အေႂကြးနဲ႔မကင္းတာေတာ့ လူတိုင္းပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ပိုဆိုးတယ္လို႔ ထင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးတာပဲ သံုးရတယ္။ မေလာက္ေတာ့လည္း ေခ်းငွားသံုးရ ျပန္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုဆိုးတယ္ဆိုတာ ဘာမွ စုစုေဆာင္းေဆာင္းမ႐ွိလို႔ သနားၿပီး ေပးၾက ကမ္းၾကတဲ့ သဒၶါေၾကးပဲ သံုးရတာ။ လုပ္သမွ်လဲ ဘာမွလဲ အဆင္မေျပေသး။ ၀င္ေငြေလးရေအာင္ စာေလးဘာေလးေရးမယ္ စိတ္ကူးၿပီး ေရးၾကည့္တယ္။ ခုထိေတာ့ ၀င္ေငြ ဘာမွ မ႐ွိေသး။
အရင္က ေဆာင္းပါးေတြ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး႐ွင္လို ေရးခဲ့ရဖူးလို႔ ေဆာင္းပါးေရးဖို႔ သိပ္မခက္လွေပ။ ေလး-ငါး-ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ နံနက္ပိုင္း အိပ္ရာထေလာက္က စေရးရင္ သိပ္မၾကာလွ။ နံနက္စာ မစားခင္ ၿပီးႏိုင္သည္။ ဖူးစကက္မ်က္ႏွာ မ်က္ႏွာႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ဆိုရင္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္စာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။
ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္။ သူ႔မဂၢဇင္းနဲ႔ သူေတာ့ သံုးျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အခုေရးလက္စ ၀တၳဳက အ႐ွည္ျဖစ္ေနလို႔ အခုထိ ဇာတ္လမ္းက ဆံုးဖို႔ မျမင္ေသး။ ၿပီးသေလာက္ ကြန္ျပဴတာစာစီဖို႔ တၿမိဳ႔လံုး ေနရာအႏွ႔ံ လိုက္႐ွာသည္။ ေတြ႔သမွ်လည္း ေမးရ စမ္းရတယ္။ ကြန္ျပဴတာစာစီ ေစ်းႏႈန္းက ဆီေစ်းဆန္ေစ်း၊ သားငါးေစ်းေတြလိုပဲ မတည္ၿငိမ္။ စာတမ်က္ႏွာ တရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ကေန၊ ႏွစ္ရာျဖစ္လိုက္ သံုးရာျဖစ္လိုက္နဲ႔ ေန႔ျခင္း ညျခင္း ခုန္တက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးထဲကပဲ ပါသြားတာ မ်ားပါတယ္။ နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ငတ္တာ တလမွာ ဆယ့္ငါးရက္ အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ၀ါသနာပါလို႔ ဇြဲနဲ႔ သည္းခံၿပီး စာေရးပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ထင္ပါတယ္။
အေဖႀကီး မကြယ္လြန္ခင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဘာလဲဟဲ့ ေလာကဒဏ္ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကို နားထဲမွာ တခါျပန္ ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ တခါတခါလာရင္ "ငါ့ေျမး အေဖႀကီးမွာ ပိုက္ဆံ ႐ွိတယ္။ ဟိုး အမွတ္တစ္ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ သြားၿပီး ဆိတ္စြပ္နဲ႔ ခ်ာပါတီ စားရေအာင္" လို႔ ေခၚေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ကုလားပဲနဲ႔ ဆိတ္႐ိုးစြတ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ တခါတရံ ဖ႐ံုသီးေလးေတာင္ ပါတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေဖႀကီးနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးတယ္၊ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖႀကီးက ပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အေဖႀကီးနဲ႔အတူ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေပ်ာ္စရာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အသက္သိပ္မႀကီးေသး။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသး တယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေဖႀကီးက မစား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိတ္စြတ္နဲ႔ ခ်ာပါတီကို အားရပါးရ စားတယ္။ တခါတခါေတာ့ အေဖႀကီးလည္း စားပါလို႔ ေခၚၿပီး စားခိုင္းရတယ္။ ေစ်းကေတာ့ သိတ္မႀကီးလွပါ။ ျပားငါးဆယ္ဖိုးဆို အ၀ပဲ။ အဲဒီတုန္းက လက္ဖက္ရည္တခြက္ ကို ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား ျပားသံုးဆယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အ႐ြယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အရပ္ထဲက ဦးတိုးလွဆိုင္မွာ စတိုင္နဲ႔ထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ဖို႔ အျမဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္မွာၿပီး ေသာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္တတ္ေပ မယ့္ ဆိုင္ထိုင္လို႔ရေအာင္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သတင္းစာ ေတြ စံုေအာင္ ဖတ္႐ံုတင္မက ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကေလး လူႀကီးပံု ဖမ္းထားတဲ့ ပံုစံကို အခုျပန္ေတြးလို႔ ရယ္စရာ။
ရည္းစားထားတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ရည္းစားက ၾကာၾကာမျမဲ။ ေကာင္မေလး ေတြက ထြက္ေျပးၾကတယ္။ လင့္ေနာက္ လိုက္သြားတာလည္း ႐ွိတယ္။ တကယ့္ကို ကေလးဘ၀ ဘာမွနားမလည္။ တခါတေလ ခ်ိန္းတဲ့ဆီလည္း မလိုက္။ ဘ၀အေရးမွာ ဘာေတြ ညာေတြ အာလူးေတြကလည္း မ်ားတယ္။ အဲဒီေခတ္က စကားမ်ားရင္ အာလူးမ်ားတယ္ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့။
တခါက ေက်ာင္းက အတန္းတူ အဖြားႀကီးေတြ အပ်ိဳႀကီးေတြက "ငါတို႔ေက်ာင္းမွာ လာေနၿပီး ဘာလို႔ရည္းစားမထားလဲ" ဟုဆိုကာ ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားခိုင္းသည္။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္က မစြန္။ အဲဒီကိစၥမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာေမးပြဲ အျမဲက်ေလ့႐ွိတယ္။ ဦးေလးတေယာက္ကဆို ရည္းစားစာေတြ ေရးေပးၿပီး စက္ဘီးနဲ႔ တင္ကာ မိန္းကေလး တေယာက္ေယာက္ကို စာေပးခိုင္း ရည္းစားစကား ေျပာခိုင္းေလ့႐ွိတယ္။ မေျပာရင္ နဘန္ က်င္းမယ္ဆိုလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္ၿပီး ေျပာရေသးတယ္။ ဦးေလးကို ေၾကာက္လို႔သာ ေျပာရတယ္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီေလ။ အဲဒီကာလ ေတြတုန္းက ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးကလည္း တက်ပ္ပဲ ရတယ္။ တရား၀င္ မုန္႔ဖိုးက ျပားသံုးဆယ္။ ငါ့သားေလး မ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔ အေမက ျဖည့္ေပးတဲ့ တက်ပ္။ အဲဒီတုန္းက ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ခုေလာက္မႀကီး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ တမတ္ျပားသံုးဆယ္။ တက်ပ္ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ ႏွစ္ခြက္နဲ႔ ပလာတာ ႏွစ္ခ်ပ္ရတယ္။ အခုေတာ့ တကယ့္ကို ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ႀကီးေနၿပီ။ ကြန္ျပဴတာစာစီခကလည္း မဂၢဇင္းက လက္ခံလို႔ ေပးတဲ့ စာမူခရဲ႔ တ၀က္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ အငတ္ခံၿပီးေရးရတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဘယ္မဂၢဇင္းကမွ လက္မခံေသး။ မပါေသးလို႔ စာမူခကို အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးေသာ္ လည္း စာစီခက မသက္သာ။ မေန႔ကပဲ စန္းပြင့္ကြန္ျပဴတာစာစီကို ေရာက္ေသးတယ္။ အပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကြန္ျပဴတာ စာစီထားတာ သြားေ႐ြးေတာ့ မေန႔က တမ်က္ႏွာႏွစ္ရာနဲ႔ သေဘာတူ ထားေပမယ့္ ဒီေန႔က်ေတာ့ စာတမ်က္ႏွာ သံုးရာက်ပ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
"ဘယ္ေလာက္က်သလဲ" ...လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့...
"စာတမ်က္ႏွာ သံုးရာ့ငါးဆယ္ က်တယ္.. ႐ွင့္.."
ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေျပာခ်လိုက္ျပန္ေရာ..
"ဟား..ႏွစ္ရာမဟုတ္ဘူးလား"
တအံ့တၾသ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္..
"ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေစ်းေတြ တက္တာလဲကြာ"
"ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္"
"ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ငါ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ"
"သံုးရာပဲထားပါ"
"မရဘူး႐ွင့္၊ ေစ်းေတြ တက္တာက အားလံုးတက္တာ"
"နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဦး"
ထပ္ၿပီးေျပာမိျပန္တယ္။
"အဲဒီလိုဆိုရင္ သံုးရာပဲ ယူမယ္"
"ႏွစ္ဖက္႐ိုက္ဆိုေတာ့ တ႐ြက္ကို ေျခာက္ရာၾကတယ္"
စုစုေပါင္း ဆယ့္တမ်က္ႏွာ ကဗ်ာအပုဒ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ပါတယ္။ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ေငြသံုးေထာင္ေက်ာ္ ထြက္သြားျပန္တယ္။
ေကာ္ပီကူးတာက ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ စုစုေပါင္း သံုးေထာင္ငါးရာ့ႏွစ္ဆယ္ က်တယ္။ ေလးခ်ိဳး၀င္ ေအာင္ (၁၆)ပိြဳင့္နဲ႔ ႐ိုက္ၾကည့္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေ၀လို႔ ရမရ မသိရေသး။ စိစစ္ေရးလည္း မတင္ရေသး။ ဘာပိုးမႊားမွေတာ့ မပါ။
ေနာက္ထပ္႐ိုက္မယ့္ ကဗ်ာအပုဒ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျပန္ယူလာခဲ့တယ္။ စိတ္ေတာ့ ညစ္ သြားတယ္။ ေစ်းႀကီးလို႔ေလ။ မိန္းကေလး ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္မို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ စိတ္ေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။
မိန္းကေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔လဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ကို မုန္းလိုက္ခ်င္တယ္၊ တက္ပဲ တက္ႏိုင္လြန္းတယ္ဗ်ာ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုပဲ အျပစ္တင္ေနမိျပန္တယ္။
နံနက္ကေတာ့ အေတြးတခု ၀င္လာတယ္။ အေႂကြးနဲ႔ စာေရးဆရာ ဘယ္ကင္းမွာလဲ၊ ဟိုေန႔က ေငြေခ်းၿပီး ကြန္ျပဴတာစာစီခ ေပးဖို႔သြားတယ္။ ဒီေန႔လဲ ဒီလိုပဲေလ။ ကြန္ျပဴတာ စာမစီရင္ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္းကမွ သံုးလိမ့္မယ္မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာစာစီမွ ျဖစ္မယ္လို႔ အထပ္ထပ္ေတြးမိတယ္။
အေႂကြးတင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ၊ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေရာင္းလို႔ စြန္တဲ့ေန႔ မဂၢဇင္းေတြက အသံုးျပဳတဲ့ေန႔ စာမူခေတြ ရတဲ့ေန႔ အေႂကြးျပန္ဆပ္လိုက္႐ံုေပါ့လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္း..... စာေရးဆရာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ အေႂကြးဘယ္ကင္းမွာလဲ။ ငါတင္မဟုတ္ဘူး။ တျခား လူေတြလဲ အေႂကြးနဲ႔မွ မကင္းၾကတာ။ စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာ ကြန္ျပဴတာ စာစီတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ စကားအမ်ားႀကီးေျပာေနမိတယ္။ စိတ္ကူးထဲကေန မိန္းကေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မခန္႔မွန္းတတ္ ပါ။ အင္း.. သူလည္း သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူေနမွာေပါ့။ ငါ့လိုပဲ အေႂကြးနဲ႔ ကင္းခ်င္မွ ကင္းမွာေပါ့။ ငါကေတာ့ အေႂကြးပဲေပါ့ကြာ။
အေႂကြးပဲေပါ့ကြာ........။
သက္ခိုင္
၂၉၊ ၄၊ ၂၀၀၆။
[ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၈၇၊ ေမလ၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
အရင္က ေဆာင္းပါးေတြ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး႐ွင္လို ေရးခဲ့ရဖူးလို႔ ေဆာင္းပါးေရးဖို႔ သိပ္မခက္လွေပ။ ေလး-ငါး-ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ နံနက္ပိုင္း အိပ္ရာထေလာက္က စေရးရင္ သိပ္မၾကာလွ။ နံနက္စာ မစားခင္ ၿပီးႏိုင္သည္။ ဖူးစကက္မ်က္ႏွာ မ်က္ႏွာႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ဆိုရင္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္စာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။
ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္။ သူ႔မဂၢဇင္းနဲ႔ သူေတာ့ သံုးျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အခုေရးလက္စ ၀တၳဳက အ႐ွည္ျဖစ္ေနလို႔ အခုထိ ဇာတ္လမ္းက ဆံုးဖို႔ မျမင္ေသး။ ၿပီးသေလာက္ ကြန္ျပဴတာစာစီဖို႔ တၿမိဳ႔လံုး ေနရာအႏွ႔ံ လိုက္႐ွာသည္။ ေတြ႔သမွ်လည္း ေမးရ စမ္းရတယ္။ ကြန္ျပဴတာစာစီ ေစ်းႏႈန္းက ဆီေစ်းဆန္ေစ်း၊ သားငါးေစ်းေတြလိုပဲ မတည္ၿငိမ္။ စာတမ်က္ႏွာ တရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ကေန၊ ႏွစ္ရာျဖစ္လိုက္ သံုးရာျဖစ္လိုက္နဲ႔ ေန႔ျခင္း ညျခင္း ခုန္တက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးထဲကပဲ ပါသြားတာ မ်ားပါတယ္။ နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ငတ္တာ တလမွာ ဆယ့္ငါးရက္ အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ၀ါသနာပါလို႔ ဇြဲနဲ႔ သည္းခံၿပီး စာေရးပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ထင္ပါတယ္။
အေဖႀကီး မကြယ္လြန္ခင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဘာလဲဟဲ့ ေလာကဒဏ္ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကို နားထဲမွာ တခါျပန္ ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ တခါတခါလာရင္ "ငါ့ေျမး အေဖႀကီးမွာ ပိုက္ဆံ ႐ွိတယ္။ ဟိုး အမွတ္တစ္ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ သြားၿပီး ဆိတ္စြပ္နဲ႔ ခ်ာပါတီ စားရေအာင္" လို႔ ေခၚေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ကုလားပဲနဲ႔ ဆိတ္႐ိုးစြတ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ တခါတရံ ဖ႐ံုသီးေလးေတာင္ ပါတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေဖႀကီးနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးတယ္၊ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖႀကီးက ပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အေဖႀကီးနဲ႔အတူ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေပ်ာ္စရာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အသက္သိပ္မႀကီးေသး။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိေသး တယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေဖႀကီးက မစား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိတ္စြတ္နဲ႔ ခ်ာပါတီကို အားရပါးရ စားတယ္။ တခါတခါေတာ့ အေဖႀကီးလည္း စားပါလို႔ ေခၚၿပီး စားခိုင္းရတယ္။ ေစ်းကေတာ့ သိတ္မႀကီးလွပါ။ ျပားငါးဆယ္ဖိုးဆို အ၀ပဲ။ အဲဒီတုန္းက လက္ဖက္ရည္တခြက္ ကို ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား ျပားသံုးဆယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အ႐ြယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အရပ္ထဲက ဦးတိုးလွဆိုင္မွာ စတိုင္နဲ႔ထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ဖို႔ အျမဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္မွာၿပီး ေသာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္တတ္ေပ မယ့္ ဆိုင္ထိုင္လို႔ရေအာင္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သတင္းစာ ေတြ စံုေအာင္ ဖတ္႐ံုတင္မက ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကေလး လူႀကီးပံု ဖမ္းထားတဲ့ ပံုစံကို အခုျပန္ေတြးလို႔ ရယ္စရာ။
ရည္းစားထားတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ရည္းစားက ၾကာၾကာမျမဲ။ ေကာင္မေလး ေတြက ထြက္ေျပးၾကတယ္။ လင့္ေနာက္ လိုက္သြားတာလည္း ႐ွိတယ္။ တကယ့္ကို ကေလးဘ၀ ဘာမွနားမလည္။ တခါတေလ ခ်ိန္းတဲ့ဆီလည္း မလိုက္။ ဘ၀အေရးမွာ ဘာေတြ ညာေတြ အာလူးေတြကလည္း မ်ားတယ္။ အဲဒီေခတ္က စကားမ်ားရင္ အာလူးမ်ားတယ္ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့။
တခါက ေက်ာင္းက အတန္းတူ အဖြားႀကီးေတြ အပ်ိဳႀကီးေတြက "ငါတို႔ေက်ာင္းမွာ လာေနၿပီး ဘာလို႔ရည္းစားမထားလဲ" ဟုဆိုကာ ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားခိုင္းသည္။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္က မစြန္။ အဲဒီကိစၥမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာေမးပြဲ အျမဲက်ေလ့႐ွိတယ္။ ဦးေလးတေယာက္ကဆို ရည္းစားစာေတြ ေရးေပးၿပီး စက္ဘီးနဲ႔ တင္ကာ မိန္းကေလး တေယာက္ေယာက္ကို စာေပးခိုင္း ရည္းစားစကား ေျပာခိုင္းေလ့႐ွိတယ္။ မေျပာရင္ နဘန္ က်င္းမယ္ဆိုလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္ၿပီး ေျပာရေသးတယ္။ ဦးေလးကို ေၾကာက္လို႔သာ ေျပာရတယ္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီေလ။ အဲဒီကာလ ေတြတုန္းက ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးကလည္း တက်ပ္ပဲ ရတယ္။ တရား၀င္ မုန္႔ဖိုးက ျပားသံုးဆယ္။ ငါ့သားေလး မ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔ အေမက ျဖည့္ေပးတဲ့ တက်ပ္။ အဲဒီတုန္းက ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ခုေလာက္မႀကီး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ တမတ္ျပားသံုးဆယ္။ တက်ပ္ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ ႏွစ္ခြက္နဲ႔ ပလာတာ ႏွစ္ခ်ပ္ရတယ္။ အခုေတာ့ တကယ့္ကို ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ႀကီးေနၿပီ။ ကြန္ျပဴတာစာစီခကလည္း မဂၢဇင္းက လက္ခံလို႔ ေပးတဲ့ စာမူခရဲ႔ တ၀က္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ အငတ္ခံၿပီးေရးရတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဘယ္မဂၢဇင္းကမွ လက္မခံေသး။ မပါေသးလို႔ စာမူခကို အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးေသာ္ လည္း စာစီခက မသက္သာ။ မေန႔ကပဲ စန္းပြင့္ကြန္ျပဴတာစာစီကို ေရာက္ေသးတယ္။ အပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကြန္ျပဴတာ စာစီထားတာ သြားေ႐ြးေတာ့ မေန႔က တမ်က္ႏွာႏွစ္ရာနဲ႔ သေဘာတူ ထားေပမယ့္ ဒီေန႔က်ေတာ့ စာတမ်က္ႏွာ သံုးရာက်ပ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
"ဘယ္ေလာက္က်သလဲ" ...လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့...
"စာတမ်က္ႏွာ သံုးရာ့ငါးဆယ္ က်တယ္.. ႐ွင့္.."
ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေျပာခ်လိုက္ျပန္ေရာ..
"ဟား..ႏွစ္ရာမဟုတ္ဘူးလား"
တအံ့တၾသ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္..
"ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေစ်းေတြ တက္တာလဲကြာ"
"ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္"
"ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ငါ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ"
"သံုးရာပဲထားပါ"
"မရဘူး႐ွင့္၊ ေစ်းေတြ တက္တာက အားလံုးတက္တာ"
"နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဦး"
ထပ္ၿပီးေျပာမိျပန္တယ္။
"အဲဒီလိုဆိုရင္ သံုးရာပဲ ယူမယ္"
"ႏွစ္ဖက္႐ိုက္ဆိုေတာ့ တ႐ြက္ကို ေျခာက္ရာၾကတယ္"
စုစုေပါင္း ဆယ့္တမ်က္ႏွာ ကဗ်ာအပုဒ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ပါတယ္။ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ေငြသံုးေထာင္ေက်ာ္ ထြက္သြားျပန္တယ္။
ေကာ္ပီကူးတာက ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ စုစုေပါင္း သံုးေထာင္ငါးရာ့ႏွစ္ဆယ္ က်တယ္။ ေလးခ်ိဳး၀င္ ေအာင္ (၁၆)ပိြဳင့္နဲ႔ ႐ိုက္ၾကည့္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေ၀လို႔ ရမရ မသိရေသး။ စိစစ္ေရးလည္း မတင္ရေသး။ ဘာပိုးမႊားမွေတာ့ မပါ။
ေနာက္ထပ္႐ိုက္မယ့္ ကဗ်ာအပုဒ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျပန္ယူလာခဲ့တယ္။ စိတ္ေတာ့ ညစ္ သြားတယ္။ ေစ်းႀကီးလို႔ေလ။ မိန္းကေလး ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္မို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ စိတ္ေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။
မိန္းကေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔လဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ကို မုန္းလိုက္ခ်င္တယ္၊ တက္ပဲ တက္ႏိုင္လြန္းတယ္ဗ်ာ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုပဲ အျပစ္တင္ေနမိျပန္တယ္။
နံနက္ကေတာ့ အေတြးတခု ၀င္လာတယ္။ အေႂကြးနဲ႔ စာေရးဆရာ ဘယ္ကင္းမွာလဲ၊ ဟိုေန႔က ေငြေခ်းၿပီး ကြန္ျပဴတာစာစီခ ေပးဖို႔သြားတယ္။ ဒီေန႔လဲ ဒီလိုပဲေလ။ ကြန္ျပဴတာ စာမစီရင္ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္းကမွ သံုးလိမ့္မယ္မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာစာစီမွ ျဖစ္မယ္လို႔ အထပ္ထပ္ေတြးမိတယ္။
အေႂကြးတင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ၊ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေရာင္းလို႔ စြန္တဲ့ေန႔ မဂၢဇင္းေတြက အသံုးျပဳတဲ့ေန႔ စာမူခေတြ ရတဲ့ေန႔ အေႂကြးျပန္ဆပ္လိုက္႐ံုေပါ့လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္း..... စာေရးဆရာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ အေႂကြးဘယ္ကင္းမွာလဲ။ ငါတင္မဟုတ္ဘူး။ တျခား လူေတြလဲ အေႂကြးနဲ႔မွ မကင္းၾကတာ။ စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာ ကြန္ျပဴတာ စာစီတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ စကားအမ်ားႀကီးေျပာေနမိတယ္။ စိတ္ကူးထဲကေန မိန္းကေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မခန္႔မွန္းတတ္ ပါ။ အင္း.. သူလည္း သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူေနမွာေပါ့။ ငါ့လိုပဲ အေႂကြးနဲ႔ ကင္းခ်င္မွ ကင္းမွာေပါ့။ ငါကေတာ့ အေႂကြးပဲေပါ့ကြာ။
အေႂကြးပဲေပါ့ကြာ........။
သက္ခိုင္
၂၉၊ ၄၊ ၂၀၀၆။
[ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၈၇၊ ေမလ၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment