Sunday, April 20, 2008

ရြက္လႊင့္ရထားလံုး(ရသစာတမ္း)
ေရးသူ-ညီပုေလး

လွပေ၀ဆာတဲ့ 'လမ္းေလွ်ာက္ပင္' နီနီတြတ္တြတ္ေလးေတြကို ေကြ႔ပတ္ၿပီး ျခံတံခါး နားအထိ ေရာက္ေအာင္ အေမေလွ်ာက္လာတယ္။ ျခံတံခါးလည္းလြန္ေရာ လမ္းသြယ္ေလး တခုေပၚ ေရာက္ေရာ။ ဒီလမ္းသြယ္ကေလးကလည္း ေခသူမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ လမ္းသြယ္ေလး။ တခ်ိဳ႔ လူေတြက ဒီလမ္းသြယ္ေလးကို 'တင္ဦးလြင္' လမ္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ တင္ဦးလြင္လမ္းလို႔ ဘာလို႔ ေခၚတယ္ဆိုတဲ့ လမ္းရဲ႔ ဗ်ဳပၸတ္ေလးတခုလည္း ႐ွိႏိုင္တယ္ေလ။ လူ အမ်ားစုကေတာ့ '၁၃ အိမ္လမ္း' လို႔ ေခၚေ၀ၚၾကတယ္။ လမ္းသြယ္ေလးအတိုင္း အေ႐ွ႔စူးစူးကို ဆက္သြားလိုက္ရင္ ပိုးစားျခံအလုပ္သမားေတြ ေနၾကရတဲ့ အိမ္ ၁၃ လံုးကို ေတြ႔ၾကရမယ္။ အဲဒီ အိမ္ ၁၃ လံုးကို အစြဲျပဳၿပီး လမ္းသြယ္ေလးကို ဒီနာမည္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတာေလ။ ၁၃ အိမ္လမ္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာရာက ေျမနီလမ္း ခပ္မိုမိုေလးဘက္ အေမတို႔ ဖဲ့တက္ လာခဲ့ၾကတယ္။



မနက္ေစာေစာမို႔ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းေငြ႔ေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ေ၀ေနၾကတယ္။ ေက်းငွက္ ကေလးေတြလည္း တညလံုးေအာင့္အီးေနခဲ့ၾကရတာကို သစ္ပင္ႀကီးေပၚမွာ အတိုးခ်ၿပီး သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ သီဆိုေနၾကတယ္။ ၾကက္သားအုပ္မတေကာင္က ေျမႀကီးကို ယက္ရင္း 'ကေတာ္ ကေတာ္' အသံေပးၿပီး သူ႔ကေလးေတြကို လွမ္းေခၚေနေတာ့ ၾကက္ေပါက္ကေလး ေတြလည္း ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ေျပးလာၾကတာေပါ့။ ႐ွင္ေနမင္းကေတာ့ သူ႔အလင္းတန္း ေတြကို ဆန္႔ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ တိမ္ေတြက ဖယ္မေပးၾကဘူး။ တိမ္ေတြ ဖယ္ေပးၾကဦး ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေမ့ကို ေနေရာင္မက်ေအာင္ ႏွင္းမႈန္ေတြက လိုက္ၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနၾကတယ္ေလ။
၁၃ အိမ္လမ္းေပၚကေနၿပီး ေျမနီလမ္းတိုကေလးတခုေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး အခုေတာ့ ကုန္းေမာ့ေမာ့ေလးအေပၚ ခပ္ေျပေျပေလး တက္သြားရတဲ့ ကတၱရာလမ္းအေပၚ ေရာက္သြားၿပီ။ ဒီလမ္းကိုေတာ့ တၿမိဳ႔လံုးက 'အိမ္ေတာ္လမ္း' လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ၿမိဳ႔ကကေလးကို အဂၤလိပ္ေတြ တည္ခဲ့ၾကတာတဲ့။ ပူအိုက္တဲ့ ေႏြရာသီမွာ ေဟာဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ အဂၤလိပ္ေတြ လာၿပီး ႐ံုးစိုက္ခဲ့ၾကတာမို႔ 'အိမ္ေတာ္' ဆိုတာ ျဖစ္လာၿပီး 'အိမ္ေတာ္လမ္း' ဆိုတာကလည္း ပူးတြဲပါလာရေတာ့တာေလ။
အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးေလး ေကာက္လွ်ိဳထားတဲ့ အေမ့လက္တဖက္မွာ စိတ္ပုတီးတကံုး ကိုင္ထားၿပီး၊ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ လက္၀ါးထက္ နည္းနည္းငယ္တဲ့ ေရဒီယိုေလးကို ကိုင္လာခဲ့ တယ္။ ေျမးမေလးတေယာက္ အေဖာ္ျပဳလို႔ ကတၱရာလမ္းနံေဘးကပ္ၿပီး အသက္႐ွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ကိုးဆယ္တြင္း အေမ မနက္ေစာေစာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါ။
အိမ္ေတာ္လမ္းေပၚမွာ ႐ွိတဲ့ ျခံ၀င္းက်ယ္ႀကီး တျခံထဲမွာေတာ့ ေခြးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထားတယ္။ ေျခာက္ေကာင္ ခုႏွစ္ေကာင္ေလာက္ ႐ွိလိမ့္မယ္။ လမ္းေပၚမွာ သာမန္ေတြ႔ရတဲ့ ေခြးမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ျခံလံုဖို႔ ေမြးထားတာေလ။
အိမ္ေတာ္လမ္းရဲ႔ေဘး ဘယ္ညာမွာ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ၊ စိန္ပန္းျပာပင္ေတြ၊ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြ က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ညီညီစီစီနဲ႔။ လမ္းကေလး ေကြ႔သြားရင္ သစ္ပင္ေတြလည္း အလိုက္သင့္ ခပ္ေကြးေကြးေလး လိုက္ေကြ႔သြားၾကတယ္။
အသက္ ၈၆ ႏွစ္ ႐ွိၿပီျဖစ္တဲ့ အေမဟာ အခုလို မနက္တိုင္း ခပ္ေစာေစာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေလးဆယ္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခုႏွစ္ႏွစ္သမီး ကတည္းက ေဆးလိပ္စၿပီး ေသာက္႐ွဴခဲ့တာ အသက္ေလးဆယ္တြင္းက်မွ ေဆးလိပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ အဆုတ္ထဲက ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြကို သန္႔စင္ပစ္ဖို႔ အခုလို လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လား။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေမ က်န္းမာမွ စာေတြ ေရးသားႏိုင္မွာပါ။
အခုလိုအခ်ိန္မွာ အိမ္ေတာ္လမ္းဟာ အသြားအလာနည္းၿပီး လူသူကင္း႐ွင္းတယ္လို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ ေစ်းႀကီးကို ေစာေစာသြားခင္းမယ့္ မုန္ညင္းခ်ဥ္သည္ေလးက စက္ဘီးကို ကုန္းဆင္းလမ္းအတိုင္း အေျပးဆင္းလာခ်ိန္မွာ အေမ့လက္က စိတ္ပုတီးက ႏွစ္ပတ္ေလာက္ စိတ္ၿပီးခ်ိန္ေပါ့။ ဒီမုန္ညင္းခ်ဥ္သည္ ေကာင္မေလးနဲ႔ကလည္း ေန႔တိုင္း ဆံုေတြ႔ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမကေတာ့ အိမ္က အခ်ိန္မွန္ ထြက္ခဲ့ပါရဲ႔။ မုန္ညင္းခ်ဥ္သည္ကေလးက အခ်ိန္ သိတ္မမွန္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ စက္ဘီးအိုႀကီးကို ေလထိုးေနလို႔ ေနာက္က်တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေစ်းေရာင္းရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ ႐ႈေပ်ာ္႐ွိဖို႔ တို႔ပတ္ပု၀ါ ပုတ္ေနရေလသလား၊ ခပ္ေထာ္ေထာ္ႏႈတ္ခမ္း ေလးကိုပဲ ေဆးခပ္ထူထူ ဆိုးေနရလို႔ ေနာက္က်ေနသလား မသိ။ ဒါေၾကာင့္ အေမနဲ႔သူနဲ႔ တခါတေလမွ ဆံုၾကတယ္။
အခုေတာ့ ဧည့္ေဂဟာအျဖစ္နဲ႔ ျပဳျပင္သံုးစြဲေနတဲ့ သဇင္ၿမိဳင္နဲ႔ ခ်ယ္ရီၿမိဳင္ အိမ္ေတာ္ေဟာင္း ႏွစ္လံုးရဲ႔ၾကား ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းခဲြေလးမွာ အေမက ေခမာ လမ္းဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေလွ်ာက္ရင္း ပူေလာင္အိုက္စပ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြေတြကို အေမသတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေခမာလမ္းက ေျပေျပကေလး ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းကေလးပါ။ ဒီေခမာလမ္းေပၚမွာ အေမနဲ႔ ပဲျပဳတ္သည္နဲ႔ ေန႔တိုင္းဆံုတတ္ၾကတယ္။ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးက ဒီၿမိဳ႔ေလးရဲ႔ ဒီဇိုင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးပါ။ ေကာင္ေလးက ကယ္ရီယာေပၚမွာ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို တင္ၿပီး စက္ဘီးကို နင္းရင္း ပဲျပဳတ္လို႔ အသံျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းစာသားလို ေအာ္ဟစ္ လည္ပတ္ ေရာင္းတယ္ေလ။ ဒီၿမိဳ႔မွာ အိမ္ေျခကလည္းက်ဲ၊ လမ္းေတြကလည္း အတက္အဆင္း ေတြမို႔ ပဲသည္မွန္ရင္ က်ားက်ား မမ စက္ဘီးတစင္းေတာ့ ျမႇဳပ္ႏွံ ရင္းႏွီးဖို႔လိုတယ္။
ဒီပဲျပဳတ္သည္ေလးဆီက ပဲျပဳတ္၀ယ္ခဲ့ရင္ သူ႔ပဲျပဳတ္ေတာင္းထဲမွာ ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ အေလးကို မေတြ႔ရဘဲ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ အဆင္သင့္ ထုတ္ထားတဲ့ တဆယ္သား၊ ႏွစ္ဆယ္သား၊ အစိတ္သား ခ်ိန္ၿပီးသား ပဲျပဳတ္ထုပ္ကေလး ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္။ ေကာင္ေလးက သူ႔ေဖာက္သည္ အေမ့ကို ျပံဳးႏႈတ္ဆက္ရင္း စက္ဘီးကို ဆက္နင္းသြားေရာ။ ၁၃ အိမ္လမ္း၊ အိမ္ေတာ္လမ္းနဲ႔ ေခမာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ မနက္ အေမေတြ႔တတ္တဲ့ သက္႐ွိလူဆိုတာ အဲဒီ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ပါပဲ။ ေခမာလမ္းက မာယာမ်ားတဲ့ ရင္ဖိုစရာေကာင္းတဲ့ လမ္းတလမ္းပါ။ ေျပေျပေလး ဆင္းသြားတဲ့ ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္း႐ွည္ ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ေလး။ ေမာ္ေတာ္ကား ဆိုရင္ ဟြန္းတီး၊ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ ဘဲလ္တီးရတဲ့ လမ္းကေလးေပါ့။ မႏၱေလး အဆုတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ရဲ႔ တိုက္ကေလးေ႐ွ႔က ညတုန္းကတည္းက ထြန္းထားတဲ့ ဖန္မီးေခ်ာင္း မၿငိမ္းရေသးတာနဲ႔ အေမက စိတ္ကူးနဲ႔ ခလုတ္လွမ္းပိတ္ခဲ့တယ္။
"ေဟာဟိုမွာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ ညီေနာင္က မီးခိုးေတြ ထြက္ေနရင္ ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္တဲ့အဖြဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ဗီဒီယို ႐ိုက္တဲ့အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ဖြဲ႔ေတာ့ ေရာက္ေနၿပီ ငါ့ေျမး" လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အေဖာ္ေျမးမေလးက မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း မ်က္လံုးနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ေနတယ္။ "အဲဒီ တိုက္က ႐ုပ္႐ွင္အဖြဲ႔ေတြကို ထမင္းခ်က္ေကၽြးေနက် တိုက္ေလ" လို႔ သူ႔ေျမးကို ေျပာျပထားဖူးတယ္။ ေျမးမေလးခမ်ာ ေခမာလမ္းေပၚေရာက္ ကတည္းက အဘြားေျပာျပထားဖူးတဲ့ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ညီေနာင္က မိးခိုးေတြမ်ား အူၿပီး ထြက္ေနေလမလား လွမ္းေမွ်ာ္ေငးရတာ အေမာ။
လမ္းနံေဘးမွာ ေနၾကာ႐ိုင္းပင္ေတြ၊ ခ်ယ္ရီပင္ျမင့္ႀကီးေတြ၊ တိုင္းျခားမယ္ဇလီပင္ေတြ က အုပ္ဆိုင္းေနၾကေလေတာ့ ေ၀းေ၀းက ျမင္ရမယ့္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျမင္ရ႐ွာဘူး။ အဲဒီတိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးနီးမွ ျမင္ရေတာ့တယ္။ မီးခိုးေတြ အူထြက္ေနတာ ျမင္ရင္ေတာ့ ေျမးမေလးစိတ္မွာ အေပ်ာ္ေတြ စြက္လို႔။ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြ ဖက္လို႔။ ျခံ၀ေရာက္ေတာ့ တိုက္ထဲကို ေခါင္းကေလး မသိမသာ ငဲ့ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခုလို က်ီးႏိုးခါစ အခ်ိန္မွာ ဘယ္႐ုပ္႐ွင္မင္းသား မင္းသမီးမွ ထၿပီး ထမင္းမစား ၾကေသးမွန္း ေျမးမလးလည္း သိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ ဗီဒီယို ႐ိုက္ကြင္းကို ထမင္းခ်ိဳင္႔ေတြနဲ႔ ပို႔ေပးရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူၾကားဖူးသားနဲ႔။ သူ႔ကို ေမးရင္ေတာ့ ေႂကြရည္သုတ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ႀကီးေတြ၊ စတီးလ္ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြ သူ႔ေနရာမွာပဲ ႐ွိေသးလားလို႔ ၾကည့္တာပါ ဘြားဘြားရဲ႔လို႔ ေျဖလိမ့္မယ္။
ေျမျပင္မွာ ကပ္ေနၾကတဲ့ ထိက႐ုဏ္းပင္ေလးေတြ၊ သမန္းျမက္ပင္ေတြ၊ ဘဲစားျမက္ပင္ ေတြေပၚမွာ ႏွင္းႂကြင္းေတြ တြဲလြဲခိုေနၾကတယ္။ ပင့္ကူေတြ ဆင္ထားတဲ့ အစာေထာင္ေျခာက္ ထဲမွာလည္း ႏွင္းစက္ေတြ ကိုး႐ိုးကားယား ပိုးလိုးပက္လက္ မိေန ၿငိေနၾကတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ တူညီ၀တ္စံုေလးေတြ ဆင္တူဆင္ျမန္း ၀တ္စားထားၾကတဲ့ ႏွင္းပန္း အဖူးအငံုေလးေတြက အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာမယ့္ဘက္ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။
ႏွင္းဆီ၊ ဂႏၶမာ၊ သစၥာပန္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီးလည္းစိုက္၊ ပ်ိဳးပင္ေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေရာင္းခ်ျဖန္႔ခ်ိေနတဲ့ ျခံႀကီးနား တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဒီျခံႀကီးထဲမွာလည္း ဗီဒီယိုေတြ လာ႐ိုက္ေလ့ ႐ွိတာေၾကာင့္ ဘြားေအနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့တဲ့ ေျမးမေလးအတြက္ ဒီျခံႀကီးဟာ ဣေျႏၵဆည္ရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္စရာ ျခံႀကီးတျခံေပါ့။ မင္းသား မင္းသမီးေတြက ေမြ႔ရာထူထူ၊ ေစာင္ထူထူေတြထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္ေနၾကဦးမယ့္ အခ်ိန္ေပမယ့္ ေျမးမေလး မပ်င္းရေအာင္ ျခံႀကီးက ေန႔စဥ္ သီခ်င္းဆိုျပေနသလိုပဲ။
"ႏွင္းပန္းေတြ ဒီေန႔ ပိုပြင့္ၾကတယ္ ငါ့ေျမး၊ ဘုရားတင္ဖို႔ အျပန္က်ရင္ ခူးၾကစို႔" စြတ္စိုတဲ့ အစိမ္းေရာင္ခံမွာ ပန္းႏုေရာင္ ေဆးစက္ေဆးေျပာက္ေတြ အႏွ႔ံအျပား ပက္ဖ်န္းထားတဲ့ လမ္းနံေဘး ႏွင္းပန္းခင္းႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ လွမ္းလာတဲ့အေမက 'နႏၵာ' လမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္လို႔ ေနပါၿပီ။ အမ်ိဳးသား ကန္ေတာ္ႀကီးဥယ်ာဥ္ကို ေရာက္သြားတဲ့ လမ္းမႀကီးေလ။ ဒီလမ္းေပၚမွာေတာ့ သြားလာလႈပ္႐ွား ႐ုန္းကန္သူေတြနဲ႔ အေမေတြ႔တတ္တယ္။ အေမ့မိတ္ေဆြ သစ္ေတြေပါ့။ ကန္ေတာ္ႀကီး ေတာင္ဘက္ပိုင္း ႐ြာေတြက ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေစ်းႀကီးကို ေစ်းတက္ေရာင္းၾကသူေတြေပါ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚရခါးသီး၊ ပဲသီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ မိႈစတဲ့ သီးႏွံေတြ လာေရာင္းၾကတဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ေတြ စက္ဘီးနဲ႔ လာၾကတဲ့ လမ္းေပါ့။ တခ်ိဳ႔ စက္ဘီး႐ွင္ေတြက မီးေသြးအိတ္ သံုးေလးအိတ္ကိုဆင့္ၿပီး က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္လံုးနဲ႔ စက္ဘီးကို ဒုန္းစိုင္းနင္းသြား ၾကရင္း သူတို႔ေဖာက္သည္ အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတတ္တယ္။ "အေမႀကီးေနေကာင္းလား" ။ မီးေသြးသည္ကလည္း အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာပို႔တယ္ေလ။ သစၥာပန္း၊ ေဒလီယာ၊ ဂႏၶမာလိုပန္းေတြေရာ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပဲသီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီေတြလည္း အေမက သူတို႔ဆီက ၀ယ္တတ္တယ္။ ဒီေန႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို အေမ သိတ္မသိ႐ွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းသည္ေတြက ႐ွမ္းသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေစ်းပိုမဆိုဘဲ ေစ်းမွန္ကိုပဲ ဆိုၾကသလို အေမကလည္း မေပါက္တဲ့ ေခါက္ခ်ိဳးေစ်း ကို မဆစ္ပါဘူး။ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ ႐ွမ္းေတာင္သူတို႔ ေစ်းဦး ေစာေစာေပါက္သြားေစတဲ့ "လမ္းေပၚ စက္ဘီးမတ္တပ္ အခြန္လြတ္ေစ်းေလး" ဆိုၾကပါစို႔။
ေတာ္ေတာ္ေလးေျဖာင့္တဲ့ နႏၵာလမ္းဟာ ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ နီးလာတဲ့အခါ မသိမသာ ေလး ေမာ့တက္သြားၿပီး ခပ္ေကြးေကြးေလး ေကြ႔တက္သြားတယ္။ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အနီးဆံုး ကန္ေပါင္႐ိုး သံဆန္ခါနားမွာ အေမတို႔ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွား ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရဒီယိုကလည္း ေနာက္ဆံုးရ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ အသံလႊင့္ေနၿပီေပါ့။
အေမက ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္း ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေတာ့ ေျမးမေလးလည္း အဘြားလို ကိုယ္လက္လိုက္လႈပ္႐ွားရင္း ေရဒီယို နားစြင့္ရတာေပါ့။ သူနားမလည္တဲ့ ျမန္မာ့အေရး ကမၻာ့အေရးေတြကို အဘြားကိုေမးရင္ အဘြားက ေျမးမေလး နားလည္ေအာင္ ႐ွင္းျပတတ္တယ္။ ေမးစရာမ႐ွိရင္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ သံျပားမွာ စာလံုးျဖဴနဲ႔ေရးထားတဲ့ ကန္ေတာ္ႀကီးဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို သူ ဖတ္ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။
တာေဘာင္အလ်ား ၁၃၇၅ ေပ၊ အျမင့္ ၃၅ ေပ၊ ကန္ေရျပည့္ ဧရိယာ ၉၆ ဧက စတဲ့ အခ်က္အလက္ ကိုးခ်က္ကို ေျမးမေလး အလြတ္ရမတတ္ ဖတ္တယ္။ အျပန္မွာ တခါတေလ နႏၵာလမ္းအေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ အေၾကာ္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေရာင္းတဲ့ တဲကေလးမွာ ၀င္ၿပီး၀ယ္တတ္တယ္။ အိမ္မွာ ညက ထမင္းမက်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာပါ။
အျပန္ေျခလွမ္းက အသြားထက္ ပိုေနွးဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းပန္းေလးေတြ ခူးရမွာမို႔ ေျခလွမ္းေတြက ပိုေတာင္သြက္ေနသလိုပဲ။ ႏွင္းပန္းေတြခူးရင္း အေမ့ေ႐ွးစကားအတြက္ ေရးစရာေတြ စဥ္းစားေနသလား။ ကၽြန္မေရးတဲ့ စာတအုပ္အတြက္ ဘယ္စာအုပ္အေၾကာင္း ေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ႏွင္းပန္းေလးေတြ ခူးရတာကလည္း ျမစ္ကမ္း နံေဘးမွာ ေက်ာက္တံုးလွလွေတြ ေကာက္ရသလိုပဲ။ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲေလးေတြက လိုခ်င္စရာခ်ည္းပဲေလ။ ေက်ာက္ခဲေလးေတြက အလွခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကၿပီး လိုခ်င္စရာေကာင္း သလို ႏွင္းပန္းအပြင့္ေလးကလည္း ခူးခ်င္စရာ အဖူကေလးလွပံုကတမ်ိဳး၊ အပြင့္ေလးလွပံုက တင့္တယ္လွသလို၊ အငံုေလးခူးမိရင္ေတာ့ ဘုရားပန္းအိုးမွာ ၾကာၾကာအထားခံတယ္ေလ။
တျပန္႔တျပဴး လွခ်င္တိုင္းလွၿပီး ပြင့္ေနၾကတဲ့ ႏွင္းပန္း အဖူး၊ အငံု၊ အကင္း၊ အပြင့္ေလး ေတြကို ဒီေျမးအဘြား ခူးေနက်ပါ။ ႏွင္းပန္းေလးေတြကို ခူးတဲ့အခါ ခါးၫြတ္ၿပီး ခူးရတာမို႔ ႏွင္းပန္းတပြင့္ ခူးဆြတ္လိုက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းတခုလုပ္သလို ျဖစ္တာမို႔ တေနကုန္ စာေရးစာပြဲမွာ ထိုင္တတ္တဲ့ အေမ့အတြက္ ေျခသလံုးႂကြက္သား၊ ခါးနဲ႔ေက်ာက အေၾကာအျခင္ေတြ ေလွ်ာ့ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္ေလ။
အေမႀကီးရယ္ ခူးပါ၊ မ်ားမ်ားခူးပါေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ကိုခူးတာ အေမႀကီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္တယ္၊ ကုသိုလ္ေရးအတြက္ ခူးတာ မဟုတ္လား၊ အေမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကၽြန္မကိုခူးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခူးပါ၊ က်ဳပ္လိုက္ပါရေစ။ အေမႀကီး ဘုရားစင္မွာ ဧည့္ခန္းမွာ က်ဳပ္တို႔ လိုက္ခဲ့ခ်င္တယ္။ ေလညႇင္းထဲမွာ ႏွင္းပန္းေလးေတြရဲ႔ စကားသံက ညံလို႔။
ေခမာလမ္းေပၚက အိမ္တအိမ္မွာ အေမြးပြေခြးမႀကီးတေကာင္ ႐ွိတယ္။ အေမတို႔ အဲဒီအိမ္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတဲ့ အခိ်န္ဆိုရင္ဒီေခြးမႀကီးက တေကာင္တည္းေသာ သူ႔သမီး ေခြးေပါက္စကေလးကို ႏို႔တိုက္ေနေလ့႐ွိတယ္။ မေအတူ ေခြးနက္ အေမြးပြေလးေပါ့။ မ်က္စိေအာက္တင္ ေခြးေပါက္ေလးက တေသြးတေမြး လွလိုက္တာ။ အဲဒီ ေခြးေပါက္စေလး ေတြ႔တိုင္း မႏၱေလးမွာ အိုက္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေျမးေတြကို အေမ သတိရျပန္ေရာ။
ေဟာဒါက တညင္းပင္၊ ဟိုဘက္က လိုင္ခ်ီးပင္၊ တခ်ိဳ႔က ေလခ်ဴသီးတဲ့၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လည္း ႏွင္းသီးလို႔ ေခၚတယ္ ငါ့ေျမး။ ဟိုဟာကေတာ့ တယ္ပင္ပဲ။ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္မွာ တယ္သီး လိႈင္လိႈင္ေပါတတ္တယ္။ စိန္ပန္းျပာပင္၊ ထင္း႐ွဴးပေဒသာပင္၊ ထိုင္၀မ္ထင္း႐ွဴးပင္ေတြကို ၫႊန္ျပရင္း ေျမးအဘြား အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေၾကာ္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားၾကရင္း ဒီေန႔ ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါး အေၾကာင္း၊ စဥ္းစားေနခ်ိန္၊ ေရဒီယိုက ကမၻာ့သတင္းေတြ လာေနတုန္းပါပဲ။

xxxx xxxxx xxxx xxxxx

ဒီႏွစ္ (၂၀၀၁) ဇူလိုင္ကစၿပီး အေမ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းဘူး။ အိမ္ထဲတင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ကို ေမာေတာ့တာ။ မႏၱေလးမွာမိုးေတြ ႐ြာေနၿပီ အပူသက္သာၿပီဆိုလို႔ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႔ကေလးက ျပန္လာၾကတယ္။ မိုးေတြ႐ြာေတာ့ အပူေတြ သက္သာတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိုး႐ြာေနတုန္း သက္သာတာပါ။ မိုးလည္းတိတ္ေရာ ျပန္ပူတာပါပဲ။ ေနပူေတာ့ ညအိပ္မရတဲ့အျပင္ အေမ့မွာ အစားပါ ပ်က္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာလာေတာ့တာပါပဲ။
သမားေတာ္ႀကီးေတြက အေမ့ကို ေခတ္မီစက္ေတြနဲ႔ စမ္းသပ္စစ္ေဆးတယ္။ ေသြးေတြ ဆီးေတြ စစ္တယ္။ ႏွလံုးခုန္ပံုတိုင္းတဲ့ စက္ေတြကို ၂၄ နာရီ တပ္ဆင္ထားရတယ္။ ေဆးေတြလည္း ေသာက္ရတယ္။ အေမႏွလံုးႀကီးတာတဲ့။
အေမ့ကို အိပ္ရာေပၚမွာပဲ နားရမယ္တဲ့။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရမယ္တဲ့။ ေလွကား အတက္အဆင္း ကို အထူးေ႐ွာင္ၾကဥ္ရဦးမယ္တဲ့။ တခါမွ အေမဒီေလာက္ မက်န္းမာ မျဖစ္ဖူးဘူး။ ဒီရက္ေတြမွာ အေမ ခဏခဏ ေျပာတဲ့စကားက "ေဩာ္... အသက္က ႀကီးလွၿပီ မဟုတ္လား၊ မေသလို႔သာ၊ ဦးလွဆံုးသြားတာ အႏွစ္ ၂၀ ႐ွိသြားၿပီ"။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းတခုကို စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္ခဲ့သူေတြဟာ သူတို႔ ေလ့က်င့္မႈေပၚမွာ စြဲလန္းတတ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အေမတေယာက္ အခုလို အနားယူရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာ ေသခ်ာတယ္။
၀ါဆို၀ါေခါင္ဆိုေပမယ့္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ဟာ ပူတာပါပဲ။ ဒီလိုရက္မွာ အေမ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႔ ေလးမွာ သြားေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေခါင္းေခၽြးေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေနတာ ေတာင္ေပၚ ၿမိဳ႔ေလးမွာ အေမသက္သာလိမ့္မယ္။
ေျမးမေလးရဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မို႔ အေမ့နားမွာ ေဆးေပးမီးယူ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြလည္း အဲဒီၿမိဳ႔ ကေလးမွာ ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ရဲေဘာ္ေတြလို႔ ေခၚေလာက္တဲ့ မိတ္ေဆြရင္းေတြေလ။
အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ တပ္လွန္႔ ႏိႈးေဆာ္ လိုက္သလိုပါပဲ။ အခုေတာ့ ၁၃ အိမ္လမ္း၊ အိမ္ေတာ္လမ္း၊ ေခမာလမ္းနဲ႔ နႏၵာလမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္းေပါ့။ ႏွင္းပန္းေလးေတြ မပြင့္ၾကဘူး။ ၾကက္သားအုပ္မႀကီးက ေပါက္ထားတဲ့ ၾကက္ကေလးေတြလည္း အပ်ိဳေပါက္ လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေသြးပူလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဖြဖြေလး ေျပးတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးအထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘယ္ေျပးႏိုင္ဦးမလဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ခပ္ဖြဖြေလး ေျပးလိုက္၊ အေတာ္ေမာလာေတာ့ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရတာ။
မေတြ႔တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ တေန႔က ျပန္ေတြ႔ၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ဆရာ ေဟာင္းက စတိုးဆိုင္ေလးတဆိုင္ ဖြင့္ထားသတဲ့။ ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႔ယူထားသူကေတာ့ အႏုပညာကုန္သည္တေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မေတြ႔ၾကတာ ၾကာသူေတြရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာစရာစကားေတြက ေျပာမကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ စာေပ၀ါသနာ ပါၾကသူေတြ၊ စာေရးခ်င္တဲ့ အေျခခံစိတ္ေတြ တူၾကလို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ေခါင္းညိတ္၊ ၾကည္ေမြ႔၊ ျပံဳးေပ်ာ္၊ ႏွစ္သက္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
အေမ့ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ သမိုင္းသုေတသန ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခ်င္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆရာလူထြက္ရဲ႔ မ်က္မွန္ေနာက္မွ အံ့ၾသစိုးရိမ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ စိတ္ကူးထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ပန္းခ်ီေဆာင္းပါး ႐ွင္တေယာက္လို ေရးျပ ခံစားျပသလို ေျပာႏိုင္စြမ္းတဲ့ ျမန္မာစာဘြဲ႔႐ွင္ကလည္း အေမ့အတြက္ ေသာကေရာက္သြားပံုကို ဆယ္လိုက္တဲ့ ဣေျႏၵၾကားမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႔ ငုပ္ေနတဲ့ စာေရးခ်င္စိတ္ကို တူးဆြေပးလိုက္မိတယ္။
အက္ေဆးေကာင္းေတြ၊ ကဗ်ာမြန္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးအၫြန္႔အဖူး၊ ၀တၳဳတိုခ်ိဳခ်ိဳ၊ ကာတြန္း ႐ွ႐ွေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ ၾကည္လင္သန္႔စင္ ေမႊးပ်ံ႔တဲ့ ေရာင္စံုပန္းခင္းႀကီး ထဲမွာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္ခဲ့မိၾကတယ္။

xxxx xxxxx xxxx xxxxx

ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔အမွ် လမ္းကေလးကလည္း ခပ္ေမာ့ေမာ့ေလးမို႔ အားစိုက္ၿပီး ေျပးရတယ္။ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြက ကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ာဥ္ေပၚမွာေရာ ေဟာဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ အေပၚမွာ စိုးမိုးေနတယ္။ တိမ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ စိမ္းမိႈင္းမိႈင္းသစ္ပင္ဖ်ားေတြ၊ သစ္ပင္ရဲ႔ ၀မ္းပိုက္သား သစ္႐ြက္စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔ေတြ၊ ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလး၊ အံမယ္ ဒီမနက္လည္း ဘုရားမီး ပူေဇာ္ထားတုန္းပါလား။ ၿပီးေတာ့ ပန္းခင္းနဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္၊ ေနာက္ဆံုးမွ ကန္ေတာ္ႀကီး ေရျပင္က်ယ္။
အနိမ့္ကေန အျမင့္ကို ေျပးတက္လာခဲ့တာမို႔ ျမင္ကြင္းေတြက ျမင့္ရာက နိမ့္ဆင္းသြား ၾကတယ္။ ေဟာဒီ ၿမိဳ႔သူ ၿမိဳ႔သားေတြ ေစာင္ျခံဳထဲမွာ ေကြးအိပ္ေနၾကတုန္း၊ ႏိုးတဲ့သူေတြက လည္း အေႏြးထည္ထပ္ ၀တ္ထားခ်ိန္မွာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ပီကာဆို ေရးတဲ့ 'ဂြါရာနီကာ' ပန္းခ်ီကားပံုပါ ကၽြန္ေတာ့္တီ႐ွပ္ေလးမွာ ေခၽြးေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာၿပီး ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံက သိၾကားမင္းအတြက္ ႏိႈးစက္ျမည္သံ ျဖစ္ေနေရာ့သလား။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး တိတ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔ အသက္႐ွဴသံက ႀကီးစိုးေနတယ္။
အလို..ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ ေတာဘဲ႐ိုင္းကေလး သံုးေကာင္ပါလား။ ၾကည့္ပါဦး။ ၾကည္ႏူးစရာ အပူအပင္မ႐ွိ ကူးခတ္ေဆာ့ကစားေနလိုက္ၾကတာ။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔နီးေအာင္ ကန္ေဘာင္ပတ္လမ္းအတိုင္း ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာခဲ့ တယ္။ ေတာဘဲေလးႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ကူးခတ္ေနရင္း ႏႈတ္သီးကို ေရထဲကို စြတ္ကနဲ ႏွစ္လိုက္၊ ျပန္ေဖာ္ၿပီး ဆက္ကူးလိုက္နဲ႔ အစာ႐ွာ စားေနၾကတာလားမသိ။ ေတာဘဲ႐ိုင္းကေလး တေကာင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ခပ္စိမ္းျပာျပာေခါင္းေလး ဟိုဘက္ငဲ့လိုက္ ဒီဘက္ငဲ့လိုက္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္က ညိဳေရာ္ေရာ္အေမြးကို ထိုးဆိတ္ဖြေနတယ္။ အလွျပင္ေနတာ ထင္ပါရဲ႔။
မိုးသားတိမ္လိပ္ ညစ္ညစ္ေထးေထးေအာက္ စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဣေျႏၵႀကီး လွတဲ့ ေရျပင္ျပာေပၚ ညိဳညိဳစိမ္းစိမ္း ေတာဘဲကေလးသံုးေကာင္ကို ၾကည့္လို႔မ၀ဘူး။ သူတို႔ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနပံုက ကၽြန္ေတာ့ကို ကူးစက္လာတယ္။
ေတာဘဲကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေ၀းရာဘက္ကို သူတို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆက္ကူးသြားေနၾကတယ္။ ခုနက တေကာင္နဲ႔တေကာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ႐ွိေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ရန္ေၾကာင့္ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း အေတာ္နီးသြားၾကတယ္။
ဘဲ႐ိုင္းကေလးေတြရယ္ မင္းတို႔ကို ရန္မမူပါဘူး။ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတို႔ကို အနီးကပ္ ၾကည့္ျမင္ခ်င္လို႔ပါ။ ေဟာဒီမွာ သံဆန္ခါႀကီး ျခားေနတာပဲ ဥစၥာ။
ဘဲကေလးသံုးေကာင္ကေတာ့ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားၾကပါ ေပါ့။ သူတို႔ တေနရာရာကို ဦးတည္သြားေနၾကပါတယ္။

xxxx xxxxx xxxx xxxxx

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္ရက္ေတြကလို ႏိႈးစက္ျမည္သံကို မလိုမုန္းပြါး မျဖစ္မိေတာ့ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္တာ နည္းနည္း၊ ခပ္ဖြဖြ ပိုေ၀းေ၀း ေျပးမိၿပီ။ ေမာတာေတာ့ ေမာသလားမေမးနဲ႔။ ကန္ေတာ္ႀကီးကို အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနၿပီ။
ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ထဲမွာ ေတာဘဲကေလးသံုးေကာင္ကိုမ်ား ေတြ႔ေလဦးမလား။

ညီပုေလး
၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၁။

No comments: