ဘ၀ကင္းဗတ္ေပၚကသံမဏိစုတ္ခ်က္ၾကမ္း (အပိုင္း ၃၊ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)ဖိုးသံစိမ္း-ေရးသည္။

ေဒါင္းဖန္၀ါက သူ႔အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔ကားစ ျပဳေနၿပီ။ သူတို႔အားလံုး ႐ႊင္ျပတဲ့ မ်က္ႏွာ ကိုယ္စီနဲ႔။ ဘယ္ကိုမွန္းမသိတဲ့ ခရီးတခုကို ခ်ီတက္ၾကဘို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဗမာျပည္ထဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဗမာျပည္အစြန္အဖ်ား။ အဲသည္လိုလဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေ၀းလန္ခက္ခဲတဲ့ တိုင္းျခား ျပည္ျခား။ ဘယ္ေနရာကို ပို႔ပို႔။ ပို႔လိုက္ၾကစမ္း။ စိမ္လိုက္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အလွည့္က် မႏြဲ႔ၾကစတမ္းေဟ့။ သေဘၤာ ထြက္ခါနီးၿပီ။ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ေနၾကတယ္။ သေဘၤာက ဥၾသကို ဆင့္ဆင့္ဆြဲလိုက္တယ္။ ဘာသာျပန္ရရင္ လာၾက၊ လာၾက၊ သေဘၤာထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။ မၾကာဘူး။ သေဘၤာစထြက္ၿပီ။ တခြါးတို႔ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြအနားမွာ သူက ေနရာယူမိလ်က္သား။ သေဘၤာဦးပိုင္းမွာမို႔ ေလတိုး နည္းနည္းသက္သာတယ္။


"အေ႐ွ႔ဆီမွာ ေရာင္နီေလးသမ္းလို႔ လာၿပီxx မိုးလင္းေတာ့မယ္xx ထေတာ့ ႏွမေလးရယ္xx အခ်ိန္ဆိုတာ လူကိုမေစာင့္ဘူးေလကြယ္xx"
'ေန႔သစ္' သီခ်င္းက ပဲ့ပိုင္းဆီက ေပၚထြက္လာတယ္။
"ကမၻာေျမအတြက္ မဂၤလာ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ပဲxx ေလေကာင္းေတြ ႐ွဴ႐ိွက္ၾက သဘာ၀ကို မွီ၀ဲၾကxx ဒီေန႔သစ္ဟာxx တို႔ကို ေအာင္ျမင္မႈအသစ္ေတြ ေပးလာႏိုင္တယ္" တဲ့။
'တမန္' က မွန္မွန္ ဆန္တက္ေနတယ္။ ဧရာ၀တီအေနာက္ဘက္ကမ္းမွာ ေတာင္ပူစာေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေစတီကေလးေတြ။ အေ႐ွ႔ဘက္ကမ္းဆီမွာလဲ ထိုနည္းတူပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္က လွခ်င္တိုင္းလွေနတယ္။ ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္ခုတ္ေနတာမို႔ ေျမာက္ျပန္ေလကလည္း တဟူးဟူးနဲ႔။ ေတာင္ပူစာေလးေတြေပၚမွာ ၾသဇာပင္ေတြ တန္းစီၿပီး စိုက္ထားတယ္။ ေၾသာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဧရာ၀တီ။ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ လူ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္။ ေန႔သစ္နဲ႔ တမန္တို႔ ေပါင္းမိၾကပါေပါ့လား။
သူက ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္းပင္၊ ပိေတာက္ပင္၊ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ စံပယ္ျဖဴျဖဴ၊ ဇြန္ျဖဴျဖဴ၊ စိန္ပန္းနီနီ၊ ခ်ယ္ရီနီနီတို႔ကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူ။ ဆင္ေတြ၊ က်ားေတြ၊ ေ၀လငါးေတြကို သဘာ၀အတိုင္း ထားခ်င္သူ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ကို မုန္းတဲ့သူ။ စိတ္ကူးထဲကေန သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိန္းလန္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကို အားပါးတရ ေျပာေနမိတယ္။ နားေထာင္သူ ပရိသတ္ အေထာင္အေသာင္းကို ေျပာေနရသလို သူခံစားရတယ္။ တကယ္နားေထာင္ေနသူက သူတေယာက္ တည္း။ အထည္စက္႐ံု (သမိုင္း) က တ႐ုတ္သူရဲေကာင္း နာမည္နဲ႔လူ၊ သခၤ်ာဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေနသူက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က အရပ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔လူကို ကြန္ျပဴတာပညာကို မိတ္ဆက္ေပးေနတယ္။ သေဘၤာက စစၥရံဆိပ္ကမ္းကို ကပ္ၿပီ။ အထက္ကို ဆန္ၾကမယ့္ စစၥရံသူေတြလဲ ဧရာမ ဂံုအိပ္ႀကီးေတြကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး ခပ္နဲ႔နဲ႔ ကုန္းေဘာင္ကေလးေပၚ ခပ္သြက္သြက္ တက္လာၾကတယ္။ သူကေတာ့ ဗိုလ္မင္းဒင္နဲ႔ ဇနီး ၀မ္းဆြဲဆရာမႀကီးတို႔ရဲ႔သား သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္သိန္းတို႔ မိသားစုနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထိုက္တဲ့ မိသားစုေတြကို အေလးျပဳ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခ်င္သူ တေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ စစၥရံမွာ သေဘၤာက သိပ္မၾကာဘူး။ ခဏနဲ႔ ျပန္ထြက္လာတယ္။
သူက တခြါးတေယာက္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး စကားေျပာၾကည့္တယ္။ အျမဲတမ္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ေနတဲ့ တခြါးကသူ႔ကို စကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ျပန္ေျပာခ်င္ပံုမရဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး နံေဘးက တခြါးက ျပံဳးစိစိနဲ႔။ သူ႔မွာ ဇနီး႐ွိသလားလို႔ေမးေတာ့ မ႐ွိဘူးလို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ာကနဲ တဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။ ဒါျဖင့္ ရည္းစားေကာ ႐ွိသလားေမးေတာ့ သူက ပါးစပ္ကမေျဖပဲ ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ျပတယ္။ မ်က္စိကေတာ့ ဆီးေပါက္ထည့္ရမယ့္ ေသာက္ေရအိုး အေဟာင္းကို ေငးလို႔။ ရည္းစားနာမည္ေလးက ဘယ္သူတဲ့လဲဆိုေတာ့ ခဏစဥ္းစားၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ တယ္။ 'ဂါမဏိ' တဲ့။ ေျပာၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ လွည့္သြားတယ္။ သူက တခြါးရဲ႔ ေနာက္ေစ့က တမတ္၀ိုင္းေလာက္႐ွိတဲ့ ဆံပင္ျဖဴအကြက္ကို ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ဟသြားမိတယ္။
မဇၩိမေဒသက ျပန္လာတဲ့ ျမ၀တီပံုႏွိပ္တိုက္က အမႈထမ္းကေလးက သူ႔နံေဘးမွာ ထိုင္ရင္း ကုန္းပတ္ကို မီးျခစ္ဆံ အေဟာင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ႀတိဂံပံုေလး ေရးဆြဲလိုက္တယ္။ စီးကရက္ဗူးတ၀က္ ေလာက္႐ွိတဲ့ ႀတိဂံကေလးပါ။ သူက သူ႔မိတ္ေဆြ လက္ထဲက မီးျခစ္ဆံအေဟာင္းေလးကိုယူၿပီး ခုနက ႀတိဂံပံုထဲမွာ စတုဂံပံုေလး ခပ္ဖြဖြျခစ္လိုက္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြက မ်က္မွန္ကို တခ်က္ပင့္ရင္း ျပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ စတုဂံထဲမွာ သူ႔မိတ္ေဆြက ဆဌဂံတခု ေရးလိုက္တယ္။ ဒီတခါ သူက အဲဒီဆဌဂံထဲမွာ အဌဂံတခု ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေရးေပးလိုက္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြက ခုနကထက္ ပိုၿပီး႐ႊင္လန္းတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ အဲဒီ အဌဂံထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာပံုဆက္ေရးမယ္ ထင္သလဲလို႔ သူ႔ကိုေမးတယ္။ သူက ဗမာျပည္ ေျမပံုေပါ့လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြက မီးျခစ္ဆံအေဟာင္းေလး ကို လႊတ္ခ်ၿပီး သူ႔လက္ကိုဆြဲရင္း ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ လူပဲတဲ့။ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔မွာ လက္က်န္ သားတေယာက္႐ွိတယ္။ အဲဒီလူ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ေအာင္ ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔က ပန္းခ်ီေဆးေတြ ၀ယ္ေပးထားတယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ား အေၾကာင္း ကိုမုတ္သုံဆီက ၾကားဖူးတယ္။
တခ်ိဳ႔လူငယ္ေတြ ခရီးသည္တခ်ိဳ႔နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္စျပဳၿပီ။ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ သရက္ၿမိဳ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာမတေယာက္ ပါလာတယ္။ "ဆရာမ.... ဆရာမ.... ဆရာမ" တဲ့။ ေလၫႇင္းက သယ္ေဆာင္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႔ ေသြးေတြ ပူေႏြးကုန္ၾကတာေပါ့။ ငွက္ေပ်ာသီးေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ သတင္းစာပို႔ၿပီးမွ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား။ အိမ္အတြက္ တဖက္တလမ္း ၀င္ေငြ ႐ွာေပးၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးေတြ ဆရာမကို စူးစမ္းၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ တမန္ကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ဧရာ၀တီကို ဆန္တက္ ေနတုန္းပါပဲ။ အသားညိဳညိဳ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္က ဆရာမကို အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို စူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တံေတြးတခ်က္ ႀကိဳးစား ၿမိဳခ်လိုက္တယ္။ သူတံေတြးေတြ မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ႐ွိေနၿပီလဲ မသိဘူး။ သူ႔ ရင္ထဲမွာ ပူၿပီး ဗေလာင္ဆူေနပံုရတယ္။ တခုခုကို အၾကာႀကီး ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ ပံုစံ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဆက္ၿပီး ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ ႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံုးလံုး ထြက္လာတယ္။ "ဆရာမ" ။
ဗုေဒၶါ။ ဘယ္သူ႔အသံပါလိမ့္။ ဆရာမရဲ႔ နားထဲမွာ ဒီအသံကို က်က္မိေနသလိုလို။ တပည့္ တေယာက္ရဲ႔ အသံ။ ဘယ္တပည့္မ်ား ဒီ 'တမန္' ေပၚ မွာ ပါလာပါလိမ့္။ အသံလာရာကို ဆရာမ လွည့္ၾကည့္ ႐ွာၾကည့္မိတယ္။ တပည့္တေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ကေန သရက္ေထာင္ကို ေျပာင္းလာတဲ့ ေထာင္ေျပာင္းေတြကိုပဲ သူေတြ႔ေနရတယ္။ ဆရာမရဲ႔ အၾကည့္ကို ေက်ာင္းသားေလးက နားလည္ေနတယ္။ "ကၽြန္.....ကၽြန္.....ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလိုက္မိတာပါ ဆရာမ" တကယ့္ကို ႐ိုးသားျဖဴ စင္တဲ့ အသံပဲ။ "ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ ဆရာမရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ဆရာမလို႔ ေခၚခြင့္မရတာ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာခဲ့လို႔ပါ"။ အသံကေလးက ထိန္းေျပာေနရင္း တိမ္၀င္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႔ ရင္မွာ ဟင္းလင္းပြင့္သြားၿပီ။ လတ္တေလာ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္ သြန္ခ် လိုက္မိၿပီ။ စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာမက ေတြကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး ရင္ထဲမွာ နင့္ေန ေအာင္ ခံစားသြားရတယ္။ စာအသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာမက သူခံစားေနရေတာ့ ပါးစပ္က မေျပာတတ္ေအာင္ပဲ ဆြ႔ံအ, သြားတယ္။ မ်က္လံုးေတြက ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ခါးၾကားထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရတယ္။ ဣေျႏၵရရ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္မင္းဧရာေတာင္မွ ခဏ ရပ္သြားေလသလား မသိ။
သူကေတာ့ တမန္ဟာ ေနာဧရဲ႔ သေဘၤာနဲ႔ တူသလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ ေနျပန္တယ္။ တမန္ေပၚမွာ ေတာင္ပံ႐ိုင္းေတြနဲ႔ မာန္ဟုန္ျပင္းတဲ့ သိမ္းငွက္ေတြ ပါလာတယ္။ ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ရာမွာ သတၱိေကာင္းတဲ့ လည္ဆံေမြးတဖြားဖြားနဲ႔ ျခေသၤ့ေတြ ပါလာတယ္။ စစ္မက္ေတြကို ခါးသီးတဲ့ စိတ္အျပည့္နဲ႔ ႐ြံမုန္းတတ္တဲ့ ႀကိဳးၾကာေတြ ပါလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစိမ္းလန္းမႈကို အသက္လို ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ သံလြင္ခက္ခ်ီ ခ်ိဳးျဖဴေတြ ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ အျမဲ႐ွိတဲ့ ဟၤသာေတြ ပါလာၾကတယ္လို႔ သူေတြးမိတယ္။
ေၾသာ္.....ေတြးေနရင္း ဟိုမွာ ဟိုမွာ ရဲေဘာ္တို႔ ၾကည့္ၾကေဟ့။ ေ႐ႊဟသၤာေတြ၊ ေ႐ႊဟသၤာေတြ။ ျမစ္မင္းဧရာရဲ႔ ေဂါရာဘက္ကမ္းမွာ ေဆာင္းေနစာကို လႈံေနၾကတဲ့ ေ႐ႊဟသၤာအုပ္ကို လွမ္းျမင္ေန ရတယ္။ အေဆြ- ဟသၤာတို႔ေရ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ၿမိဳ႔႐ြာေတြကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္း မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကို ေျပာျပလိုက္ပါ။သူက ဟသၤာေတြကို လွမ္းေျပာေနမိတယ္။ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူတဲ့ တမန္ကို ဟသၤာေတြကလည္း လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဟသၤာေတြကို ခ်စ္သူအဖို႔ ဒီျမင္ကြင္းက ေမ့ရက္စရာ မ႐ွိဘူး။ တမန္ သေဘၤာေပၚက ေတးသံေတြ ပ်ံ႔လြင့္ေနပါလားေဟ့။ ဟဲ့ ေကာင္ပ်ိဳေလးေတြ၊ ေကာင္ပ်ိဳမေလးေတြ မဆူၾကနဲ႔။ တိတ္တိတ္ေနစမ္း။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကစမ္း။
"သံလြင္စစ္ေတာင္းxx ညာလက္ေမာင္းေဟ့xx စစ္ေမာင္းသံခ်ီxx ဒုဌ၀တီ။
မိႈင္းရီစိမ္းျမ ႐ိုးမေတြသည္xx ေနာင္ေတာ္ျမတ္မို႔ လက္အုပ္ခ်ီ။
ျပည္သူ႔ရဲ႔ေသြးxx ျပည္သူ႔ရဲ႔ေသြးxx ျပည္သူ႔ရဲ႔ေသြးxx ဧရာ၀တီ...." ဆိုပါလား။
ဟသၤာေတြရဲ႔ လည္ပင္းက အေမႊးႏုေလးေတြ၊ ရင္ဘတ္မွာ အသစ္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေမြးညင္း ကေလးေတြ ေထာင္ထကုန္ၾကတယ္။ ေၾသာ္....ဧရာ၀တီ။ ေ႐ႊဟသၤသာေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး သမားေတြ ေပါင္းစံုမိၾကပါေပါ့လား။
သူက စကၠဴတ႐ြက္ ရေအာင္႐ွာတယ္။ တျခမ္းပဲရတယ္။ တဖက္ပဲ လြတ္တဲ့ စကၠဴ။ ၿပီးေတာ့ ေဘာလ္ပင္တေခ်ာင္း လိုက္ငွားတယ္။ လြတ္ေနတဲ့ဘက္မွာ ေန႔စြဲေရးတယ္။ သူနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႔ နာမည္ေတြ၊ လိပ္စာေတြ၊ ပုဒ္မေတြ၊ က်တဲ့ႏွစ္ေတြ၊ အျမန္ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္ဘူးခြံ ထဲ ထည့္ၿပီး အေစာင့္ေတြ မျမင္ေအာင္ ျမစ္မင္းဧရာေၾကာမွာ ေမ်ာလိုက္တယ္။ ဒီဘူးကို တေယာက္ေယာက္က ရလိမ့္မယ္။ ရတဲ့သူက ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားလိမ့္မယ္။ သူတို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္ရဲ႔ မိသားစုဆီ ဒီစာေရာက္မွာ ဧကန္လို႔ သူယံုေနတယ္။
စကၠဴရဲ႔ တဖက္က ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီက သီးႏွံ၀ယ္ယူေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး လိွ်ဳ႔၀ွက္ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ႐ိုက္ထားတယ္။ တဖက္ကေတာ့ သူ႔လက္ေရး။ စကၠဴကေလးက တာ၀န္တခုကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးမွ ေနာက္တာ၀န္တခု ထမ္းေဆာင္ရဦးေတာ့မယ္။ သူက စကၠဴေလးကို ေမးၾကည့္မိတယ္။ စကၠဴတျခမ္းေလးေရ ဘယ္သူ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးရတာ မင္းေပ်ာ္သလဲ။ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ေလကြယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေျပာ။ မင္းမွာ စကၠဴအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ႐ွိတယ္။ ေျဖပါဦးကြယ္။ စကၠဴတျခမ္းေလးက ဘယ္လိုေျဖမယ္ ထင္ပါသလဲ။
"ေန၀င္ညကို ကူးျဖတ္ရဲမွx- ေရာင္နီလာတဲ့ ေန႔သစ္ကို ေရာက္မယ္xx ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားထားမွxx တခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ လြတ္ေျမာက္မယ္ မဟုတ္လားxx သံသရာလမ္းဟာ မေခ်ာေမြ႔ တတ္ေတာ့ ရင္ဆိုင္ရန္ ခြန္အားျဖည့္ ရဲေဘာ္ေရ...."
ေလွငယ္တစင္းေပၚက မိသားစုက တမန္ရဲ႔ စက္သံကို ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ 'ခြန္အားျဖည့္ ရဲေဘာ္ေရ' သီခ်င္းကို ၾကားသြားတယ္။
"အ႐ႈံးမေပးနဲ႔ ရဲေဘာ္ေရxxx ရဲရင့္မွ ေက်ာ္ျဖတ္သြားxx အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ တာ၀န္ထမ္း ႐ြက္တဲ့အခါxx တကယ္ကိုယ္က်ိဳး စြန္႔ႏိုင္မွxx "
ေၾကာင္႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးထားတဲ့ တခြါးတေယာက္က သူ႔လက္ဖ်ံနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ ထေနတဲ့ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြကို ျပေနတယ္။
"ဥာဏ္ေျမကတုတ္ဟာ စြမ္းအားသတၱိxx တမန္ေတာ္ဟာ သတိတရားနဲ႔ မေမ့နဲ႔ဦးxx "
ေဒသခံ ခရီးသြားေဖာ္ေတြ ၫႊန္ျပရာဘက္ကို သူတို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဟိုဟာ ဇာလီေတာင္၊ ဟိုဟာ သင္ပုန္းေတာင္၊ ၿပီးေတာ့ ကေ၀ေတာင္ ဒီဘက္ဆံုးက ထံုးေတာင္။ ဇာလီ၊ သင္ပုန္း၊ ကေ၀၊ ထံုး ဆိုပါလား။ အသက္ႀကီးႀကီး ခရီးသြားတေယာက္က သရက္ၿမိဳ႔ရဲ႔ သမိုင္းကို ေျပာျပေနတယ္။ သူက ဘိလပ္ေျမစက္က ဘယ္ဟာတုန္းလို႔ ေမးမိတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ သရက္ၿမိဳ႔ကို ေရာက္ေတာ့မွာပါလား။ ေထာင္ေျပာင္းတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဂန္းပိုက္ေတြ၊ ၀ါးရင္းတုတ္ေတြ တံခါးတခ်ပ္ ငါးခ်က္ႏႈန္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔မွာကိုလဲ မမႈဘူး။ တံုးဆိုတိုက္၊ က်ားဆိုကိုက္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဘာကို မဆို ရင္ဆိုင္ဘို႔ သူတို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
"ကမၻာမေၾကဘူး xx ငါတို႔ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့ရတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတး xx ေတာ္လွန္ေရး xx ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲအတြင္းမွာ က်ဆံုးေသာ xx ေၾသာ္ သူရဲေကာင္းတို႔ေရ xx"
သီခ်င္းသံက ဆြဲဆြဲငင္ငင္နဲ႔ ခံစားလို႔ သိတ္ေကာင္းေနတယ္။
"ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း xx ရာဇ၀င္ေတြလည္း ႐ိုင္းခဲ့ရၿပီ အဖိုးေရ xx သခင္ေအာင္ဆန္း xx ႏိုင္ငံေတာ္လည္း ေသြးစြန္ခဲ့ၿပီ အဖေရ xx ေၾသာ္ လုပ္ရက္ၾကေပ xxx"
ျမစ္ေၾကာင္းၾကပ္လို႔ တမန္က သရက္ဆိပ္ကမ္းမွာ မကပ္ႏိုင္ဘူး။ သရက္ေျမာက္ဘက္ စမ္းအိုင္ (စအိုက္)႐ြာမွာ သြားကပ္တယ္။ ဆိပ္ကမ္းမွာ ႐ႈသိုးသိုးနဲ႔ ခက္ထန္တဲ့ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြ ညိဳ႔ေနတယ္။ ဆိပ္ခံေပၚမွာလည္း ၾကယ္ပြင့္ေတြ ေနရာ ယူထားၾကတယ္။ သူတို႔ ဆိပ္ခံကတဆင့္ ကမ္းေပၚ စတက္ၾက ရၿပီ။ မြန္းတိမ္းကာစ သရက္ေနက သူတို႔ကို မၫႇာဘူး။ ေခါင္းေပၚ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူတဲ့ေန။ ေျခေထာက္က မီးေသြးမီးလို ပူျပင္းတဲ့ သဲျပင္ထဲမွာ ေနလွန္းထားသလိုပဲ။ လူစံုတဲ့အခါ ေသာင္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး သူတို႔ကို ႏြားအုပ္တအုပ္ေမာင္းသလို ေမာင္းလိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေပၚက ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စမ္းအိုင္သားေတြ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ စိုက္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ၿပီးေမာင္းေနတယ္။ စမ္းအိုင္သားေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ရန္တိုက္ေပးတဲ့ နည္းတမ်ိဳး ေပါ့။ သူတို႔က စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ပင္ပ်ိဳကေလးေတြကို သတိထားၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေ႐ွာင္ကြင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏံုးေျမထဲမွာ သံေျခခ်င္းေတြနဲ႔ သူတို႔ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႔ ပင္ပိ်ဳးကေလးေတြကို မေတာ္တဆ တက္နင္းမိသြားတယ္။ စမ္းအိုင္က ႐ြာသားမ်ားခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္ သီးႏွံခင္း ပ်က္သြားပါလိမ့္မယ္။ တမင္တကာ ဖ်က္လိုစိတ္နဲ႔ နင္းမိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေတာ္တဆ ျဖစ္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။ သူက ေမတၱာရပ္ေပမယ့္ ထင္း႐ွဴးအမွတ္အသားေတြရဲ႔ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြက မိုးလံုးညံေနတယ္။ သူတို႔ ေျခလွမ္းကို မီေအာင္ မလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေညာင္ေလးပင္က ဓါတ္ပံုဆရာ ေသာင္ျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စတိုင္က်လွတယ္။ သူ႔အိပ္ရာလိပ္ကို သူထမ္းစရာမလိုဘူး။ ၀န္ထမ္းတေယာက္က ထမ္းရတယ္။ ကားေတြေပၚ မတက္ခင္ သစ္သားတံတား႐ွည္တခုကို ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။တံတားနားမွာ ဇရပ္တေဆာင္႐ွိတယ္။ အဲဒီဇရပ္မွာ အသံမစဲပဌာန္းပြဲ နဖူးစီးတခု ခ်ိတ္ဆြဲထားေလရဲ႔။
ေ႐ႊသက္လြတ္ဘုရား၊ သတၱဌာနဘုရား၊ ေ႐ႊဘံုသာဘုရား စတဲ့ တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြ ႐ွိတဲ့ သရက္ၿမိဳ႔။ ဇာလီေတာင္ဆရာေတာ္ႀကီး သတင္းသံုးခ့ဲတဲ့ သရက္ၿမိဳ႔။ ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္ ဘိလပ္ ေျမစက္႐ွိတဲ့ သရက္ၿမိဳ႔။ သံမဏိ႐ွည္တဲ့ သဟာရစာၾကည့္တိုက္ ႐ွိတဲ့ သရက္ၿမိဳ႔။ တခ်ိန္က ကေလးေထာင္ (ေဘာ္စတယ္လ္) ႐ွိတဲ့၊ သံဃာေတာ္အပါး ႏွစ္ရာေက်ာ္တို႔အတြက္ ေန႔စဥ္အလွဴခံ ထြက္ေလ့႐ွိတဲ့၊ သေျပပင္ ဓမၼာ႐ံုက ၾကာသာပေတး ဆြမ္းေလာင္းအသင္းက သီခ်င္းေတြ အပတ္စဥ္ ၾကားရတဲ့၊ အသံမစဲပဌာန္းပြဲ မၾကာခဏ က်င္းပတတ္တဲ့၊ ေဂၚရာေစ်းကခ်က္တဲ့ အရက္ေတြကို ေသာက္ၿပီး မူးၾကတဲ့၊ မာမာေအးရဲ႔ ခ်မ္းေျမ့ပါေစသီခ်င္း အျမဲဖြင့္တဲ့၊ ေယာက်္ား႐ွာ အဆိုေတာ္ သန္းသန္းေဌးေနတဲ့၊ ေငြေသာင္ယံနဲ႔ မိုးေက်ာ္တို႔႐ွိတဲ့ သရက္ၿမိဳ႔ကို သူတို႔ ေရာက္ၾကၿပီ။
(၁၈၆၉) ခုႏွစ္ကတည္းက အဂၤလိပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ေဟာင္းႀကီးပါလား။ ၉၅-၉၆-၉၇-၉၈-၉၉ အမွတ္စဥ္ေတြ ေရၿပီး ေထာင္ထဲ၀င္ၾကရတယ္။ တလာစီတာေတာ့ ေနရာလပ္ မက်န္ဘူး။ သူ႔ကိုေတာ့ ဖင္ကုန္းခိုင္းၿပီး ႐ွာေနပါလား။ ေနပူထဲမွာ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ ေရဆြဲၾကရလိမ့္မယ္ လို႔ သူတို႔ မေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ၾကဘူး။ အျပစ္ မေတြ႔ ေတြ႔ေအာင္႐ွာၿပီး ႐ိုက္မယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ေလးလံတဲ့ ဆန္အိတ္၊ ပဲအိတ္၊ ႏွမ္းအိတ္ေတြ၊ ပ်ဥ္ေတြ ထမ္းၾကရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ မေတြးမိ ခဲ့ၾကဘူး။ အျပစ္မဟုတ္တာေတြကို အျပစ္လုပ္ၿပီး မိေက်ာင္းတက္တက္ရင္း တုတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းေဆာ္ၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ မသိခဲ့ၾကဘူး။ အလြန္ေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီ၊ အုတ္သံမံတလင္းေပၚမွာ ဖ်ာမပါ၊ အခင္းမပါဘဲ အိပ္ၾကရမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ဆက္ေအာင္ႏိုင္တို႔၊ ညိဳထြန္းလူတို႔၊ ေရာက္ႏွင့္ေနတာ သူတို႔ မသိခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔ ခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္ 'အိုင္ကို'၊ 'ဦးအာစရ'၊ 'ကိုျမင့္ေဆြ' တို႔ကို စေတးထားခဲ့ရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိခဲ့ၾကဘူး။ စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေထာင္ပိုင္တေယာက္က ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့ မယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ....ခဲ့ၾကဘူး။ .....ခဲ့ၾကဘူး။ ......ခဲ့ၾကဘူး။
ေဟာ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ ဒါဘာသံလဲ။ နံေဘးက ေျမလတ္သားတေယာက္ကို သူ ေမးၾကည့္တယ္။ သရက္အထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံတဲ့။ သူ႔ အနားက ေက်ာင္းသားေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာ တမ်ိဳးေလး ျဖစ္သြားတယ္။ သူ အဓိပၸါယ္ မေဖာ္တတ္ဘူး။
နယ္ခ်ဲ႔သမားက ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေထာင္ႀကီးတခုနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းတခုကို နီးနီးကပ္ကပ္ တည္ေဆာက္သြားခဲ့ပါသလဲ။ ေအာက္တန္းက်တဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းနဲ႔ အထက္တန္း က်မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေက်ာင္းကို သေဘၤေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဆရာမ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္လိမ့္မယ္။ ဒီလို ေက်ာင္းတက္ရင္ ေထာင္နားေရာက္တိုင္း တမန္ေပၚ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သတိရရင္ ရလိမ့္မယ္။ မရတဲ့ေန႔လည္း ႐ွိႏိုင္တယ္။ သရက္အထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္သံ ၾကားရတိုင္း ေထာင္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ စာအံခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတတ္တယ္။ ဒီလို စာအံခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ေထာင္ကလြတ္တဲ့အထိ သယ္ယူသြားၾကတယ္။ သူတို႔ ေျဖဆိုၾကတဲ့ စာေမးပြဲေတြမွာ ဂုဏ္ထူးေတြ တေပြ႔တပိုက္ႀကီးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ၾကတာ ဆရာမ သိရရင္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။


ဖိုးသံစိမ္း
[၁၉၉၁ ႏို၀င္ဘာ ၂၄ အမွတ္တရ]
[၂၀၀၃ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ မာယာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ယခု အင္တာနက္မဂၢဇင္းမွာ ထပ္မံေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]