မာယာေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

လချမည
ပပႀကိဳးႂကြ၊ လွလွေပစြ
မြမြ႐ြ႐ြ၊ ၾကယ္စစိန္စ
စိမ္းစျပာစ၊ ျဖဴဖြဖြလြ
ညက။

ထိုညက
စာေပဘ၀၊ အႏွစ္ေလးဆယ္
လူငယ္တစု၊ ငါ့ထက္ေလးဆယ္
သံုးဆယ္ႏွစ္ဆယ္၊ ငယ္ၾကသူမ်ား
မ်ိဳးဆက္ျခားနား၊ ကြာေ၀းသြားလဲ
အမွန္တရားခ်စ္သူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်စ္သူ
ကဗ်ာခ်စ္သူ၊ အလွခ်စ္သူ
ျဖဴနုပြင့္စ၊ ရင့္စေမႊးစ
ဘ၀ျဖတ္သန္း၊ သက္တမ္းမ်ိဳးစံု
စံုသူဆန္သူ၊ လူငယ္မ်ားမွ
ငါ့ထံေရာက္လာ၊ ဆံုၾကရာ၀ယ္
ေလးဆယ္ခံစားမႈ၊ ႏွီးေႏွာျပဳၾက
ထိုညတံု႔ျပန္၊ ပဲ့တင္သံမ်ား
ျပတင္းေပါက္ၾကား႐ိုက္ခတ္လ်က္။


စုေ၀းရာကား
ကုလားထိုင္မ်ား၊ ဖယ္ေ႐ႊ႔ထားၿပီး
ေက်ာက္သားအက္ကြဲ၊ အနက္ျမင္က်ဲ
ပံုေဖာ္ေရးဆြဲ၊ အနီရဲရဲ
ဧည့္ခန္းထဲတြင္၊ ဒူးတင္ေပါင္တင္
ခ်ဲ႔ထြင္ေနရာ၊ က်ပ္သိပ္ပါလည္း
နီးကပ္စုေ၀း၊ ၀ိုင္းထိုင္တိုးေပး
တေျပးညီညီ၊ ၾကမ္းခင္းနီနီ
ဤေန႔က်မွ၊ က်င္းပၾကသည့္
အမွတ္တရ ထမင္းစားပြဲ။

စားရင္း ေသာက္ရင္း
ေျပာရင္း ဆိုရင္း၊ ေသာရင္း ညံရင္း
အတင္းစကား၊ သ၀ဏ္လႊာပါး
ၾကားျဖတ္ျပက္လံုး၊ ႏွလံုးၾကည္သာ
ကဗ်ာဆရာဇနီး၊ ခ်စ္မၿငီးက
ေစာစီးခ်က္ထား၊ လက္ေဆာင္ပါးလိုက္
အမဲသားဟင္းလ်ာ၊ အရသာ႐ွိပ
စ,သူ ေနာက္သူ၊ အျဖဴရည္က ဆြ
ရယ္ၾက ေမာၾက၊ စကား၀ိုင္းမွာ
ငါ၏နံေဘး၊ ေဒ၀ီေလးမွာ
ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ ဇာတ္ကူးသြား၍
ငါ့စကားသံ၊ မနာခံေသာ္....။
'မ်ိဳးဆက္သစ္' ဟု၊ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ
အေသာစကား၊ ရယ္ေမာေနစဥ္
ေဒ၀ီေလးက၊ ဘိုးဘိုးေပးဟု
ငါးဖယ္တဖတ္၊ ငါ့ပန္းကန္ထဲမွ
ဆတ္ခနဲယူ၊ ဆူၾက ညံၾက
ၾသဘာသံမ်ား၊ ပဲ့တင္ၾကားတြင္
ထမင္းစားပြဲ၊ သိမ္းၾက၏။

ႏို၀င္ဘာ ၃၀၊ ၁၉၈၆
ႏွင္းပ်ိဳစိန္ျပက္၊ တနံနက္ခင္း
ခ်ိန္းခ်က္မ႐ွိ၊ ဖိတ္စာမ႐ွိ
ေရာက္လာဧည့္သည္၊ လူငယ္တစု
ရတုသဘင္၊ ဆင္ယင္ရန္မွာ
တာရာမဂၢဇင္း၊ ထုတ္ေ၀ျခင္း၏
ျပည့္တင္းေသာေခတ္၊ အႏွစ္ေလးဆယ္
တစုတေ၀း က်င္းပရန္တဲ့။

သူတို႔လာမည္
မသိပါ၍၊ ငါ့မွာ ျပင္ဆင္
စီစဥ္မထား၊ မ႐ွိျငားလည္း
အမဲသားဟင္း၊ မဆလာသင္းကို
သူတို႔ခ်က္လာ၊ ယူေဆာင္ပါၾက
ငါ့မွာ႐ွိထား၊ ငါးဖယ္ဟင္းျပင္
ခ်ဥ္ရည္တခြက္၊ ငါးပိေၾကာ္တခြက္
ျဖည့္စြက္ေပါင္းကာ၊ နံနက္စားပြဲ
သူတို႔ယူလာ၊ ယမကာမွာ
သကာတင္လဲျဖဴ၊ မဟူရာနက္
ဘလက္ေလဘယ္ မဟုတ္၊ သပ်စ္ခ်ိဳ၀ိုင္နီမဟုတ္
တံဆိပ္ျဖဳတ္ထား၊ ၾကည္လင္ပါးလ်
ျဖဴလြပူလွ၊ ခါးလွ နံလွ
ျပင္းလွေပေသာ၊ အေဆာတလ်င္
ငါ မျမင္ေအာင္၊ ေ႐ွာင္ေသာအားျဖင့္
တံခါးေဘးဘက္၊ ထြက္၍ ထြက္၍
တပက္တလွည့္၊ ခြက္ခ်င္းလွည့္ၾက
လူငယ္သဘာ၀၊ ရင္ခုန္ႂကြေစ
ယစ္ေ၀ရီေ၀၊ လိႈင္းထေစေအာင္
စိမ္းျပာေရာ၊ မဲနယ္ေတာင္
သနပ္ဖက္ေတာင္ကား၊ ခ်ိတ္ထားသည့္ေနာက္
စားၿပီးေသာ အခါ
ကဗ်ာ႐ြတ္ၾက၊ စာတမ္းဖတ္ၾက
အစီအစဥ္၊ မျပင္ဆင္ဘဲ
ရင္ထဲျဖစ္လာ၊ ခံစားရာအတိုင္း
ၾကာလွၿပီးျဖစ္၊ အႏွစ္ေလးဆယ္
ေ၀းကြာလွၿပီ၊ သူတို႔မမီ
အတိတ္ဆီက၊ မႈန္ျပၾကယ္ရိပ္
သူတို႔စိတ္မွာ၊ ထင္ဟပ္ရာကို
အာသာတပ္မက္၊ စြဲလန္းကပ္ညိ
ဖမ္းမိသမွ်၊ ေဖာ္ျပၾကရာ
ကဗ်ာဖြဲဟန္၊ ရင္ခုန္သံေလ
သူတို႔တေတြ၊ ႐ြတ္ဆိုေနစဥ္
ငါ့ရင္တြင္းမွာ၊ ျဖစ္ေပၚလာသည့္
ေ၀ဒနာမွာ၊ ဘာမွန္းမသိ
မ်က္၀န္းထဲမွ၊ စီးက်လာသည္
မ်က္ရည္စကို၊ သူတို႔မျမင္ေအာင္
ဟန္ေဆာင္တင္းရ၊ တံေတြးၿမိဳခ်
ဘာမွမျဖစ္သလို၊ ေခါင္းကိုငံု႔ထား
စကားသံမ်ား၊ နာၾကားေနဟန္
မ်က္မွန္ခၽြတ္ကာ၊ မ်က္လံုးပြတ္ကာ
ညင္သာ တိုးတိတ္ေနလိုက္ရ။

ငါ တမူကား
သူတို႔တေတြထက္၊ အသက္ေလးဆယ္ ငါးဆယ္
သံုးဆယ္ ႏွစ္ဆယ္၊ အ႐ြယ္အားျဖင့္
ႀကီးရင့္ေသာ္လည္း၊ ရင္ထဲမွာစု
ခံစားမႈမွာ၊ ႏုနယ္လွေသး
အေ၀းက်န္ရစ္၊ ခ်စ္သူလိပ္ျပာ
မခြဲပါ၍၊ စိတ္မွာပါးလ်ား
လႈပ္႐ွား၍ ေနေပသေလာ။

မ်ိဳးဆက္တို႔ကား
သမိုင္းေခတ္မ်ား၊ ျဖတ္သန္းသြားၾက
ခံစားမႈ၏၊ တံု႔ျပန္ခ်က္မ်ား
ေထြျပားမ်ားေျမာင္၊ စံုလင္ေအာင္ပင္
႐ႈပ္ေထြးရစ္ျမႇင္၊ အျမင္ကြဲျပား
တံု႔ျပန္ျခင္းကား မတူၾကေလ။

သူတို႔တေတြႏွင့္
ေတြ႔ၾကေလတိုင္း၊ မိႈင္းႏွင့္ဟိန္းအေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္းေျပာရ၊ ေမးၾကျမန္းၾက
အမွတ္တရ၊ ငါမိသမွ်
ငါ သိသမွ်၊ မေမာမပန္း
နားေထာင္ႏိုင္ၾက၊ ကိုလိုနီေခတ္ အစ
ဖက္ဆစ္အလယ္၊ ပါလီမန္ေခတ္
အျဖစ္အပ်က္၊ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္း
အခန္းခန္းမွ၊ ငါ ႀကံဳသမွ်
ငါ ေတြ႔သမွ်၊ မညည္းေငြ႔စတမ္း
ရာဇ၀င္၏၊ ေရအလ်င္ကို
သြင္သြင္မျပတ္၊ မွတ္သားခ်င္ၾက
သူတို႔ေခတ္မွာ၊ ၾကံေတြ႔လာရ
ဒဏ္ရာအမာ႐ြတ္၊ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္
အမွတ္အသား၊ အင္အားခ်ိန္စက္
ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ထုတ္၊ စာရင္းခ်ဳပ္ျခင္း
လႈပ္႐ွားမႈမ်ား၊ ခံစားေလးနက္
ဆက္စပ္ စီးဆင္း၊ ျပင္းျပစိတ္လိႈင္း
ပိုင္းျပတ္ေနရစ္၊ သမိုင္းေခတ္ကို
တေခတ္ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ၾက။

ျပတင္းေပါက္မွ
က်ေရာက္ဆင္းသက္၊ ဖဲအံုးတ၀က္
ဖိတ္ပ်က္စဥ္လြင့္၊ ပန္းပြင့္ေပၚသို႔
ေခ်ာ္ရည္ဖိတ္က်၊ ၾကယ္စမ်ားစြာ
ကဗ်ာတပြင့္၊ ႐ုပ္ပံုလႊာတပြင့္
၀တၳဳတပြင့္၊ ေ၀ဖန္ေရးတပြင့္
ပန္းပြင့္အေရာင္၊ ဘာအေရာင္လဲ
ပန္းပြင့္ရနံ႔၊ ဘာရနံ႔လဲ
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၊ ခံစားရာျဖင့္
ေပါင္းေလာင္းျမစ္ကမ္း၊ လယ္တဲစခန္း
ေမးျမန္းၾကရာ၊ ကဗ်ာႏွင့္စကားေျပ
ဧရာေသာင္ထိပ္၊ တမာရိပ္ႏွင့္
သလႅာဖုန္းဆိုး၊ ၿမိဳ႔႐ိုးမႏၱလာ
ႏွင္းဆမ္းေျခရာ၊ အညာေရာက္ဖူး
ထင္း႐ွဴးသင္းပ်ံ႔၊ ေတာရနံ႔
ေတာင္ရန႔ံ၊ ခ်ယ္ရီရန႔ံ
ဆားန႔ံထံုေသာ၊ င၀န္ေၾကာတြင္
ဒိုက္ေမ်ာေဗဒါ၊ ဆိပ္ကမ္းသာစြ
စာေပဒႆန၊ ေခတ္ၿပိဳင္ဘ၀
စနဆက္စပ္၊ အကဲျဖတ္ၾက
တရစ္ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ၾကေပ။

အသက္ ၇၀
အ႐ြယ္ခ်ဥ္းကပ္၊ ေရာက္လာလတ္ေသာ္
ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ
႐ိုး႐ိုးရဲရဲ၊ ဖန္ကြဲမွန္ကြဲ
စိန္ကြဲ ျမကြဲ၊ ေ႐ႊကြဲ ေငြကြဲ
နီလာကြဲတို႔၊ ဘ၀ကြဲမ်ား
စီတပ္ထားၿပီး၊ ေက်ာက္သားနံရံ
ပံုပန္းဖန္တီး၊ စုတ္တံ၀ိုက္ေက်ာ့
အဖိအေဖာ့၊ အေသာ့ႏွင္သြား
ခလုတ္ျဖဴမ်ား၊ လက္ဖ်ားႏွင့္ခတ္
ေတာက္ခါသတ္လိုက္၊ အႀကိဳက္မ်ားစြာ
တပ္မက္ပါ၍၊ ဘာမွ်မျဖစ္
မက်န္ရစ္ခဲ့၊ ႏွစ္မ်ား ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကေပၿပီ။

ေနလၾကယ္ေရာင္
အေမွာင္တ၀က္၊ အလင္းတ၀က္
ျပိဳးျပက္ဖိတ္လက္၊ ငါ တပ္မက္ခဲ့
ႏွစ္သက္စြဲလန္း၊ ပန္းပြင့္မ်ားစြာ
ညမွာေမႊးျမ၊ မယံုရေသး
ေန႔မွာထြက္ေျပး၊ ရန႔ံျပယ္ေ၀း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟု၊ ေအးျမထင္ထား
တကယ္မွာကား......။

အျဖဴၾကားမွ၊ အျဖူ႐ွာရ
အနက္ထဲမွ၊ အနက္႐ွာရ
ခက္လွပါဘိ၊ တကယ္႐ွိကို
မသိရာမွ၊ သိေအာင္ၾကံဆ
ႏွစ္လမ်ားစြာ၊ ကုန္ခဲ့ပါသည္
မာယာေတာမွာ၊ အလွတရား႐ွာေဖြျခင္း။

၁-၇-၈၇
(အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၉ ေဖေဖာ္၀ါရီ)
မာယာကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္၊ ပထမအႀကိမ္ပံုႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၉၁ မွ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။