က ေဖာ္လို႔မရဖူး..။
ကၽြန္မတို႔လဲ ညနက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့..။ မနက္ေလးနာရီေလာက္ အိပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း... ဆရာလင္းယုန္ရယ္ေလ.. ''မႏု.. မႏု ထစမ္းပါအုန္း၊ ထစမ္းပါအုန္း.." တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လန္႔ႏိုးၿပီး 'ဘာလဲဆရာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ဆိုေတာ့.. 'သိၿပီ..သိၿပီ.. ကိုျပား.. ကိုျပား..' တဲ့ေလ။ အားရ၀မ္းသာႀကီး ေအာ္ေျပာပစ္လိုက္ေတာ့..၊ တညလံုး မအိပ္ပဲ စဥ္းစားေနတာတဲ့၊ ခုမွ စအိပ္ရမွာ ဆိုၿပီး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သူ႔ ထိုင္ခံုကို ျပန္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း.. ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဆရာရယ္လို႔ ရယ္ေမာခဲ့ ဖူးတာေလ။ အခု တကယ္ 'ကိုျပား' ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ အိႏၵိယျပဇာတ္ဆရာ၊ အဂၤလိပ္စာပေရာဖက္ဆာရဲ႔ နာမည္ကို...။ ေဟာဒီ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္ပါ..။ အို.... ဘယ္လိုမွကို မမွတ္မိေတာ့တာ..။
ကဗ်ာဆရာပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ေတာ့လဲ ေဘးက လူနဲ႔ စကားသာ ေျပာေနရတယ္၊ ပံုမွန္ မဟုတ္ဖူး၊ ကၽြန္မလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး၊ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္တဲ့ ခဏမွာ.. ကဗ်ာဆရာဟာ... သူ႔ အႀကိဳက္ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ လက္ၫိႇဳးထိုးလို႔..။
"႐ွီဗာ..."
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေအာ္လိုက္ၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့မွ တဟားဟား ရယ္ၾကရင္း '႐ွီဗာ၊ ႐ွီဗာ' နဲ႔၊ ေဘးလူေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့..။ ဇရာေလ၊ ဇရာ၊ ဇရာ ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက (၁၉၅၂) ခုေမြး၊ ကၽြန္မက (၁၉၅၇) ခုေမြး...။ ကၽြန္မတို႔ အသက္ေတြ မငယ္ၾကေတာ့ဖူးေလ...။
ႏုႏုရည္ အင္း၀
KNUA- Korea
(၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈၊ ခူႏြာကိုေရာက္တာ တလျပည့္ေန႔)
Thursday, July 24, 2008
ေပါရီတို႔ရဲ႔ေ႐ႊေလွ႐ြာ
ေရးသူ - ေမာင္ေရခ်မ္း
အေမရိက ေရာက္ကတည္းက ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္မွာ ေနလာခဲ့တာ။ တိုက္ဆိုင္မႈ ၾကံဳႀကိဳက္တိုင္း ကိုယ့္ေျပကိုယ့္႐ြာကို လြမ္းတတ္တာ၊ အထူးသျဖင့္ ခုလို ေႏြခါေရာက္ရင္ ပိုေတာင္ လြမ္းေသး။ Habor Free way ေခၚတဲ့ 110 Fwy နဲ႔ LA Down Town ကို သြားရင္ Cranshaw District ကိုျဖတ္ေတာ့ Free way ရဲ႔ တဘက္ တခ်က္က ထန္းေတာကို ျမင္ရင္ပဲ၊ လြမ္းသူကို မ်က္ရည္စို႔ေစတယ္။
ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ရဲ႔ ေႏြရာသီေရာက္ေလတိုင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈဟာ ကိုယ့္ရဲ႔ အတိတ္သမိုင္းက လြမ္းေမာဘြယ္ ေဒသတခုကို အမွတ္ရေစတယ္။ အတိအက် ဆိုရရင္ မံု႐ြာခ႐ိုင္ရဲ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္နေဘးကိုေပါ့။
ကိုယ္က ပစၥဖိတ္ ကမ္းေျခတခုရဲ႔ El Segundo ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ ကေလးမွာ ေနတယ္ ေလ။ El Segundo ဟာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ (LAX) နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ တည္႐ွိတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယားရဲ႔၊ ပူေလာင္ ျပင္းျပတဲ့ ေနေအာက္မွာ သမုဒၵရာက တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းဟာ ခ်င္းတြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းလို လြမ္းေဆြးဘြယ္ ေအးျမျမကေလး......။ အတြင္းပိုင္း၊ ကုန္းပိုင္း ပူပူေလာင္ေလာင္က ျပန္လာရင္၊ Valley ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူခဲ့ ပူခဲ့၊ ကိုယ့္ဖက္ကမ္းေျခနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔၊ ေအးျမတဲ့ တစံုတရာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရလာတာပဲ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
ကိုယ့္အေတြးေတြက၊ မႏၱေလးတိုင္း၊ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္က ေပါရီတို႔ မေ႐ႊတို႔ ေနတဲ့ ေ႐ႊေလွ႐ြာဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ (ေနရပ္ေဒသကို ဟိုတုန္းက အေခၚအတိုင္း တိုင္း၊ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႔နယ္လို႔ သံုးလိုက္ပါတယ္)။
ေခ်ာင္းဦးဆိုတာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စာထဲက "... ေခ်ာင္းဦးနယ္ တလႊားမွာ ေျပာင္းဖူးသည္ေတြက မ်ားလိုက္ပါဘိသနဲ႔...." ဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းဦးပါ။ မႏၱေလး-မံု႐ြာ ကားလမ္းေပၚမွာ ႐ွိပါတယ္။ ေ႐ႊေလွ႐ြာ ဆိုတာကေတာ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေနာက္ေတာင္ ယြန္းယြန္းမွာ ႐ွိၿပီး၊ ကားလမ္းမေပါက္ပါဘူး။ မန္းက်ည္းဘုတ္၊ မန္းက်ည္းခြ စတဲ့ ႐ြာေတြဘက္က လွည့္ပတ္လာရတဲ့ လွည္းလမ္းေတာ့ ႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ႔ အဓိက လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈဟာ မံု႐ြာကေန ခ်င္းတြင္းျမစ္နဲ႔ ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ ေရလမ္းပါပဲ။ မံု႐ြာကေန မအူကိုသြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္စီးရင္ ေ႐ႊေလွမွာ ကပ္တယ္။ ေရစႀကိဳ ေမာ္ေတာ္ဆိုရင္ ေ႐ႊေလွ႐ြာေတာင္ဘက္၊ ေတာင္-ေတာေက်ာင္း႐ြာမွာ ဆင္းရတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္စီးက အလွည့္က် တရက္ျခား မံု႐ြာကထြက္တယ္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာေျမာက္ဘက္၊ ၃ တိုင္ ( ၆ မိုင္) ေလာက္ေ၀းတဲ့၊ အိုးေ၀ဦးညိဳျမရဲ႔ဇာတိ႐ြာ အျမင့္ (ကမ္းျမင့္) ႐ြာကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေမာ္ေတာ္ ႐ွိပံုရတယ္။ တိုက္႐ိုက္ေမာ္ေတာ္ မဟုတ္ ေတာင္ မအူေမာ္ေတာ္ေကာ၊ ေရစႀကိဳေမာ္ေတာ္ေကာ သူ႔ဆီမွာ ကပ္တယ္။ အျမင့္မွာ ၿမိဳ႔နယ္ စာတိုက္ခြဲကေလးလည္း ႐ွိတယ္။ ငါးရက္တေစ်း လည္း ႐ွိတယ္။ အနီးအနား ႐ြာေတြအားလံုး ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္ လာရတယ္။
xxxx xxxx xxxx xxxx
အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီခြဲ ေလာက္ပဲ ႐ွိအုန္းမယ္။
မလင္းေသးတဲ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေမွာင္ထုကို ၿဖိဳခြဲလိုက္တာက..... ကိုရင္သိန္းတန္နဲ႔ စိုးစိုး တို႔ရဲ႔ အသံပါဘဲ။ အိပ္ေကာင္းတုန္းမွာ "ကိုသိန္းတန္.. ကိုသိန္းတန္.. စိုး သေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့မယ္...." တဲ့။ အိပ္ရာကလန္႔အႏိုးမွာ ကိုယ့္ေဘးမွာ အိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ျမင္းျခံသား ေအာင္ေက်ာ္စိုး (ဗိုက္စူ) က မနက္ခင္းကို ခ်ိဳသာတဲ့ အဆဲကေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္တယ္။
စိုးစိုးတို႔ အသံထြက္ၿပီး မၾကာဘူး.. ေလာက္စပီကာက ေ႐ႊေလွ႐ြာသြားမယ့္ ဆရာေတြ အတြက္ ေအာက္မွာ လွည္းေရာက္ေနပါၿပီတဲ့။ ဆက္အိပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ပစၥည္းသိမ္း၊ အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့ တာေပါ့။
လွည္းႏွစ္စီး၊ လွည္းသမားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေ႐ႊေလွ႐ြာက လာႀကိဳတဲ့ တာ၀န္ခံ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုတာ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ကေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္တုန္း။ ေရာင္နီေတာင္ မပ်ိဳ႔ေသးဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသာ လင္းထိန္ေနတာ။
ဆဲၿပီးေတာ့ ျပန္ႏွပ္ေနတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုးကိုပဲ ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ႏႈိးရတယ္။ ဒင္းက လုပ္တာကိုင္တာ ၾကာေနလို႔ စိတ္မ႐ွည္တဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ႏြားေတြ ေနပူကုန္မယ္ ဆိုၿပီး ေငါက္ေနတယ္။ လွည္းဆရာေတြေတာင္ သူတို႔ ႏြားေတြအတြက္ မပူရဘူး။ ဒီ ေက်ာင္းဆရာက ၾကားက ၀င္ပူေနတယ္။ သူ႔နာမည္ ဦးတင္ေမာင္၊ ေ႐ႊေလွ႐ြာ မူလတန္း ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတဲ့။ ေနေတာ့ ေခ်ာင္းဦးမွာ။ ေတြ႔စက ဂ်စ္ကန္ကန္ ေအာက္ေမ့တာ ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္စရာ လူ႐ိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ ေ႐ႊညာသူ ညိဳညက္ေတြက မယ္ျမင့္ နဲ႔ မယ္တင့္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာအတြက္ လုပ္အားေပး အသံုးလံုးဆရာ ေျခာက္ေယာက္။ လွည္းႏွစ္စီး လာႀကိဳတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္စိုး(ဗိုက္စူ)ရယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားက ေဇလြမ္းရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က လွည္းတစီး။ အျခား သံုးေယာက္ရယ္၊ ဆရာႀကီးရယ္က လွည္းတစီး။ ဆရာႀကီးက လွည္းေတြကို ထြက္ခိုင္းေနၿပီ။ ဗိုက္စူက လွည္းေပၚ မေရာက္ေသးဘူး။ လွည္းေတြ ထြက္ေတာ့မွ ေနာက္ကေန ေအာ္ရင္း ဒင္း အေျပးလိုက္လာတယ္။ "မတက္နဲ႔... စိုး... လိမ့္က် လိမ့္မယ္...." ။ ၿပီးေတာ့ လွည္းေပၚလႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္တယ္။
xxxx xxxx xxxx xxxx
လွည္းေပၚမွာ ဆက္အိပ္မယ္ စိတ္ကူးတာ။ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရဘူး။ အိပ္မရတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ေတာင္ လွည္းေပၚက မက်ေအာင္ လွည္းရံတိုင္ကို အေသဆုပ္ ထားရတယ္။ လမ္းက ၾကမ္းသလားမေမးနဲ႔။ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို လွည္းၾကမ္းစီးရတာ တသက္နဲ႔တကိုယ္မွာ ဒါ ေဘြဦးဆံုး။
ဖင္ေဆာင့္လြန္းလို႔ တခါတခါ ဆင္းေလွ်ာက္လို႔ ရမယ့္ေနရာေတြမွာ၊ အေမွာင္ထဲဆင္း ၿပီး၊ လွည္းေနာက္က အေျပးေလွ်ာက္ရေသးတယ္။
ဆရာႀကီးက ႐ြာမွာ မင္းတို႔လို လုပ္အားေပးေတြ ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသူေတြလား၊ ေက်ာင္းသားေတြလား၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေမးေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္ ေတြ႔မွာေပါ့တဲ့။
မန္က်ည္းခြကထြက္ေတာ့ မနက္လင္းစ အလင္းေရာင္နဲ႔ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ညိဳ႔ညိဳ႔မဲမဲ ကလကာႀကီးတခု ကာဆီးထားသလိုဟာႀကီး လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဘာႀကီးလဲ ေမးေတာ့ ထန္းေတာတဲ့။ အပင္ေတြက စိပ္ေတာ့ အေ၀းျမင္ကြင္းမွာ ထူထူသိပ္သိပ္။ အဲဒီ ထန္းေတာထဲကပဲ လွည္းက ျဖတ္ေမာင္းရတယ္။ ထန္းေတာကထြက္ေတာ့ ႐ြာကို လွမ္းျမင္ ရၿပီ။ ေရာက္ၿပီလားေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒါ 'ေတာင္-ေတာေက်ာင္း' တဲ့။ ၿပီးမွ ေ႐ႊေလွေရာက္မွာ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
တ႐ြာလံုးက ကေလးလူႀကီးေတြ ႐ြာထိပ္မွာ ထြက္ၿပီး ႀကိဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လွည္းေပၚကဆင္းၿပီး ႐ြာကလူေတြနဲ႔အတူ ႐ြာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ လာႀကိဳတဲ့ အဖြဲ႔ထဲက လူတေယာက္က လမ္းမွာ "ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္တကၠသိုလ္ကလဲ" တဲ့။ ဒီလူ ေမးပံုက စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့ ပံုမ်ိဳး။ ေနာက္ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီး ကေျပာသြားတယ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က လုပ္အားေပး ဆရာမေလးေတြကို သြားႀကိဳမွာ တဲ့" ဒီဆရာႀကီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ပံုနဲ႔ ခုလိုက်ေတာ့ ဥာဏ္အမ်ားသား။ က်ေနာ္တို႔ကို လာေမးတဲ့သူက ေအာင္ေက်ာ္၀င္းတဲ့။ မႏၱေလး၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ အဓိက ေက်ာင္းသား။ သူတို႔က သံုးေယာက္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္အားေပးဆရာ အားလံုး (၉)ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
႐ြာက သိတ္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္အိမ္ တ၀ိုင္းမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းတေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အိမ္ ၀ိုင္း (၆) ၀ိုင္း (၇) ၀ိုင္း ေလာက္ ႐ွိမယ္။ သူႀကီးကတေယာက္။ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျပင္ ႐ြာခံေက်ာင္းဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ တေယာက္က ကိုေကာင္းဟိန္၊ တေယာက္က ကိုလွထြန္း။
တ႐ြာလံုးအတြက္ ႐ြာလယ္ လမ္းမႀကီးတခုပဲ ႐ွိတယ္။ ႐ြာ့ေတာင္နဲ႔ ႐ြာ့ေျမာက္မွာ ဖြင့္, ပိတ္လို႔ရတဲ့ စည္း႐ိုးတံခါး တခုစီ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ႐ြာ့ေျမာက္စည္း႐ိုးအျပင္ဘက္၊ ႐ြာဦးေက်ာင္းနဲ႔ တဆက္ထဲ မူလတန္းေက်ာင္းေပၚမွာတည္းတယ္။ လုပ္အားေပး ဆရာ (၉)ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အားလံုး ဆယ္ေယာက္၊ တန္းစီၿပီး တတန္းတည္း အိပ္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းရဲ႔ အေ႐ွ႔ဘက္ လွည္းလမ္းနေဘးမွာ သုႆာန္ဇရပ္တခုနဲ႔ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ သစ္သားအိမ္သာ တလံုး႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ထံုးသကၤန္းနဲ႔ ဘုရားတဆူရယ္ သြပ္မိုး အကာမပါ ဇရပ္ (၃) ေဆာင္ ႐ွိတယ္။
႐ြာစည္း႐ိုးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကားမွာ ေရဆိပ္ကို ဆင္းတဲ့ လမ္းကေလး႐ွိတယ္။ ေမာ္ေတာ္လာ ရင္ အဲဒီမွာပဲ ကပ္တယ္။ ဆိပ္ခံေတြ ဘာေတြ မ႐ွိဘူး။ ေမာ္ေတာ္က ကမ္းနဲ႔ အနီးဆံုး ရပ္ႏိုင္သေလာက္ ရပ္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ကုန္းေဘာင္ခ်ေပးလိုက္တာပဲ။ ေ႐ႊေလွသူေတြ ေရခပ္ဆင္းရင္ မႏၱေလးသားေတြ ဒီေနရာကေန မ်က္စိစပြဲထိုင္တာဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ဦးတင္ေမာင္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ မႏၱေလးက ဆရာေတြကို ေျပာေနေသးတာ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မနက္စာေႂကြးတယ္။ စားၿပီးလို႔ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ႀကိဳဆိုေနရာ ခ်ပြဲကို ကိုယ္တို႔တည္းတဲ့ ေက်ာင္းေပၚမွာပဲ လုပ္တယ္။ ကိုယ္သင္ရမယ့္ တပည့္ေတြက အမ်ိဳးသမီး (၈)၊ အမ်ိဳးသား (၂)ေယာက္။ တကယ္ စာသင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္က မလာၾကဘူး။ ႐ြာကလူေတြေျပာေတာ့ ခရီးလြန္ေနတယ္တဲ့။
တပည့္မေတြက မေပါရီ၊ မေ႐ႊ၊ မခ်စ္ေမ၊ မျမဟန္၊ မက်င္ျမ၊...... က်န္သူေတြ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ေပါရီနဲ႔ မိေ႐ႊ က ကိုယ့္ေအာက္ ၃- ၄ ႏွစ္ ငယ္ၾကေပမယ့္၊ က်န္သူေတြက ကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ ႀကီးသူေတြ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
႐ြာခံဆရာေလး ကိုေကာင္းဟိန္က လုပ္အားေပးဆရာ (၉)ေယာက္ အနက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကိုမွ မ်က္စိက်တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီသံုးေယာက္ကေတာ့ ဟိတ္ဟန္မ႐ွိဘူးလို႔ ထင္ပံုရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘိုက္စူလို႔ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္စိုးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ကို ခင္မင္ခ်င္ပံုရတယ္။ ေဇလြန္းက ကခ်င္တိုင္းရင္းသား၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားေျပာရင္ မပြင့္တပြင့္။ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေနာက္က လိုက္လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ ဂစ္တာ တလက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မ်က္ေမာင္းက်တာ ဒီဂစ္တာႀကီးေၾကာင့္တဲ့။
အဲဒီေန႔က ႀကိဳဆိုဧည့္ခံပြဲလဲ ၿပီးေရာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ကိုမွ ထန္းရည္သြား ေသာက္ရ ေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းဆရာကိုေကာင္းက လက္တို႔ ေခၚထုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို တေရးႏိုး ေခၚလဲ ထလိုက္တယ္။ လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႔ ဆိုတာမ်ိဳး။
စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ဒုတိယႏွစ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေဇလြန္းတို႔၊ အယ္လ္ေဇာ္ဆမ္ တို႔၊ သူငယ္ခ်င္း ကခ်င္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔အျပန္မွာ ပါလာတဲ့ ကခ်င္မီး ေတာက္ကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက အေမတို႔ အဖြားတို႔ သိမ္းထားတဲ့ ဒံုးေျခာက္ လို႔ေခၚတဲ့ ပုစြန္ေျခာက္ အႀကီးစားႀကီးေတြနဲ႔ မံု႐ြာေက်ာ္သန္းအခန္းမွာ ခ်ေနက်။ မံု႐ြာသား ေတြကလဲ မေခဘူး။ ဒါမ်ိဳးဆို တက္ႂကြတယ္။
ကိုေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္၊ ထန္းေတာထဲက ထန္းတဲေလးမွာ ၾကက္ဥေမႊ ေၾကာ္ကို အၿမည္းလုပ္ၿပီး အုန္းမႈတ္ခြက္နဲ႔ ခြက္လွည့္လိုက္တာ၊ ဘယ္ႏွျမဴကုန္သြားလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါလား- ေရေသာက္ရသလိုပဲလို႔ က်ေနာ္ကေတာင္ ေျပာလိုက္မိေသး တယ္။
ထန္းေတာက ႐ြာအျပန္လမ္းမွာမွ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထန္းရည္တန္ခိုးေတြ တက္လာတာ၊ ေက်ာင္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ အိပ္ယာေပၚ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ် လိုက္တာနဲ႔ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား တယ္။
တေရးႏိုးလာေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးတခြက္ ထြန္းထားၿပီး ကိုယ့္နားမွာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနတယ္။
"ဟ.... ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲဟ...."
"စာသင္သြားကုန္ၾကၿပီ... ဆရာေကာင္းက ဆရာေလးႏိုးလာရင္ သူ႔အိမ္ ေခၚခဲ့ဆိုလို႔ ... က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ေနတာ...."
ကိုယ္လဲ အလူးအလဲ ထၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနာက္က လိုက္သြားတယ္။ ဗိုက္ကလဲ ခုမွ တအားဆာလာတယ္။ ကိုေကာင္းရဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ေနရာမွာ သြားၿပီး ေငးေမာ့ေနၾကမွာေပါ့။ သူ႔အိမ္ရဲ႔ ေျမစိုက္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးတခဲက ပန္းကန္နဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ပဲပုတ္ေလး-ငါးျပား ပန္းကန္စင္ေပၚ မွာေတြ႔တယ္။ ကိုယ္လဲ ဒီေန႔ပဲ ဒီ႐ြာေရာက္တာ၊ ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ ကိုယ့္႐ြာမွတ္၊ ကိုယ့္အိမ္အမွတ္နဲ႔ မီးဖိုက မီးေလးေငြ႔ေငြ႔မွာ ပဲပုတ္ႏွစ္ျပားကို မီးကင္လိုက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ စာသင္တဲ့ ေနရာကို လိုက္သြားတယ္။ ႐ြာလယ္က ဇရပ္ကေလးတေဆာင္မွာ ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလး သံုးေလးခြက္ ထြန္းၿပီး ကိုေကာင္းနဲ႔ ေဇလြန္းတို႔ စာသင္ေနၾကတယ္။ ဗိုက္စူကို မေတြ႔ဘူး။ မႏၱေလးသားသံုးေယာက္က ႐ြာေျမာက္ပိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္က အလယ္ပိုင္း၊ ေက်ာ္ၫြန္႔တို႔ အုပ္စုက ႐ြာေတာင္ပိုင္းမွာ သင္ရတာ။
"ဆရာေကာင္း... ဗိုက္စူေကာ.."
"က်ေနာ့္အခန္းထဲ... အိပ္ေနတယ္ေလ..မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား.."
"ေၾသာ္... က်ေနာ္က မီးဖိုမွာ.. ႐ွာေဖြစားေသာက္ေနတာနဲ႔...."
"စားစရာေတြ႔လား...."
"ေတြ႔တယ္.... ေက်းဇူးပဲ"
ေၾသာ္.... ဆရာေတြႏွယ္... စာသင္မယ္မၾကံရေသး... ထန္းရည္က စ, မူးေတာ့တာပဲ။
xxxx xxxx xxxx xxx
႐ြာက ေကၽြးေမြးပံုအစီအစဥ္က- မနက္အိပ္ရာထနဲ႔ ေန႔လယ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္စသျဖင့္ အေၾကာ္စံုကို ေက်ာင္းေပၚမွာ ဗန္းေတြနဲ႔ သယ္လာၿပီး ေႂကြးတယ္။ မနက္စာ၊ ညစာ ထမင္းကေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းအလွည့္က်မွာ၊ အလွည့္က်တဲ့ အိမ္၀ိုင္းရဲ႔ တအိမ္, အိမ္မွာ စုေကၽြးတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေက်ာင္းေပၚမွာ ေရေႏြးေသာက္မယ္ လုပ္တုန္း၊ ကေလး တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေပၚမွာက အမ်ားအတြက္၊ ခုဟာက က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို သီးသန္႔- ႀကီးေတာ္ျမဟန္က အေခၚခိုင္းလို႔တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ သတိရတယ္၊ ညက က်ေနာ့ စာသင္သားထဲက မိန္းမႀကီးတေယာက္က ဆရာေလး မနက္က်ရင္ က်မတို႔ အိမ္ အဖန္ရည္ လာေသာက္လွဲ႔လို႔ ဖိတ္လိုက္တာကိုး။
ထန္းရည္မူးတဲ့ဆရာေတြ ႐ြာမွာ အရင္ဆံုး ေပၚျပဴလာျဖစ္တာပဲ။ အေၾကာ္ေတြက မ်ားလိုက္တာမွ ႐ွယ္ပဲ။ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ ပဲလံုးေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္၊ မံု႔ခ်ိဳသြင္း... တခ်ိဳ႔မံု႔ေတြဆို ေခၚေတာင္ မေခၚတတ္ဘူး။ အညာမံု႔၊ ႐ြာမံု႔၊ အိမ္လုပ္တဲ့မံု႔ေတြ။ ေဒၚျမဟန္အိမ္ေ႐ွ႔ ၀ါးကြပ္ပ်စ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေရေႏြးေသာက္တာကို ေဒၚျမဟန္တို႔ အိမ္၀ိုင္းက ကေလးလူႀကီး လာၾကည့္ၾကတာ ကိုက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
စကားပံုေတာင္ ျပင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ- ထန္းရည္မူး ေပၚျပဴလာျဖစ္- လို႔......။
ေမာင္ေရခ်မ္း
(၀၇၊ ၂၃၊ ၀၈)
ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ရဲ႔ ေႏြရာသီေရာက္ေလတိုင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈဟာ ကိုယ့္ရဲ႔ အတိတ္သမိုင္းက လြမ္းေမာဘြယ္ ေဒသတခုကို အမွတ္ရေစတယ္။ အတိအက် ဆိုရရင္ မံု႐ြာခ႐ိုင္ရဲ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္နေဘးကိုေပါ့။
ကိုယ္က ပစၥဖိတ္ ကမ္းေျခတခုရဲ႔ El Segundo ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ ကေလးမွာ ေနတယ္ ေလ။ El Segundo ဟာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ (LAX) နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ တည္႐ွိတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယားရဲ႔၊ ပူေလာင္ ျပင္းျပတဲ့ ေနေအာက္မွာ သမုဒၵရာက တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းဟာ ခ်င္းတြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေျပၫႇင္းလို လြမ္းေဆြးဘြယ္ ေအးျမျမကေလး......။ အတြင္းပိုင္း၊ ကုန္းပိုင္း ပူပူေလာင္ေလာင္က ျပန္လာရင္၊ Valley ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူခဲ့ ပူခဲ့၊ ကိုယ့္ဖက္ကမ္းေျခနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔၊ ေအးျမတဲ့ တစံုတရာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရလာတာပဲ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
ကိုယ့္အေတြးေတြက၊ မႏၱေလးတိုင္း၊ မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔နယ္က ေပါရီတို႔ မေ႐ႊတို႔ ေနတဲ့ ေ႐ႊေလွ႐ြာဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ (ေနရပ္ေဒသကို ဟိုတုန္းက အေခၚအတိုင္း တိုင္း၊ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႔နယ္လို႔ သံုးလိုက္ပါတယ္)။
ေခ်ာင္းဦးဆိုတာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စာထဲက "... ေခ်ာင္းဦးနယ္ တလႊားမွာ ေျပာင္းဖူးသည္ေတြက မ်ားလိုက္ပါဘိသနဲ႔...." ဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းဦးပါ။ မႏၱေလး-မံု႐ြာ ကားလမ္းေပၚမွာ ႐ွိပါတယ္။ ေ႐ႊေလွ႐ြာ ဆိုတာကေတာ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေနာက္ေတာင္ ယြန္းယြန္းမွာ ႐ွိၿပီး၊ ကားလမ္းမေပါက္ပါဘူး။ မန္းက်ည္းဘုတ္၊ မန္းက်ည္းခြ စတဲ့ ႐ြာေတြဘက္က လွည့္ပတ္လာရတဲ့ လွည္းလမ္းေတာ့ ႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ႔ အဓိက လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈဟာ မံု႐ြာကေန ခ်င္းတြင္းျမစ္နဲ႔ ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ ေရလမ္းပါပဲ။ မံု႐ြာကေန မအူကိုသြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္စီးရင္ ေ႐ႊေလွမွာ ကပ္တယ္။ ေရစႀကိဳ ေမာ္ေတာ္ဆိုရင္ ေ႐ႊေလွ႐ြာေတာင္ဘက္၊ ေတာင္-ေတာေက်ာင္း႐ြာမွာ ဆင္းရတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္စီးက အလွည့္က် တရက္ျခား မံု႐ြာကထြက္တယ္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာေျမာက္ဘက္၊ ၃ တိုင္ ( ၆ မိုင္) ေလာက္ေ၀းတဲ့၊ အိုးေ၀ဦးညိဳျမရဲ႔ဇာတိ႐ြာ အျမင့္ (ကမ္းျမင့္) ႐ြာကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေမာ္ေတာ္ ႐ွိပံုရတယ္။ တိုက္႐ိုက္ေမာ္ေတာ္ မဟုတ္ ေတာင္ မအူေမာ္ေတာ္ေကာ၊ ေရစႀကိဳေမာ္ေတာ္ေကာ သူ႔ဆီမွာ ကပ္တယ္။ အျမင့္မွာ ၿမိဳ႔နယ္ စာတိုက္ခြဲကေလးလည္း ႐ွိတယ္။ ငါးရက္တေစ်း လည္း ႐ွိတယ္။ အနီးအနား ႐ြာေတြအားလံုး ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္ လာရတယ္။
xxxx xxxx xxxx xxxx
အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီခြဲ ေလာက္ပဲ ႐ွိအုန္းမယ္။
မလင္းေသးတဲ့ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႔ရဲ႔ အေမွာင္ထုကို ၿဖိဳခြဲလိုက္တာက..... ကိုရင္သိန္းတန္နဲ႔ စိုးစိုး တို႔ရဲ႔ အသံပါဘဲ။ အိပ္ေကာင္းတုန္းမွာ "ကိုသိန္းတန္.. ကိုသိန္းတန္.. စိုး သေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့မယ္...." တဲ့။ အိပ္ရာကလန္႔အႏိုးမွာ ကိုယ့္ေဘးမွာ အိပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ျမင္းျခံသား ေအာင္ေက်ာ္စိုး (ဗိုက္စူ) က မနက္ခင္းကို ခ်ိဳသာတဲ့ အဆဲကေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္တယ္။
စိုးစိုးတို႔ အသံထြက္ၿပီး မၾကာဘူး.. ေလာက္စပီကာက ေ႐ႊေလွ႐ြာသြားမယ့္ ဆရာေတြ အတြက္ ေအာက္မွာ လွည္းေရာက္ေနပါၿပီတဲ့။ ဆက္အိပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ပစၥည္းသိမ္း၊ အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့ တာေပါ့။
လွည္းႏွစ္စီး၊ လွည္းသမားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေ႐ႊေလွ႐ြာက လာႀကိဳတဲ့ တာ၀န္ခံ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုတာ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ကေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္တုန္း။ ေရာင္နီေတာင္ မပ်ိဳ႔ေသးဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာသာ လင္းထိန္ေနတာ။
ဆဲၿပီးေတာ့ ျပန္ႏွပ္ေနတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္စိုးကိုပဲ ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ႏႈိးရတယ္။ ဒင္းက လုပ္တာကိုင္တာ ၾကာေနလို႔ စိတ္မ႐ွည္တဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ႏြားေတြ ေနပူကုန္မယ္ ဆိုၿပီး ေငါက္ေနတယ္။ လွည္းဆရာေတြေတာင္ သူတို႔ ႏြားေတြအတြက္ မပူရဘူး။ ဒီ ေက်ာင္းဆရာက ၾကားက ၀င္ပူေနတယ္။ သူ႔နာမည္ ဦးတင္ေမာင္၊ ေ႐ႊေလွ႐ြာ မူလတန္း ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတဲ့။ ေနေတာ့ ေခ်ာင္းဦးမွာ။ ေတြ႔စက ဂ်စ္ကန္ကန္ ေအာက္ေမ့တာ ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္စရာ လူ႐ိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ ေ႐ႊညာသူ ညိဳညက္ေတြက မယ္ျမင့္ နဲ႔ မယ္တင့္။
ေ႐ႊေလွ႐ြာအတြက္ လုပ္အားေပး အသံုးလံုးဆရာ ေျခာက္ေယာက္။ လွည္းႏွစ္စီး လာႀကိဳတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္စိုး(ဗိုက္စူ)ရယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားက ေဇလြမ္းရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က လွည္းတစီး။ အျခား သံုးေယာက္ရယ္၊ ဆရာႀကီးရယ္က လွည္းတစီး။ ဆရာႀကီးက လွည္းေတြကို ထြက္ခိုင္းေနၿပီ။ ဗိုက္စူက လွည္းေပၚ မေရာက္ေသးဘူး။ လွည္းေတြ ထြက္ေတာ့မွ ေနာက္ကေန ေအာ္ရင္း ဒင္း အေျပးလိုက္လာတယ္။ "မတက္နဲ႔... စိုး... လိမ့္က် လိမ့္မယ္...." ။ ၿပီးေတာ့ လွည္းေပၚလႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္တယ္။
xxxx xxxx xxxx xxxx
လွည္းေပၚမွာ ဆက္အိပ္မယ္ စိတ္ကူးတာ။ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရဘူး။ အိပ္မရတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ေတာင္ လွည္းေပၚက မက်ေအာင္ လွည္းရံတိုင္ကို အေသဆုပ္ ထားရတယ္။ လမ္းက ၾကမ္းသလားမေမးနဲ႔။ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို လွည္းၾကမ္းစီးရတာ တသက္နဲ႔တကိုယ္မွာ ဒါ ေဘြဦးဆံုး။
ဖင္ေဆာင့္လြန္းလို႔ တခါတခါ ဆင္းေလွ်ာက္လို႔ ရမယ့္ေနရာေတြမွာ၊ အေမွာင္ထဲဆင္း ၿပီး၊ လွည္းေနာက္က အေျပးေလွ်ာက္ရေသးတယ္။
ဆရာႀကီးက ႐ြာမွာ မင္းတို႔လို လုပ္အားေပးေတြ ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသူေတြလား၊ ေက်ာင္းသားေတြလား၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေမးေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္ ေတြ႔မွာေပါ့တဲ့။
မန္က်ည္းခြကထြက္ေတာ့ မနက္လင္းစ အလင္းေရာင္နဲ႔ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ညိဳ႔ညိဳ႔မဲမဲ ကလကာႀကီးတခု ကာဆီးထားသလိုဟာႀကီး လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဘာႀကီးလဲ ေမးေတာ့ ထန္းေတာတဲ့။ အပင္ေတြက စိပ္ေတာ့ အေ၀းျမင္ကြင္းမွာ ထူထူသိပ္သိပ္။ အဲဒီ ထန္းေတာထဲကပဲ လွည္းက ျဖတ္ေမာင္းရတယ္။ ထန္းေတာကထြက္ေတာ့ ႐ြာကို လွမ္းျမင္ ရၿပီ။ ေရာက္ၿပီလားေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒါ 'ေတာင္-ေတာေက်ာင္း' တဲ့။ ၿပီးမွ ေ႐ႊေလွေရာက္မွာ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
တ႐ြာလံုးက ကေလးလူႀကီးေတြ ႐ြာထိပ္မွာ ထြက္ၿပီး ႀကိဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လွည္းေပၚကဆင္းၿပီး ႐ြာကလူေတြနဲ႔အတူ ႐ြာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ လာႀကိဳတဲ့ အဖြဲ႔ထဲက လူတေယာက္က လမ္းမွာ "ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္တကၠသိုလ္ကလဲ" တဲ့။ ဒီလူ ေမးပံုက စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့ ပံုမ်ိဳး။ ေနာက္ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီး ကေျပာသြားတယ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က လုပ္အားေပး ဆရာမေလးေတြကို သြားႀကိဳမွာ တဲ့" ဒီဆရာႀကီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ပံုနဲ႔ ခုလိုက်ေတာ့ ဥာဏ္အမ်ားသား။ က်ေနာ္တို႔ကို လာေမးတဲ့သူက ေအာင္ေက်ာ္၀င္းတဲ့။ မႏၱေလး၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ အဓိက ေက်ာင္းသား။ သူတို႔က သံုးေယာက္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္အားေပးဆရာ အားလံုး (၉)ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
႐ြာက သိတ္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္အိမ္ တ၀ိုင္းမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းတေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အိမ္ ၀ိုင္း (၆) ၀ိုင္း (၇) ၀ိုင္း ေလာက္ ႐ွိမယ္။ သူႀကီးကတေယာက္။ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျပင္ ႐ြာခံေက်ာင္းဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ တေယာက္က ကိုေကာင္းဟိန္၊ တေယာက္က ကိုလွထြန္း။
တ႐ြာလံုးအတြက္ ႐ြာလယ္ လမ္းမႀကီးတခုပဲ ႐ွိတယ္။ ႐ြာ့ေတာင္နဲ႔ ႐ြာ့ေျမာက္မွာ ဖြင့္, ပိတ္လို႔ရတဲ့ စည္း႐ိုးတံခါး တခုစီ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ႐ြာ့ေျမာက္စည္း႐ိုးအျပင္ဘက္၊ ႐ြာဦးေက်ာင္းနဲ႔ တဆက္ထဲ မူလတန္းေက်ာင္းေပၚမွာတည္းတယ္။ လုပ္အားေပး ဆရာ (၉)ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အားလံုး ဆယ္ေယာက္၊ တန္းစီၿပီး တတန္းတည္း အိပ္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းရဲ႔ အေ႐ွ႔ဘက္ လွည္းလမ္းနေဘးမွာ သုႆာန္ဇရပ္တခုနဲ႔ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ သစ္သားအိမ္သာ တလံုး႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ထံုးသကၤန္းနဲ႔ ဘုရားတဆူရယ္ သြပ္မိုး အကာမပါ ဇရပ္ (၃) ေဆာင္ ႐ွိတယ္။
႐ြာစည္း႐ိုးနဲ႔ ေက်ာင္းၾကားမွာ ေရဆိပ္ကို ဆင္းတဲ့ လမ္းကေလး႐ွိတယ္။ ေမာ္ေတာ္လာ ရင္ အဲဒီမွာပဲ ကပ္တယ္။ ဆိပ္ခံေတြ ဘာေတြ မ႐ွိဘူး။ ေမာ္ေတာ္က ကမ္းနဲ႔ အနီးဆံုး ရပ္ႏိုင္သေလာက္ ရပ္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ကုန္းေဘာင္ခ်ေပးလိုက္တာပဲ။ ေ႐ႊေလွသူေတြ ေရခပ္ဆင္းရင္ မႏၱေလးသားေတြ ဒီေနရာကေန မ်က္စိစပြဲထိုင္တာဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ဦးတင္ေမာင္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ မႏၱေလးက ဆရာေတြကို ေျပာေနေသးတာ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မနက္စာေႂကြးတယ္။ စားၿပီးလို႔ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ႀကိဳဆိုေနရာ ခ်ပြဲကို ကိုယ္တို႔တည္းတဲ့ ေက်ာင္းေပၚမွာပဲ လုပ္တယ္။ ကိုယ္သင္ရမယ့္ တပည့္ေတြက အမ်ိဳးသမီး (၈)၊ အမ်ိဳးသား (၂)ေယာက္။ တကယ္ စာသင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္က မလာၾကဘူး။ ႐ြာကလူေတြေျပာေတာ့ ခရီးလြန္ေနတယ္တဲ့။
တပည့္မေတြက မေပါရီ၊ မေ႐ႊ၊ မခ်စ္ေမ၊ မျမဟန္၊ မက်င္ျမ၊...... က်န္သူေတြ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ေပါရီနဲ႔ မိေ႐ႊ က ကိုယ့္ေအာက္ ၃- ၄ ႏွစ္ ငယ္ၾကေပမယ့္၊ က်န္သူေတြက ကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ ႀကီးသူေတြ။
xxxx xxxx xxxx xxxx
႐ြာခံဆရာေလး ကိုေကာင္းဟိန္က လုပ္အားေပးဆရာ (၉)ေယာက္ အနက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကိုမွ မ်က္စိက်တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီသံုးေယာက္ကေတာ့ ဟိတ္ဟန္မ႐ွိဘူးလို႔ ထင္ပံုရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘိုက္စူလို႔ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္စိုးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ကို ခင္မင္ခ်င္ပံုရတယ္။ ေဇလြန္းက ကခ်င္တိုင္းရင္းသား၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားေျပာရင္ မပြင့္တပြင့္။ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေနာက္က လိုက္လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ ဂစ္တာ တလက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မ်က္ေမာင္းက်တာ ဒီဂစ္တာႀကီးေၾကာင့္တဲ့။
အဲဒီေန႔က ႀကိဳဆိုဧည့္ခံပြဲလဲ ၿပီးေရာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ကိုမွ ထန္းရည္သြား ေသာက္ရ ေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းဆရာကိုေကာင္းက လက္တို႔ ေခၚထုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို တေရးႏိုး ေခၚလဲ ထလိုက္တယ္။ လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႔ ဆိုတာမ်ိဳး။
စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ဒုတိယႏွစ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေဇလြန္းတို႔၊ အယ္လ္ေဇာ္ဆမ္ တို႔၊ သူငယ္ခ်င္း ကခ်င္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔အျပန္မွာ ပါလာတဲ့ ကခ်င္မီး ေတာက္ကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက အေမတို႔ အဖြားတို႔ သိမ္းထားတဲ့ ဒံုးေျခာက္ လို႔ေခၚတဲ့ ပုစြန္ေျခာက္ အႀကီးစားႀကီးေတြနဲ႔ မံု႐ြာေက်ာ္သန္းအခန္းမွာ ခ်ေနက်။ မံု႐ြာသား ေတြကလဲ မေခဘူး။ ဒါမ်ိဳးဆို တက္ႂကြတယ္။
ကိုေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္၊ ထန္းေတာထဲက ထန္းတဲေလးမွာ ၾကက္ဥေမႊ ေၾကာ္ကို အၿမည္းလုပ္ၿပီး အုန္းမႈတ္ခြက္နဲ႔ ခြက္လွည့္လိုက္တာ၊ ဘယ္ႏွျမဴကုန္သြားလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါလား- ေရေသာက္ရသလိုပဲလို႔ က်ေနာ္ကေတာင္ ေျပာလိုက္မိေသး တယ္။
ထန္းေတာက ႐ြာအျပန္လမ္းမွာမွ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထန္းရည္တန္ခိုးေတြ တက္လာတာ၊ ေက်ာင္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ အိပ္ယာေပၚ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ် လိုက္တာနဲ႔ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား တယ္။
တေရးႏိုးလာေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးတခြက္ ထြန္းထားၿပီး ကိုယ့္နားမွာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနတယ္။
"ဟ.... ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲဟ...."
"စာသင္သြားကုန္ၾကၿပီ... ဆရာေကာင္းက ဆရာေလးႏိုးလာရင္ သူ႔အိမ္ ေခၚခဲ့ဆိုလို႔ ... က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ေနတာ...."
ကိုယ္လဲ အလူးအလဲ ထၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနာက္က လိုက္သြားတယ္။ ဗိုက္ကလဲ ခုမွ တအားဆာလာတယ္။ ကိုေကာင္းရဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ေနရာမွာ သြားၿပီး ေငးေမာ့ေနၾကမွာေပါ့။ သူ႔အိမ္ရဲ႔ ေျမစိုက္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးတခဲက ပန္းကန္နဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ပဲပုတ္ေလး-ငါးျပား ပန္းကန္စင္ေပၚ မွာေတြ႔တယ္။ ကိုယ္လဲ ဒီေန႔ပဲ ဒီ႐ြာေရာက္တာ၊ ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ ကိုယ့္႐ြာမွတ္၊ ကိုယ့္အိမ္အမွတ္နဲ႔ မီးဖိုက မီးေလးေငြ႔ေငြ႔မွာ ပဲပုတ္ႏွစ္ျပားကို မီးကင္လိုက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ စာသင္တဲ့ ေနရာကို လိုက္သြားတယ္။ ႐ြာလယ္က ဇရပ္ကေလးတေဆာင္မွာ ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလး သံုးေလးခြက္ ထြန္းၿပီး ကိုေကာင္းနဲ႔ ေဇလြန္းတို႔ စာသင္ေနၾကတယ္။ ဗိုက္စူကို မေတြ႔ဘူး။ မႏၱေလးသားသံုးေယာက္က ႐ြာေျမာက္ပိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္က အလယ္ပိုင္း၊ ေက်ာ္ၫြန္႔တို႔ အုပ္စုက ႐ြာေတာင္ပိုင္းမွာ သင္ရတာ။
"ဆရာေကာင္း... ဗိုက္စူေကာ.."
"က်ေနာ့္အခန္းထဲ... အိပ္ေနတယ္ေလ..မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား.."
"ေၾသာ္... က်ေနာ္က မီးဖိုမွာ.. ႐ွာေဖြစားေသာက္ေနတာနဲ႔...."
"စားစရာေတြ႔လား...."
"ေတြ႔တယ္.... ေက်းဇူးပဲ"
ေၾသာ္.... ဆရာေတြႏွယ္... စာသင္မယ္မၾကံရေသး... ထန္းရည္က စ, မူးေတာ့တာပဲ။
xxxx xxxx xxxx xxx
႐ြာက ေကၽြးေမြးပံုအစီအစဥ္က- မနက္အိပ္ရာထနဲ႔ ေန႔လယ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္စသျဖင့္ အေၾကာ္စံုကို ေက်ာင္းေပၚမွာ ဗန္းေတြနဲ႔ သယ္လာၿပီး ေႂကြးတယ္။ မနက္စာ၊ ညစာ ထမင္းကေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းအလွည့္က်မွာ၊ အလွည့္က်တဲ့ အိမ္၀ိုင္းရဲ႔ တအိမ္, အိမ္မွာ စုေကၽြးတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေက်ာင္းေပၚမွာ ေရေႏြးေသာက္မယ္ လုပ္တုန္း၊ ကေလး တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေပၚမွာက အမ်ားအတြက္၊ ခုဟာက က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို သီးသန္႔- ႀကီးေတာ္ျမဟန္က အေခၚခိုင္းလို႔တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ သတိရတယ္၊ ညက က်ေနာ့ စာသင္သားထဲက မိန္းမႀကီးတေယာက္က ဆရာေလး မနက္က်ရင္ က်မတို႔ အိမ္ အဖန္ရည္ လာေသာက္လွဲ႔လို႔ ဖိတ္လိုက္တာကိုး။
ထန္းရည္မူးတဲ့ဆရာေတြ ႐ြာမွာ အရင္ဆံုး ေပၚျပဴလာျဖစ္တာပဲ။ အေၾကာ္ေတြက မ်ားလိုက္တာမွ ႐ွယ္ပဲ။ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ ပဲလံုးေၾကာ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္၊ မံု႔ခ်ိဳသြင္း... တခ်ိဳ႔မံု႔ေတြဆို ေခၚေတာင္ မေခၚတတ္ဘူး။ အညာမံု႔၊ ႐ြာမံု႔၊ အိမ္လုပ္တဲ့မံု႔ေတြ။ ေဒၚျမဟန္အိမ္ေ႐ွ႔ ၀ါးကြပ္ပ်စ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေရေႏြးေသာက္တာကို ေဒၚျမဟန္တို႔ အိမ္၀ိုင္းက ကေလးလူႀကီး လာၾကည့္ၾကတာ ကိုက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
စကားပံုေတာင္ ျပင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ- ထန္းရည္မူး ေပၚျပဴလာျဖစ္- လို႔......။
ေမာင္ေရခ်မ္း
(၀၇၊ ၂၃၊ ၀၈)
Monday, July 21, 2008
၃ေဆာင္၊ ၆ခန္း (အပိုင္း ၂)
ေရးသူ-ေမာင္ေအး၀င္း
ၾကက္ေပ်ာက္မႈေနာက္ဆက္တြဲ
လွေ႐ႊၾကက္ေပ်ာက္တာကို ပထမေတာ့ မသိမသာ ႀကိတ္စံုစမ္းတယ္။ ၀ါဒါလူစစ္တန္းစီဖို႔ ၀င္လာေတာ့ သူ႔မ်က္စိက ပုဂံေဆးတဲ့ေနရာဘက္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ေဆးေၾကာထားလို႔ ေျပာင္ သလင္းခါေနတဲ့ ေရေနရာကို မၾကည့္စဖူး စူးစူးစမ္းစမ္း အကဲခတ္တာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ၀မ္းသာၾကတယ္။သူ႔ၾကက္ေတြ အေပၚထပ္ကို ေလွကားကေန မတက္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ေအာက္ ေလးခန္းမွာ အခန္း (၅) က သူတို႔ ႐ံုးခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ အနီးဆံုး။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ဘူး။ (၇) ခန္းမွာက သူတို႔ သတင္းေပးေတြလည္း႐ွိေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္တာမို႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရဲဘူး။ (၈)ခန္းဆိုတာ လံုခ်ည္ျပာေတြက တေန႔လံုး အလုပ္ဆင္းတယ္။ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဘိုးေတာ္တင္ဦးရယ္၊ သူ႔အမႈတြဲ ဘုန္းႀကီးေလး ဦးမိုးထိရယ္၊ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းရယ္၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းမွာ ဘုရားေပၚက ဖမ္းလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း ဘိုးေတာ္ ဦးေအာင္သန္းတင္ရယ္၊ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ထားတဲ့ ပီဒီပီေဇာ္၀င္းရယ္၊ အလုပ္သမားအေရးအခင္း မီးရထားစက္႐ံုက သတင္းေပးေအာင္ၾကည္ရယ္ ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ အခန္း (၅)၊ (၇)၊ (၈) မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီကိစၥဟာ (၆)ခန္းက ေကာင္ေတြပဲ ဆိုတာ ေမာင္လွေ႐ႊ က်ိန္းေသတြက္တယ္။ ဒီေတာ့ (၆)ခန္းကို လွေ႐ႊေသြးတိုးစမ္းတယ္။ သူ႔တပည့္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း (ပီဒီပီ)နဲ႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ကို အေမးခိုင္းတယ္။
"ေအးၾကည္.... ဆရာလွေ႐ႊက သူ႔ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်င္လို႔ .. ၀ယ္မလားတဲ့"
"ဘယ္ေလာက္လဲ..."
"ႏွစ္ေကာင္... ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္..."
"တဆယ္ရရင္ ယူမယ္လို႔..... ေျပာလိုက္"
မနက္လိုမွာ ေဇာ္၀င္းလာေမးတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အေျဖေပၚတာပဲ။
တလာစီ
"ကဲ.. ကဲ.. အားလံုးထြက္ၾကမယ္... အခန္းထဲ တေယာက္ပဲ ေနခဲ့..."
ဒုအေဆာင္မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို တလာ၀င္စီတယ္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရ 'တလာစီ' ဆိုတာ ႐ွာေဖြစစ္ေဆးတာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အျပင္ထြက္ေပးရတယ္။ မထြက္ခင္မွာ အခန္းေပါက္၀မွာ လူတကိုယ္လံုးအႏွံ႔ အ႐ွာခံၿပီးမွ ထြက္ရတယ္။ သူတို႔ အခန္းထဲမွာ ႐ွာေဖြေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ခ်န္ရစ္ရတယ္။ က်န္ခဲ့သူကိုလဲ တကိုယ္လံုး ႐ွာတယ္။
သူတို႔ လာၿပီဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက သြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ့္ ေျခဖ၀ါးနဲ႔ဖိနပ္ၾကား ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ညႇပ္ၿပီး၊ ဖိနပ္ကို ဖိနင္းၿပီး စီးထားလိုက္တယ္။ ဒူးကိုေျဖာင့္၊ ေျခေထာက္ကို တန္းၿပီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခမနဲ႔ ေျခဖေနာင့္ကို ဖိနပ္နဲ႔ ဖိကုပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္က အခန္းထဲ ခ်န္ေနခဲ့သူ။
၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါေတြ မိလႅာေခ်ာင္နဲ႔ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာကို တန္းသြားတာပဲ။ တခ်ိဳက ကုတင္ေတြမွာ ေမြ႔ယာေတြလွန္၊ ေစာင္ေတြဖြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ စမ္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၾကတယ္။ ၀ါဒါျမင့္လြင္က က်ေနာ့္ကုတင္မွာ ႐ွာေနရာတုန္း ကုတင္ေျခရင္းက ေကာက္ရတဲ့ က်ပ္တန္ကေလးတ႐ြက္ကို ေကာက္ ၿပီး၊ တျခား လူေတြမျမင္ေအာင္ ကပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ လူကိုယ္မွာ၀တ္ၿပီး၊ လက္ႏိႈက္ထားတဲ့ ပင္နီတိုက္ပံုထဲက လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
ဗလႀကီးတင္ျမတ္ရဲ႔ ေမြ႔ယာႏွစ္ထပ္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ ပေလးဘြိဳင္တို႔ ဘာတို႔က မိန္းမကိုယ္ တံုးလံုးပံုေတြ ၀ါဒါတေယာက္က ထုတ္လာတာ၊ ဘာယာတန္း အျပင္ကေန ျမင္လို႔၊ တင္ျမတ္ႀကီး ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတယ္။
"ေဟ့လူေတြ... ဒါေတာ့ မထိနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ ဒါေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတာ...."
ဒင္းတို႔ေတြ တင္ျမတ္ကို က်ီစယ္ၿပီး၊ ပံုေတြကို ကုတင္ေပၚမွာ ျပန္တင္ေပးသြားတယ္။
အဘေသာင္းကေတာ့ ကြမ္းဂ်ိဳးေတြနဲ႔ မဲေနတဲ့ သြားကို ျဖဲျပၿပီး၊ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခန္းက မထြက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သြားတယ္။
လွေ႐ႊရဲ႔ ၾကက္ကိစၥ၊ ပိုက္ဆံကိစၥ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ တလာစီျခင္းဟာ လက္ခ်ည္းပဲ ျပန္သြားရတယ္။ တလာစီဖို႔ လာၾကသူေတြထဲ ဦးေက်ာ္ရင္ကလြဲရင္ က်န္သူေတြက က်ေနာ္တို႔ (၆)ခန္းနဲ႔ ၾကည္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။
ႂကြက္ေျခာက္စပ္
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ တခါတေလ ေထာင္၀င္စာရက္မေရာက္ခင္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ အလိုေလာက္မွာ စားစရာျပတ္သြားတာလဲ ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီလို ျပတ္ၿပီဆိုရင္ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြ ဖမ္းဆီးစားေသာက္ရတဲ့အခါ ၾကက္မဟုတ္ပဲ သူ႔ထက္ လြယ္ကူတဲ့၊ ၀ဆြဲပါတဲ့ ႂကြက္ကို ဖမ္းၾကတယ္။
ႂကြက္က ၾကက္ေလာက္ မခဲယဥ္းဘူး။ ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့ အခါတိုင္း စားရတဲ့ အစာပဲ။ အခန္း (၅)က ေအာင္ေငြလာတို႔ အုပ္စုဆိုရင္ အိမ္ေျမာင္လဲ ဖမ္းစားတယ္။ မီးဖုတ္စားတယ္လို႔ ေျပာတာ ပဲ။
ကင္းမလက္မဲ အႀကီးစားႀကီးေတြလဲ မီးဖုတ္လိုက္ရင္ ပုစြန္ကို မီးဖုတ္သလိုမ်ိဳး အနံ႔ထြက္တယ္။ ၅ တိုက္မွာတုန္းက တဖက္ခန္းက မာလာတင္၀င္း( ၈၈-အေရးအခင္းမွာ ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း) ေျပာတယ္။ စားေကာင္းတယ္တဲ့။ စားေတာ့ မၾကည့္ဖူးဘူး။ တိုက္မွာတုန္းက မီးဖုတ္ၾကည့္တာ တကယ္ကို ပုစြန္မီးဖုတ္နံ႔ရတယ္။ တိုက္ခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ကင္းမလက္မဲကို သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ အသာေလးေကာ္ လိုက္ၿပီး၊ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ စကၠဴကို စာအိပ္လိုေခါက္ၿပီး၊ မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတာကို အျပင္ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမလဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ေတြ႔တုန္း တခါတည္း ရန္-ငါ မ်ဥ္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ မပူရေတာ့ဘူး။
ႂကြက္ဖမ္းတာ ေျပာျပမယ္။ ေျမႂကြက္အႀကီးစားႀကီးေတြ ညဖက္ဆို က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ ေဆးတဲ့ေနရာမွာ တင္က်န္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ကို လာစားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ကြန္ကရိျပားႀကီးႏွစ္ခု ကို ပူးခ်ီၿပီး ဘိ လိုလုပ္ထားတယ္။ ေရေနရာမွာ ဘိေထာင္ထားရင္ ႂကြက္ဟာ အစာ႐ွိတဲ့ ဘိေနရာကို တခါတည္း တန္းမလာဘူး။ သံတိုင္နားက အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အသံပလံၾကားရင္ ၀င္လာတဲ့ လမ္းကပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ တျခားလမ္းက လမ္းသစ္ထြင္ မေျပးဘူး။
စိတ္ခ်ရၿပီးလို႔ ဘိနား အစာနားကို ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးဆြဲဖို႔ ေစာင့္ရတဲ့သူက တခါတေလ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ '၀င္ပါေတာ့... ေဟ့ေကာင္ ၀င္စမ္းပါ' လို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆဲေနရတယ္။ 'ေၾသာ္.... ဒီ ႂကြက္မသားႏွယ္.. စားမယ့္အေရး ဟန္လုပ္ ေနရေသး...' လို႔။ တခါတေလ.. ရန္သ႔ူ အန႔ံအသက္မ်ားရရင္... မ၀င္ေတာ့ပဲ 'နင့္အေၾကာင္းကို ငါသိတယ္......' သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားသလားမေျပာတတ္ဘူး၊ ျပန္လွည့္သြားတယ္။
၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိဳးကိုဆြဲ၊ ပိေနတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး အျပတ္႐ွင္းရတယ္။ ပိေနတာပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ မိုးလင္းရင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အျပတ္႐ွင္းၿပီးရင္၊ ေျခရာလက္ရာ၊ ေသြးစ ေသြးန၊ အနံ႔အသက္က အစ မက်န္ေစရဘူး။ က်န္ေနရင္ ဒီေနရာကို ေနာက္ေကာင္ေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ဗလႀကီး တင္ျမတ္က ဒါမ်ိဳးမွာ စိတ္ခ်ရတယ္။ ႂကြက္ကိုင္လဲကၽြမ္းတယ္။ အေရခြံ ဆုပ္ၿပီး ႂကြက္ကို ၀ါးျပားမွာ ၫႇပ္ၿပီး၊ မီးဖိုနားမွာ ေထာင္ၿပီး ၾကပ္တင္ထားလိုက္တယ္။ ေျခာက္သြားေတာ့မွ င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ ဆီျပန္ကေလး- ႂကြက္ေျခာက္စပ္ ကေလးေပါ့။
ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္း
ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့အခါ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ရဲ႔ ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္းလည္း ႐ွိတယ္။ ထမင္းစားအဖြဲ႔၀င္ အားလံုးပါရတယ္။ အေဆာင္၀င္းထဲက ျမက္ပင္ေတြ၊ အျခားအပင္ေတြနဲ႔အတူ ေပါက္ေနတဲ့ ပုစြန္စာ႐ြက္ ဆိုတာေတြ႐ွိတယ္။
ေရမခ်ိဳးခင္မွာ ထမင္းစားအုပ္စု၀င္ေတြဟာ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပိုက္စိပ္တိုက္ ဟင္း႐ြက္ခူး ရတယ္။ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္စာ ဟင္းတအိုးရဖို႔ ဆိုတာကလဲ အေတာ္ေလး ခါးေညာင္း ေအာင္ ခူးရတယ္။ တအိုးစာ ပိုပိုသာသာ (ျမက္ေတြလည္းပါေပါ့ ေလ) ရၿပီဆိုရင္၊ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို လက္ကိုအပ္။ သူက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ေရကန္မွာ စိမ္ေျပနေျပ ဟင္း႐ြက္ေ႐ြး၊ ေရေဆးတယ္။ ၿပီးမွ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က ငပိေၾကာ္တို႔လို၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ တို႔လိုမ်ိဳးနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္ေပးတယ္။
တခါတေလ ကိုယ့္ထမင္းစားအုပ္စု အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ပဲ (၇)ခန္းက လူေတြ ျပတ္ေနရင္လည္း မွ်ရေသးတယ္။ (၇)ခန္းမွာ အျခား MC (II) {ေဆးတကၠသိုလ္ (၂)} ေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ ေဆး (၂)က ခရမ္းသံုးခြက ျမင့္စိုး၊ ဆရာႀကီးသတၱိလို႔ ေခၚတဲ့ ေတာင္ငူက သိန္းထြန္း၊ ေဘာေလာလို႔ေခၚတဲ့ ပုေလာက ၀င္းလြင္၊ မာ႐ွယ္လို႔ေခၚတဲ့ ေပါင္းတည္က တင္ျမင့္၊ ကိုသက္တင္ (စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္) (သဲေတာ-၀မ္းတြင္း)။ ဒီလူေတြလဲ ဧၿပီ ၃ေဆာင္အေရးအခင္းမွာ တိန္႐ွာက္ပိန္တို႔နဲ႔ အတူ စစ္ေခြးတိုက္ျပန္ေတြ။
ေဆာင္းခါဆို မံုညင္းတို႔၊ ကိုက္လန္တို႔ အရမ္းေပါတာ။ ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လံုခ်ည္ျပာေတြက ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔နဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ ကလည္း (၆)ခန္းက သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုကို လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ ႐ွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က တျခား အုပ္စုေတြကိုလည္းမွ်၊ ပိုတာကိုလည္း ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ေပါ့။
ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္က ငပိႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာတိုင္းမွာ အိမ္က ႀကိဳၿပီးသား ငပိရည္ ထည့္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ့ ငပိကို ဒိုင္ခံအားေပးတာ တင္ျမတ္နဲ႔ အာနီပဲ။ ငပိဆိုတာကလည္း ဗူးမေဆးပဲ အသစ္ေရာက္ လာတာကို အေဟာင္းဗူးထဲ ေရာထည့္ေတာ့ ေလာက္တက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ မီးမွာ ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ေတြက ေသၿပီး ငပိေပၚ ေပါေလာေမ်ာ ေနတာေပ့ါ။ ငပိေႏႊးေပးတဲ့ တင္ျမတ္ကို ဘာေတြလဲလို႔ က်ေနာ္က ေမးမိတာ
"ေဟ့ေကာင္.... ဒီထဲက လာတဲ့ပစၥည္းပဲ.. စားေကာင္းတယ္...ဂ်ီးမမ်ားနဲ႔ စား....." တဲ့။
ၾကေလာက္ ငေလာက္
ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ၀ဲနဲ႔ ေလာက္ဟာ၊ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔သေရပတ္လို လူတိုင္းအဖို႔၊ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ။
တင္ေမာင္ေဌး (ပီဒီပီ) (ငွက္ႀကီး-ယခု အေမရိက)တို႔ အဖြဲ႔မွာက်ေတာ့ ေလာက္ရာဇ၀င္က-
သူတို႔ထမင္းစားရင္ အေပၚခန္းက ရာေက်ာ္တို႔္၊ ေအာင္သန္းဦး( ယခု-ဂ်ာမဏီ) တို႔က စပ္စုတယ္။ ဘာနဲ႔ စားၾကသလဲေပါ့။ ေမာင္ေဌးတို႔ အေျဖက "ၾကေလာက္..." တခါတေလ "ငေလာက္"။ သူ႔ အေျဖကို နားမလည္ဘူး။ ပထမေတာ့ ဟင္းအထူးအဆန္း ထင္ပံုရတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေလာက္တက္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ အေသကေလးေတြ၊ ၾကက္သားဟင္းထဲ ေရာ ေနလို႔ ေလာက္ဆိုရင္ ၾကေလာက္၊ ငါးဟင္းထဲက ေလာက္ဆိုရင္ ငေလာက္။ ႐ွားပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ပစ္ရက္ပါ့မလဲ။ တတ္နိုင္သေလာက္ ဖယ္ေပမယ့္၊ ဒီလိုပဲ စားရတာပဲ။ ဗီတာမင္အျပည့္ပါ တယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတာင္ ႐ွိေသးတာ။
ဒါဆိုရင္ ေမာ္ႀကီး (ယခု-အေမရိက)တို႔ က်ေတာ့ "ဘေလာက္" ျဖစ္မွာ။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာ တေန႔မွာ ေထာင္ထဲျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေပးေတြ႔ဘူး။ အျပင္က လာေတ႔ြတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြက ဘဲကင္ေတြ ေလး ငါးေကာင္ ၀ယ္ၿပီးထည့္ေပးလိုက္တာ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ေထာင္၀င္စာထုတ္ေတြကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ သံုးေလး ရက္ေနမွ အထုတ္ ေတြက ေမာ္ႀကီးလက္ထဲရတာ။ အဲဒီမွာ ဘဲကင္ေတြက ေလာက္တက္ေနၿပီ။
လူေတြကလည္း အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ေနၾကေတာ့ ႏွေျမာတာနဲ႔ ေလာက္တက္ ဘဲကင္ေတြပဲ ေႏႊးစားၾကတယ္။ ဘဲကင္ထဲကေလာက္- ဘေလာက္ ေနမွာ။
ေရေႏြးေဂါက္
အာဏာပိုင္ေတြက ထင္းနဲ႔ မီးဖိုတာထက္ ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာပို႐ွာတယ္။ သူက အသက္အႏၱရယ္ ပိုနီးတယ္ေလ။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ရရာပစၥည္းနဲ႔ လုပ္ရတာ။ အေပၚထပ္ အခန္းတခန္းက ေရေႏြးေဂါက္ျပႆနာေၾကာင့္ (၃) ေဆာင္ကို က်ေနာ္ေရာက္ခါစမွာ တခန္းလံုး (၆)တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အမႈက၊ သူ႔လိုပဲ တသက္တကၽြန္းက်တဲ့ ကိုထြန္းက်င္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ သူနဲ႔ ဦးဘမင္း(က်ေနာ္တို႔က ဦးစိန္ေပါလို႔ေခၚတယ္) က ေရေႏြးေဂါက္ တခုကို အက်အန လုပ္တာ။ ေရတံေလ်ာက္က ျပတ္ၿပီး ပဲ့က်လာတဲ့ သြပ္ျပားကို ပါးပါးလွီးၿပီး၊ တပင္စီ ပလပ္စတစ္တထပ္၊ အ၀တ္တထပ္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ပတ္တယ္။ တပင္စီရတဲ့ အဲဒီ လက္ျဖစ္ ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ဆပ္ျပာခြက္ရယ္၊ ႏို႔ဆီခြက္ရယ္နဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္အျဖစ္ ဖန္တီးတယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွာ ကပ္သြယ္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးကို ေန႔လည္ မီးမလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တက္ၿပီး ေဖာက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ႀကိဳးႏွစ္စကို နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ တိုင္ကြယ္ကေန မီသေလာက္မွာ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်ထားတယ္။ ညဖက္မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ ေရေႏြးတည္ဖို႔ အဆင္သင့္။
လူေတြက မီးမလာခင္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရဘံုဘိုင္ ေရတန္းစီ သလို စိန္ကီးနဲ႔ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ေျခရင္းဆိုင္ ကုတင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ခ်ိဳင့္ေတြပံုးေတြ လာခ်ၿပီး တန္းစီလို႔။ တည္မယ္ဆိုရင္ တုတ္ကေလးနဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္ႀကိဳးကို ခ်ိတ္လိုက္တာပဲ။ ေရေႏြးေဂါက္ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပါ၀ါ သံုးစြဲမႈက မ်ားေတာ့ ခ်ိတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ကို အေဆာင္မွာ မီးအားက သိသိသာသာ က်သြားတယ္။ ႐ံုးခန္းက ရိပ္မိတယ္။ တခန္းခန္းမွာေတာ့ ေရေႏြးတည္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာ ႐ွာတယ္သာေျပာတာ ႐ွာခ်င္တဲ့အခန္းမွ ႐ွာတာပါ။ အဘေသာင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ တခါတေလ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ "အဘ ေဆးေလးေသာက္ခ်င္လို႔ ေရေႏြးနည္းနည္းေပးပါ" ဆိုၿပီး လာေတာင္းတာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီေရေႏြးက ေဂါက္နဲ႔မတည္၊ ထင္းမီးမဖိုရင္ ဘယ္က ရမွာလဲ။ သိသိႀကီးနဲ႔ လာလုပ္တာ။ တခါတေလ ေျပာသြားတယ္၊ သတိထားလုပ္ၾကတဲ့။ တျခား၀ါဒါ မေျပာပါဘူး။ အဘေသာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ၊ အားလံုးအေပၚ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ခြက္ကေလးထဲ ဆီနဲနဲထည့္လာၿပီး ဆရာလွေ႐ႊက လက္ဘက္စားခ်င္လို႔ လက္ဘက္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေလး နည္းနည္းေပး ပါ ဆိုတာ ႐ွိေသး။
ဒီလိုပဲ ကိုင္းကၽြန္းမီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမီ ေန,စား ေနရေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို မသိဟန္ ေဆာင္ေနေပး ပါတယ္။ သိပ္လြန္လာလို႔ သတိလာေပးရင္ ခဏ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္၊ ေသြးေအးသြားရင္ ျပန္လုပ္။
ဟက္ပီဘဒ္ေဒ တူးယူ
က်ေနာ့ အသက္ (၂၅) ဟာ ေထာင္ထဲမွာ ျပည့္ရတယ္။ အေထြအထူး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရက ကိုေဌး၀င္း (ဘြန္း) ေမြးေန႔ပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျမာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ သူက က်ေနာ့ထက္ ၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာမွာ ျပည္သူ႔မုံ႔တိုက္က ဆိတ္သားမံု႔ေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ မွာလို႔။ က်ေနာ္ထင္ တယ္၊ ေထာင္၀င္စာေန႔နဲ႔ ေမြးေန႔ကလဲ တရက္ပဲ ျခားပံုရပါတယ္။
ထင္းမီးက အလြယ္တကူမရတတ္ဘူး။ ေမႊးရတာၾကာတယ္။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုေတာ့ ခဏပဲ။ ၀ါဒါ လူလာမစစ္ခင္၊ လွ်ပ္စစ္မီးမၿငိမ္းခင္မွာ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး ေကာ္ဖီတို႔ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ ႀကိဳလုပ္ ထားတယ္။ စားစရာေတြလဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီး မသိမသာ ျပန္ဖံုးထားလိုက္တယ္။
၀ါဒါလည္း လူစစ္ တန္းစီၿပီးလို႔ ထြက္သြားေရာ-
"ဟက္ပီဘတ္ဒ္ေဒ တူးယူ" ဆိုၾကေတာ့တာပဲ။
ေဟးလား၀ါးလားေတြ လုပ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေရးမ၀တဲ့ လူေတြက တေရး တေမာ ျပန္ႏွပ္ၾကတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
လွေ႐ႊၾကက္ေပ်ာက္တာကို ပထမေတာ့ မသိမသာ ႀကိတ္စံုစမ္းတယ္။ ၀ါဒါလူစစ္တန္းစီဖို႔ ၀င္လာေတာ့ သူ႔မ်က္စိက ပုဂံေဆးတဲ့ေနရာဘက္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ေဆးေၾကာထားလို႔ ေျပာင္ သလင္းခါေနတဲ့ ေရေနရာကို မၾကည့္စဖူး စူးစူးစမ္းစမ္း အကဲခတ္တာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ၀မ္းသာၾကတယ္။သူ႔ၾကက္ေတြ အေပၚထပ္ကို ေလွကားကေန မတက္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ေအာက္ ေလးခန္းမွာ အခန္း (၅) က သူတို႔ ႐ံုးခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ အနီးဆံုး။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ဘူး။ (၇) ခန္းမွာက သူတို႔ သတင္းေပးေတြလည္း႐ွိေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္တာမို႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရဲဘူး။ (၈)ခန္းဆိုတာ လံုခ်ည္ျပာေတြက တေန႔လံုး အလုပ္ဆင္းတယ္။ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဘိုးေတာ္တင္ဦးရယ္၊ သူ႔အမႈတြဲ ဘုန္းႀကီးေလး ဦးမိုးထိရယ္၊ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းရယ္၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းမွာ ဘုရားေပၚက ဖမ္းလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း ဘိုးေတာ္ ဦးေအာင္သန္းတင္ရယ္၊ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ထားတဲ့ ပီဒီပီေဇာ္၀င္းရယ္၊ အလုပ္သမားအေရးအခင္း မီးရထားစက္႐ံုက သတင္းေပးေအာင္ၾကည္ရယ္ ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ အခန္း (၅)၊ (၇)၊ (၈) မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီကိစၥဟာ (၆)ခန္းက ေကာင္ေတြပဲ ဆိုတာ ေမာင္လွေ႐ႊ က်ိန္းေသတြက္တယ္။ ဒီေတာ့ (၆)ခန္းကို လွေ႐ႊေသြးတိုးစမ္းတယ္။ သူ႔တပည့္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း (ပီဒီပီ)နဲ႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ကို အေမးခိုင္းတယ္။
"ေအးၾကည္.... ဆရာလွေ႐ႊက သူ႔ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်င္လို႔ .. ၀ယ္မလားတဲ့"
"ဘယ္ေလာက္လဲ..."
"ႏွစ္ေကာင္... ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္..."
"တဆယ္ရရင္ ယူမယ္လို႔..... ေျပာလိုက္"
မနက္လိုမွာ ေဇာ္၀င္းလာေမးတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အေျဖေပၚတာပဲ။
တလာစီ
"ကဲ.. ကဲ.. အားလံုးထြက္ၾကမယ္... အခန္းထဲ တေယာက္ပဲ ေနခဲ့..."
ဒုအေဆာင္မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို တလာ၀င္စီတယ္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရ 'တလာစီ' ဆိုတာ ႐ွာေဖြစစ္ေဆးတာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အျပင္ထြက္ေပးရတယ္။ မထြက္ခင္မွာ အခန္းေပါက္၀မွာ လူတကိုယ္လံုးအႏွံ႔ အ႐ွာခံၿပီးမွ ထြက္ရတယ္။ သူတို႔ အခန္းထဲမွာ ႐ွာေဖြေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ခ်န္ရစ္ရတယ္။ က်န္ခဲ့သူကိုလဲ တကိုယ္လံုး ႐ွာတယ္။
သူတို႔ လာၿပီဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက သြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ့္ ေျခဖ၀ါးနဲ႔ဖိနပ္ၾကား ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ညႇပ္ၿပီး၊ ဖိနပ္ကို ဖိနင္းၿပီး စီးထားလိုက္တယ္။ ဒူးကိုေျဖာင့္၊ ေျခေထာက္ကို တန္းၿပီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခမနဲ႔ ေျခဖေနာင့္ကို ဖိနပ္နဲ႔ ဖိကုပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္က အခန္းထဲ ခ်န္ေနခဲ့သူ။
၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါေတြ မိလႅာေခ်ာင္နဲ႔ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာကို တန္းသြားတာပဲ။ တခ်ိဳက ကုတင္ေတြမွာ ေမြ႔ယာေတြလွန္၊ ေစာင္ေတြဖြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ စမ္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၾကတယ္။ ၀ါဒါျမင့္လြင္က က်ေနာ့္ကုတင္မွာ ႐ွာေနရာတုန္း ကုတင္ေျခရင္းက ေကာက္ရတဲ့ က်ပ္တန္ကေလးတ႐ြက္ကို ေကာက္ ၿပီး၊ တျခား လူေတြမျမင္ေအာင္ ကပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ လူကိုယ္မွာ၀တ္ၿပီး၊ လက္ႏိႈက္ထားတဲ့ ပင္နီတိုက္ပံုထဲက လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
ဗလႀကီးတင္ျမတ္ရဲ႔ ေမြ႔ယာႏွစ္ထပ္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ ပေလးဘြိဳင္တို႔ ဘာတို႔က မိန္းမကိုယ္ တံုးလံုးပံုေတြ ၀ါဒါတေယာက္က ထုတ္လာတာ၊ ဘာယာတန္း အျပင္ကေန ျမင္လို႔၊ တင္ျမတ္ႀကီး ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတယ္။
"ေဟ့လူေတြ... ဒါေတာ့ မထိနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ ဒါေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတာ...."
ဒင္းတို႔ေတြ တင္ျမတ္ကို က်ီစယ္ၿပီး၊ ပံုေတြကို ကုတင္ေပၚမွာ ျပန္တင္ေပးသြားတယ္။
အဘေသာင္းကေတာ့ ကြမ္းဂ်ိဳးေတြနဲ႔ မဲေနတဲ့ သြားကို ျဖဲျပၿပီး၊ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခန္းက မထြက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သြားတယ္။
လွေ႐ႊရဲ႔ ၾကက္ကိစၥ၊ ပိုက္ဆံကိစၥ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ တလာစီျခင္းဟာ လက္ခ်ည္းပဲ ျပန္သြားရတယ္။ တလာစီဖို႔ လာၾကသူေတြထဲ ဦးေက်ာ္ရင္ကလြဲရင္ က်န္သူေတြက က်ေနာ္တို႔ (၆)ခန္းနဲ႔ ၾကည္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။
ႂကြက္ေျခာက္စပ္
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ တခါတေလ ေထာင္၀င္စာရက္မေရာက္ခင္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ အလိုေလာက္မွာ စားစရာျပတ္သြားတာလဲ ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီလို ျပတ္ၿပီဆိုရင္ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြ ဖမ္းဆီးစားေသာက္ရတဲ့အခါ ၾကက္မဟုတ္ပဲ သူ႔ထက္ လြယ္ကူတဲ့၊ ၀ဆြဲပါတဲ့ ႂကြက္ကို ဖမ္းၾကတယ္။
ႂကြက္က ၾကက္ေလာက္ မခဲယဥ္းဘူး။ ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့ အခါတိုင္း စားရတဲ့ အစာပဲ။ အခန္း (၅)က ေအာင္ေငြလာတို႔ အုပ္စုဆိုရင္ အိမ္ေျမာင္လဲ ဖမ္းစားတယ္။ မီးဖုတ္စားတယ္လို႔ ေျပာတာ ပဲ။
ကင္းမလက္မဲ အႀကီးစားႀကီးေတြလဲ မီးဖုတ္လိုက္ရင္ ပုစြန္ကို မီးဖုတ္သလိုမ်ိဳး အနံ႔ထြက္တယ္။ ၅ တိုက္မွာတုန္းက တဖက္ခန္းက မာလာတင္၀င္း( ၈၈-အေရးအခင္းမွာ ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း) ေျပာတယ္။ စားေကာင္းတယ္တဲ့။ စားေတာ့ မၾကည့္ဖူးဘူး။ တိုက္မွာတုန္းက မီးဖုတ္ၾကည့္တာ တကယ္ကို ပုစြန္မီးဖုတ္နံ႔ရတယ္။ တိုက္ခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ကင္းမလက္မဲကို သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ အသာေလးေကာ္ လိုက္ၿပီး၊ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ စကၠဴကို စာအိပ္လိုေခါက္ၿပီး၊ မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတာကို အျပင္ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမလဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ေတြ႔တုန္း တခါတည္း ရန္-ငါ မ်ဥ္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ မပူရေတာ့ဘူး။
ႂကြက္ဖမ္းတာ ေျပာျပမယ္။ ေျမႂကြက္အႀကီးစားႀကီးေတြ ညဖက္ဆို က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ ေဆးတဲ့ေနရာမွာ တင္က်န္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ကို လာစားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ကြန္ကရိျပားႀကီးႏွစ္ခု ကို ပူးခ်ီၿပီး ဘိ လိုလုပ္ထားတယ္။ ေရေနရာမွာ ဘိေထာင္ထားရင္ ႂကြက္ဟာ အစာ႐ွိတဲ့ ဘိေနရာကို တခါတည္း တန္းမလာဘူး။ သံတိုင္နားက အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အသံပလံၾကားရင္ ၀င္လာတဲ့ လမ္းကပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ တျခားလမ္းက လမ္းသစ္ထြင္ မေျပးဘူး။
စိတ္ခ်ရၿပီးလို႔ ဘိနား အစာနားကို ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးဆြဲဖို႔ ေစာင့္ရတဲ့သူက တခါတေလ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ '၀င္ပါေတာ့... ေဟ့ေကာင္ ၀င္စမ္းပါ' လို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆဲေနရတယ္။ 'ေၾသာ္.... ဒီ ႂကြက္မသားႏွယ္.. စားမယ့္အေရး ဟန္လုပ္ ေနရေသး...' လို႔။ တခါတေလ.. ရန္သ႔ူ အန႔ံအသက္မ်ားရရင္... မ၀င္ေတာ့ပဲ 'နင့္အေၾကာင္းကို ငါသိတယ္......' သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားသလားမေျပာတတ္ဘူး၊ ျပန္လွည့္သြားတယ္။
၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိဳးကိုဆြဲ၊ ပိေနတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး အျပတ္႐ွင္းရတယ္။ ပိေနတာပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ မိုးလင္းရင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အျပတ္႐ွင္းၿပီးရင္၊ ေျခရာလက္ရာ၊ ေသြးစ ေသြးန၊ အနံ႔အသက္က အစ မက်န္ေစရဘူး။ က်န္ေနရင္ ဒီေနရာကို ေနာက္ေကာင္ေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ဗလႀကီး တင္ျမတ္က ဒါမ်ိဳးမွာ စိတ္ခ်ရတယ္။ ႂကြက္ကိုင္လဲကၽြမ္းတယ္။ အေရခြံ ဆုပ္ၿပီး ႂကြက္ကို ၀ါးျပားမွာ ၫႇပ္ၿပီး၊ မီးဖိုနားမွာ ေထာင္ၿပီး ၾကပ္တင္ထားလိုက္တယ္။ ေျခာက္သြားေတာ့မွ င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ ဆီျပန္ကေလး- ႂကြက္ေျခာက္စပ္ ကေလးေပါ့။
ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္း
ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့အခါ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ရဲ႔ ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္းလည္း ႐ွိတယ္။ ထမင္းစားအဖြဲ႔၀င္ အားလံုးပါရတယ္။ အေဆာင္၀င္းထဲက ျမက္ပင္ေတြ၊ အျခားအပင္ေတြနဲ႔အတူ ေပါက္ေနတဲ့ ပုစြန္စာ႐ြက္ ဆိုတာေတြ႐ွိတယ္။
ေရမခ်ိဳးခင္မွာ ထမင္းစားအုပ္စု၀င္ေတြဟာ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပိုက္စိပ္တိုက္ ဟင္း႐ြက္ခူး ရတယ္။ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္စာ ဟင္းတအိုးရဖို႔ ဆိုတာကလဲ အေတာ္ေလး ခါးေညာင္း ေအာင္ ခူးရတယ္။ တအိုးစာ ပိုပိုသာသာ (ျမက္ေတြလည္းပါေပါ့ ေလ) ရၿပီဆိုရင္၊ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို လက္ကိုအပ္။ သူက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ေရကန္မွာ စိမ္ေျပနေျပ ဟင္း႐ြက္ေ႐ြး၊ ေရေဆးတယ္။ ၿပီးမွ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က ငပိေၾကာ္တို႔လို၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ တို႔လိုမ်ိဳးနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္ေပးတယ္။
တခါတေလ ကိုယ့္ထမင္းစားအုပ္စု အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ပဲ (၇)ခန္းက လူေတြ ျပတ္ေနရင္လည္း မွ်ရေသးတယ္။ (၇)ခန္းမွာ အျခား MC (II) {ေဆးတကၠသိုလ္ (၂)} ေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ ေဆး (၂)က ခရမ္းသံုးခြက ျမင့္စိုး၊ ဆရာႀကီးသတၱိလို႔ ေခၚတဲ့ ေတာင္ငူက သိန္းထြန္း၊ ေဘာေလာလို႔ေခၚတဲ့ ပုေလာက ၀င္းလြင္၊ မာ႐ွယ္လို႔ေခၚတဲ့ ေပါင္းတည္က တင္ျမင့္၊ ကိုသက္တင္ (စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္) (သဲေတာ-၀မ္းတြင္း)။ ဒီလူေတြလဲ ဧၿပီ ၃ေဆာင္အေရးအခင္းမွာ တိန္႐ွာက္ပိန္တို႔နဲ႔ အတူ စစ္ေခြးတိုက္ျပန္ေတြ။
ေဆာင္းခါဆို မံုညင္းတို႔၊ ကိုက္လန္တို႔ အရမ္းေပါတာ။ ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လံုခ်ည္ျပာေတြက ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔နဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ ကလည္း (၆)ခန္းက သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုကို လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ ႐ွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က တျခား အုပ္စုေတြကိုလည္းမွ်၊ ပိုတာကိုလည္း ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ေပါ့။
ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္က ငပိႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာတိုင္းမွာ အိမ္က ႀကိဳၿပီးသား ငပိရည္ ထည့္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ့ ငပိကို ဒိုင္ခံအားေပးတာ တင္ျမတ္နဲ႔ အာနီပဲ။ ငပိဆိုတာကလည္း ဗူးမေဆးပဲ အသစ္ေရာက္ လာတာကို အေဟာင္းဗူးထဲ ေရာထည့္ေတာ့ ေလာက္တက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ မီးမွာ ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ေတြက ေသၿပီး ငပိေပၚ ေပါေလာေမ်ာ ေနတာေပ့ါ။ ငပိေႏႊးေပးတဲ့ တင္ျမတ္ကို ဘာေတြလဲလို႔ က်ေနာ္က ေမးမိတာ
"ေဟ့ေကာင္.... ဒီထဲက လာတဲ့ပစၥည္းပဲ.. စားေကာင္းတယ္...ဂ်ီးမမ်ားနဲ႔ စား....." တဲ့။
ၾကေလာက္ ငေလာက္
ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ၀ဲနဲ႔ ေလာက္ဟာ၊ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔သေရပတ္လို လူတိုင္းအဖို႔၊ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ။
တင္ေမာင္ေဌး (ပီဒီပီ) (ငွက္ႀကီး-ယခု အေမရိက)တို႔ အဖြဲ႔မွာက်ေတာ့ ေလာက္ရာဇ၀င္က-
သူတို႔ထမင္းစားရင္ အေပၚခန္းက ရာေက်ာ္တို႔္၊ ေအာင္သန္းဦး( ယခု-ဂ်ာမဏီ) တို႔က စပ္စုတယ္။ ဘာနဲ႔ စားၾကသလဲေပါ့။ ေမာင္ေဌးတို႔ အေျဖက "ၾကေလာက္..." တခါတေလ "ငေလာက္"။ သူ႔ အေျဖကို နားမလည္ဘူး။ ပထမေတာ့ ဟင္းအထူးအဆန္း ထင္ပံုရတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေလာက္တက္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ အေသကေလးေတြ၊ ၾကက္သားဟင္းထဲ ေရာ ေနလို႔ ေလာက္ဆိုရင္ ၾကေလာက္၊ ငါးဟင္းထဲက ေလာက္ဆိုရင္ ငေလာက္။ ႐ွားပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ပစ္ရက္ပါ့မလဲ။ တတ္နိုင္သေလာက္ ဖယ္ေပမယ့္၊ ဒီလိုပဲ စားရတာပဲ။ ဗီတာမင္အျပည့္ပါ တယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတာင္ ႐ွိေသးတာ။
ဒါဆိုရင္ ေမာ္ႀကီး (ယခု-အေမရိက)တို႔ က်ေတာ့ "ဘေလာက္" ျဖစ္မွာ။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာ တေန႔မွာ ေထာင္ထဲျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေပးေတြ႔ဘူး။ အျပင္က လာေတ႔ြတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြက ဘဲကင္ေတြ ေလး ငါးေကာင္ ၀ယ္ၿပီးထည့္ေပးလိုက္တာ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ေထာင္၀င္စာထုတ္ေတြကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ သံုးေလး ရက္ေနမွ အထုတ္ ေတြက ေမာ္ႀကီးလက္ထဲရတာ။ အဲဒီမွာ ဘဲကင္ေတြက ေလာက္တက္ေနၿပီ။
လူေတြကလည္း အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ေနၾကေတာ့ ႏွေျမာတာနဲ႔ ေလာက္တက္ ဘဲကင္ေတြပဲ ေႏႊးစားၾကတယ္။ ဘဲကင္ထဲကေလာက္- ဘေလာက္ ေနမွာ။
ေရေႏြးေဂါက္
အာဏာပိုင္ေတြက ထင္းနဲ႔ မီးဖိုတာထက္ ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာပို႐ွာတယ္။ သူက အသက္အႏၱရယ္ ပိုနီးတယ္ေလ။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ရရာပစၥည္းနဲ႔ လုပ္ရတာ။ အေပၚထပ္ အခန္းတခန္းက ေရေႏြးေဂါက္ျပႆနာေၾကာင့္ (၃) ေဆာင္ကို က်ေနာ္ေရာက္ခါစမွာ တခန္းလံုး (၆)တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အမႈက၊ သူ႔လိုပဲ တသက္တကၽြန္းက်တဲ့ ကိုထြန္းက်င္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ သူနဲ႔ ဦးဘမင္း(က်ေနာ္တို႔က ဦးစိန္ေပါလို႔ေခၚတယ္) က ေရေႏြးေဂါက္ တခုကို အက်အန လုပ္တာ။ ေရတံေလ်ာက္က ျပတ္ၿပီး ပဲ့က်လာတဲ့ သြပ္ျပားကို ပါးပါးလွီးၿပီး၊ တပင္စီ ပလပ္စတစ္တထပ္၊ အ၀တ္တထပ္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ပတ္တယ္။ တပင္စီရတဲ့ အဲဒီ လက္ျဖစ္ ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ဆပ္ျပာခြက္ရယ္၊ ႏို႔ဆီခြက္ရယ္နဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္အျဖစ္ ဖန္တီးတယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွာ ကပ္သြယ္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးကို ေန႔လည္ မီးမလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တက္ၿပီး ေဖာက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ႀကိဳးႏွစ္စကို နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ တိုင္ကြယ္ကေန မီသေလာက္မွာ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်ထားတယ္။ ညဖက္မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ ေရေႏြးတည္ဖို႔ အဆင္သင့္။
လူေတြက မီးမလာခင္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရဘံုဘိုင္ ေရတန္းစီ သလို စိန္ကီးနဲ႔ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ေျခရင္းဆိုင္ ကုတင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ခ်ိဳင့္ေတြပံုးေတြ လာခ်ၿပီး တန္းစီလို႔။ တည္မယ္ဆိုရင္ တုတ္ကေလးနဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္ႀကိဳးကို ခ်ိတ္လိုက္တာပဲ။ ေရေႏြးေဂါက္ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပါ၀ါ သံုးစြဲမႈက မ်ားေတာ့ ခ်ိတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ကို အေဆာင္မွာ မီးအားက သိသိသာသာ က်သြားတယ္။ ႐ံုးခန္းက ရိပ္မိတယ္။ တခန္းခန္းမွာေတာ့ ေရေႏြးတည္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာ ႐ွာတယ္သာေျပာတာ ႐ွာခ်င္တဲ့အခန္းမွ ႐ွာတာပါ။ အဘေသာင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ တခါတေလ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ "အဘ ေဆးေလးေသာက္ခ်င္လို႔ ေရေႏြးနည္းနည္းေပးပါ" ဆိုၿပီး လာေတာင္းတာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီေရေႏြးက ေဂါက္နဲ႔မတည္၊ ထင္းမီးမဖိုရင္ ဘယ္က ရမွာလဲ။ သိသိႀကီးနဲ႔ လာလုပ္တာ။ တခါတေလ ေျပာသြားတယ္၊ သတိထားလုပ္ၾကတဲ့။ တျခား၀ါဒါ မေျပာပါဘူး။ အဘေသာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ၊ အားလံုးအေပၚ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ခြက္ကေလးထဲ ဆီနဲနဲထည့္လာၿပီး ဆရာလွေ႐ႊက လက္ဘက္စားခ်င္လို႔ လက္ဘက္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေလး နည္းနည္းေပး ပါ ဆိုတာ ႐ွိေသး။
ဒီလိုပဲ ကိုင္းကၽြန္းမီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမီ ေန,စား ေနရေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို မသိဟန္ ေဆာင္ေနေပး ပါတယ္။ သိပ္လြန္လာလို႔ သတိလာေပးရင္ ခဏ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္၊ ေသြးေအးသြားရင္ ျပန္လုပ္။
ဟက္ပီဘဒ္ေဒ တူးယူ
က်ေနာ့ အသက္ (၂၅) ဟာ ေထာင္ထဲမွာ ျပည့္ရတယ္။ အေထြအထူး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရက ကိုေဌး၀င္း (ဘြန္း) ေမြးေန႔ပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျမာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ သူက က်ေနာ့ထက္ ၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာမွာ ျပည္သူ႔မုံ႔တိုက္က ဆိတ္သားမံု႔ေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ မွာလို႔။ က်ေနာ္ထင္ တယ္၊ ေထာင္၀င္စာေန႔နဲ႔ ေမြးေန႔ကလဲ တရက္ပဲ ျခားပံုရပါတယ္။
ထင္းမီးက အလြယ္တကူမရတတ္ဘူး။ ေမႊးရတာၾကာတယ္။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုေတာ့ ခဏပဲ။ ၀ါဒါ လူလာမစစ္ခင္၊ လွ်ပ္စစ္မီးမၿငိမ္းခင္မွာ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး ေကာ္ဖီတို႔ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ ႀကိဳလုပ္ ထားတယ္။ စားစရာေတြလဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီး မသိမသာ ျပန္ဖံုးထားလိုက္တယ္။
၀ါဒါလည္း လူစစ္ တန္းစီၿပီးလို႔ ထြက္သြားေရာ-
"ဟက္ပီဘတ္ဒ္ေဒ တူးယူ" ဆိုၾကေတာ့တာပဲ။
ေဟးလား၀ါးလားေတြ လုပ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေရးမ၀တဲ့ လူေတြက တေရး တေမာ ျပန္ႏွပ္ၾကတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
Sunday, July 20, 2008
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မ်ားစြာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မအိုခ်င္ခဲ့ၾက
ေရးသူ - ၿငိမ္းေအးအိမ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခုေနခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္တစံုတရာ ရခဲ့ၿပီ။
ဆိုရရင္ အိုခဲ့ၿပီ။
ငယ္ဘ၀လည္း လြန္ခဲ့ ...။ ႐ြယ္ဘ၀လည္း ကၽြံခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ခ့ဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးေတြေသာ္မွ အေတာင္အလက္ စံုၾကေတာ့ မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ထိ ေရာက္ခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္ခရီး ေပါက္ခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္လမ္းက ေလွ်ာက္ခဲ့မိပါသလဲ။
အခု တင္ဆက္ေနတဲ့ အေရးအသားေတြဟာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္လာ ခဲ့တဲ့ ခံစားမႈကေန ကိုယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္သကၠရာဇ္နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ တခ်ိဳ႔တေလ အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔မိတာပါလို႔ ႀကိဳတင္၀န္ခံထား လိုပါတယ္။
ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရာက္ရာေနရာက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိျခင္းမွာ အေမာေတြ ပါတယ္။ ေျခစံု ရပ္မိထားတဲ့ ရက္စြဲေတြရဲ႔ အေ႐ွ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္၊ အေနာက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေပါ့။ ယံုပါ မိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္မွာ အေမာေတြ ႐ြာေနတယ္။ သည္းသည္းခက္ခက္နဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္ႀကီးကို ႐ြာက်ေနတာပါ။
တၿပိဳင္နက္မွာပဲ ဖားဖိုလို ဒီရင္အံုႀကီးထဲမွာ ေနထိန္ထိန္သာ လင္းလက္ပူက်က္ေနတဲ့ ခံစားမႈတမ်ိဳးလည္း ပါ႐ွိေနျပန္ေသးတယ္။ အဲဒီ ခံစားမႈကေတာ့ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္မိခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္သမိုင္းအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရျခင္း။ ဘြာ မခတ္ျခင္းပါပဲ။
ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရခဲ့ျခင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္မွာ တလက္လက္ လင္းဆဲ။ မီးျပင္း ပန္းပဲဖိုတခုက မီးခဲ မီးလွ်ံမ်ားလို တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ ေလာင္ကၽြမ္း ဆဲ။ မင္းမွားခဲ့တယ္ေဟ့လို႔ ေျပာမယ့္ပါးစပ္နဲ႔ ၾကည့္မယ့္ မ်က္လံုးေတြကို ေဒါသမပါပဲ ေအးစက္စက္ မာေက်ာေက်ာ ျပန္ၾကည့္တတ္ျမဲ။
လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သကၠရာဇ္ႏွစ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာ္႐ွီဗစ္ တေယာက္အျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ တေယာက္အျဖစ္၊ ဆာရီယယ္လစ္အျဖစ္၊ ဟ်ဴမင္နစ္ဇင္အျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ လစ္ဘရယ္အစ္ဇင္တေယာက္အျဖစ္ တစံုတခု ေ႐ြးခ်ယ္မိေကာင္း ေ႐ြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ လိမ့္မယ္။ ဘယ္အက်ႌ၊ ဘယ္တံဆိပ္ကိုပဲ ၀တ္ဆင္ခဲ့ ၀တ္ဆင္ခဲ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလမွာ ဒီလို ၀တ္ဆင္ခဲ့မိေလျခင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တ မရခဲ့ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကမွ ကြန္ျမဴနစ္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး ရင္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူ၊ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္လို႔မွ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနေသးရင္ေတာ့ အေတာ္တံုးအ, သူဆိုသလား အူေၾကာင္က်ား စကားတခြန္းကိုလည္း ၾကားဖူးခဲ့။ လက္ခံသင့္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကို လက္ခံ၀ံ့တဲ့ အသိဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ့္တည္႐ွိခဲ့မႈကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ သိမွတ္ျပဳရဲတဲ့ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ားအေၾကာင္း သင္ခန္းစာသစ္ တခု ျပင္ဆင္ၿပီး သင္ၾကားေပးရမွာလား။ တခ်ိဳ႔ ပါးစပ္ေတြဟာ သူတို႔ ခံတြင္းေတြ အနံ႔အသက္ မေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ၾက။ "မင္းယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ စနစ္ႀကီး က်ဆံုးသြားၿပီကြ" လို႔ အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေလွာင္ရယ္ ရယ္ခဲ့သူေတြနဲ႔လည္း ဆံုခဲ့ဖူးရဲ႔။ အေလွာင္ အေျပာင္လည္း ခံခဲ့ရဖူးပါရဲ႔။ သူတို႔ ၫႊန္းဆိုတဲ့ စနစ္ႀကီးဟာ သားသတ္လက္နက္ မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ကမၻာဖ်က္ဗံုးတလံုး မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဓါးစားခံ အျပည့္တင္ေဆာင္၊ ဆီအျပည့္ျဖည့္ ထားၿပီး ဒဗလ်ဴတီစီကို ၀င္တိုက္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္တစီးလည္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေလွာင္ေျပာင္သူ ေတြ သတိမမူမိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ သူ႔ေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ အသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနေသးတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့။ စႀက္ာတံဆိပ္တခုရဲ႔ ရက္စက္မႈ၊ ကင္ဒိုဓါးတေခ်ာင္းရဲ႔ ရန္လိုမႈေတြနဲ႔ စပါးတားကပ္စ္ေခတ္က ကၽြန္ျပဳသူေတြရဲ႔ ၾကာပြတ္သြားကို အသက္ေသြးေပး ဆန္႔က်င္ခဲ့သူေတြရဲ႔ ၀ိဥာဥ္ေတြမွာ ေနာင္တ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ေျပာျပရပါ့မလဲ။ ခက္တာက ေစာင္းသမားေတြဟာ သူ႔ တူရိယာကို ဘယ္နားမွာသာ တီးခတ္သင့္ေၾကာင္း သိေနၾကတာပါပဲ။
တခ်ိဳ႔က နည္းနည္းေ၀းတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေ၀းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကတယ္။ ေလးျဖဴရဲ႔ ပါ၀ါျပည့္ျပည့္ အသံႀကီးကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက သူ႔အသံနဲ႔ သိပ္လိုက္ဖက္တယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မအိုခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အိုခဲ့ၿပီ။ အိုၿပီဆိုတာ ကိုယ္ေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ ငယ္ဘ၀က လမ္းေတြကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔အတူ ပခံုးယွဥ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကို လည္း ျပန္အမွတ္ရတယ္။ အနာဂါတ္ကို သြက္သြက္လက္လက္ မလွမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ တက္တက္ႂကြႂကြ ေျခလွမ္းခ်ဖူးခဲ့တဲ့ အတိတ္ရက္ေတြကို မ်က္ေစ့တဆံုး လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ ေရာက္ခဲ့ ၿပီးသမွ်လမ္းဟာ အမွန္ခ်ည္းလားဆိုတာ မဟုတ္။ တက္ႂကြမႈေတြနဲ႔ခ်ည့္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ ပ်င္းရိျခင္းေတြနဲ႔ ေလးတိေလးကန္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ ဘ၀အခ်ိဳရည္ကို တခ်ိန္လံုး အာသာရမၼက္ျပင္းခဲ့ၾကသလား ဆိုျပန္ေတာ့ မမွန္။ အားလံုးဟာ အခ်ိန္အခါအလိုက္၊ အေျခအေနအလိုက္၊ စိတ္ခံစားမႈအလိုက္ မိုးဦးတိမ္ေတြလို ေျပာင္းလြယ္ ေ႐ြ႔လြယ္ ခဲ့ဖူးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ (လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသူမ်ားကိုယ္တိုင္) အဲသလို ျပန္ၾကည့္မိ႐ံု မက၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ငယ္႐ြယ္သူ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနရတာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ သူတို႔ဟာ ေ႐ွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ့္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း မဟုတ္တဲ့) လမ္းေတြကို ၾကည့္ေမွ်ာ္ေနၾကသလို၊ သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ လမ္းကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ေနျပန္တယ္။ ဒီအၾကည့္ေတြမွာ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔လား။ သံသယနဲ႔ ၾကည့္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလူႀကီးေတြ လမ္းမွန္ ကမ္းမွန္မွ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရဲ႔လား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီလူႀကီးေတြ ငါတို႔ ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဖာက္ေပးခဲ့ၾကရဲ႔လားဆိုတ့ဲ အေတြးမ်ိဳး ေတြ နဲ႔ေပါ့။
အဲဒီလိုမိ်ဳး ခံစားခ်က္ကို ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ထုတ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ "ပိေတာက္ပြင့္သစ္" မဂၢဇင္းထဲက 'လႊမ္း႐ံု' ရဲ႔ "ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ အိုေတာ့မယ္" ကဗ်ာမွာ သြားေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိမွန္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္လံုးတီး ခၽြတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ အတိုင္းသားႀကီး ျပန္ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။
ဆရာ 'လႊမ္း႐ံု'ရဲ႔ ကဗ်ာေပၚမွာ ခံစားရတာေတြကို မေျပာခင္ သူ႔ကဗ်ာကို အရသာမပ်က္ အရင္းတိုင္းေလး ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အနက္၀ွက္ မပါ၊ ပံုဖ်က္ထားျခင္းမ႐ွိတဲ့ ကဗ်ာေလးမို႔ အလြယ္နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တစိမ့္စိမ့္ ေတြးယူတဲ့အခါ တဦးနဲ႔တဦး အသက္အ႐ြယ္ ကြာျခားမႈ၊ ေ႐ြးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း ကြာဟမႈေတြ အရပဲ 'အို' သြားၾကေတာ့မလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ညက္ညက္ ကေလးနဲ႔ နက္နက္ထိုးစိုက္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ဓါးခ်က္ပါပဲ။
အသက္သံုးဆယ္အ႐ြယ္ ကဗ်ာဆရာဟာ ဘ၀ရဲ႔ ၾကားဘူတာ တည့္တည့္ေလာက္မွာ ရပ္ၿပီး သူ႔ခရီးရဲ႔ ေ႐ွ႔ေနာက္ကို ဆင္ျခင္ေနပံုပါပဲ။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ အိုေတာ့မယ္
ဒီလိုပဲ
ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးခဲ့ေခၚခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားတို႔ ထူးဆန္းခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးအီခဲ့သလိုပဲ
အီရတ္ဆီ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ မစဥ္းစားခဲ့သလိုပဲ
ပိုက္ဆံမ႐ွိတဲ့ရက္မွာ အႏုပဋိေလာမကို
အတည္ေပါက္႐ြတ္ခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားငိုခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ရယ္ခဲ့ဖူးသလိုပဲ
အသည္းအသန္လုစီးရတဲ့ ဘတ္စ္ေပၚ
(၇၀)ေက်ာ္အဖြားႀကီးလည္း
မညည္းေတာ့သလိုပဲ
မိန္းမတေယာက္႐ွိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း
ေသြးသားက ေတာင္းဆိုခဲ့သလိုပဲ
နတ္ပြဲလည္းႀကိဳက္ ခ်ဥ္ငန္စပ္လည္းႀကိဳက္
မ႐ွက္တ႐ွက္ေလး ေဖာ္ရမွာႀကိဳက္တဲ့
ေခတ္ေပၚမိန္းမမ်ားရဲ႔ လူရာ၀င္သေလာက္ပါပဲ
ေျခတဖက္ျပတ္သြားတဲ့
ကေလးတေယာက္ရဲ႔ အနာဂတ္ကို
ကမၻာႀကီး စဥ္းစားမေပးသလိုပဲ
ခင္ဗ်ားေနခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္မေသခ်င္ေသးသလိုပဲ
ဘယ္လိုေနေန အျပစ္မလြတ္တဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ခ်ံဳးပြဲခ်ဟာသေတြလိုပဲ
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ႐ြံ႔မွာေၾကာက္ၿပီး
ကိုယ့္အေၾကာင္းမေရာက္ေအာင္ေတြးခ့ဲသလိုပဲ
ခင္ဗ်ားလည္း ထမင္းဆာေနသလို
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားခိုးစီးခဲ့သလိုပဲ
ဒီလိုပဲ
ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္ခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားေကာက္က်စ္ခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားပန္းပြင့္ခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားေန၀င္ခဲ့သလိုပဲ
ခင္ဗ်ားမိုးမလင္းခဲ့သလိုပဲ
ဘ၀ကို ေပ်ာ္သလိုၾကာခိုခဲ့တဲ့
အႏွစ္(၃၀)
ဒီလိုပဲ
ခင္ဗ်ားထင္တဲ့အတိုင္းပဲ
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔
ဘယ္မွမေရာက္ခဲ့တာလည္း
အတူတူပဲ။
လႊမ္း႐ံု
ကဗ်ာဖတ္ၿပီး သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေျပာခ်င္တာေတြ ျမစ္တစင္းမက စီးဆင္းခဲ့ ေပမယ့္၊ ေျပာလို႔မျဖစ္တာ၊ ေျပာလို႔ မထြက္တာေတြလည္း ေတာင္တန္းတခုမက ျမင့္ပံုေနခဲ့ တယ္။
ကဗ်ာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ (ကဗ်ာဆရာရဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ခံစားမႈမ်ား ၾကားမွာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္) အသံထြက္ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ စကားေတြ တၿမိဳ႔စာမက တည္ခဲ့တယ္။
အ႐ြယ္ေရာက္စ ကာလေတြ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တခုခုကို ေတြးေခၚတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လမ္း႐ွာေနၾကတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ ေတြ႔ျမင္သမွ်၊ ကိုယ္မသိေသးသမွ် အားလံုးဟာလည္း အထူးအဆန္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဘာမဆို အလြယ္တကူ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လက္ခံလိုက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ေတြပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္က အမွန္တရားလို႔ ထင္တဲ့ဟာနဲ႔ အရာရာကို ပစ္လဲလိုက္ဖို႔ နည္းနည္းမွ ၀န္မေလးခဲ့တဲ့ လြမ္းစရာ အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။
သစ္ျခင္းလို႔ ကိုယ္ယူဆခဲ့တာ မွန္သမွ်နဲ႔ လင္ကိုယ္မယားလို ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ေပါင္းဖက္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ေနာက္ အဲဒီ အသစ္ေတြဟာ မသစ္ျပန္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္က ႐ိုးအီလြယ္ခဲ့ၾကသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံထား႐ွိမႈေတြ ကိုယ္၌က ပ်င္းရိစရာ ေကာင္းလြန္းေအာင္ ေခါက္႐ိုးေၾကေနခဲ့ၾကတာလား။
တခ်ိဳ႔တေလက ငယ္ႏုစိတ္တခုတည္းနဲ႔ (ဘာကိုမွ တိတိက်က် မယ္မယ္ရရ မဆုပ္ကိုင္ လိုက္ႏိုင္ေသးခင္) "ႀကိဳးၾကာငွက္တို႔ရဲ႔ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးစဥ္" ဆိုတဲ့ သံစဥ္ စာသားေလးအတိုင္း အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထပ်ံၾကတယ္။
အမ်ားစုကေတာ့ ေသပန္းေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ပူ႐ွ႐ွ ေန႔လည္ခင္း တခုဆီကို ယဥ္တစီးစီးနဲ႔ အခမဲ့ ပို႔ေပးပါ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အဲဒီမွာျဖင့္ သစ္ဆန္းမွာပဲ ဆိုၿပီး သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျခမ ခလုပ္တိုက္ရင္ေတာင္ 'အေမ' တၿပီး နာတတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ဟာ က်ည္ဆံမွန္ရင္ အေတာ္နာက်င္မွာပဲလို႔ေတာ့ ေတြးေတာမိတတ္ၾကပါတယ္။ အဲသလို ေနရာမ်ိဳးဆီ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တတ္တာပါပဲ။
ဘ၀အိုးထဲမွာ အတၱနဲ႔ပရ ဘယ္အခ်ိဳးနဲ႔ ေရာေမႊ စပ္ဟပ္ ခဲ့ပါသလဲ။
ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ြယ္စဥ္တုန္းက စိတ္အေျခအေနပါ။ ကဗ်ာဆရာက(... သလိုပဲ) ေတြ ထပ္ထပ္သံုးျပသြားေတာ့ သူတို႔အေျခအေန (ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ရဲ႔ အေျခအေန) ကလည္း ထူးမျခားနားပါလားလို႔ သတိထားမိတယ္။ ႏွစ္ကာလေတြဟာ အ႐ွိန္နဲ႔ ေ႐ြ႔လ်ားသြားေပမယ့္ အေျခအေနႀကီးကေတာ့ ၾကပ္ခဲႀကီး ျဖစ္က်န္ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးခဲ့သလို သူတို႔ ဘာလို႔ ေတြးေတာၾကတာလဲ။ တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဘယ္လူငယ္မွ အႏုပဋိေလာမကို ႐ြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ မေနေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႔။ ဒါဟာလည္း အႏုပဋိေလာမႀကီး မွားေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္တန္ပါ။ ေခတ္လိႈင္းဟာ အဲဒီ တံတိုင္းႀကီးကို ေက်ာ္လႊားဖံုးလႊမ္းသြားလိုက္တာပဲလို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ သံုးျပသြားတာေလးကေတာ့ လွလြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ဘ၀ ၾကားေနက် 'ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား'၊ 'အႏုပဋိေလာမ' ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြဟာ ေကာ္ေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ အကပ္ခံထားရတဲ့ စာလံုးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဥမမယ္စာမေျမာက္ ပညာတတ္ ေပါက္စေလးေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုး႐ႈံးစရာဆိုလို႔ ေႏွာင္ႀကိဳးကလြဲရင္ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ တကယ့္ပစၥည္းမဲ့ေတြလို ထင္ၿပီး အတည္ေပါက္နဲ႔ အႏုပဋိေလာမဂါထာကို ႐ြတ္ခဲ့ဖူးသူေတြ မ်ားၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအေျခအေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူလွမ္းျမင္ ၾကည့္ၿပီး ေျပာသြားတာေလးကေတာ့
ပိုက္ဆံမ႐ွိတဲ့ရက္မွာ အႏုပဋိေလာမကို
အတည္ေပါက္႐ြတ္ခဲ့သလိုပဲ
'ပိုက္ဆံမ႐ွိတဲ့ရက္မွာ' ဆိုတာ ဆင္းရဲစဥ္က အေျခအေနကို ေျပာတာေနမွာ။ အဲဒီတုန္းက အႏုပဋိေလာမကို အတည္ေပါက္႐ြတ္ခဲ့ၾကသူေတြဟာ၊ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာ ၿပီးေနာက္၊ အေျပာင္းလဲေတြေအာက္ ေရာက္သြားၾကၿပီးေနာက္ ပိုက္ဆံေတြ (သို႔မဟုတ္) ရာထူးရာခံ အခြင့္အလမ္းေတြ ရ႐ွိသြားတဲ့ ေနာက္မ်ားမွာ။
(အဲဒီ ၀ါက်ကို ေရးေနမိတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာၿမိဳ႔ေလးေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာ္ျငာ လွည္းကေလးဆီက အသံကို ၾကားေယာင္လာမိပါတယ္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကား ေပၚမွာ ဆက္လက္႐ႈစားၾကပါခင္ဗ်ား ဆိုတဲ့အသံပါ)
ငိုၾက၊ ရယ္ၾက၊ ၾကည္ႏူးၾက၊ ေၾကကြဲၾက၊ ေဒါသျဖစ္ၾက၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ၾကနဲ႔ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ဘ၀လြင္ျပင္ထဲ သူသူငါငါလို ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ ေတြကို "ခင္ဗ်ားငိုခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ရယ္ခဲ့ဖူးသလိုပဲ" ဆိုတာကေလးနဲ႔ ကားဆက္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ "အသည္းအသန္လုစီးရတဲ့ ဘတ္စ္ေပၚ (၇၀) ေက်ာ္အဘြားႀကီးလည္း မညည္း ေတာ့ သလိုပဲ" လို႔ ဘ၀တနံတလ်ားကို ဇြန္းေအာက္ (Zoom Out) လုပ္ၿပီး၊ အေ၀းျမင္နဲ႔ လွစ္ကနဲ တခ်က္ျပသလိုက္တဲ့အခါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ (ႏွစ္ေပါင္း ၇၀) (အသည္းအသန္ လုစီးရတဲ့ ဘတ္စ္ကား) (မညည္းညဴတတ္ေတာ့္တဲ့၊ ညည္းညဴျခင္းေ၀ါဟာရမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္း) (ေန႔မ်ား) (ညမ်ား) (ေျခာက္ေသြ႔ ပူျပင္း စြတ္စိုရာသီမ်ား) (ကိုယ္နံ႔မ်ား) (ဆူေငါက္သံ ေအာ္သံမ်ား) (ဘယ္ေငးေနမွန္းမသိတဲ့ ဆံုခ်က္မဲ့ ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးမ်ား) (စစ္ႀကိဳေခတ္ အင္ဂ်င္ေဟာင္းတလံုးဆီက မခ်ိမဆန္႔ေအာ္႐ုန္းသံ) (တြန္႔ေၾကေနေသာ အ၀တ္ အထည္မ်ား) (လိုရာအခ်ိန္မီ ေရာက္လိုစိတ္နဲ႔ နာရီခဏခဏ ၾကည့္တတ္သူမ်ား) စသျဖင့္ ျဖတ္ပိုင္းျဖတ္စေတြဟာ တလက္လက္ ေပၚလာတယ္။ စပ္ထည္စေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္လုပ္ျပသတဲ့ ဘ၀ အမည္ရ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ရပ္ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။
ငယ္စဥ္ကေန ႐ြယ္စဥ္ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းတဲ့အခိုက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။
တကယ့္ ရက္စြဲခါးခါးေတြကို စားသံုးခဲ့ရတဲ့၊ ျပတင္းေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းက ေပ်ာ္က်လာတဲ့ လေရာင္ကို လက္ခုပ္နဲ႔ ခံေသာက္ၾကရတဲ့ ၁၉၇၀ ေက်ာ္ကာလတ၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလိုလိုဟာ အသက္ (၂၀) မျပည့္ေသးသူနဲ႔ ေက်ာ္႐ံုေလးသာ ႐ွိေသးသူေတြ ျဖစ္ၾက တယ္။ အဲဒီကေန (၈၀) ဆီ စြန္းစမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္တြဲေဖာ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်စ္ျခင္းက ေတာင္းဆိုခဲ့တာလား၊ ေသြးသားက မ်က္စိေမွာက္ခဲ့တာလား၊ သုေတသနျပဳဖို႔ေတာ့ မလြယ္ကူလွပါ။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ဘ၀ေတြဟာ လူႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသလား။ လူရာ၀င္ခဲ့ၾကသလား။ ကိုယ္မျမင္တဲ့၊ ကိုယ္မခ်ႏိုင္တဲ့ မွတ္ခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာက ေဟာသလို ေျပာခဲ့တယ္။
"မိန္းမတေယာက္႐ွိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း
ေသြးသားက ေတာင္းဆိုခဲ့သလိုပဲ
နတ္ပြဲလည္းႀကိဳက္ ခ်ဥ္ငန္စပ္လည္းႀကိဳက္
မ႐ွက္တ႐ွက္ေလး ေဖာ္ရမွာႀကိဳက္တဲ့
ေခတ္ေပၚမိန္းကေလးမ်ားရဲ႔ လူရာ၀င္သေလာက္ပါပဲ"
လံုေလာက္ပါရဲ႔။ သူမွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ၿပီးေနာက္ လူရာ၀င္မႈဟာလည္း ဒိထက္ နည္းနည္းေလးမွ် ပိုခဲ့မယ္ မထင္ပါ။ ဒီေလာက္ပါပဲ လူရာ၀င္ခဲ့ၾကပံုက။
အဲဒီေနာက္ သူဆက္ေရးတဲ့ ေဟာဒီအပိုဒ္ဟာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ျခင္းနဲ႔ ဆက္စပ္လိုက္ေလသလား။ သီးျခားေျပာလိုတဲ့ အခ်က္တခုေပလား။ မေသခ်ာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းကေတာ့ ပ်ံသန္းမယ့္ငွက္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႔ ေတာင္ပံေတြဟာ အိမ္ေထာင္ ေရးျမႇားမွန္ၿပီး အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးခဲ့တာ ျမင္ခဲ့ရတယ္။
"ေျခတဖက္ျပတ္သြားတဲ့
ကေလးတေယာက္ရဲ႔ အနာဂတ္ကို
ကမၻာႀကီး စဥ္းစားမေပးသလိုပဲ"
တကယ္ေတာ့ ကမၻာႀကီးက ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မစဥ္းစားေပးပါ။ (၂၄)နာရီ စည္းခ်က္ ထဲမွာ တိတိက်က်၀င္ေအာင္ ခ်ိန္မွတ္၊ သူ႔တိမ္မွ်င္ ဂါ၀န္ႀကီးေတြကို ကားကနဲျဖစ္ေအာင္ ေ၀ွ႔ယမ္းျပရင္း၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကခုန္ေနတာပါပဲ။ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္၊ သူ႔အထုပ္နဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပါ။
ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္ရင္း ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ လူသားဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြမွာသာ လူ႔မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ စဥ္းစားေနၾက၊ စဥ္းစားပံုမတူ၊ အားထုတ္ပံုမတူ၊ ညီၫြတ္ျခင္းမတူ၊ စနစ္မတူမႈ ၾကားမွာ မတူတဲ့အေျဖေတြ ထြက္ထြက္လာေနၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အခ်ိဳတလုပ္ စားရရင္လည္း အဲဒါကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးနြယ္ေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ အခါးတခြက္ ေသာက္ခဲ့ရရင္လည္း သူတို႔ေၾကာင့္ပါပဲ။ တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားေနရတဲ့ ရလဒ္အားလံုးဟာ ကိုယ္အပါအ၀င္ ကိုယ္နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ လူသားအားလံုးရဲ႔အစြမ္းအစ အားလံုးနဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။
နတ္သုဒၶါ တခြက္ စားခ်င္ရင္ေတာ့ အဲသဟာ ႐ွိရာ အရပ္ကို မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ အေၾကာက္တရားမဲ့စြာ ေရာက္ေအာင္သြားတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။
"ခင္ဗ်ားေနခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္မေသခ်င္ေသးသလိုပဲ
ဘယ္လိုေနေန အျပစ္ကမလြတ္တဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ခ်ဳန္းပြဲခ် ဟာသေတြလိုပဲ
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ႐ြံမွာေၾကာက္ၿပီး
ကိုယ့္အေၾကာင္းမေရာက္ေအာင္ေတြးခဲ့သလို"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီဒြႏၵရာႀကီးအလယ္မွာ ကိုယ့္႐ွင္သန္မႈ ကိုယ့္တည္႐ွိမႈ တခုတည္း အတြက္ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ၀ပ္က်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ခိုင္ခိုင္ တည္ေဆာက္ၿပီးခဲ့ ၾကပါၿပီလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္ခဲ့တာလဲ ဘ၀ကို ခင္တြယ္လို႔ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားမေသခ်င္တာလဲ ဘ၀ကို ခင္တြယ္လြန္းလို႔ပါပဲ။ အဲဒီ ခင္တြယ္စိတ္၊ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္ ဟန္က်ေနခဲ့ၿပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ကင္းစင္ ေနခဲ့ပါသလဲ။ တခါတရံေပါင္း မ်ားစြာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကိုေရာ၊ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႔ ဟိုးအတြင္းပိုင္းကိုပါ ပက္ပက္စက္စက္ ႐ြံမုန္းခဲ့ရ တာေတြ ႀကံဳဖူးမွာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႐ြံမုန္းမွာေၾကာက္ၿပီး ပုန္းခိုရာက်င္းအျဖစ္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္မေတြးမိတဲ့ ရက္ေတြကို အမွတ္ထင္ထင္ ဖြဲ႔ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာကို ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းၿပံဳးျပလိုက္မိပါတယ္။
စာေၾကာင္းေရ (၄၀)ကို ပုဒ္ျဖတ္၊ ပုဒ္မ မတပ္ပဲ တဆက္တည္း ေရးျပထားတဲ့ ကဗ်ာရဲ႔ ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းေတြမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ (သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳထားတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ရဲ႔ ဘ၀ဟာ ေ႐ွးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀နဲ႔ ထူးၿပီးျခားနားမေနေတာ့ပါ။ စက္မႈစနစ္ ခ်ိဳ႔ယြင္းလို႔ ဒီနားတင္ပဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ၿပီး ဒီအသံေတြခ်ည္း ထပ္ထပ္ထြက္ေနတဲ့ စီဒီတခ်ပ္လို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာက တအံုတေႏြးေႏြး တအီလည္လည္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ပ်က္ျခင္းေတြ ႐ြာလည္ရင္း ဒီလိုေျပာခ်ခဲ့တယ္။
"ဘ၀ကို ေပ်ာ္သလို ၾကာခိုခဲ့တဲ့
အႏွစ္ (၃၀)
ဒီလိုပဲ
ခင္ဗ်ာထင္တဲ့အတိုင္းပဲ
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔
ဘယ္မွမေရာက္ခဲ့တာလည္း
အတူတူပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘ၀ကိုက မေလွ်ာက္လို႔မွ မျဖစ္တာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့တယ္။ ဘယေရာက္ခဲ့ ဘယ္ထိေပါက္ခဲ့ ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို စနစ္တက် ေျဖဆိုဖို႔ရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ၀ါးေတြေအာက္က မရပ္မနား ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ လမ္းမႀကီးကို အရင္ငံု႔ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလမ္းမႀကီးရဲ႔ ေခၚေဆာင္သြားရာ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ သာမန္မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းမျမင္ ႏိုင္တဲ့ လမ္းနဲ႔ ျပန္ဆက္ထားတဲ့စက္၀ိုင္းရဲ႔ အစိတ္အပိုင္းတခု ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ....။ ကဗ်ာဆရာေရ ဒီလိုပံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္အိုမင္း ေနရပါဦးေတာ့မယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားတို႔ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုနဲ႔ပဲေတာ့ အိုခ်င္ခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ခုေရးခဲ့တာဟာ ကိုယ္ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ထုတ္ ခ်ီးက်ဴးတဲ့ အေရးအသား မဟုတ္ပါ။ ႐ွင္းေနတဲ့ ကဗ်ာႀကီးကိုက ဘာသာျပန္တာ၊ ဖတ္ၫႊန္း ေရးတာလည္း မဟုတ္။ ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရးက ပိုမဟုတ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ဒီကဗ်ာရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတာေတြကို ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာဖတ္သူတဦးရဲ႔ ခံစားမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈေတြဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ မူလဆိုလိုရင္းနဲ႔ လြဲရင္လည္း လြဲေခ်ာ္ေနမယ္။ ပြတ္တိုက္ ထိပါးမိတာ၊ တိုက္႐ိုက္၀င္သြားခဲ့တာလည္း ႐ွိေကာင္း ႐ွိမယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမ႐ွိပါ။ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကဗ်ာဆရာက ေရးထုတ္တယ္။ ေဖာ္ျပတယ္။ ဖတ္သူက ဖတ္ရတယ္။ ခံစားရတယ္။ ဒီကဗ်ာတပုဒ္ထဲကို ဖတ္လိုက္ရသူ အားလံုးရဲ႔ ခံစားမႈက ထပ္တူမက်ႏိုင္တာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ေရးဖြဲ႔ျဖင္း၊ ေဖာ္ထုတ္ျပျခင္း၊ ဖတ္႐ႈခံစားျခင္းဆိုတဲ့ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ ၿပီးေျမာက္တဲ့အခါ ကဗ်ာရဲ႔ အလုပ္ျပီးေျမာက္ပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ သူ႔အလုပ္ ၿပီးေျမာက္ေပမယ့္ အဲဒီ ၿပီးေျမာက္မႈေနာက္က ရလာတဲ့ ရလဒ္ဟာ တူညီမႈ မ႐ွိႏိုင္တာေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတိျပဳမိၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ မတူညီတဲ့ ရလဒ္ေပါင္း မ်ားစြာထဲက တခုဟာ အခုေရးမိခဲ့တဲ့ ေဟာဒီအေရးအသားပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာ "လႊမ္း႐ံု" က်န္းမာ႐ႊင္လန္းစြာ အိုမင္းႏိုင္ပါေစ။
ၿငိမ္းေအးအိမ္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၉) ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၆ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
Thursday, July 17, 2008
သူစိမ္းေတြၾကားမွာ
ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)
ဒီေန႔ဆိုရင္ ဂ်ဴမံုတို႔၊ ခ်န္ဂင္တို႔၊ အြန္ေစာ တို႔ရဲ႔ ေ႐ွး ဂ်ိဳေဆာင္ နယ္ေျမ၊ 'ကုန' လို႔ သူတို႔ အတိုေကာက္ ေခၚတဲ့ (KNUA)၊ ကိုးရီးယား အႏုပညာတကၠသိုလ္ကို ေရာက္တာ၊ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ေပါ့။ အခု အခန္းထဲက breakfast စားတဲ့ ေနရာကေန လွမ္းၾကည့္ လိုက္ရင္၊ လက္တကမ္းမွာ စိမ္းျမေနတဲ့ သစ္ပင္အုပ္ေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကမွ စၿပီး တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္တဲ့ .....။ အရာရာမွာ ၿပီးျပည့္စံုၿပီး ႏိုင္ငံရဲ႔ နံမည္အႀကီးဆံုး အႏုပညာတကၠသိုလ္တဲ့ .....။ ဒီေလာက္အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာ တကၠသိုလ္ဟာ စိမ္းျမေနတဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာ၊ .... ေတာအုပ္ထဲမွာ.....။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ရျပန္ၿပီ....။ စိန္ရတုေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စိမ္းျမတဲ့ ကံ့ေကာ္ေတာ ကေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဖူးေနာ္ ....။ ေမ (၃) ရက္ မနက္ခင္းကို မစဥ္းစားပါရေစနဲ႔။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေလခၽြန္သံ၊ တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ တုန္လႈပ္ဖြယ္ သစ္ပင္ေတြရဲ႔ ယိမ္းႏြဲ႔မႈ ..။ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားခ်င္ေတာ့တဲ့ သြပ္ျပားခ်င္း ႐ိုက္ခတ္သံ၊ လူမ်ားစြာရဲ႔ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ကေလးေတြရဲ႔ သနားစဖြယ္ ငိုေႂကြးသံ..။ နာက်င္စရာေတြ ... မ်ားစြာ ..၊ မ်ားစြာ ...၊ မ်ားစြာ ....။
ကၽြန္မ ေနထိုင္ရာ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားရဲ႔ အခန္းေလးက နဲနဲ ေလ၀င္သက္သာတဲ့ မီးဖိုခန္းေလးထဲမွာ၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္..၊ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေန၊ ေနာက္ေန႔ ဆယ္ႏွစ္နာရီထိ 'ပု' ေနခဲ့ရတာ..။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလး တလက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္းေပါ့။
မနက္လင္းအားႀကီးမွာ ေၾကာက္စရာ အသံႀကီး တသံနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မတို႔ အေဆာက္ အဦႀကီး ၿပိဳက်ၿပီလို႔ ထင္လိုက္တာ..။ 'တိုက္ၿပိဳၿပီ'လို႔ ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက 'သတိထား...၊ သတိထား..၊ မေၾကာက္နဲ႔' တဲ့။ ၿပီးေတာ့ လင္းေရာင္ ပ်ပ်မွာ အရိပ္မဲႀကီးတခု ကၽြန္မတို႔ကို ဖံုးလႊမ္းသြားသလိုပဲ....။
ကၽြန္မတို႔ အေဆာက္အဦးရဲ႔ အမိုးႀကီး အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်လာတာ..။ ႀကီးမားလွတဲ့ အဲဒီ အမိုးႀကီးက ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႔ ကားစုတ္ကေလးေတြေပၚကို ႐ိုက္ခတ္ ဖံုးအုပ္ လိုက္ေတာ့တာ..။
အမိုးမ႐ွိေတာ့တဲ့ အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းေတြထဲကို မိုးေတြ ေလေတြ၊ ဒလေဟာ ၀င္လာခဲ့တာေပါ့။ အသက္လုၿပီး ေအာက္ထပ္အခန္းေတြကို ဆင္းေျပးၾကရတဲ့ ပါေမာကၡေတြ၊ ကထိကေတြ၊ မိသားစုေတြ.....။
၁၁' x ၄၅' အက်ယ္အ၀န္း႐ွိတဲ့ အခန္း႐ွည္ေမ်ာေမ်ာေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားရဲ႔ ေလးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦး နီနီေတြကို တခုေသာ စာေပေဟာ ေျပာပြဲကအျပန္ အကိုႀကီး ကိုသုေမာင္က အထုပ္ဆြဲ လိုက္ပို႔ရင္း 'ဒါ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားရိပ္ သာလား.... ေရခဲတိုက္ေတြနဲ႔ တူတယ္' လို႔ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရယ္ေမာရင္း၊ ႏႈတ္လွန္ထိုးရင္းက ၀မ္းနည္းနာက်င္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႔ ရမွာမဟုတ္တဲ့ ဒီအိပ္မက္ဆိုး မုန္တိုင္းႀကီးနဲ႔အတူ တကိုယ္ ေကာင္းဆန္သူေတြ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံသူေတြ၊ လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ ဆိုတာကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္သူေတြ၊ ႐ွိသမွ်ေလးကို ခြဲေ၀ေကၽြးၿပီး ႐ိုင္းပင္းကူညီၾကသူေတြကို ကၽြန္မ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
နာဂစ္ကေျပာျပတဲ့ ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ တေထာင့္တညကို ဘယ္လို မ်ား ေရးရက္ပါ့မလဲ...။ နားေတာင္မွ မေထာင္ရဲခဲ့ဘူး။ တြံေတး၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေဒးဒရဲ သြားလမ္းမႀကီး၀ဲယာက လူတန္း႐ွည္ႀကီးေတြ၊ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြ၊ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြ....၊ ဒုကၡသည္ခ်င္းအတူတူ၊ ႐ွိသမွ်ေလးထဲက ခြဲေ၀ေကၽြးႏိုင္တာ၊ မ႐ွိတဲ့ ၾကားထဲက လွဴဒါန္းရဲတာလဲ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔ ရင္ထဲမွာ ႐ွိေနႏိုင္ေသးတဲ့ ဒီစိတ္ဓာတ္ ကေလးဟာ ျမန္မာဆိုတာ ႐ွိေနေသးသေရြ႔၊ ႐ွိေနႏိုင္ပါရေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားရ ပါေစနဲ႔....။ ေရနစ္သူေတြကို ၀ါးကူထိုးခဲ့တဲ့ နာဂစ္ေရ...၊ တို႔ တိုင္းျပည္ေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္.....။
ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔ ထြက္လာရတဲ့ ဒီခရီးဟာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ဖိတ္တဲ့ရက္ ထက္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ေနာက္က်ေနခဲ့ပါၿပီ...။ e-mail ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးတဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ကိုးရီးယားကဗ်ာဆရာဟာ သိပ္ စိတ္ပူေန႐ွာပါၿပီ။ အႏုပညာသမားတို႔ရဲ႔ အမူအက်င့္ အားလံုး႐ွိတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ နံမည္အႀကီးဆံုး ဒီအႏုပညာတကၠသိုလ္ရဲ႔ (President) ပါ။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးေပါ့ေလ.....။ အ့ံၾသစရာ မေကာင္းဘူးလား....။ 'မင္း ဒီလိုေနရာမွာ ႐ွိေနတာ ငါဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး' လို႔ ကၽြန္မက ေျပာေတာ့ သူလဲ ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲတဲ့...။ ဒါေပမယ့္ အႏုပညာတကၠသိုလ္ရဲ႔ (Prisedent) ဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာ႐ွင္တေယာက္ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ဆိုၿပီး သမတက တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္းကို ခံရတာတဲ့ေလ..။ "မင္းသိသားပဲ၊ ငါ ကဗ်ာပဲ ေရးခ်င္တာ၊ တာ၀န္ေတြနဲ႔ မေနခ်င္ပါဘူး..၊ ငါရတဲ့ လစာ ၀မ္ သိန္းသံုးရာေက်ာ္ မမက္ဖူး" တဲ့...။
ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔က ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္၊ IWPI, U.S မွာ၊ အိုင္အို၀ါ IOWA တကၠသိုလ္မွာ ေပါ့...။ အဲဒီမွာ ဆံုၾကၿပီး ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ျပဇာတ္ဆရာေတြ ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ယာက္မွာ ထံုးစံအတိုင္း တူရာ၊ တူရာ တြဲၾကေတာ့ ကၽြန္မရယ္၊ အမ်ိဳးသမီးသတင္းစာဆရာမ ဗီယက္နမ္မေလးရယ္၊ ကိုးရီးယား ကဗ်ာဆရာရယ္၊ အိႏၵိယ ျပဇာတ္ဆရာရယ္ တြဲမိၾကၿပီး၊ ေမာင္ႏွမေတြလို ျဖစ္သြားၾကေတာ့တာ။ အိုင္အို၀ါက (Hawkeye) အေဆာင္မွာ မေထာ္မႏွမ္းေတြ ျဖစ္ေနက်။ ကၽြန္မနဲ႔ ဗီယက္နမ္မေလး ဗိုသီဟိုတို႔ ကို ကိုးရီးယားသူငယ္ခ်င္း ဟြမ္ (Hwong) က အျမဲအကူအညီ ေပးခဲ့တာ။ ေတာကတက္လာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ (911) ရဲ႔ ဖံုးနံပါတ္ကို မွားႏွိပ္လို႔ ရဲေရာက္လာတာလဲ ႐ွိတယ္။ အခန္းထဲမွာ အာ႐ွဟင္းေတြ ခ်က္မိလို႔ Smoke Alarm ထျမည္ တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္...။
တကယ္ေတာ့ e-mail ဆိုတာကို ဘယ္လိုဟာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မနဲ႔ 'ဟို' ကို သင္ေပးခဲ့သူဟာ KNUA ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ အထင္ေတာ့ မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔။ အိုင္အို၀ါ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ အေပၚထပ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုးရီးယားတေယာက္ကို သြားေခၚလာၿပီး သင္ေပးခဲ့တာပါ...။ သူကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ..၊ e-mail လိပ္စာ ႐ွိေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုး...။ အိုင္အို၀ါ တကၠသိုလ္တခြင္မွာ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ ကင္မရာႀကီးတလြယ္လြယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတာ..။ ကၽြန္မနဲ႔ 'ဟို' က ဓာတ္ပံုေမာ္ဒယ္ေတြေပါ့..။ လြမ္းစရာပါ။ ဒါေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႐ွစ္ႏွစ္ကေပါ့ေလ၊ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဒီလို ျပန္ဆံုၾကလိမ့္မယ္လို႔လဲ တခါမွ မေတြးခဲ့မိပါဘူး...။
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း စီစဥ္ထားတဲ့ ကၽြန္မအခန္းဟာ (KNUA) ရဲ႔ အေဆာင္ ေျမညီထပ္မွာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္... အခန္းကို ေတြ႔တာနဲ႔ ကၽြန္မ သိပ္အံ့ၾသသြားမိတာပဲ။ အခန္းက အက်ယ္ႀကီး၊ ကၽြန္မစိတ္ထင္ ေပအစိတ္ပတ္လည္ေလာက္ ႐ွိမယ္။ အခန္းထဲမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးလဲ ပါတယ္။ အိုးခြက္ပန္းကန္ အျပည့္အစုံ၊ လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးအိုး၊ မိုက္က႐ိုေ၀့ဖ္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ႏွစ္လံုးတြဲ ဂက္စ္မီးဖို၊ တကယ့္ကို လိုေလေသးမ႐ွိတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးပဲ။ ကြန္ျပဴတာ၊ တယ္လီဖံုး၊ တီဗြီ၊ ဒီဗြီဒီစက္၊ အဲယားကြန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သီးသန္႔အခန္းေလးနဲ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လဲ ႐ွိတယ္။ စတိုခန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီထဲေလးမွာ ေစာင္အပို၊ ေခါင္းအံုးအပိုေတြနဲ႔ ဖံုစုတ္စက္ကေလး ႐ွိတယ္။ အခန္းထဲစီးဖို႔ ဖိနပ္ႏွစ္ရံေတာင္ အဆင္သင့္ ႐ွိၿပီးသား။ ေဆာင္းတြင္းအတြက္ အေႏြးဓာတ္ေပးတဲ့ Heater လဲ ႐ွိတယ္။ စက္မႈထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံမို႔လား မေျပာတတ္ပါဖူး.....။
ကၽြန္မသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အစီအစဥ္ေတြမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းေတြထဲမွာ ဒီေလာက္ေကာင္းတာမ်ိဳး မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မမို႔လို႔ စီစသ္ေပးတာ မဟုတ္ဖူး။ တကၠသိုလ္ အေဆာင္ရဲ႔ ေျမညီထပ္မွာ ဒီလိုအခန္းမ်ိဳး ခြန္ႏွစ္ခန္းခန္႔ ႐ွိတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ အႏုပညာ႐ွင္၊ အႏုပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ပညာ႐ွင္ေတြ အတြက္ သီးသန္႔ အထူးခန္းတဲ့...။
အေဆာင္အေပၚထပ္က အခန္းေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြရဲ႔ ေလးေယာက္ခန္းေလးေတြ ႐ွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အေဆာင္လခ၊ တလ ေဒၚလာ (၁၅၀) ေပးေနရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေနခ်င္တဲ့သူတိုင္း ေနလို႔ မရဖူး၊ စာေမးပြဲရမွတ္ (၉၀) ေက်ာ္တဲ့ သူမွ ေနခြင့္ရတာတဲ့။ အေဆာင္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ စက္ထဲကေန ေကာ္ဖီတို႔၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တို႔ကို ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ခ်က္စားခ်င္ရင္လဲ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ ဘံုမီးဖိုခန္း ႐ွိတယ္။ ဘံုအ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ေတြလဲ ႐ွိတာေပါ့။ အားလံုးဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပမဲ့ စည္းကမ္းေတာ့ ႐ွိတယ္။ အေဆာင္အ၀င္အထြက္ တံခါးကို လက္ေဗြနဲ႔ ဖြင့္မွ ၀င္လို႔ရတယ္။ ညႏွစ္နာရီဆို တံခါးကို လံုး၀မဖြင့္ေပးေတာ့ဖူး။ အေဆာင္႐ံုးခန္းနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ အေစာင့္လဲ ႐ွိတယ္။
အေဆာင္႐ံုးခန္းေရွ႔မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႔ လႈပ္႐ွားမႈ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္၊ လစဥ္ထုတ္ေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ေကာက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ုပ္ၾကည့္႐ံုပဲ၊ အားလံုးဟာ ကိုးရီးယား စာေတြနဲ႔ေလ......။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ဒီ (KNUA) 'ကုန' မွာလဲ အႏုပညာဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္မ်ားအားလံုး ကို ကိုးရီးယားလိုပဲ သင္တယ္။ ဒီတကၠသိုလကို္ တက္ခ်င္ရင္ ၀င္ခြင့္ရလို႔ ေရာက္လာရင္ေတာင္ ကိုးရီးယားစကားကို ေျခာက္လ အျပင္းအထန္ သင္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ကိုးရီးယားလို ေျဖရသတဲ့...။ အဲဒီ စာေမးပြဲေအာင္မွ ဆက္တက္ခြင့္ ရတာတဲ့၊ က်ရင္ေတာ့ ျပန္ေပေတာ့ေပါ့....။ အဲဒီတခုကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိပါဖူး၊ ဂ်ပန္လဲ အဲဒီလိုပဲေလ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို ျပန္႔ပြါးေအာင္ ျမႇင့္တင္ၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ၾကလို႔လဲ ျမႇင့္တင္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တျခား ႏိုင္ငံတကာက အထင္ႀကီးၿပီကိုး။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ၾကၿပီ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကၿပီ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ Training ဆင္းခ်င္ၾကၿပီ ဆိုမွေတာ့ လုပ္လို႔ ရၿပီေလ။ တို႔ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သင္ေပးႏိုင္မယ္ေပါ့...။
ကၽြန္မတို႔ အစီအစဥ္မွာေတာင္မွ ကိုးရီးယားဘာသာစကား အေပ်ာ္ထမ္းသင္ၾကားေရး ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ ေျပာရေသးတယ္...။ 'အညာေဆး႐ိုး' တို႔၊ 'ဂန္ဆန္းမီသာ' တို႔၊ 'မီဟာနယ္' တို႔ေလာက္ေတာ့ ငါရတယ္လို႔....။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ဘာသာစကားဟာ အေကာင္းဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုးေသာ စည္း႐ံုးေရးလမ္းေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ ေတြက တဆင့္ ႏိုင္ငံတကာကို ေရာက္ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကစၿပီး လူငယ္လူ႐ြယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြေၾကာင့္ ကိုးရီးယားစကားကို အေတာ္အသင့္ နားလည္ေနၾကတာပဲ။ ကိုးရီးယားမင္းသား မင္းသမီးေတြ ကို အ႐ူးအမူး ျဖစ္ေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ လူႀကီးပိုင္းေတြလဲ ဇာတ္လမ္းေတြ ကို အ႐ူးအမူး ျဖစ္ၾကတာပဲ....။ တကယ္လဲ သူတို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ၀န္ခံရမွာပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ crazy ကၽြန္မတေယာက္ ဘယ္တုန္႔ကမွ ေခါင္းထဲ မ႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ဆိုတာကို စၿပီး ၾကည့္မိတဲ့အခါ အ့ံအားသင့္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီပဲေလ။ အားက် အတုယူစရာေတြပါပဲ။ ဒီမွာ ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႔ လာတက္ေနတဲ့ ညီမငယ္ မီမီေလးက ေမး႐ွာတယ္။ ကၽြန္မကို ပါတီတခုမွာ ကိုးရီးယားပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးတေယာက္က ေျပာတယ္။ (၁၉၅၈-၅၉) ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ကိုးရီးယားေတြက ျမန္မာျပည္ကို Traning လာဆင္းရတာတဲ့...။ ဟုတ္လား ဟင္ မမ လို႔ ေမး႐ွာတယ္။ ကၽြန္မ မသိႏိုင္ဖူးေလ..၊ ကၽြန္မ တႏွစ္သမီးအ႐ြယ္က၊ လြန္ေလၿပီး ေသာ ကာလက အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုး။
ကၽြန္မရဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံကို အိပ္ရာေဘးမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးထဲက ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ ၾကားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔...။ ျပံဳးစပ္စပ္နဲ႔ ေျမးကေလးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဖြားတဲ့..။ ေျမးကေလးေရ..... တီးမစ္ထုပ္ေတြ ေမ့လာခဲ့လို႔ အဖြားသိတ္မႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီကို အင္တာနက္က ျမန္မာသီခ်င္းသံေလးနဲ႔ ေမွ်ာခ်ေနရတယ္။
မနက္တိုင္ ေသာက္ေနက် အဖိုးေဖ်ာ္တဲ့ အိမ္လက္ဘက္ရည္ကို လြမ္းလိုက္တာ....။
'xx အေဖာ္မပါဘဲနဲ႔ကြယ္xx ပင္လယ္ျဖတ္xx ကမၻာကိုပတ္ကာx- သြားတတ္သူရယ္xx' တဲ့။ ခ်စ္တဲ့သူ အျမဲဆိုတတ္တဲ့ သီခ်င္းေလးေပါ့..။ ဟုတ္ပါရဲ႔ေလ၊ ကၽြန္မက ခဏခဏ ခြဲခါြ သြားတတ္သူကို...။ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ တပါတ္ေနရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မအေၾကာင္း ကို သိတဲ့ သူက မွာေတာ့ မွာလိုက္႐ွာပါတယ္...။ 'you are not child' တဲ့..။ ကေလးမဆန္ပါနဲ႔တဲ့။ ကေလးမဟုတ္ဖူးတဲ့။ ခက္တာပဲ...။ ကၽြန္မက မေန႔ကေတာင္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း(our president) ကို ေစ်းဆစ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ...။ ကဗ်ာဆရာက နားလည္စြာ တဟားဟား ရယ္ေပမယ့္.. မရဖူးတဲ့။ ကၽြန္မ ေျခာက္လႀကီးေတာင္ ဒီမွာေနရမွာ...။
ေျမးကေလးေရ.... ၾကည့္ေနရင္းက မိုး႐ြာလာျပန္ၿပီ..။
ကၽြန္မ ဒီကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း သိတာနဲ႔ ေျပးလာ႐ွာတဲ့၊ ေမြးစားသား 'ေဘာေက်ာ္ကေလး' က မေန႔ညက ကၽြန္မဓါတ္ပံုေတြကို e-mail ကေန ပို႔ေပး႐ွာတာ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ပါ၊ ပါလာတယ္ေလ။ အာဇာနည္ရဲ႔ သီခ်င္းေလးက၊ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဒီသီခ်င္းေလးကို ကၽြန္မ မၾကားခဲ့ဖူးပါလား...။
"xx သူစိမ္းေတြၾကားမွာxx လႈပ္႐ွားရင္းပဲသာxx ဒို႔ႏွစ္ဦး ရည္မွန္းတာxx ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါ"
"..ျပန္ဆံုႏိုင္မဲ့.. ေန႔ရက္ေလးေတြ မေရာက္ေသးခင္..."
"..လြမ္းရက္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔... ျဖတ္ေက်ာ္မွာ..." တဲ့။
ႏုႏုရည္-အင္း၀
၂၀ - ၆ - ၂၀၀၈။
KNUA (Korea)
Wednesday, July 16, 2008
၃ေဆာင္၊ ၆ခန္း
ေရးသူ-ေမာင္ေအး၀င္း
[၁]
ကိုေနလင္းေရးတဲ့ 'လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္းမ်ားအေၾကာင္း' စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ကိုယ္ေထာင္ထဲေနခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ခံခဲ့ရတာဟာ သူတို႔နဲ႔စာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔က ညီပုေလး ေလာက္ပဲ ႐ွိပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဆို မင္းတို႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ဇိမ္က်ခဲ့သလားလို႔ ေမးစရာ႐ွိလိမ့္မယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ ဘယ္လိုလုပ္ ဇိမ္က်ပါ့မလဲ။ ရန္သူ႔လက္ထဲ က်ေနတဲ့ဥစၥာ၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ စစ္ေၾကာေရးကာလနဲ႔ ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းခါစ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ၊ ဘီလူးဆိုင္းတီးခဲ့တာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ကိုေနလင္း (လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္း စာအုပ္ေရးသူ) တို႔ေခတ္ (န၀တ၊ နအဖေခတ္) ေလာက္ မဆိုးဘူး ဆိုတာ၊ '၇၀ ခုႏွစ္လြန္ အေရးအခင္း မွာ က်ဘူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။
၃ ေဆာင္ဆိုတာ ဘာလဲ
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္က်တဲ့ ကာလတုန္း (၁၉၇၆-၁၉၇၈) က၊ အင္းစိန္ေထာင္မွာ (၁) ေဆာင္၊ (၂) ေဆာင္က အခ်ဳပ္ေဆာင္။ (၃) ေဆာင္က အထူးေဆာင္၊ (၄) ေဆာင္၊ (၅) ေဆာင္က ေထာင္က်ေဆာင္။ (၆) ေဆာင္က မိန္းမေဆာင္။
(၃) ေဆာင္ဟာ အေပၚ ေလးခန္း၊ ေအာက္ ေလးခန္း ႐ွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ႀကီး။ အခုေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မီးေလာင္သြားလို႔ တထပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အထူးဆိုတာဘာလဲ
အထူးဆိုတာ ေထာင္က်နံပါတ္ဟာ ေ႐ွ႔က အဂၤလိပ္စာလံုး S ပါတယ္။
အထူးေဆာင္ ((၃)ေဆာင္) မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ (ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရး အခင္း၊ မိႈင္းရာျပည္အေရးအခင္း)နဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ထားတယ္။ အုပ္စုလိုက္ က်တဲ့ မီးေမာင္းစာေစာင္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိသူေတြ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လို ပီဒီပီေတြ၊ အလုပ္သမားအေရး အခင္းက ဂုန္နီစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြလည္း ႐ွိတယ္။
အထူးေဆာင္မွာ အုန္းဆံသြပ္ ေမြ႔ယာ၊ အုန္းဆံသြပ္ေခါင္းအံုး ေပးတယ္။ ခ်ည္ေစာင္တထည္ ဂြမ္းေစာင္တထည္ ေပးတယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ျခင္ေထာင္သြင္းခြင့္ေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ခ်ည္ေစာင္နဲ႔ ပံုစံ လံုခ်ည္ဟာ ျခင္ေထာင္တလံုး ျဖစ္တယ္။ ေစာင္ကို ျခင္ေထာင္ ကိုယ္ထည္လုပ္၊ ပုဆိုးကို ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းရင္း ေျခရင္း အပိတ္ခ်ဳပ္ရင္၊ ျခင္ေထာင္တခု ျဖစ္ေရာ။ ည ညဆို ျခင္ေထာင္ကေလးေတြ ေထာင္ထားတာမ်ား သင္းခ်ိဳင္းက အုတ္ဂူကေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဒါ လူသာမန္ေတြရဲ႔ ဂူေျပာတာေနာ္။ ေသးေသးကုပ္ကုပ္ ေလွာင္ေလွာင္ပိတ္ပိတ္။ လူခ်မ္းသာေတြ ဂူၾကေတာ့ လက္ရာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ေခါင္းရင္းဘက္ က ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေအာင္ ဇာေတြဘာေတြ နဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ အျမင့္ကလည္း လူတထိုင္စာ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ တ႐ုတ္သခ်ႋဳင္းက ဂူအေကာင္းစားမ်ိဳး ၂ ဂူ ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျခင္ေထာင္က်ေတာ့ လူထိုင္လို႔မရတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာလိုမ်ိဳး အသက္႐ွဴမ၀တဲ့ ျခင္ေထာင္။ ဆရာႀကီး ကိုေအာင္ကိုကို ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ျခင္ေထာင္ထဲ၀င္ရင္ ေႁမြလို အ႐ွည္လိုက္ စန္႔စန္႔၀င္ရတယ္။
ေထာင္ကေပးတဲ့ အထူးေတြအတြက္ ပံုစံလံုခ်ည္ဆိုတာက အစိမ္းႏုေရာင္ အင္းမလံုခ်ည္ဒီဇိုင္း တထည္နဲ႔ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်တထည္ ရတယ္။ သူ႔တို႔ေပးတဲ့ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်က အသစ္မွာ အသားက ၾကမ္းေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပါမ်ားေလ အကႌ်သားက ေခ်ာၿပီး ညက္လာေလပဲ။ ခ်ည္အစစ္ဆိုေတာ့ ၀တ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။
ႏွစ္ပါတ္တခါလား၊ တလတခါလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ လူတေယာက္ကို ေခါင္းလိမ္းဖို႔ အုန္းဆီတေယာက္ကို ဇြန္းကေလးနဲ႔ တဇြန္းစာေလာက္နဲ႔ လက္မ ေလာက္ ဆပ္ျပာၾကမ္း တတံုး ရတယ္။
တေန႔တာလုပ္ငန္း
ပံုစံထိုင္ရတာ၊ ပံုစံရပ္ရတာ မ႐ွိေသးဘူး။ (ေနာက္မွ ၃ ေဆာင္လဲ ပံုစံေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္) မနက္ လင္း ခါစ၊ ေထာင္ ဖြင့္လို႔ လူလာစစ္ရင္ ၀ါဒါက အေဆာင္ထဲ မ၀င္ခင္ အသံအရင္ေပးတယ္။ အဲဒီလို အသံၾကားရင္ ႏိုးတဲ့ တေယာက္ေယာက္က အခန္းထဲက က်န္တဲ့လူေတြကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ေတြဘာေတြ ျဖဳတ္ၿပီး လူေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚ ကိုယ္ထိုင္ေပးလိုက္တာပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ၀ါဒါ၀င္လာမွ ကမန္းကတန္း ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကုတင္ေပၚထိုင္ေပးလိုက္ၿပီး၊ လူေရတြက္ၿပီးလို႔ ၀ါဒါေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး ေစာင္ျခံဳထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ အိမ္သာ တက္သူကလည္း လူစစ္ေနတုန္း အိမ္သာထဲ က လက္ေထာင္ျပတာပဲ။
ကိုယ့္အေဆာင္မွာ ကိုယ္အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္၊ ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထပဲ။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားအိပ္ လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ည ကိုးနာရီမွာ ၀ါဒါက အိပ္ခ်ိန္ေအာ္တယ္။ အဘေသာင္းတို႔လို ၀ါဒါဆို အိပ္ခ်ိန္သည္ႀကီး လာပါအုန္းလို႔ မုန္႔သည္ေခၚသလို ေခၚလိုက္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေႏြးေတြ တအိုးၿပီး တအိုး တည္ေကာင္းတုန္း၊ ေသာက္ေကာင္းတုန္း။ ေရေႏြးကို လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးေဂါက္နဲ႔ တည္တာ။ ဘာမွတ္လို႔လဲ။ ဆူဆူညံညံသာ မလုပ္နဲ႔၊ အိပ္ခ်ိန္မအိပ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ အျငင္းအခုန္မ်ားသြားလို႔ အသံကက်ယ္မွန္းမသိ က်ယ္သြားရင္ေတာ့ လာေျပာတယ္။
ေရေႏြးေဂါက္က ကိုယ့္ဖာကိုယ္ လက္ျဖစ္လုပ္ၾကတာ။ ေရေႏြးေဂါက္ဇာတ္လမ္းက သပ္သပ္ေရးမွ ျဖစ္မွာ။
၃ ေဆာင္ ၆ ခန္း
ေထာင္က်ေဆာင္ေတြမွာ တခန္းကို လူတရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါးထားတဲ့ အခန္းမ်ိဳး၊ အထူးမွာ တခန္းကို ႏွစ္ဆယ္မေက်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌး၀င္းကို တိုက္သစ္ကေခၚလာၿပီး (၃)ေဆာင္ကို ထည့္ေတာ့ ကိုေအးၾကည္ (ေအာင္မိုးသူ-ယခု စိတ္တိုင္းက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ရန္ကုန္) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊကို ေတာင္းဆိုလို႔ အေဆာင္ေခၚရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကိုေအးၾကည္တို႔ အခန္း မွာပဲ ေနမယ္ေျပာတာ။ အဲဒီအခန္းမွာ (၁၈) ေယာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ၊ လူမ်ားေနလို႔ တျခားခန္းေနဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က မရရင္မေနဘူး တိုက္ထဲပဲ ျပန္သြားမယ္လုပ္လို႔ ဒင္းတို႔ (လက္ေထာက္ အေဆာင္ မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္) ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ (၆)ခန္းမွာပဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။
တေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကၽြးတယ္။ မနက္စာ လံုးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္း နဲ႔ ပံုစံငပိ။ ညေနစာ လံုးတီး ထမင္း၊ ႏိုင္လြန္ဟင္းနဲ႔ ပံုစံငပိ။ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ပဲဟင္းဆိုတာ ပဲစင္းငံု အခြံခ်ည္းသက္သက္ကို ေရနဲ႔ ျပဳတ္ထားသလို ပဲဖတ္ လံုး၀မပါဘူး။ တခါတေလ ႏို႔စို႔ကေလး ၀မ္းပ်က္တဲ့၀မ္းလို ၀ါ၀ါက်ဲက်ဲ၊ အန႔ံကေအာက္ သိုးသိုး။ ႏိုင္လြန္ဟင္းက ပဲ႐ြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းႏုႏြယ္႐ြက္ကို မေဆးမေၾကာပဲ ဓားနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္း စင္းၿပီး၊ အေစ့ေတြ ႏိုင္းခ်င္းပါတဲ့ မက်ည္းမွည့္နဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ။ သူ႔ထဲမွာ ပါခ်င္တဲ့ ပစၥည္း အကုန္ပါတယ္။ ဖိနပ္သဲႀကိဳး၊ တီေကာင္အေသ၊ ပိုးဟပ္အေသ၊ ပိုးဟပ္ဥခြံ စသည္ျဖင့္....။ ဟင္းႏုႏြယ္႐ိုး ကလဲ ႀကီးသလားမေမးနဲ႔၊ အေျခာက္ခံထားရင္၊ ႏြား႐ိုက္၊ ထင္းဆိုက္လို႔ ရတယ္။ ငပိကေတာ့ ေခြးခ်ီးေရာင္၊ အနံ႔ကဆိုးဆိုး။ အဲဒါကို င႐ုတ္သီးဆီသတ္ထားတဲ့ဆီကို အေပၚက ပါေလ႐ံု ဆမ္းထား တယ္။
တပါတ္တခါ၊ တနင္းလာေန႔ညေန အသားဟင္းေကၽြးတယ္။ အသားေကၽြးဘို႔ ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ စာရင္းေကာက္တယ္။ အသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ အသားမႀကိဳက္ရင္ ငါး၊ ဒါမွမဟုတ္ သက္သတ္လြတ္။ အသားဟင္းဆိုတာက ဟင္းလို႔ အမည္တပ္ထားလို႔သာ ဟင္းေခၚရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ဟင္းပံုမေပါက္ ဘူး။ အသားျပဳတ္လို႔ ေခၚရင္ရတယ္။ အသားတံုးက သပ္သပ္၊ အသားျပဳတ္ရည္ သပ္သပ္။ ၀က္သား ဟင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဟင္းပံုသဏၭာန္က အဆီမ်ားမ်ား၊ အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္ထူထူ ၀က္သားျပဳတ္ပဲ။ တခါတေလ အတံုးအ႐ြယ္ေသးရင္ ၀က္သားႏွစ္တံုးကို ဂံုနီအိပ္ႀကိဳးနဲ႔ ပူးခ်ည္ထားေပးတယ္။ အေခါက္ေပၚမွာ ျဖဴေကာင္ရဲ႔ ဆူးေတာင္ေတြလို မာေတာင္ေတာင္၊ ၀က္ေမႊးေတြက ထူလျပစ္။ တဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာဆိုရင္ အသားတံုးေပၚ နီနီျပာျပာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္လဲ ပါလိုက္ေသး။ အမဲသားဟင္းက ၀က္သားဟင္းထက္ဆိုးေသးတယ္။ အ႐ြတ္မ်ားတဲ့ အသားတံုးေတြမို႔ ကိုက္ဖဲ့မရလို႔ မလြယ္လွဘူး။ တျခားသူတေယာက္ကို အကူေတာင္းၿပီး၊ ကိုက္ထားတဲ့အသားကို လက္နဲ႔ ၀ိုင္းဆြဲခိုင္းဖို႔မၾကံနဲ႔။ အသားတံုးမွာ သြားေတြ စိုက္လ်က္ ပါးစပ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္လာမယ္။ အသားက ပဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။
အမဲသား၊ ၀က္သားမစားရင္ ငါးေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေၾကာ္တေတာင္းလံုးသြန္ၿပီး တခုခ်င္း႐ွာၾကည့္။ အၿမီးပိုင္းနဲ႔ ေခါင္းပိုင္းပဲ။ ကိုယ္ထည္ပိုင္း ပါမလာဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာက္ငါးေတြ။ ဒီငါးေၾကာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားတိုင္း န၀တေခတ္မွာ ပုသိမ္ေထာင္ထဲ ေသသြားတဲ့ ရဲေဌးကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရဲေဌးက အခန္းထဲမွာ အသက္ငယ္ဆံုး၊ ပထမႏွစ္ သဘာ၀သိပၸံ ေကာလိပ္တက္တုန္း။ အၿမီးပိုင္း အတံုးေသးကို ႀကီးတဲ့အတံုးနဲ႔ လဲခိုင္းတယ္။ အတံုးေတြက ထူးမျခားနား၊ ေခါင္းနဲ႔ အၿမီးပဲ။ ေခါင္းဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ေခါင္းစစ္စစ္၊ အသားတစိမွ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါဒါက လဲေပး႐ွာပါတယ္။ သံုးေလးခါ လဲေပမဲ့ မထူးေတာ့ ရဲေဌးက 'မင္းတို႔ ငါး -ီး ေတာင္မစားဘူး' ဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ တိုက္ပိတ္မခံရတာ။ ေနာက္တခါလည္း ဒီလိုပဲ။ အေပၚခန္းမွာ ရဲေဌးေနတုန္းက။ ဒင္းကေလး အံဆံုးေပါက္ၿပီး သြားနာေနလို႔ ကိုထြန္းက်င္(ပီဒီပီ) က ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ ေပးေနတာ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊမိသြားလို႔ ကိုထြန္းက်င္ကို တိုက္ပိတ္ဖို႔ ေခၚထုတ္တာ။ သြားနာလို႔ အိပ္ေနတဲ့ ရဲေဌးဟာ ေစာင္ျခံဳထဲက ၀ုန္းကနဲ ထလာၿပီး "ငါလိုးမ လွေ႐ႊ- ကိုထြန္းက်င္ကိုမပိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုပိတ္ကြ" ဆိုၿပီး တခါးေပါက္ကို ေျပးထြက္လာလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို တိုက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကိုေအးၾကည္၊ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ- ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ ကို၀င္းလြင္ (ပုေလာ-ေဆး တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္) တို႔ သြားေျပာလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။
သက္သတ္လြတ္ ကုလားပဲဟင္းက မဆိုးပါဘူး။ ဂ်င္းဖတ္ လက္မေလာက္ႀကီးေတြ ပါတတ္ၿပီး မဆလာကေလး ပါေလ႐ံုခပ္ထားတဲ့ ကုလားပဲဆီျပန္ဟင္း။
တနင္းဂေႏြေန႔လည္မွာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းတိုက္တယ္။ လက္ဘက္ေျခာက္လို႔ ေျပာတဲ့ အ႐ြက္ကို ျပဳတ္ထားတဲ့ ညိဳညိဳဖန္ဖန္ အရည္ေတြကို သစ္သားစည္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး၊ လံုခ်ည္ျပာေတြက လိုက္ေ၀တယ္။ တိုက္ထဲမွာတုန္းကေတာ့ ဒီ"လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း"ဟာ အဖိုးတန္ေပါ့။ အရသာ႐ွိတဲ့ စြဲမက္စရာေလး။ အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ေရေႏြး ကိုယ္တည္၊ ကိုယ့္လက္ဖက္ေျခာက္ ကိုယ္ခတ္ေသာက္ႏိုင္ မွ၊ ေထာင္ကေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို မက္မက္ေမာေမာ သိတ္မေသာက္ၾကေတာ့ဘူး။ နားေတာင္ညည္း ေသး။ ေန႔လည္ တေရးတေမာ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ အခန္းေ႐ွ႔မွာ ေရေႏြးၾကမ္းပံုးကို တတံုးတံုးနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ လာခ်ရင္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ စိတ္တိုတဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။
အၾကံအဖန္
ေထာင္ထဲမွာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္စားရင္ သူတို႔ေကၽြးတာခ်ည္း ဘယ္လို လုပ္ စားႏိုင္မွာလဲ။ မည္သူမဆို အနည္းနဲ႔အမ်ား အၾကံအဖန္ ခ်က္စား၊ လုပ္စား၊ ႐ွာေဖြစား ေသာက္ၾက ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုဆိုရင္ တနင္းလာမွာေကၽြးတဲ့ အသားကို စီမံကိန္းနဲ႔ ယူရတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ဆီလိုရင္၊ ၀က္ဆီထုတ္ဖို႔ ၀က္သားပိုယူတယ္။ အမဲသားေန႔ဆို အမဲသားကို ငါးနဲ႔ မွ်ယူၿပီး ငါးကို အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားနဲ႔ တြဲေပးတဲ့ အသားျပဳတ္ရည္က လိုသေလာက္ယူထားလိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားကို ေသးေသးလွီးၿပီး ကိုက္လန္တို႔ မုန္လာတို႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ (တကယ္ေတာ့ နတ္သားေဆးလိပ္နဲ႔ လဲတာေပါ့ေလ) အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ ေၾကာ္တယ္။
၀က္ဆီထုတ္မယ့္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ညေန ကတည္းက ထမင္းကို အမ်ားႀကီး ပိုယူထားလိုက္ တယ္။ ညမွာ ၀က္ဆီထုတ္ၿပီးရင္ အိုးက်န္ ၀က္ဆီနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ၿပီး ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးနဲ႔ ညလည္စာစားၾကတယ္။ ထမင္းေၾကာ္မစားတဲ့ လူကလည္း ၀က္ဆီဖတ္ကို င႐ုတ္ဆီနဲ႔ တို႔စားၾကတယ္။ အခန္းထဲ မီးဖိုခြင့္က အျမဲတမ္း မီးစိမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ မီးဖို ေအာ္ပေရး႐ွင္း လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ဖိုရဲတဲ့ အေကာင္ ဖိုစမ္း၊ တိုက္ပိတ္ပစ္မယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ ဒါလည္း ၾကာၾကာတင္း မထားႏိုင္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ဆယ္ရက္ေပါ့။
တခါေတာ့ မီးမဖိုရ၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ဒီေရျမင့္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ဟင္းခ်က္စရာဆီ ျပတ္တာနဲ႔ ၾကံဳပါေရာ။ ၀က္ဆီထုတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဥပေဒက တည္ဆဲ- မီးဖိုရင္ တိုက္ထဲတန္းထည့္မယ္ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စားသံုးဆီ အခက္အခဲကို ကိုသိန္းလြင္(အာနီ-ေဆးတကၠသိုလ္၂) က တာ၀န္ယူ ေျဖ႐ွင္းတယ္။ အဲဒီည ကိုသိန္းလြင္ ၀က္ဆီထုတ္ေနတုန္း ေခ်ာင္းေနတဲ့ တာ၀န္မွဴးက်တဲ့ ႏွစ္ရစ္၀ါဒါ ထြန္း႐ွိန္က အပိုင္ပဲ ဆိုၿပီးလာဖမ္းတယ္။
"ေဟ့- ဟိုမွာ မီးဖိုေနတာ ဘယ္ေကာင္လဲ၊ ေခြးမသား...ေတြ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူးေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ တိုက္ထဲထည့္မယ္...."
ထြန္း႐ွိန္ ေသာ့ယူဖို႔ လွည့္အထြက္မွာ အေပၚက အက်ႌပလာ၊ ဂါ၀န္လို ေဘာင္းဘီပြပြကို ၀တ္ထားတဲ့ ကိုသိန္းလြင္ဟာ ေခၽြးသံ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ ထလာၿပီး
"ဘႀကီး..က်ေနာ္ပါ"
ထြန္း႐ွိန္ ေျခလွမ္းတုန္႔ကနဲ ရပ္သြားတယ္။
"ေဟ့ေကာင္..သိန္းလြင္၊ -ီး မွပဲ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူး ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း -ျမန္ျမန္ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း..."
"ၿပီးခါနီးပါၿပီ- ဘၾကီးရာ ခဏေလးပါ..."
"ေခြးမသား..မလိုခ်င္ဘူး၊ ခုၿငိမ္းလိုက္" လို႔ ဆဲၿပီး၊ ထြန္း႐ွိန္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ကိုသိန္းလြင္က သူ႔ တူအရင္းေလ..။ သူ ဘယ္တိုက္ပိတ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရီလိုက္ရတာ အူေတာင္နာတယ္။
ေထာင္၀င္စာ
အထူးေထာင္က်ေတြက ႏွစ္ပါတ္တခါ၊ တိုက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာင္ကျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတယ္။ အထူးေထာင္က် ဆိုတာ ေထာင္နံပါတ္ေ႐ွ႔မွာ S/ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္၀င္စာက ပစၥည္းကို အျခားရာဇ၀တ္မႈ ေထာင္က်ေတြလို ၀ါဒါေတြ၊ အေကာင္လိုလို ေရာင္လိုလို ေတြရဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ မတရားလုယက္၊ ခိုး၀ွက္ သိမ္းပိုက္ယူငင္တာ မခံရဘူး။ သြင္းခြင့္မရတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဗူး၀မွာကတည္းက၊ အိမ္က လူေတြကို တခါတည္း ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး၊ သြင္းခြင့္ရတာဆို ဘာတခုမွ မေလ်ာ့ေစရဘူး။
တိုက္သစ္မွာတုန္းက ေထာင္၀င္စာခန္းမွာ တခါတည္း၊ ေထာင္၀င္စာ တာ၀န္က် ေထာင္မွဴးက စစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ ပိုက္လာ႐ံုပဲ။ အေဆာင္မွာက်ေတာ့ ေထာင္၀င္စာအထုပ္ေတြကို သံစည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာေတြက ထမ္းလာေပးတယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ပစၥည္းကို စာရင္းနဲ႔တကြအပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ကိုယ့္ပစၥည္း စာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ရတာနဲ႔ ကိုက္မွ လက္မွတ္ထိုးတယ္။ တခါတေလ လူကျပန္မေရာက္ေသးခင္ ပစၥည္းထုတ္က အေဆာင္႐ံုးခန္း ကို ေရာက္ႏွင့္ေနတာလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္၀င္လာတာျမင္ရင္ လွမ္းေခၚၿပီး လက္ထဲထည့္ေပး လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ဘာစားစရာပါတယ္ ဆိုတာ ဒင္းတို႔ သိၿပီးသား၊ စားခ်င္ရင္ လာေတာင္းစားတယ္။
၀ါဒါ အဘေသာင္းဆိုရင္ ေထာင္၀င္စာ လာတဲ့ေန႔မွာ ခြက္ကေလး၊ ပန္းကန္ကေလးကိုင္ၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဘ ထမင္းစားမေကာင္းလို႔ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ကေလးမ်ား က်န္ရင္ နည္းနည္းေပးစားပါ။ ဒီလိုအေျပာေလးေတြနဲ႔ ေတာင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊလည္း သူစားခ်င္ ရင္ အဘေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း(ပီဒီပီ)နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းခိုင္းတယ္။ ဒါလည္း ခင္လို႔ ရင္းႏွီးလို႔ ေတာင္းစားတာ။ မရင္းတဲ့သူေတြဆီ ေတာင္းစားတာ မေတြ႔ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဆီမွာက MI တင္ဦး အမႈ႐ွာၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းတို႔လို၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦးတို႔လို အစာေရစာေပါတဲ့ လူေတြ နံပါတ္ (၈)ခန္း (လံုျခည္ျပာခန္း) မွာ ႐ွိေနတာပဲ။ အစားေကာင္း မျပတ္လွဘူး။ တျခား၀ါဒါေတြက အထူးေတြဆီမွာ မေတာင္းစားရဲဘူး။ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီဆို လံုး၀ ေတာင္းမစားတတ္ဘူး။ ေၾကာက္တတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္မွာ တင္ျမတ္ ႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ အေပၚခန္းမွာေနတဲ့ တင္ျမတ္က အင္းစိန္မွာေနလို႔ အင္းစိန္တင္ျမတ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းက တင္ျမတ္က အေလးမသမား၊ ဗလေကာင္း လို႔ ဗလႀကီးတင္ျမတ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒင္းက ဗလႀကီးသေလာက္ အသံကလဲက်ယ္၊ အဆဲကလဲ သန္။ တေန႔မွာ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီက ဂ်ဴတီထြက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ၊ အေပၚက စပို႔႐ွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အေဆာင္နဲ႔ ေ၀းေ၀း၊ အုတ္႐ိုးေဘးက ကပ္ေလွ်ာက္သြားတာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္က လွမ္းျမင္တယ္။ အဲဒါ အခန္းထဲကေန "ေထာင္မွဴး- စပို႔႐ွပ္ေတြဘာေတြနဲ႔ သားနားေနပါလား၊ ဘယ္က အၾကံအဖန္ရလာ တာလဲ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား လွမ္းဆိုတာ ေထာင္မွဴး တခ်ိဳးထဲ ေျပးေရာ။
ထမင္းစားအုပ္စု
အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တူရာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ထမင္းစားၾကတာကို က်ေနာ္တို႔က ထမင္းစား အုပ္စုလို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက ေထာင္၀င္စာလာသမွ် အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ဘံုစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ စားၾကတာ။ ၃ ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ ထမင္းစား အုပ္စု (၃)စု ႐ွိတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ (မိႈင္းရာျပည့္-ဒႆနိကေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ တင္ႀကိဳင္ (ပီဒီပီ)၊ ကိုထြန္းက်င္ (ပီဒီပီ)၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းက အထကေက်ာင္းသား) တို႔ ေလးေယာက္က တစုစားတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ပီဒီပီ-ယခု အေမရိက၊ ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း)၊ ကိုရဲျမင့္သိန္း (ပီဒီပီ) တို႔ အမႈတြဲႏွစ္ေယာက္က တစုစားတယ္။ က်န္တာ က်ေနာ္တို႔ ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အစုမွာ-
၁။ ကိုေအးၾကည္ (တိန္ေ႐ွာက္ပိန္-ေဆးတကၠသိုလ္ ၂) (ယခု-စိတ္တိုင္းက်လက္ဘက္ရည္)
၂။ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ-ပဲခူး) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၃။ ကိုတင္ျမင့္ (မာ႐ွယ္-ေပါင္းတည္) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၄။ ရဲေဌး (ပုသိမ္) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၅။ ေမာင္ေမာင္စိုး (အ႐ႈပ္-ဟသၤတ) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၆။ ကိုသန္းလင္း (တ-ဥကၠလာ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၇။ ကိုေဌး၀င္း (ယခု-ဂ်ာမဏီ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၈။ ေဖသိန္း (ယခု-ဂ်ပန္ျပည္) (ဂ်ီတီအိုင္)
၉။ ေအာင္ကိုကို (ေရနံေခ်ာင္း) ( ပညာေရးတကၠသိုလ္)
၁၀။ ကိုတင္ေအာင္ (ဘီးလင္း) (ဂ်ီတီအိုင္)
၁၁။ လွဦး (ေဒါပံု-ကုလားပို) (အထကေက်ာင္းသား-ယခုကြယ္လြန္)
၁၂။ ကိုတင္ျမတ္ (မ-ဥကၠလာ) (က်န္းမာေရးမွဴး)
၁၃။ ေစာထြတ္ေက်ာ္ (ျပည္) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၁၄။ က်ေနာ္
က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အိုးသူႀကီးက ကိုေအးၾကည္ (ခ) ေအာင္မိုးသူ (စိတ္တိုင္းက်)။ လူပုသေလာက္ အၾကံ အဖန္ေကာင္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္စီမံ၊ အားလံုးအတြက္ သူပဲ ဒိုင္ခံခ်က္တာ။ က်န္တဲ့သူေတြက ဟင္း႐ြက္ခူး ဟင္း႐ြက္သင္၊ ထင္းခြဲ၊ ကင္းေစာင့္(တခါတေလ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ကင္းေစာင့္ရတယ္)၊ အိုးေဆးခြက္ေဆး၊ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။
ေထာင္၀င္စာရက္ကိုလည္း သူပဲ စီစဥ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ နယ္ကေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ၊ ပစၥည္းနည္းနည္းပဲ လာႏိုင္သူေတြ၊ မ်ားမ်ား လာႏိုင္သူေတြကို ႏွစ္ပါတ္ အလ်င္မီ ေအာင္ ကိုေအးၾကည္က စီစဥ္ေပးတယ္။ ေထာင္၀င္စာ လာလာ-မလာလာ၊ နည္းနည္း-မ်ားမ်ား၊ အားလံုးမွ်မွ်တတ၊ မ႐ွိအတူ၊ ႐ွိအတူ ခြဲေ၀စားၾကတယ္။ စားစရာမ႐ွိတဲ့အခါ ၾကက္ဖမ္း၊ ႂကြက္ဖမ္း၊ အေကာင္ပေလာင္ ဖမ္းစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတာေပါ့။ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြစားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္။
၀န္ႀကီးဌာနခြဲေ၀မႈ
ကိုေအးၾကည္က အိုးသူႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေရာက္ရင္ ပိုင္႐ွင္က သူ႔ပစၥည္းစံုေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းက လြဲလို႔ က်န္တာကို သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြက သိမ္းယူသြားတယ္။ အိုးသူႀကီးက ထမင္းနဲ႔စားတဲ့ စားစရာမွန္သမွ် အကုန္သိမ္းတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းစားရမယ့္ဟင္း၊ ေႏႊးရမယ့္ဟင္း၊ တာ႐ွည္ခံတဲ့ဟင္း၊ အေရာအေႏွာလုပ္ၿပီး ပြါးရမယ့္ဟင္း၊ စတာေတြကို ေနာက္တပါတ္မွာ ေနာက္တသုတ္ ေထာင္၀င္စာ မီေအာင္ ခန္႔ခြဲရတယ္။ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို( ပညာေရးတကၠသိုလ္ကမို႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ရာထူးေပးၿပီး ဆရာႀကီးလို႔ေခၚၾကတာ) က မံု႔နဲ႔ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာလို ကုန္ေျခာက္ေတြကို သိမ္းတယ္။ မနက္အိပ္ရာထ အစာကို သူက တာ၀န္ယူရတယ္။ သူ ခ်ေပးတာကို မနက္တိုင္ အားလံုး စားရတယ္။
က်ေနာ္က မီးခိုးအူေရးနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါျဖစ္ေျမာက္ေရး၀န္ႀကီး။ ကိုယ့္အုပ္စုထဲ ၀င္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတယ္။ ေငြေၾကးအျဖစ္သံုးရမယ့္ နတ္သားလို ေဆးေပါ့လိပ္ အေသးနဲ႔ စီးကရက္တို႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ဆီ အပ္ရတယ္။ သူက ဒါနဲ႔ အားလံုးအတြက္ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြကိုေတာ့ ရတဲ့ ေဆးလိပ္ အေရအတြက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ တတ္တဲ့ လူ အေရအတြက္၊ ေထာင္၀င္စာတပါတ္ နဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ့္လူေတြရဲ႔ ျခင္ေထာင္ အမိုးေပၚေတြမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ၃-၄-၅လိပ္ စသျဖင့္ နည္းရင္နည္းသလို၊ မ်ားရင္မ်ား သလို။
က်ေနာ္ရယ္ ဗိုလင္း(ကိုသန္းလင္း)ရယ္၊ ဘြန္း(ကိုေဌး၀င္း)ရယ္က ခြက္ကေလးတလံုး လုပ္ထား တယ္။ ကိုတာ ရတာကို အဲဒီခြက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး၊ ေသာက္ခ်င္တဲ့အခါ ယူေသာက္။ ကိုေဌး၀င္းက ေဆးလိပ္အေသာက္ နည္းတယ္။ ဗိုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ႏွေခါင္း ၾကပ္ခိုးစြဲတယ္။ သူ႔ေ၀စုကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မွ်တယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္က မႏၱေလးနဂါးေဆးလိပ္ စပါယ္႐ွယ္ ထည့္ေပးတတ္ေတာ့ အျခား ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ၀ါဒါေတြလည္း တခါတေလ လာေတာင္းေသာက္တယ္။
ထင္းျဖစ္တဲ့ကုတင္
အခန္းထဲက ကုတင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ထင္းစိုက္ပစ္တာ သိသိသာသာႀကီး ကုန္သြားတယ္။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလ်ာ့လာေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက ကုတင္ေတြကို အလံုးလိုက္ လာေရသြားတယ္။ ကုတင္အလံုးလိုက္ မဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ ကုတင္တလံုးမွာ ၾကမ္း ၅ ေခ်ာင္း႐ွိတဲ့အနက္ အစြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလယ္ေခါင္တေခ်ာင္းကို ခ်န္ၿပီး နံပါတ္ ၂ အေခ်ာင္းနဲ႔ နံပါတ္ ၄ အေခ်ာင္းကို ထင္းလုပ္ပစ္တယ္။ ဘာယာတန္းက ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေဘာင္ေတြကို ႐ွင္းပစ္တယ္။ ၃ ေဆာင္တခု လံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုက ထင္းသံုးအမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလ အေဆာင္ေရကန္နားက သစ္ပင္ကိုလဲ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ ၀ါဒါလစ္ရင္လစ္သလို အကိုင္းေတြ တက္ခုတ္ၿပီး ထင္းလုပ္ေသး တယ္။ ေအးၾကည္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းသေလာက္ ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကိုတင္ျမတ္ႀကီးကလဲ ကုတင္ေအာ္ပို ေရး႐ွင္းမွာ အားကိုးရတယ္။
တခါေတာ့ ခုတ္ၿပီးခါစ ထင္းေတြ မသိမ္းရေသးခင္ ခုတင္ေတြေအာက္မွာ ပံုထားတာ အေဆာင္မွဴး လွေ႐ႊေတြ႔သြားတယ္။ မသိမသာ ၾကည့္သြားၿပီး အဘေသာင္းကို ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြ အခန္းမွာ ထင္းပံုဟာ ေႁမြေတာင္ ၀င္ေအာင္းလို႔ရတယ္။ သြားသိမ္းစမ္းတဲ့။ ထင္းသိမ္းသြားေတာ့ေကာ ကိုေအးၾကည္က မမႈဘူး။ ညေန ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဟင္းအိုးကို ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာ ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဖိုမွာ သြားခ်က္ခိုင္းတယ္။ လံုခ်ည္ျပာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
စာမဖတ္ပါနဲ႔ ဟင္းပဲခ်က္ပါ
လူေတြက သူ႔ကို လူပုသေလာက္ အၾကံအဖန္ေကာင္းလို႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြ အစားအေသာက္အဆင္ေျပဖို႔ပဲ အျမဲစဥ္းစားတယ္။ ဘာလုပ္စားရင္ ေကာင္းမလဲ အျမဲ အၾကံထုတ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔တမ်ိဳး၊ ခိုးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တမ်ိဳး ေပးၿပီး ဖိုႀကီး၊ ေဆး႐ံုဖို၊ ေတာင္ယာတို႔က သူလိုခ်င္တာကို ၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ကိုသိန္းလြင္(အာနီ)တို႔ က်ေနာ္တို႔က "ေအးၾကည္ မင္း ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးပဲစဥ္းစားေန၊ စာေတာ့မဖတ္ဘူး၊ စာေလးဘာေလးလဲ ဖတ္ဦးကိုယ့္လူ" လို႔ ေျပာတယ္။ ခဏခဏ သူ႔ကို စာဖတ္ခိုင္းေတာ့၊ နားညည္းၿပီး "ေအးဖတ္မယ္၊ အစားအေသာက္ကို အာနီတို႔ပဲ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္" ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ "ေအး ... စာဖတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ က်န္တာ ငါတို႔ တာ၀န္ထား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ပီကင္းရီျဗဴးေတြ ေဘးခ်ၿပီး တေခါေခါနဲ႔ ေဟာက္ေနပါေလေရာ။ စာအုပ္က သူ႔ အိပ္ေဆးလို ျဖစ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အိပ္တာပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက "ေတာ္ပါၿပီ ေအးၾကည္ရာ ဟင္းပဲ ျပန္ခ်က္ပါေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔ေတာ့" လို႔ ေျပာယူရတယ္။
ေငြနဲ႔ေၾကးနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ေထာင္ပိုက္ဆံလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔အျပင္၊ တကယ့္ ေငြေၾကးလည္း ကိုးဆယ္မ်ိဳးတရာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ကို ေထာင္၀င္စာမွာရင္ ပိုက္ဆံလည္းမွာတယ္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴလိပ္ကို ပိုက္ဆံထည့္လိပ္လို႔ ရေအာင္၊ အစပိုင္းက နဲနဲျဖည္၊ ပိုက္ဆံကို စကၠဴနဲ႔အတူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လိပ္တယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားကို ၀ါဒါေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးမွာၿပီး သရက္သီး သနပ္နဲ႔ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္စားတယ္။
ၾကက္သူခိုး
အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊက အေဆာင္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးတယ္။ သူ႔ၾကက္ေတြကို နယ္စပ္က တိုက္ပြဲမွာ မိလာတဲ့ ဗကပတ႐ုတ္ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ ေန၀င္းစိန္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ဒီၾကက္ေတြ ကို အေဆာင္၀င္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ေအာက္ထပ္ဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ က်ေနာ္တို႔ တေရးတေမာအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကက္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြ ေဆးတဲ့ ေရေနရာမွာ က်ေနတဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို အခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး လာေကာက္စားေလ့႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ဖမ္းပြဲ လုပ္ၾကတယ္။
ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာမွာ ထမင္းလံုးေတြကို ၾကဲျဖန္႔ထားလိုက္ၿပီး လူေတြက ကိုယ့္ကုတင္မွာကိုယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သံတိုင္ေပါက္ကေန ၀င္လာတယ္။ ပိုင္ေလာက္ၿပီဆို တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြဟာ ျဗဳန္းဆို ကုတင္ေပၚေတြကဆင္းၿပီး အေပါက္ေတြမွာ ကာရပ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ အလန္႔တၾကားခုန္ေပါက္ေနတုန္း အသံမ်ားမ်ားမထြက္ခင္ အဆံုးစီရင္ လိုက္ ၾကတယ္။
ရဲျမင့္သိန္းက ၾကက္ကို ဟာလာလုပ္၊ အေမႊးႏႈတ္၊ အေရခြံဆုတ္၊ တင္ျမတ္ႀကီးက ဗိုက္ခြဲအူထုတ္၊ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ တံုးတစ္ေပးတယ္။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီ၊ သဲလြန္စမက်န္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဒါေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ခိုင္းလို႔ ရထားတဲ့ မဆလာနဲ႔ ခ်က္တယ္။ ညေနထမင္းစားေတာ့ ရဲျမင့္သိန္းက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ၿပီး အားလံုးကို အညီအမွ် ခြဲေပးတာ အဲဒီညေန အားလံုးထမင္းၿမိန္ၾက တယ္။
ေန၀င္းစိန္ ၾကက္ေတြကို အိပ္တန္းသြင္းဖို႔ လုပ္ေတာ့ ႐ွာမေတြ႔လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အခန္းထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ စားၿပီးလို႔ ဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ။
တကယ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ၾကက္ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ပဲ လူေပ်ာက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ သံေခ်ာင္းေတြ ေခါက္၊ မီးေမာင္းေတြထိုး၊ စစ္ေခြးေတြလႊတ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ေခါင္းမီးေတာက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနၿပီ။ ၾကက္ဆိုေတာ့လည္း လံုခ်ည္ျပာ ေန၀င္းစိန္ခမ်ာ မနက္မွ ဆက္႐ွာေတာ့မယ့္ သေဘာနဲ႔ ၾကက္စာရင္း မကိုက္ပဲ ၾကက္ေထာင္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
[2001 August 15 မာယာထဲက ၃ေဆာင္၊ ၆ ခန္းကို ျပဳျပင္မြမ္းမံ ျဖည့္စြက္ၿပီး၊ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
ကိုေနလင္းေရးတဲ့ 'လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္းမ်ားအေၾကာင္း' စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ကိုယ္ေထာင္ထဲေနခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ခံခဲ့ရတာဟာ သူတို႔နဲ႔စာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔က ညီပုေလး ေလာက္ပဲ ႐ွိပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဆို မင္းတို႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ဇိမ္က်ခဲ့သလားလို႔ ေမးစရာ႐ွိလိမ့္မယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ ဘယ္လိုလုပ္ ဇိမ္က်ပါ့မလဲ။ ရန္သူ႔လက္ထဲ က်ေနတဲ့ဥစၥာ၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ စစ္ေၾကာေရးကာလနဲ႔ ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းခါစ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ၊ ဘီလူးဆိုင္းတီးခဲ့တာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ကိုေနလင္း (လူ႐ွင္သခ်ႋဳင္း စာအုပ္ေရးသူ) တို႔ေခတ္ (န၀တ၊ နအဖေခတ္) ေလာက္ မဆိုးဘူး ဆိုတာ၊ '၇၀ ခုႏွစ္လြန္ အေရးအခင္း မွာ က်ဘူးသူေတြ သိၾကပါတယ္။
၃ ေဆာင္ဆိုတာ ဘာလဲ
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္က်တဲ့ ကာလတုန္း (၁၉၇၆-၁၉၇၈) က၊ အင္းစိန္ေထာင္မွာ (၁) ေဆာင္၊ (၂) ေဆာင္က အခ်ဳပ္ေဆာင္။ (၃) ေဆာင္က အထူးေဆာင္၊ (၄) ေဆာင္၊ (၅) ေဆာင္က ေထာင္က်ေဆာင္။ (၆) ေဆာင္က မိန္းမေဆာင္။
(၃) ေဆာင္ဟာ အေပၚ ေလးခန္း၊ ေအာက္ ေလးခန္း ႐ွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ႀကီး။ အခုေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မီးေလာင္သြားလို႔ တထပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အထူးဆိုတာဘာလဲ
အထူးဆိုတာ ေထာင္က်နံပါတ္ဟာ ေ႐ွ႔က အဂၤလိပ္စာလံုး S ပါတယ္။
အထူးေဆာင္ ((၃)ေဆာင္) မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ (ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရး အခင္း၊ မိႈင္းရာျပည္အေရးအခင္း)နဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ထားတယ္။ အုပ္စုလိုက္ က်တဲ့ မီးေမာင္းစာေစာင္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိသူေတြ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လို ပီဒီပီေတြ၊ အလုပ္သမားအေရး အခင္းက ဂုန္နီစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြလည္း ႐ွိတယ္။
အထူးေဆာင္မွာ အုန္းဆံသြပ္ ေမြ႔ယာ၊ အုန္းဆံသြပ္ေခါင္းအံုး ေပးတယ္။ ခ်ည္ေစာင္တထည္ ဂြမ္းေစာင္တထည္ ေပးတယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ျခင္ေထာင္သြင္းခြင့္ေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ခ်ည္ေစာင္နဲ႔ ပံုစံ လံုခ်ည္ဟာ ျခင္ေထာင္တလံုး ျဖစ္တယ္။ ေစာင္ကို ျခင္ေထာင္ ကိုယ္ထည္လုပ္၊ ပုဆိုးကို ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းရင္း ေျခရင္း အပိတ္ခ်ဳပ္ရင္၊ ျခင္ေထာင္တခု ျဖစ္ေရာ။ ည ညဆို ျခင္ေထာင္ကေလးေတြ ေထာင္ထားတာမ်ား သင္းခ်ိဳင္းက အုတ္ဂူကေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဒါ လူသာမန္ေတြရဲ႔ ဂူေျပာတာေနာ္။ ေသးေသးကုပ္ကုပ္ ေလွာင္ေလွာင္ပိတ္ပိတ္။ လူခ်မ္းသာေတြ ဂူၾကေတာ့ လက္ရာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ေခါင္းရင္းဘက္ က ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေအာင္ ဇာေတြဘာေတြ နဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ အျမင့္ကလည္း လူတထိုင္စာ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ တ႐ုတ္သခ်ႋဳင္းက ဂူအေကာင္းစားမ်ိဳး ၂ ဂူ ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျခင္ေထာင္က်ေတာ့ လူထိုင္လို႔မရတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာလိုမ်ိဳး အသက္႐ွဴမ၀တဲ့ ျခင္ေထာင္။ ဆရာႀကီး ကိုေအာင္ကိုကို ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ျခင္ေထာင္ထဲ၀င္ရင္ ေႁမြလို အ႐ွည္လိုက္ စန္႔စန္႔၀င္ရတယ္။
ေထာင္ကေပးတဲ့ အထူးေတြအတြက္ ပံုစံလံုခ်ည္ဆိုတာက အစိမ္းႏုေရာင္ အင္းမလံုခ်ည္ဒီဇိုင္း တထည္နဲ႔ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်တထည္ ရတယ္။ သူ႔တို႔ေပးတဲ့ ခ်ည္႐ွပ္အကႌ်က အသစ္မွာ အသားက ၾကမ္းေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပါမ်ားေလ အကႌ်သားက ေခ်ာၿပီး ညက္လာေလပဲ။ ခ်ည္အစစ္ဆိုေတာ့ ၀တ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။
ႏွစ္ပါတ္တခါလား၊ တလတခါလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ လူတေယာက္ကို ေခါင္းလိမ္းဖို႔ အုန္းဆီတေယာက္ကို ဇြန္းကေလးနဲ႔ တဇြန္းစာေလာက္နဲ႔ လက္မ ေလာက္ ဆပ္ျပာၾကမ္း တတံုး ရတယ္။
တေန႔တာလုပ္ငန္း
ပံုစံထိုင္ရတာ၊ ပံုစံရပ္ရတာ မ႐ွိေသးဘူး။ (ေနာက္မွ ၃ ေဆာင္လဲ ပံုစံေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္) မနက္ လင္း ခါစ၊ ေထာင္ ဖြင့္လို႔ လူလာစစ္ရင္ ၀ါဒါက အေဆာင္ထဲ မ၀င္ခင္ အသံအရင္ေပးတယ္။ အဲဒီလို အသံၾကားရင္ ႏိုးတဲ့ တေယာက္ေယာက္က အခန္းထဲက က်န္တဲ့လူေတြကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ေတြဘာေတြ ျဖဳတ္ၿပီး လူေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚ ကိုယ္ထိုင္ေပးလိုက္တာပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ၀ါဒါ၀င္လာမွ ကမန္းကတန္း ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီး၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကုတင္ေပၚထိုင္ေပးလိုက္ၿပီး၊ လူေရတြက္ၿပီးလို႔ ၀ါဒါေတာင္ အခန္းျပင္ မေရာက္ေသးဘူး ေစာင္ျခံဳထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ အိမ္သာ တက္သူကလည္း လူစစ္ေနတုန္း အိမ္သာထဲ က လက္ေထာင္ျပတာပဲ။
ကိုယ့္အေဆာင္မွာ ကိုယ္အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္၊ ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထပဲ။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားအိပ္ လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ည ကိုးနာရီမွာ ၀ါဒါက အိပ္ခ်ိန္ေအာ္တယ္။ အဘေသာင္းတို႔လို ၀ါဒါဆို အိပ္ခ်ိန္သည္ႀကီး လာပါအုန္းလို႔ မုန္႔သည္ေခၚသလို ေခၚလိုက္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေႏြးေတြ တအိုးၿပီး တအိုး တည္ေကာင္းတုန္း၊ ေသာက္ေကာင္းတုန္း။ ေရေႏြးကို လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးေဂါက္နဲ႔ တည္တာ။ ဘာမွတ္လို႔လဲ။ ဆူဆူညံညံသာ မလုပ္နဲ႔၊ အိပ္ခ်ိန္မအိပ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ အျငင္းအခုန္မ်ားသြားလို႔ အသံကက်ယ္မွန္းမသိ က်ယ္သြားရင္ေတာ့ လာေျပာတယ္။
ေရေႏြးေဂါက္က ကိုယ့္ဖာကိုယ္ လက္ျဖစ္လုပ္ၾကတာ။ ေရေႏြးေဂါက္ဇာတ္လမ္းက သပ္သပ္ေရးမွ ျဖစ္မွာ။
၃ ေဆာင္ ၆ ခန္း
ေထာင္က်ေဆာင္ေတြမွာ တခန္းကို လူတရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါးထားတဲ့ အခန္းမ်ိဳး၊ အထူးမွာ တခန္းကို ႏွစ္ဆယ္မေက်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌး၀င္းကို တိုက္သစ္ကေခၚလာၿပီး (၃)ေဆာင္ကို ထည့္ေတာ့ ကိုေအးၾကည္ (ေအာင္မိုးသူ-ယခု စိတ္တိုင္းက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ရန္ကုန္) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊကို ေတာင္းဆိုလို႔ အေဆာင္ေခၚရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကိုေအးၾကည္တို႔ အခန္း မွာပဲ ေနမယ္ေျပာတာ။ အဲဒီအခန္းမွာ (၁၈) ေယာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ၊ လူမ်ားေနလို႔ တျခားခန္းေနဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က မရရင္မေနဘူး တိုက္ထဲပဲ ျပန္သြားမယ္လုပ္လို႔ ဒင္းတို႔ (လက္ေထာက္ အေဆာင္ မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္) ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ (၆)ခန္းမွာပဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။
တေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကၽြးတယ္။ မနက္စာ လံုးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္း နဲ႔ ပံုစံငပိ။ ညေနစာ လံုးတီး ထမင္း၊ ႏိုင္လြန္ဟင္းနဲ႔ ပံုစံငပိ။ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ပဲဟင္းဆိုတာ ပဲစင္းငံု အခြံခ်ည္းသက္သက္ကို ေရနဲ႔ ျပဳတ္ထားသလို ပဲဖတ္ လံုး၀မပါဘူး။ တခါတေလ ႏို႔စို႔ကေလး ၀မ္းပ်က္တဲ့၀မ္းလို ၀ါ၀ါက်ဲက်ဲ၊ အန႔ံကေအာက္ သိုးသိုး။ ႏိုင္လြန္ဟင္းက ပဲ႐ြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းႏုႏြယ္႐ြက္ကို မေဆးမေၾကာပဲ ဓားနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္း စင္းၿပီး၊ အေစ့ေတြ ႏိုင္းခ်င္းပါတဲ့ မက်ည္းမွည့္နဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ။ သူ႔ထဲမွာ ပါခ်င္တဲ့ ပစၥည္း အကုန္ပါတယ္။ ဖိနပ္သဲႀကိဳး၊ တီေကာင္အေသ၊ ပိုးဟပ္အေသ၊ ပိုးဟပ္ဥခြံ စသည္ျဖင့္....။ ဟင္းႏုႏြယ္႐ိုး ကလဲ ႀကီးသလားမေမးနဲ႔၊ အေျခာက္ခံထားရင္၊ ႏြား႐ိုက္၊ ထင္းဆိုက္လို႔ ရတယ္။ ငပိကေတာ့ ေခြးခ်ီးေရာင္၊ အနံ႔ကဆိုးဆိုး။ အဲဒါကို င႐ုတ္သီးဆီသတ္ထားတဲ့ဆီကို အေပၚက ပါေလ႐ံု ဆမ္းထား တယ္။
တပါတ္တခါ၊ တနင္းလာေန႔ညေန အသားဟင္းေကၽြးတယ္။ အသားေကၽြးဘို႔ ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ စာရင္းေကာက္တယ္။ အသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ အသားမႀကိဳက္ရင္ ငါး၊ ဒါမွမဟုတ္ သက္သတ္လြတ္။ အသားဟင္းဆိုတာက ဟင္းလို႔ အမည္တပ္ထားလို႔သာ ဟင္းေခၚရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ဟင္းပံုမေပါက္ ဘူး။ အသားျပဳတ္လို႔ ေခၚရင္ရတယ္။ အသားတံုးက သပ္သပ္၊ အသားျပဳတ္ရည္ သပ္သပ္။ ၀က္သား ဟင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဟင္းပံုသဏၭာန္က အဆီမ်ားမ်ား၊ အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္ထူထူ ၀က္သားျပဳတ္ပဲ။ တခါတေလ အတံုးအ႐ြယ္ေသးရင္ ၀က္သားႏွစ္တံုးကို ဂံုနီအိပ္ႀကိဳးနဲ႔ ပူးခ်ည္ထားေပးတယ္။ အေခါက္ေပၚမွာ ျဖဴေကာင္ရဲ႔ ဆူးေတာင္ေတြလို မာေတာင္ေတာင္၊ ၀က္ေမႊးေတြက ထူလျပစ္။ တဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာဆိုရင္ အသားတံုးေပၚ နီနီျပာျပာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္လဲ ပါလိုက္ေသး။ အမဲသားဟင္းက ၀က္သားဟင္းထက္ဆိုးေသးတယ္။ အ႐ြတ္မ်ားတဲ့ အသားတံုးေတြမို႔ ကိုက္ဖဲ့မရလို႔ မလြယ္လွဘူး။ တျခားသူတေယာက္ကို အကူေတာင္းၿပီး၊ ကိုက္ထားတဲ့အသားကို လက္နဲ႔ ၀ိုင္းဆြဲခိုင္းဖို႔မၾကံနဲ႔။ အသားတံုးမွာ သြားေတြ စိုက္လ်က္ ပါးစပ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္လာမယ္။ အသားက ပဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။
အမဲသား၊ ၀က္သားမစားရင္ ငါးေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေၾကာ္တေတာင္းလံုးသြန္ၿပီး တခုခ်င္း႐ွာၾကည့္။ အၿမီးပိုင္းနဲ႔ ေခါင္းပိုင္းပဲ။ ကိုယ္ထည္ပိုင္း ပါမလာဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာက္ငါးေတြ။ ဒီငါးေၾကာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားတိုင္း န၀တေခတ္မွာ ပုသိမ္ေထာင္ထဲ ေသသြားတဲ့ ရဲေဌးကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရဲေဌးက အခန္းထဲမွာ အသက္ငယ္ဆံုး၊ ပထမႏွစ္ သဘာ၀သိပၸံ ေကာလိပ္တက္တုန္း။ အၿမီးပိုင္း အတံုးေသးကို ႀကီးတဲ့အတံုးနဲ႔ လဲခိုင္းတယ္။ အတံုးေတြက ထူးမျခားနား၊ ေခါင္းနဲ႔ အၿမီးပဲ။ ေခါင္းဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ေခါင္းစစ္စစ္၊ အသားတစိမွ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါဒါက လဲေပး႐ွာပါတယ္။ သံုးေလးခါ လဲေပမဲ့ မထူးေတာ့ ရဲေဌးက 'မင္းတို႔ ငါး -ီး ေတာင္မစားဘူး' ဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ တိုက္ပိတ္မခံရတာ။ ေနာက္တခါလည္း ဒီလိုပဲ။ အေပၚခန္းမွာ ရဲေဌးေနတုန္းက။ ဒင္းကေလး အံဆံုးေပါက္ၿပီး သြားနာေနလို႔ ကိုထြန္းက်င္(ပီဒီပီ) က ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ ေပးေနတာ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊမိသြားလို႔ ကိုထြန္းက်င္ကို တိုက္ပိတ္ဖို႔ ေခၚထုတ္တာ။ သြားနာလို႔ အိပ္ေနတဲ့ ရဲေဌးဟာ ေစာင္ျခံဳထဲက ၀ုန္းကနဲ ထလာၿပီး "ငါလိုးမ လွေ႐ႊ- ကိုထြန္းက်င္ကိုမပိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုပိတ္ကြ" ဆိုၿပီး တခါးေပါက္ကို ေျပးထြက္လာလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို တိုက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကိုေအးၾကည္၊ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ- ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ ကို၀င္းလြင္ (ပုေလာ-ေဆး တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္) တို႔ သြားေျပာလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။
သက္သတ္လြတ္ ကုလားပဲဟင္းက မဆိုးပါဘူး။ ဂ်င္းဖတ္ လက္မေလာက္ႀကီးေတြ ပါတတ္ၿပီး မဆလာကေလး ပါေလ႐ံုခပ္ထားတဲ့ ကုလားပဲဆီျပန္ဟင္း။
တနင္းဂေႏြေန႔လည္မွာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းတိုက္တယ္။ လက္ဘက္ေျခာက္လို႔ ေျပာတဲ့ အ႐ြက္ကို ျပဳတ္ထားတဲ့ ညိဳညိဳဖန္ဖန္ အရည္ေတြကို သစ္သားစည္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး၊ လံုခ်ည္ျပာေတြက လိုက္ေ၀တယ္။ တိုက္ထဲမွာတုန္းကေတာ့ ဒီ"လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း"ဟာ အဖိုးတန္ေပါ့။ အရသာ႐ွိတဲ့ စြဲမက္စရာေလး။ အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ေရေႏြး ကိုယ္တည္၊ ကိုယ့္လက္ဖက္ေျခာက္ ကိုယ္ခတ္ေသာက္ႏိုင္ မွ၊ ေထာင္ကေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို မက္မက္ေမာေမာ သိတ္မေသာက္ၾကေတာ့ဘူး။ နားေတာင္ညည္း ေသး။ ေန႔လည္ တေရးတေမာ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ အခန္းေ႐ွ႔မွာ ေရေႏြးၾကမ္းပံုးကို တတံုးတံုးနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ လာခ်ရင္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ စိတ္တိုတဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။
အၾကံအဖန္
ေထာင္ထဲမွာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္စားရင္ သူတို႔ေကၽြးတာခ်ည္း ဘယ္လို လုပ္ စားႏိုင္မွာလဲ။ မည္သူမဆို အနည္းနဲ႔အမ်ား အၾကံအဖန္ ခ်က္စား၊ လုပ္စား၊ ႐ွာေဖြစား ေသာက္ၾက ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုဆိုရင္ တနင္းလာမွာေကၽြးတဲ့ အသားကို စီမံကိန္းနဲ႔ ယူရတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ဆီလိုရင္၊ ၀က္ဆီထုတ္ဖို႔ ၀က္သားပိုယူတယ္။ အမဲသားေန႔ဆို အမဲသားကို ငါးနဲ႔ မွ်ယူၿပီး ငါးကို အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားနဲ႔ တြဲေပးတဲ့ အသားျပဳတ္ရည္က လိုသေလာက္ယူထားလိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္။ အမဲသားကို ေသးေသးလွီးၿပီး ကိုက္လန္တို႔ မုန္လာတို႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ (တကယ္ေတာ့ နတ္သားေဆးလိပ္နဲ႔ လဲတာေပါ့ေလ) အ႐ြက္တခုခုနဲ႔ ေၾကာ္တယ္။
၀က္ဆီထုတ္မယ့္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ညေန ကတည္းက ထမင္းကို အမ်ားႀကီး ပိုယူထားလိုက္ တယ္။ ညမွာ ၀က္ဆီထုတ္ၿပီးရင္ အိုးက်န္ ၀က္ဆီနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ၿပီး ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးနဲ႔ ညလည္စာစားၾကတယ္။ ထမင္းေၾကာ္မစားတဲ့ လူကလည္း ၀က္ဆီဖတ္ကို င႐ုတ္ဆီနဲ႔ တို႔စားၾကတယ္။ အခန္းထဲ မီးဖိုခြင့္က အျမဲတမ္း မီးစိမ္းျပတာ မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ မီးဖို ေအာ္ပေရး႐ွင္း လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ဖိုရဲတဲ့ အေကာင္ ဖိုစမ္း၊ တိုက္ပိတ္ပစ္မယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ ဒါလည္း ၾကာၾကာတင္း မထားႏိုင္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ဆယ္ရက္ေပါ့။
တခါေတာ့ မီးမဖိုရ၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ဒီေရျမင့္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ဟင္းခ်က္စရာဆီ ျပတ္တာနဲ႔ ၾကံဳပါေရာ။ ၀က္ဆီထုတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဥပေဒက တည္ဆဲ- မီးဖိုရင္ တိုက္ထဲတန္းထည့္မယ္ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စားသံုးဆီ အခက္အခဲကို ကိုသိန္းလြင္(အာနီ-ေဆးတကၠသိုလ္၂) က တာ၀န္ယူ ေျဖ႐ွင္းတယ္။ အဲဒီည ကိုသိန္းလြင္ ၀က္ဆီထုတ္ေနတုန္း ေခ်ာင္းေနတဲ့ တာ၀န္မွဴးက်တဲ့ ႏွစ္ရစ္၀ါဒါ ထြန္း႐ွိန္က အပိုင္ပဲ ဆိုၿပီးလာဖမ္းတယ္။
"ေဟ့- ဟိုမွာ မီးဖိုေနတာ ဘယ္ေကာင္လဲ၊ ေခြးမသား...ေတြ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူးေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ တိုက္ထဲထည့္မယ္...."
ထြန္း႐ွိန္ ေသာ့ယူဖို႔ လွည့္အထြက္မွာ အေပၚက အက်ႌပလာ၊ ဂါ၀န္လို ေဘာင္းဘီပြပြကို ၀တ္ထားတဲ့ ကိုသိန္းလြင္ဟာ ေခၽြးသံ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ ထလာၿပီး
"ဘႀကီး..က်ေနာ္ပါ"
ထြန္း႐ွိန္ ေျခလွမ္းတုန္႔ကနဲ ရပ္သြားတယ္။
"ေဟ့ေကာင္..သိန္းလြင္၊ -ီး မွပဲ၊ မင္းတို႔ကို မီးမဖိုရဘူး ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း -ျမန္ျမန္ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း..."
"ၿပီးခါနီးပါၿပီ- ဘၾကီးရာ ခဏေလးပါ..."
"ေခြးမသား..မလိုခ်င္ဘူး၊ ခုၿငိမ္းလိုက္" လို႔ ဆဲၿပီး၊ ထြန္း႐ွိန္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ကိုသိန္းလြင္က သူ႔ တူအရင္းေလ..။ သူ ဘယ္တိုက္ပိတ္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရီလိုက္ရတာ အူေတာင္နာတယ္။
ေထာင္၀င္စာ
အထူးေထာင္က်ေတြက ႏွစ္ပါတ္တခါ၊ တိုက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာင္ကျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတယ္။ အထူးေထာင္က် ဆိုတာ ေထာင္နံပါတ္ေ႐ွ႔မွာ S/ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္၀င္စာက ပစၥည္းကို အျခားရာဇ၀တ္မႈ ေထာင္က်ေတြလို ၀ါဒါေတြ၊ အေကာင္လိုလို ေရာင္လိုလို ေတြရဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ မတရားလုယက္၊ ခိုး၀ွက္ သိမ္းပိုက္ယူငင္တာ မခံရဘူး။ သြင္းခြင့္မရတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဗူး၀မွာကတည္းက၊ အိမ္က လူေတြကို တခါတည္း ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး၊ သြင္းခြင့္ရတာဆို ဘာတခုမွ မေလ်ာ့ေစရဘူး။
တိုက္သစ္မွာတုန္းက ေထာင္၀င္စာခန္းမွာ တခါတည္း၊ ေထာင္၀င္စာ တာ၀န္က် ေထာင္မွဴးက စစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ ပိုက္လာ႐ံုပဲ။ အေဆာင္မွာက်ေတာ့ ေထာင္၀င္စာအထုပ္ေတြကို သံစည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာေတြက ထမ္းလာေပးတယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ပစၥည္းကို စာရင္းနဲ႔တကြအပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ကိုယ့္ပစၥည္း စာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ရတာနဲ႔ ကိုက္မွ လက္မွတ္ထိုးတယ္။ တခါတေလ လူကျပန္မေရာက္ေသးခင္ ပစၥည္းထုတ္က အေဆာင္႐ံုးခန္း ကို ေရာက္ႏွင့္ေနတာလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္၀င္လာတာျမင္ရင္ လွမ္းေခၚၿပီး လက္ထဲထည့္ေပး လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ဘာစားစရာပါတယ္ ဆိုတာ ဒင္းတို႔ သိၿပီးသား၊ စားခ်င္ရင္ လာေတာင္းစားတယ္။
၀ါဒါ အဘေသာင္းဆိုရင္ ေထာင္၀င္စာ လာတဲ့ေန႔မွာ ခြက္ကေလး၊ ပန္းကန္ကေလးကိုင္ၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဘ ထမင္းစားမေကာင္းလို႔ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ကေလးမ်ား က်န္ရင္ နည္းနည္းေပးစားပါ။ ဒီလိုအေျပာေလးေတြနဲ႔ ေတာင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊလည္း သူစားခ်င္ ရင္ အဘေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း(ပီဒီပီ)နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းခိုင္းတယ္။ ဒါလည္း ခင္လို႔ ရင္းႏွီးလို႔ ေတာင္းစားတာ။ မရင္းတဲ့သူေတြဆီ ေတာင္းစားတာ မေတြ႔ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဆီမွာက MI တင္ဦး အမႈ႐ွာၿပီး ဖမ္းထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းတို႔လို၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦးတို႔လို အစာေရစာေပါတဲ့ လူေတြ နံပါတ္ (၈)ခန္း (လံုျခည္ျပာခန္း) မွာ ႐ွိေနတာပဲ။ အစားေကာင္း မျပတ္လွဘူး။ တျခား၀ါဒါေတြက အထူးေတြဆီမွာ မေတာင္းစားရဲဘူး။ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီဆို လံုး၀ ေတာင္းမစားတတ္ဘူး။ ေၾကာက္တတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္မွာ တင္ျမတ္ ႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ အေပၚခန္းမွာေနတဲ့ တင္ျမတ္က အင္းစိန္မွာေနလို႔ အင္းစိန္တင္ျမတ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းက တင္ျမတ္က အေလးမသမား၊ ဗလေကာင္း လို႔ ဗလႀကီးတင္ျမတ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒင္းက ဗလႀကီးသေလာက္ အသံကလဲက်ယ္၊ အဆဲကလဲ သန္။ တေန႔မွာ ေထာင္မွဴးဦးဘိုနီက ဂ်ဴတီထြက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ၊ အေပၚက စပို႔႐ွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အေဆာင္နဲ႔ ေ၀းေ၀း၊ အုတ္႐ိုးေဘးက ကပ္ေလွ်ာက္သြားတာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္က လွမ္းျမင္တယ္။ အဲဒါ အခန္းထဲကေန "ေထာင္မွဴး- စပို႔႐ွပ္ေတြဘာေတြနဲ႔ သားနားေနပါလား၊ ဘယ္က အၾကံအဖန္ရလာ တာလဲ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား လွမ္းဆိုတာ ေထာင္မွဴး တခ်ိဳးထဲ ေျပးေရာ။
ထမင္းစားအုပ္စု
အေဆာင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တူရာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ထမင္းစားၾကတာကို က်ေနာ္တို႔က ထမင္းစား အုပ္စုလို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက ေထာင္၀င္စာလာသမွ် အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ဘံုစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ စားၾကတာ။ ၃ ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ ထမင္းစား အုပ္စု (၃)စု ႐ွိတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ (မိႈင္းရာျပည့္-ဒႆနိကေနာက္ဆံုးႏွစ္)၊ တင္ႀကိဳင္ (ပီဒီပီ)၊ ကိုထြန္းက်င္ (ပီဒီပီ)၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းက အထကေက်ာင္းသား) တို႔ ေလးေယာက္က တစုစားတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ပီဒီပီ-ယခု အေမရိက၊ ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း)၊ ကိုရဲျမင့္သိန္း (ပီဒီပီ) တို႔ အမႈတြဲႏွစ္ေယာက္က တစုစားတယ္။ က်န္တာ က်ေနာ္တို႔ ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အစုမွာ-
၁။ ကိုေအးၾကည္ (တိန္ေ႐ွာက္ပိန္-ေဆးတကၠသိုလ္ ၂) (ယခု-စိတ္တိုင္းက်လက္ဘက္ရည္)
၂။ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ-ပဲခူး) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၃။ ကိုတင္ျမင့္ (မာ႐ွယ္-ေပါင္းတည္) (ေဆးတကၠသိုလ္ ၂)
၄။ ရဲေဌး (ပုသိမ္) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၅။ ေမာင္ေမာင္စိုး (အ႐ႈပ္-ဟသၤတ) (သဘာ၀သိပၸံေကာလိပ္)
၆။ ကိုသန္းလင္း (တ-ဥကၠလာ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၇။ ကိုေဌး၀င္း (ယခု-ဂ်ာမဏီ) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၈။ ေဖသိန္း (ယခု-ဂ်ပန္ျပည္) (ဂ်ီတီအိုင္)
၉။ ေအာင္ကိုကို (ေရနံေခ်ာင္း) ( ပညာေရးတကၠသိုလ္)
၁၀။ ကိုတင္ေအာင္ (ဘီးလင္း) (ဂ်ီတီအိုင္)
၁၁။ လွဦး (ေဒါပံု-ကုလားပို) (အထကေက်ာင္းသား-ယခုကြယ္လြန္)
၁၂။ ကိုတင္ျမတ္ (မ-ဥကၠလာ) (က်န္းမာေရးမွဴး)
၁၃။ ေစာထြတ္ေက်ာ္ (ျပည္) (စက္မႈတကၠသိုလ္)
၁၄။ က်ေနာ္
က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အိုးသူႀကီးက ကိုေအးၾကည္ (ခ) ေအာင္မိုးသူ (စိတ္တိုင္းက်)။ လူပုသေလာက္ အၾကံ အဖန္ေကာင္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္စီမံ၊ အားလံုးအတြက္ သူပဲ ဒိုင္ခံခ်က္တာ။ က်န္တဲ့သူေတြက ဟင္း႐ြက္ခူး ဟင္း႐ြက္သင္၊ ထင္းခြဲ၊ ကင္းေစာင့္(တခါတေလ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ကင္းေစာင့္ရတယ္)၊ အိုးေဆးခြက္ေဆး၊ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။
ေထာင္၀င္စာရက္ကိုလည္း သူပဲ စီစဥ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ နယ္ကေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ၊ ပစၥည္းနည္းနည္းပဲ လာႏိုင္သူေတြ၊ မ်ားမ်ား လာႏိုင္သူေတြကို ႏွစ္ပါတ္ အလ်င္မီ ေအာင္ ကိုေအးၾကည္က စီစဥ္ေပးတယ္။ ေထာင္၀င္စာ လာလာ-မလာလာ၊ နည္းနည္း-မ်ားမ်ား၊ အားလံုးမွ်မွ်တတ၊ မ႐ွိအတူ၊ ႐ွိအတူ ခြဲေ၀စားၾကတယ္။ စားစရာမ႐ွိတဲ့အခါ ၾကက္ဖမ္း၊ ႂကြက္ဖမ္း၊ အေကာင္ပေလာင္ ဖမ္းစားရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတာေပါ့။ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြစားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္။
၀န္ႀကီးဌာနခြဲေ၀မႈ
ကိုေအးၾကည္က အိုးသူႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္။ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေရာက္ရင္ ပိုင္႐ွင္က သူ႔ပစၥည္းစံုေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းက လြဲလို႔ က်န္တာကို သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြက သိမ္းယူသြားတယ္။ အိုးသူႀကီးက ထမင္းနဲ႔စားတဲ့ စားစရာမွန္သမွ် အကုန္သိမ္းတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းစားရမယ့္ဟင္း၊ ေႏႊးရမယ့္ဟင္း၊ တာ႐ွည္ခံတဲ့ဟင္း၊ အေရာအေႏွာလုပ္ၿပီး ပြါးရမယ့္ဟင္း၊ စတာေတြကို ေနာက္တပါတ္မွာ ေနာက္တသုတ္ ေထာင္၀င္စာ မီေအာင္ ခန္႔ခြဲရတယ္။ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို( ပညာေရးတကၠသိုလ္ကမို႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ရာထူးေပးၿပီး ဆရာႀကီးလို႔ေခၚၾကတာ) က မံု႔နဲ႔ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာလို ကုန္ေျခာက္ေတြကို သိမ္းတယ္။ မနက္အိပ္ရာထ အစာကို သူက တာ၀န္ယူရတယ္။ သူ ခ်ေပးတာကို မနက္တိုင္ အားလံုး စားရတယ္။
က်ေနာ္က မီးခိုးအူေရးနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါျဖစ္ေျမာက္ေရး၀န္ႀကီး။ ကိုယ့္အုပ္စုထဲ ၀င္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတယ္။ ေငြေၾကးအျဖစ္သံုးရမယ့္ နတ္သားလို ေဆးေပါ့လိပ္ အေသးနဲ႔ စီးကရက္တို႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ဆီ အပ္ရတယ္။ သူက ဒါနဲ႔ အားလံုးအတြက္ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြကိုေတာ့ ရတဲ့ ေဆးလိပ္ အေရအတြက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ တတ္တဲ့ လူ အေရအတြက္၊ ေထာင္၀င္စာတပါတ္ နဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ့္လူေတြရဲ႔ ျခင္ေထာင္ အမိုးေပၚေတြမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ၃-၄-၅လိပ္ စသျဖင့္ နည္းရင္နည္းသလို၊ မ်ားရင္မ်ား သလို။
က်ေနာ္ရယ္ ဗိုလင္း(ကိုသန္းလင္း)ရယ္၊ ဘြန္း(ကိုေဌး၀င္း)ရယ္က ခြက္ကေလးတလံုး လုပ္ထား တယ္။ ကိုတာ ရတာကို အဲဒီခြက္ထဲ ထည့္ထားၿပီး၊ ေသာက္ခ်င္တဲ့အခါ ယူေသာက္။ ကိုေဌး၀င္းက ေဆးလိပ္အေသာက္ နည္းတယ္။ ဗိုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ႏွေခါင္း ၾကပ္ခိုးစြဲတယ္။ သူ႔ေ၀စုကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မွ်တယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္က မႏၱေလးနဂါးေဆးလိပ္ စပါယ္႐ွယ္ ထည့္ေပးတတ္ေတာ့ အျခား ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ၀ါဒါေတြလည္း တခါတေလ လာေတာင္းေသာက္တယ္။
ထင္းျဖစ္တဲ့ကုတင္
အခန္းထဲက ကုတင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ထင္းစိုက္ပစ္တာ သိသိသာသာႀကီး ကုန္သြားတယ္။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလ်ာ့လာေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက ကုတင္ေတြကို အလံုးလိုက္ လာေရသြားတယ္။ ကုတင္အလံုးလိုက္ မဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ ကုတင္တလံုးမွာ ၾကမ္း ၅ ေခ်ာင္း႐ွိတဲ့အနက္ အစြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလယ္ေခါင္တေခ်ာင္းကို ခ်န္ၿပီး နံပါတ္ ၂ အေခ်ာင္းနဲ႔ နံပါတ္ ၄ အေခ်ာင္းကို ထင္းလုပ္ပစ္တယ္။ ဘာယာတန္းက ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေဘာင္ေတြကို ႐ွင္းပစ္တယ္။ ၃ ေဆာင္တခု လံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုက ထင္းသံုးအမ်ားဆံုးပဲ။ တခါတေလ အေဆာင္ေရကန္နားက သစ္ပင္ကိုလဲ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ ၀ါဒါလစ္ရင္လစ္သလို အကိုင္းေတြ တက္ခုတ္ၿပီး ထင္းလုပ္ေသး တယ္။ ေအးၾကည္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းသေလာက္ ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကိုတင္ျမတ္ႀကီးကလဲ ကုတင္ေအာ္ပို ေရး႐ွင္းမွာ အားကိုးရတယ္။
တခါေတာ့ ခုတ္ၿပီးခါစ ထင္းေတြ မသိမ္းရေသးခင္ ခုတင္ေတြေအာက္မွာ ပံုထားတာ အေဆာင္မွဴး လွေ႐ႊေတြ႔သြားတယ္။ မသိမသာ ၾကည့္သြားၿပီး အဘေသာင္းကို ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြ အခန္းမွာ ထင္းပံုဟာ ေႁမြေတာင္ ၀င္ေအာင္းလို႔ရတယ္။ သြားသိမ္းစမ္းတဲ့။ ထင္းသိမ္းသြားေတာ့ေကာ ကိုေအးၾကည္က မမႈဘူး။ ညေန ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဟင္းအိုးကို ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာ ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဖိုမွာ သြားခ်က္ခိုင္းတယ္။ လံုခ်ည္ျပာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
စာမဖတ္ပါနဲ႔ ဟင္းပဲခ်က္ပါ
လူေတြက သူ႔ကို လူပုသေလာက္ အၾကံအဖန္ေကာင္းလို႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြ အစားအေသာက္အဆင္ေျပဖို႔ပဲ အျမဲစဥ္းစားတယ္။ ဘာလုပ္စားရင္ ေကာင္းမလဲ အျမဲ အၾကံထုတ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔တမ်ိဳး၊ ခိုးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တမ်ိဳး ေပးၿပီး ဖိုႀကီး၊ ေဆး႐ံုဖို၊ ေတာင္ယာတို႔က သူလိုခ်င္တာကို ၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ကိုသိန္းလြင္(အာနီ)တို႔ က်ေနာ္တို႔က "ေအးၾကည္ မင္း ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးပဲစဥ္းစားေန၊ စာေတာ့မဖတ္ဘူး၊ စာေလးဘာေလးလဲ ဖတ္ဦးကိုယ့္လူ" လို႔ ေျပာတယ္။ ခဏခဏ သူ႔ကို စာဖတ္ခိုင္းေတာ့၊ နားညည္းၿပီး "ေအးဖတ္မယ္၊ အစားအေသာက္ကို အာနီတို႔ပဲ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္" ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ "ေအး ... စာဖတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ က်န္တာ ငါတို႔ တာ၀န္ထား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ပီကင္းရီျဗဴးေတြ ေဘးခ်ၿပီး တေခါေခါနဲ႔ ေဟာက္ေနပါေလေရာ။ စာအုပ္က သူ႔ အိပ္ေဆးလို ျဖစ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အိပ္တာပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက "ေတာ္ပါၿပီ ေအးၾကည္ရာ ဟင္းပဲ ျပန္ခ်က္ပါေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔ေတာ့" လို႔ ေျပာယူရတယ္။
ေငြနဲ႔ေၾကးနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ေထာင္ပိုက္ဆံလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔အျပင္၊ တကယ့္ ေငြေၾကးလည္း ကိုးဆယ္မ်ိဳးတရာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ကို ေထာင္၀င္စာမွာရင္ ပိုက္ဆံလည္းမွာတယ္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴလိပ္ကို ပိုက္ဆံထည့္လိပ္လို႔ ရေအာင္၊ အစပိုင္းက နဲနဲျဖည္၊ ပိုက္ဆံကို စကၠဴနဲ႔အတူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လိပ္တယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားကို ၀ါဒါေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးမွာၿပီး သရက္သီး သနပ္နဲ႔ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္စားတယ္။
ၾကက္သူခိုး
အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊက အေဆာင္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးတယ္။ သူ႔ၾကက္ေတြကို နယ္စပ္က တိုက္ပြဲမွာ မိလာတဲ့ ဗကပတ႐ုတ္ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ ေန၀င္းစိန္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ဒီၾကက္ေတြ ကို အေဆာင္၀င္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ေအာက္ထပ္ဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ က်ေနာ္တို႔ တေရးတေမာအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကက္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြ ေဆးတဲ့ ေရေနရာမွာ က်ေနတဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို အခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး လာေကာက္စားေလ့႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ဖမ္းပြဲ လုပ္ၾကတယ္။
ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာမွာ ထမင္းလံုးေတြကို ၾကဲျဖန္႔ထားလိုက္ၿပီး လူေတြက ကိုယ့္ကုတင္မွာကိုယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သံတိုင္ေပါက္ကေန ၀င္လာတယ္။ ပိုင္ေလာက္ၿပီဆို တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြဟာ ျဗဳန္းဆို ကုတင္ေပၚေတြကဆင္းၿပီး အေပါက္ေတြမွာ ကာရပ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ အလန္႔တၾကားခုန္ေပါက္ေနတုန္း အသံမ်ားမ်ားမထြက္ခင္ အဆံုးစီရင္ လိုက္ ၾကတယ္။
ရဲျမင့္သိန္းက ၾကက္ကို ဟာလာလုပ္၊ အေမႊးႏႈတ္၊ အေရခြံဆုတ္၊ တင္ျမတ္ႀကီးက ဗိုက္ခြဲအူထုတ္၊ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ တံုးတစ္ေပးတယ္။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီ၊ သဲလြန္စမက်န္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဒါေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ခိုင္းလို႔ ရထားတဲ့ မဆလာနဲ႔ ခ်က္တယ္။ ညေနထမင္းစားေတာ့ ရဲျမင့္သိန္းက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ၿပီး အားလံုးကို အညီအမွ် ခြဲေပးတာ အဲဒီညေန အားလံုးထမင္းၿမိန္ၾက တယ္။
ေန၀င္းစိန္ ၾကက္ေတြကို အိပ္တန္းသြင္းဖို႔ လုပ္ေတာ့ ႐ွာမေတြ႔လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အခန္းထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဟာ စားၿပီးလို႔ ဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ။
တကယ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ၾကက္ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ပဲ လူေပ်ာက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ သံေခ်ာင္းေတြ ေခါက္၊ မီးေမာင္းေတြထိုး၊ စစ္ေခြးေတြလႊတ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ေခါင္းမီးေတာက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနၿပီ။ ၾကက္ဆိုေတာ့လည္း လံုခ်ည္ျပာ ေန၀င္းစိန္ခမ်ာ မနက္မွ ဆက္႐ွာေတာ့မယ့္ သေဘာနဲ႔ ၾကက္စာရင္း မကိုက္ပဲ ၾကက္ေထာင္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
[2001 August 15 မာယာထဲက ၃ေဆာင္၊ ၆ ခန္းကို ျပဳျပင္မြမ္းမံ ျဖည့္စြက္ၿပီး၊ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
Subscribe to:
Posts (Atom)